Σήμερα, παρά το ότι είχα στενά χρονικά περιθώρια στη διάθεσή μου για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου, συνέλαβα τον εαυτό μου να μην κάθεται στον υπολογιστή αλλά στο πέτρινο παγκάκι του κτήματος και να αφοσιώνεται σε μιαν εργασία που εκκρεμούσε επί αρκετές μέρες. Πήρα λοιπόν μπροστά μου την πήλινη λεκάνη, η οποία ήταν γεμάτη με τα κουκούτσια των βερίκοκων που είχαμε φάει καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα από τα δέντρα μας και άρχισα να τα σπάω ένα ένα με το σφυράκι. Δεν σηκώθηκα από εκεί παρά μόνον όταν τα έσπασα όλα. Μάζεψα τα πικραμύγδαλα που έχουν εντός τους και τα φύλαξα σε ένα σακούλι στο ψυγείο για να τα τρώμε κάθε πρωί ενώ το ξύλινο σκληρό τους κέλυφος το επέστρεψα στη γη.
Τα πικραμύγδαλα του βερίκοκου γνωρίζουμε ότι είναι αντικαρκινικά, ότι βοηθούν δηλαδή στη θεραπεία και στην πρόληψη του καρκίνου, έτσι τουλάχιστον έχει παρατηρήσει μέχρι στιγμής η Ανθρωπότητα, αλλά και ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια σύγχρονη, συστημική, όπως συστημικές, και μάλιστα στην κορυφή του ίδιου συστήματος, είναι και οι Τράπεζες.
Την ίδια όμως στιγμή που η Ανθρωπότητα, εννοούμενη φυσικά ως ενιαίο σύνολο από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στη γη, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εξέλιξης, ώστε να αναγνωρίζει π.χ. ότι τα γιατρικά για όλες τις ασθένειες βρίσκονται ως στοιχεία ελεύθερα στο Οικοσύστημα ή ότι η υπέρτατη μορφή Τέχνης είναι η ίδια η Φύση, την ίδια αυτή στιγμή, η ίδια αυτή Ανθρωπότητα “ζει” εντελώς αφύσικα, αδιαφορώντας παντελώς για τη φυσική Της υπόσταση, απομυζώντας το Οικοσύστημα, καταναλώνοντας άκριτα τους Φυσικούς Πόρους και ρυπαίνοντας αδιάκριτα και μη αναστρέψιμα τον Πλανήτη. Έχει αποξενωθεί πλήρως στην καθημερινότητά της η Ανθρωπότητα από το αυθύπαρκτο και άρα μόνο αληθινό Οικοσύστημα, με τη μοναδική σοφή και τέλεια Οικονομία και με τη μόνη Ανάπτυξη που υφίσταται ως έννοια, η οποία δεν είναι άλλη από την αργή φυσική Ανάπτυξη.
Παρ’ όλο λοιπόν που ο Άνθρωπος ως πλάσμα φυσικό ορίζεται και διέπεται από τους Νόμους και τους Ρυθμούς του Οικοσυστήματος, τους οποίους δεν μπορεί λόγω των προδιαγραφών του ούτε να παραβεί ούτε να παραβιάσει, έχει κατορθώσει να αποξεχαστεί, “ζώντας” εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κατασκευασμένο από τον Ίδιον, ατελές και παραπλανητικό, χρηματοοικονομικό σύστημα, θεωρώντας αυτό ως το Όλον και μεταλλάσσοντας τον εαυτό Του σε καταναλωτή. Καταναλωτή ο οποίος δεν γνωρίζει ούτε μπορεί πλέον να αντιληφθεί τη φυσική του υπόσταση παρά μόνο όταν ασθενήσει από τα όσα υλικά και άυλα “καταναλώνει”, διαβιεί σε περιβάλλοντα τεχνητά, απομακρυσμένος από τις συνέπειες που έχει στη Φύση η κάθε μικρή και μεγάλη καθημερινή του πράξη και έτσι, έχοντας πλήρη άγνοια της καταστροφής που προξενεί ολόγυρά του για να επιβιώνει ο ίδιος, αφανίζει ραγδαία όλα τα έμβια όντα διεκδικώντας για τον καταναλωτικό του εαυτό όλους τους Φυσικούς Πόρους και από αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του Οικοσυστήματος, τους εκχυδαϊζει σε καταναλωτικά προϊόντα του χρηματοοικονομικού του συστήματος και τους οδηγεί, με τις πολιτικές μεγέθυνσης και ιδιωτικοποιήσεων που ακολουθεί, στα χέρια ολοένα και λιγότερων, ολοένα και “ισχυρότερων” “ιδιοκτητών” .
Έχει παραπλανηθεί πλέον τελείως η Ανθρωπότητα και έχει διαστρεβλώσει και αλλοιώσει τις έννοιες και τις αξίες. Έτσι κατέληξε να θεωρεί ουμανισμό τον σύγχρονο ατομοκεντρισμό δηλαδή τον απόλυτο εγωισμό και την αλαζονεία του ανθρώπου έναντι των υπολοίπων πλασμάτων. Επίσης κατέληξε να θεωρεί πλούτο τα ευτελή χρωματιστά κουπόνια, τα οποία, για να διευκολύνει τις συναλλαγές Της, ευφυώς εμπνεύστηκε κάποτε ως μονάδα μέτρησης του Πλούτου του μοναδικού, των Φυσικών Πόρων δηλαδή και των κάθε λογής καρπών των φυσικών πλασμάτων. Όρισε κατόπιν ως Ανάπτυξη τη συνεχή μεγέθυνση, τον γιγαντισμό και θεωρεί ότι μπορεί να την αποζητά και να την επιτυγχάνει αενάως και με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, λησμονώντας εντελώς ότι το μόνο που επιτυγχάνει τρέχοντας έτσι ολοένα και “ψηλότερα” είναι να πορεύεται ολοταχώς προς έναν έντρομο και μη ζωογόνο Θάνατο. Μοιάζει να έχει λησμονήσει η Ανθρωπότητα τελείως τη βασική φυσική αρχή, την οποίαν κατόρθωσε ο νους Της να συλλάβει. Την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, δηλαδή ότι όλα όσα συμβαίνουν και όσα προκαλούμε γύρω μας είναι μεταβολές μιας σταθερής Ενέργειας, και άρα δεν υφίσταται κέρδος δίχως ζημία ταυτόχρονη. Έχει παραπλανηθεί η Ανθρωπότητα από το σύστημά Της και δεν κατανοεί ότι έστω και ανεπαίσθητα αν εκβιάσει τον Ρυθμό της αργής φυσικής Ανάπτυξης, προξενεί συνέπειες καταστροφικές, οι οποίες πολλαπλασιάζονται μέσα από τις διαδικασίες, τις δυνάμεις και τις δυναμικές του Χάους, που δημιούργησε και κρατά κάθε στιγμή σε ισορροπία το Οικοσύστημα, συνέπειες που επιστρέφουν και πέφτουν μετά από μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα ξανά επί της κεφαλής Της.
Η Ελλάδα αυτή την ιστορική για την πορεία της Ανθρωπότητας στιγμή βιώνει έντονα τα συμπτώματα της Ύβρης, την οποία θεωρεί ως ανάπτυξη το χρηματοοικονομικό – καταναλωτικό παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Όταν όμως ασθενεί ένα μέλος, ασθενεί όλο το σύστημα, όταν πονάει ένα όργανο πονάει όλο το Σώμα. Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα την πιο σαφή ένδειξη ότι η Ανθρωπότητα πορεύεται προς τον τελικό κανιβαλισμό των καταναλωτών, οι οποίοι θα απομείνουν τελικά να “ζουν” μόνοι τους μια ανιαρή ζωή, περιφέροντας το χημικό σαρκίο τους σε έναν πλανήτη έρημο, αφιλόξενο , γεμάτον από τα απορρίμματα και τα απόβλητα των προγόνων τους. Αυτό είναι το νόημα της σύγχρονης παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης. Ένα ηχηρό κουδούνι κινδύνου είναι, που επισημαίνει το επερχόμενο τέλος των φυσικών πόρων και των πλασμάτων και που καλεί την Ανθρωπότητα σε συνειδητή αλλαγή πορείας.
Παρ’ όλα αυτά όμως οι πολιτικοί ηγέτες των επιμέρους κοινωνιών και εθνικοτήτων δεν διαφαίνεται να αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη αλλαγής πορείας προς τη συνειδητότητα και την υιοθέτηση πολιτικών ολιστικής στροφής στο Οικοσύστημα. Απεναντίας, ως εκπρόσωποι των καταναλωτών και απόλυτα εγκλωβισμένοι στο σύστημα και οι ίδιοι, συνεχίζουν και μάλιστα εντείνουν τις παρωχημένες, στενόμυαλες και προσανατολισμένες στο βραχυπρόθεσμο οικονομικό κέρδος καταστροφικές πολιτικές, διαφέροντας μεταξύ τους οι λεγόμενοι αριστεροί από τους λεγόμενους δεξιούς μόνο στο ότι οι μεν επιδιώκουν την απομύζηση του Οικοσυστήματος με κοινωνικά κίνητρα και κριτήρια ενώ οι δε με κυνικά και άκρως αγοραία.
Η παγκόσμια όμως κρίση του καταναλωτικού συστήματος και η ελληνική έξαρσή της εκτός από επώδυνο και ισχυρό σύμπτωμα που δείχνει ολοκάθαρα τη νόσο και τα αίτια αυτής, αποτελεί και ένα σημείο καμπής για την ιστορική πορεία της Ανθρωπότητας των καταναλωτών. Διότι οι σύγχρονοι άνθρωποι, κυρίως οι νεότερες γενιές, οι γεννημένες στην αιχμαλωσία του χρηματοοικονομικού συστήματος από γονείς καταναλωτές, συνειδητοποιούν πλέον ολοένα και πιο μαζικά την Ύβρη που καλούνται να διαπράξουν παραδίδοντας και οι ίδιοι την μία και μοναδική ζωή τους στην υπηρεσία των Αγορών ως γρανάζι στην κυκλοφορία του χρήματος, εννοώντας τον εαυτό τους πολιτισμένο και ανεπτυγμένο αλλά ταυτόχρονα δυστυχώντας, υποφέροντας, ασθενώντας και πεθαίνοντας άκαιρα και επώδυνα, και έτσι στρέφουν ολοένα και περισσότεροι το βλέμμα τους και τη ζωή τους στη Γη, στο Οικοσύστημα και στις πραγματικές Αξίες, επαναστήνουν δηλαδή το αξιακό τους σύστημα και δημιουργούν ήδη αυτή την ιστορική στιγμή τις προϋποθέσεις για τις μελλοντικές κοινωνίες και πολιτικές μιας μετακαταναλωτικής εποχής. Κατά την οποίαν η Ανθρωπότητα θα εναρμονιστεί πλέον με το Οικοσύστημα και θα ζει με απόλυτο σεβασμό στη ζωή, στη φυσική υπόσταση των πλασμάτων, στη διαφορετικότητα και στο δικαίωμα όλων των έμβιων όντων επί των φυσικών πόρων του πλανήτη, τους οποίους, αναγνωρίζοντάς τους επιτέλους ως τον μόνο υπαρκτό και ουσιαστικό Πλούτο τους θα διαχειρίζονται οι άνθρωποι με σύνεση και θα τους αναπληρώνουν συνεχώς εκούσια, παράγοντας ζωή με τη ζωή τους ή ακούσια όπως όλα τα άλλα έμβια όντα, απλώς αφοδεύοντας αγνά και ζωογόνα κόπρανα στη Γη ή αποδίδοντας στο τέλος σε Αυτήν απόλυτα υγιή και καθαρά τα φυσικά σαρκία τους.
Γιάννης Μακριδάκης
Τα πικραμύγδαλα του βερίκοκου γνωρίζουμε ότι είναι αντικαρκινικά, ότι βοηθούν δηλαδή στη θεραπεία και στην πρόληψη του καρκίνου, έτσι τουλάχιστον έχει παρατηρήσει μέχρι στιγμής η Ανθρωπότητα, αλλά και ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια σύγχρονη, συστημική, όπως συστημικές, και μάλιστα στην κορυφή του ίδιου συστήματος, είναι και οι Τράπεζες.
Την ίδια όμως στιγμή που η Ανθρωπότητα, εννοούμενη φυσικά ως ενιαίο σύνολο από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στη γη, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εξέλιξης, ώστε να αναγνωρίζει π.χ. ότι τα γιατρικά για όλες τις ασθένειες βρίσκονται ως στοιχεία ελεύθερα στο Οικοσύστημα ή ότι η υπέρτατη μορφή Τέχνης είναι η ίδια η Φύση, την ίδια αυτή στιγμή, η ίδια αυτή Ανθρωπότητα “ζει” εντελώς αφύσικα, αδιαφορώντας παντελώς για τη φυσική Της υπόσταση, απομυζώντας το Οικοσύστημα, καταναλώνοντας άκριτα τους Φυσικούς Πόρους και ρυπαίνοντας αδιάκριτα και μη αναστρέψιμα τον Πλανήτη. Έχει αποξενωθεί πλήρως στην καθημερινότητά της η Ανθρωπότητα από το αυθύπαρκτο και άρα μόνο αληθινό Οικοσύστημα, με τη μοναδική σοφή και τέλεια Οικονομία και με τη μόνη Ανάπτυξη που υφίσταται ως έννοια, η οποία δεν είναι άλλη από την αργή φυσική Ανάπτυξη.
Παρ’ όλο λοιπόν που ο Άνθρωπος ως πλάσμα φυσικό ορίζεται και διέπεται από τους Νόμους και τους Ρυθμούς του Οικοσυστήματος, τους οποίους δεν μπορεί λόγω των προδιαγραφών του ούτε να παραβεί ούτε να παραβιάσει, έχει κατορθώσει να αποξεχαστεί, “ζώντας” εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κατασκευασμένο από τον Ίδιον, ατελές και παραπλανητικό, χρηματοοικονομικό σύστημα, θεωρώντας αυτό ως το Όλον και μεταλλάσσοντας τον εαυτό Του σε καταναλωτή. Καταναλωτή ο οποίος δεν γνωρίζει ούτε μπορεί πλέον να αντιληφθεί τη φυσική του υπόσταση παρά μόνο όταν ασθενήσει από τα όσα υλικά και άυλα “καταναλώνει”, διαβιεί σε περιβάλλοντα τεχνητά, απομακρυσμένος από τις συνέπειες που έχει στη Φύση η κάθε μικρή και μεγάλη καθημερινή του πράξη και έτσι, έχοντας πλήρη άγνοια της καταστροφής που προξενεί ολόγυρά του για να επιβιώνει ο ίδιος, αφανίζει ραγδαία όλα τα έμβια όντα διεκδικώντας για τον καταναλωτικό του εαυτό όλους τους Φυσικούς Πόρους και από αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του Οικοσυστήματος, τους εκχυδαϊζει σε καταναλωτικά προϊόντα του χρηματοοικονομικού του συστήματος και τους οδηγεί, με τις πολιτικές μεγέθυνσης και ιδιωτικοποιήσεων που ακολουθεί, στα χέρια ολοένα και λιγότερων, ολοένα και “ισχυρότερων” “ιδιοκτητών” .
Έχει παραπλανηθεί πλέον τελείως η Ανθρωπότητα και έχει διαστρεβλώσει και αλλοιώσει τις έννοιες και τις αξίες. Έτσι κατέληξε να θεωρεί ουμανισμό τον σύγχρονο ατομοκεντρισμό δηλαδή τον απόλυτο εγωισμό και την αλαζονεία του ανθρώπου έναντι των υπολοίπων πλασμάτων. Επίσης κατέληξε να θεωρεί πλούτο τα ευτελή χρωματιστά κουπόνια, τα οποία, για να διευκολύνει τις συναλλαγές Της, ευφυώς εμπνεύστηκε κάποτε ως μονάδα μέτρησης του Πλούτου του μοναδικού, των Φυσικών Πόρων δηλαδή και των κάθε λογής καρπών των φυσικών πλασμάτων. Όρισε κατόπιν ως Ανάπτυξη τη συνεχή μεγέθυνση, τον γιγαντισμό και θεωρεί ότι μπορεί να την αποζητά και να την επιτυγχάνει αενάως και με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, λησμονώντας εντελώς ότι το μόνο που επιτυγχάνει τρέχοντας έτσι ολοένα και “ψηλότερα” είναι να πορεύεται ολοταχώς προς έναν έντρομο και μη ζωογόνο Θάνατο. Μοιάζει να έχει λησμονήσει η Ανθρωπότητα τελείως τη βασική φυσική αρχή, την οποίαν κατόρθωσε ο νους Της να συλλάβει. Την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, δηλαδή ότι όλα όσα συμβαίνουν και όσα προκαλούμε γύρω μας είναι μεταβολές μιας σταθερής Ενέργειας, και άρα δεν υφίσταται κέρδος δίχως ζημία ταυτόχρονη. Έχει παραπλανηθεί η Ανθρωπότητα από το σύστημά Της και δεν κατανοεί ότι έστω και ανεπαίσθητα αν εκβιάσει τον Ρυθμό της αργής φυσικής Ανάπτυξης, προξενεί συνέπειες καταστροφικές, οι οποίες πολλαπλασιάζονται μέσα από τις διαδικασίες, τις δυνάμεις και τις δυναμικές του Χάους, που δημιούργησε και κρατά κάθε στιγμή σε ισορροπία το Οικοσύστημα, συνέπειες που επιστρέφουν και πέφτουν μετά από μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα ξανά επί της κεφαλής Της.
Η Ελλάδα αυτή την ιστορική για την πορεία της Ανθρωπότητας στιγμή βιώνει έντονα τα συμπτώματα της Ύβρης, την οποία θεωρεί ως ανάπτυξη το χρηματοοικονομικό – καταναλωτικό παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Όταν όμως ασθενεί ένα μέλος, ασθενεί όλο το σύστημα, όταν πονάει ένα όργανο πονάει όλο το Σώμα. Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα την πιο σαφή ένδειξη ότι η Ανθρωπότητα πορεύεται προς τον τελικό κανιβαλισμό των καταναλωτών, οι οποίοι θα απομείνουν τελικά να “ζουν” μόνοι τους μια ανιαρή ζωή, περιφέροντας το χημικό σαρκίο τους σε έναν πλανήτη έρημο, αφιλόξενο , γεμάτον από τα απορρίμματα και τα απόβλητα των προγόνων τους. Αυτό είναι το νόημα της σύγχρονης παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης. Ένα ηχηρό κουδούνι κινδύνου είναι, που επισημαίνει το επερχόμενο τέλος των φυσικών πόρων και των πλασμάτων και που καλεί την Ανθρωπότητα σε συνειδητή αλλαγή πορείας.
Παρ’ όλα αυτά όμως οι πολιτικοί ηγέτες των επιμέρους κοινωνιών και εθνικοτήτων δεν διαφαίνεται να αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη αλλαγής πορείας προς τη συνειδητότητα και την υιοθέτηση πολιτικών ολιστικής στροφής στο Οικοσύστημα. Απεναντίας, ως εκπρόσωποι των καταναλωτών και απόλυτα εγκλωβισμένοι στο σύστημα και οι ίδιοι, συνεχίζουν και μάλιστα εντείνουν τις παρωχημένες, στενόμυαλες και προσανατολισμένες στο βραχυπρόθεσμο οικονομικό κέρδος καταστροφικές πολιτικές, διαφέροντας μεταξύ τους οι λεγόμενοι αριστεροί από τους λεγόμενους δεξιούς μόνο στο ότι οι μεν επιδιώκουν την απομύζηση του Οικοσυστήματος με κοινωνικά κίνητρα και κριτήρια ενώ οι δε με κυνικά και άκρως αγοραία.
Η παγκόσμια όμως κρίση του καταναλωτικού συστήματος και η ελληνική έξαρσή της εκτός από επώδυνο και ισχυρό σύμπτωμα που δείχνει ολοκάθαρα τη νόσο και τα αίτια αυτής, αποτελεί και ένα σημείο καμπής για την ιστορική πορεία της Ανθρωπότητας των καταναλωτών. Διότι οι σύγχρονοι άνθρωποι, κυρίως οι νεότερες γενιές, οι γεννημένες στην αιχμαλωσία του χρηματοοικονομικού συστήματος από γονείς καταναλωτές, συνειδητοποιούν πλέον ολοένα και πιο μαζικά την Ύβρη που καλούνται να διαπράξουν παραδίδοντας και οι ίδιοι την μία και μοναδική ζωή τους στην υπηρεσία των Αγορών ως γρανάζι στην κυκλοφορία του χρήματος, εννοώντας τον εαυτό τους πολιτισμένο και ανεπτυγμένο αλλά ταυτόχρονα δυστυχώντας, υποφέροντας, ασθενώντας και πεθαίνοντας άκαιρα και επώδυνα, και έτσι στρέφουν ολοένα και περισσότεροι το βλέμμα τους και τη ζωή τους στη Γη, στο Οικοσύστημα και στις πραγματικές Αξίες, επαναστήνουν δηλαδή το αξιακό τους σύστημα και δημιουργούν ήδη αυτή την ιστορική στιγμή τις προϋποθέσεις για τις μελλοντικές κοινωνίες και πολιτικές μιας μετακαταναλωτικής εποχής. Κατά την οποίαν η Ανθρωπότητα θα εναρμονιστεί πλέον με το Οικοσύστημα και θα ζει με απόλυτο σεβασμό στη ζωή, στη φυσική υπόσταση των πλασμάτων, στη διαφορετικότητα και στο δικαίωμα όλων των έμβιων όντων επί των φυσικών πόρων του πλανήτη, τους οποίους, αναγνωρίζοντάς τους επιτέλους ως τον μόνο υπαρκτό και ουσιαστικό Πλούτο τους θα διαχειρίζονται οι άνθρωποι με σύνεση και θα τους αναπληρώνουν συνεχώς εκούσια, παράγοντας ζωή με τη ζωή τους ή ακούσια όπως όλα τα άλλα έμβια όντα, απλώς αφοδεύοντας αγνά και ζωογόνα κόπρανα στη Γη ή αποδίδοντας στο τέλος σε Αυτήν απόλυτα υγιή και καθαρά τα φυσικά σαρκία τους.
Γιάννης Μακριδάκης
RSS Feed
