Στη φολέγανδρο, το μικρό βραχώδες κυκλαδίτικο νησί, είχε αναπτυχθεί ένα αγροδιατροφικό σύστημα αυτοδυναμίας που λειτούργησε μέχρι τον 19ο αιώνα. Διάσπαρτα αγροτόσπιτα σε όλο το νησί( αποκαλούμενα «Θεμονιές»), είχαν δημιουργήσει παντού με «ξερολιθιές» πεζούλες και παρτέρια για φύτεμα. Φυτεύονταν όλα τα λαχανικά-ζαρζαβατικά, όσπρια και οπωροφόρα, ώστε να επαρκούν για την αυτάρκεια κάθε πολυμελούς οικογένειας. Επίσης σιτάρι που αλωνίζανε στο αλώνι με μουλάρι και γαϊδούρι και φουρνίζανε το ψωμί στο ξυλόφουρνο του σπιτιού. Από το αμπέλι της οικογένειας στο αντίστοιχο μικρό πατητήρι της έβγαινε το απαραίτητο κρασί, πετιμέζι και ξύδι. Από τις ελιές που φύτευαν στα όρια των πεζούλων και στα ρήγματα των βράχων εξασφάλιζαν το λάδι και το σαπούνι, πατώντας τη σοδειά στον «κύλιντρα», όπως λέγανε το ελαιοτριβείο.
Μέσα στο αγροτόσπιτο υπήρχε πλύστρα και κελάρι με πιθάρια για αποθήκευση, κονσερβοποίηση, πάστωμα και τουρσιά, καθώς και τα απαραίτητα σκεύη και εργαλεία του νοικοκυριού και πάντα ο αργαλειός για τα ρούχα και τα σκεπάσματα από το κουρεμένο μαλλί των ζώων . Έξω από το σπίτι υπήρχε πάντα το «λεμονόσπιτο» που προφύλαγε από τον άγριο αέρα του Αιγαίου την ευαίσθητη λεμονιά, δείγμα σπουδαίου πολιτισμού. Πιο πέρα από το σπίτι υπήρχε απαραίτητα το μικρό μελισσοκομείο με τα κυκλαδίτικης τεχνοτροπίας μελισσόσπιτα-κοφίνια. Επίσης ο περιστερώνας, το κοτέτσι και προφανώς ο στάβλος όλων των ζωντανών: κουνελιών, προβάτων, κατσικιών, γουρουνιών και μερικές φορές και βοδιών. Στο κέντρο όλων αυτών ένα μηχανικό σύστημα συλλογής βροχόνερων από όλα τα πεζούλια του κτήματος σε μια μεγάλη δεξαμενή για το πότισμα, καθώς και σε κατάλληλο μέρος το πηγάδι για το πόσιμο νερό.
Σήμερα ο μόνιμος πληθυσμός του νησιού έκτασης 32 km2 είναι κάτω από 800(780 σύμφωνα με την απογραφή του 2011), και ζουν περισσότερο από τον τουρισμό, ενώ τότε σε δυσκολότερες συνθήκες μπορούσαν και ζούσαν γύρω στους 5000
Στοιχεία από το βιβλίο η Επανάσταση της Αυτάρκειας του Παναγιώτη Πενταρίτσα, εκδόσεις Παράγκα
Μέσα στο αγροτόσπιτο υπήρχε πλύστρα και κελάρι με πιθάρια για αποθήκευση, κονσερβοποίηση, πάστωμα και τουρσιά, καθώς και τα απαραίτητα σκεύη και εργαλεία του νοικοκυριού και πάντα ο αργαλειός για τα ρούχα και τα σκεπάσματα από το κουρεμένο μαλλί των ζώων . Έξω από το σπίτι υπήρχε πάντα το «λεμονόσπιτο» που προφύλαγε από τον άγριο αέρα του Αιγαίου την ευαίσθητη λεμονιά, δείγμα σπουδαίου πολιτισμού. Πιο πέρα από το σπίτι υπήρχε απαραίτητα το μικρό μελισσοκομείο με τα κυκλαδίτικης τεχνοτροπίας μελισσόσπιτα-κοφίνια. Επίσης ο περιστερώνας, το κοτέτσι και προφανώς ο στάβλος όλων των ζωντανών: κουνελιών, προβάτων, κατσικιών, γουρουνιών και μερικές φορές και βοδιών. Στο κέντρο όλων αυτών ένα μηχανικό σύστημα συλλογής βροχόνερων από όλα τα πεζούλια του κτήματος σε μια μεγάλη δεξαμενή για το πότισμα, καθώς και σε κατάλληλο μέρος το πηγάδι για το πόσιμο νερό.
Σήμερα ο μόνιμος πληθυσμός του νησιού έκτασης 32 km2 είναι κάτω από 800(780 σύμφωνα με την απογραφή του 2011), και ζουν περισσότερο από τον τουρισμό, ενώ τότε σε δυσκολότερες συνθήκες μπορούσαν και ζούσαν γύρω στους 5000
Στοιχεία από το βιβλίο η Επανάσταση της Αυτάρκειας του Παναγιώτη Πενταρίτσα, εκδόσεις Παράγκα
RSS Feed
