"Δε μας χέζεις ρε φίλε με τη νέα πολιτική, την «ποαναπτυξιακή» και «επανατοπικοποιημένη» κοινωνία σου; Εδώ δεν παίζουμε, καιγόμαστε πως να βγει ο σύριζα!"
Το παραπάνω σχόλιο θα μπορούσε να είναι κάποιων ψηφοφόρων, που επιμένουν σε «νέους σωτήρες» και σε πολιτικές ανάθεσης σε κομματικά επιτελεία της «κυβερνώσας» αριστεράς. Σε αυτή όμως την ιστοσελίδα επιμένουμε: ναι μεν με την έλευση μιας κυβέρνησης της αριστεράς, μπορεί να σταματήσει η καταστροφική για τους «από κάτω» και το οικοσύστημα πολιτική των μνημονίων, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τη δημιουργία συνθηκών μιας αξιοβίωτης ζωής, ιδίως για τα παιδιά μας.
Είναι φανερό πια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι για να επιτευχθεί ένα βιώσιμο- στα πλαίσια αυτού του μοναδικού πλανήτη που έχει στη διάθεσή της η ανθρωπότητα-επίπεδο ευζωίας των ανθρώπινων κοινοτήτων, θα χρειασθεί να αλλάξουν πορεία και κατεύθυνση. Και στο επίπεδο της ιδεολογίας, και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, και στο επίπεδο των κοινωνικών και οικονομικών τους σχέσεων και κυρίως στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής και των πολιτικών δομών διακυβέρνησης. Είναι υποχρεωμένη η ανθρωπότητα σαν σύνολο, αλλά και σαν επί μέρους κοινότητες και κοινωνίες, άρα και σαν ελληνική κοινωνία, από την περατότητα του πλανητικού και του τοπικού οικοσυστήματος, να αλλάξει στάση και πολιτικές και να διαχειρισθεί με έναν άλλο νέο τρόπο την οικονομία της, χωρίς να παραιτηθεί ταυτόχρονα από τον στόχο της ευζωίας[1].
Η πυξίδα που καθοδηγούσε τις πολιτικές των κυβερνήσεων των αναπτυγμένων χωρών μέχρι τώρα-μεταξύ των οποίων θεωρείται και είναι και η Ελλάδα-αλλά όχι μόνο, ήταν η οικονομική ανάπτυξη με κριτήριο μέτρησής της το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και το μέσο ατομικό εισόδημα. Αυτό καθόρισε τη λογική όχι μόνο του πολιτικού προσωπικού, αλλά ολόκληρων των κοινωνιών και των πολιτών-καταναλωτών. Όλοι παρακολουθούσαν με αγωνία τις προγνώσεις για την ανάπτυξη σε κάθε χώρα εσωτερικά, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα προγράμματα όλων των κομμάτων, ακόμα και αυτών που δεν πήραν ποτέ την εξουσία, ήταν και είναι ακόμα γεμάτα με προτάσεις για πολιτικές μεγαλύτερης κάθε φορά ανάπτυξης.
Όσο η ποιότητα της ζωής σε μια χώρα συνδεόταν στενά με το ΑΕΠ, ήταν ακόμα σωστό να θεωρείται αυτό σαν μέτρο σύγκρισης. Όσο όμως στη συνέχεια αυτό δεν ισχύει για την πραγματικότητα κάποιων χωρών ή περιοχών, όπου παρατηρήθηκε το «Easterlin-Paradox»[2], είναι αναγκαίο να βρεθεί μια νέα πυξίδα για την πολιτική πρακτική σε αυτές τις χώρες ή περιοχές. Είναι αναγκαίο να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική. Αυτό ισχύει φυσικά και για τη χώρα μας.
Αυτή η πολιτική θα ξεκινά από την αποαποικιοποίηση της ατομικής και κοινωνικής συνείδησης από το φαντασιακό και την ιδεολογία της «ανάπτυξης» σαν μεγέθυνση της παραγωγής και κατανάλωσης, από την αντίσταση στην χωρίς όρια εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, από την προστασία έναντι της ετερονομίας στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις-μέσω της αυτοδιαχείρισης των πόρων, της παραγωγικής διαδικασίας και της εξουσίας- από την προστασία των «κοινών» και του περιβάλλοντος μέσω της επιδίωξης του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος.
Αυτή η στροφή στην πολιτική μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι ο «ναυαγός» του σημερινού μοντέλου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γιατί βρίσκεται προ των πυλών της πολιτικής εξουσίας μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η νέα ριζοσπαστική πολιτική θα χρειασθεί να αγνοήσει όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως το ΑΕΠ, το εισόδημα, τα χρέη κ.λπ. και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες την καθημερινότητα του "μέσου" πολίτη. Να δημιουργήσει μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία θα κατανοήσει ότι επιτέλους δε μπορεί η ανθρωπότητα να καταναλώνει και να εξαφανίζει σταδιακά τους πόρους ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος. Ούτε να αυτοκτονεί "με το πιρούνι και το κουστούμι της". Αλλά να επιδιώξει μια αξιοβίωτη ζωή που θα συνοψίζεται στα εξής απλά συνθήματα:
· Αντί του σημερινού όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά: πιο αργά και σε βάθος
· Αντί του όλο και περισσότερα: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά
· Αντί του όλο και πιο ανταγωνιστικά: συνεργατικά και αλληλέγγυα
· Αντί του όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά
· Αντί μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης: πιο γερά και επανάχρηση
· Αντί για το απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής: πιο όμορφα και προσωπικά
· Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!
Και αυτά τα συνθήματα δεν αφορούν μόνο στα εισοδήματα και το ΑΕΠ, αλλά και στον χρόνο, τον χώρο, την ιδιοκτησία, την αγορά και την κοινωνική συνείδηση.
Κατευθυντήρια γραμμή μπορεί να είναι τα κωδικοποιημένα 5 Ε:
1. στον χρόνο Επιβράδυνση(με την έννοια της μείωσης των ρυθμών και της ταχύτητας, αλλά και της αξιοπιστίας)
2. στον χώρο Εγγύτητα( με την έννοια των μικρών αποστάσεων, της Επανατοπικοποίησης-Εντοπιότητας , αλλά και της σαφήνειας),
3. στην ιδιοκτησία Επάρκεια- Εκκαθάριση(με την έννοια της ατομικής επάρκειας, κρατάμε τα απαραίτητα ως ατομική ιδιοκτησία, τα υπόλοιπα συλλογική- κοινοτική ιδιοκτησία-κοινό ταμείο),
4. στην αγορά Έξοδος (με την έννοια της απεξάρτησης-αποεμπορευματοποίησης των κοινωνικών διανθρώπινων σχέσεων).
5. στη συνείδηση Επανανοηματοδότηση(Επάνοδος από το «εγώ» στο «εμείς», από τον ανταγωνισμό στη συνεργασία-αλληλοσυμπλήρωση, από το «θρυματισμένο» άτομο στο πολύπλευρο πρόσωπο)
Τα 5 Ε είναι χρήσιμα για την αλλαγή στην ατομική στάση και τον τρόπο ζωής μας, αλλά και σαν πυξίδα στη γενικότερη πολιτική κατεύθυνση και την οικονομία.
Δεν χρειάζεται να τρέχουμε πίσω από τις τυχόν ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας, γιατί αυτό μπορεί να μας οδηγεί κάθε άλλο παρά σε μια «καλή ζωή», που ούτως ή άλλως είναι πεπερασμένη και αν δεν τη ζήσουμε καλά, αλλά «αρρωστημένα», δεν έχει νόημα. Αυτό που χρειάζεται είναι να εξασφαλίσουμε καταρχήν την ικανοποίηση των βιοτικών μας αναγκών με όσο το δυνατόν λιγότερη ποσοτική κατανάλωση υλικών και χρόνου. Η ποιοτική ικανοποίησή τους, σε συνδυασμό με την εξασφάλιση περισσότερου χρόνου για την ικανοποίηση των μη υλικών και πνευματικών αναγκών μας, θα μας κάνει να είμαστε πιο ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, από ότι είμαστε σήμερα. Αν γίνει αυτό κατανοητό από τον «μέσο άνθρωπο», τότε δε θα τρέχει για την απόκτηση άχρηστων πραγμάτων και για μια κακώς εννοούμενη «ευημερία» των αριθμών και του ΑΕΠ.
Όλες οι παραπάνω επιδιώξεις μπορούν να διεκδικηθούν κυρίως από την κεντρική πολιτική εξουσία της επερχόμενης κυβέρνησης της αριστεράς (και της οικολογίας;), που έχουν στο πρόγραμμά τους την προώθηση της κοινωνικής ισότητας, της κοινωνικής οικονομίας, της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας των «από κάτω», καθώς και της ουσιαστικής δημοκρατίας(με αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς) . Μπορούν επίσης να διεκδικηθούν όπου είναι δυνατόν και από τις τοπικές εξουσίες σε όλους τους βαθμούς αυτοδιοίκησης, μέσα από τη δημιουργία τοπικών κινήσεων πολιτών με τους παραπάνω στόχους.
Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, όπου το αδιέξοδο του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της καθημερινής ζωής είναι ολοφάνερο, δε μπορεί μια επερχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς-οικολογίας να επιδιώκει επιστροφή στην προ κρίσης φαινομενική «ευημερία» των ανθρώπων και των αριθμών. Σήμερα αμφισβητείται η δυνατότητα της παγκόσμιας και της τοπικής σοσιαλδημοκρατίας-η οποία συμμετείχε αν δεν πρωτοστάτησε στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης- να επιστρέψει στο εθνικό κράτος και μέσω αυτού ξανά στον «δημοκρατικό καπιταλισμό».
Δε μπορεί να επιδιώξει- μια τέτοια κυβέρνηση- το ίδιο είδος και τους ίδιους ρυθμούς «ανάπτυξης», ούτε τη μεγέθυνση του ΑΕΠ, ώστε να πληρώσει έστω και το «κουρεμένο» ή μη ειδεχθές χρέος. Αυτό θα απαιτήσει τέτοια εκμετάλλευση της εργασίας και των πόρων που έχει η χώρα, που δε θα μπορούμε να μιλάμε πια για ευζωία του πληθυσμού.
Σε αυτό το επίπεδο θα πρέπει να επιδιώξει καταρχήν τη σεισάχθεια με αποανάπτυξη(βλέπε την αντίστοιχη ανάρτησή μας στο: http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/36) και να συγκρουσθεί με τους πιστωτές. Και στη συνέχεια να εφαρμόσει πολιτικές που θα καθορίζονται από την κατεύθυνση που πολύ χονδρικά περιγράψαμε πιο πάνω. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε την ανάρτησή μας για τις πολιτικές ευζωίας.
Ήλθε ο καιρός, που τα κοινωνικά κινήματα για την αποανάπτυξη-τοπικοποίηση, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά, και συνδεόμενα μεταξύ τους να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες . Σε ένα κίνημα δηλαδή που θα διεκδικήσει από τις πολιτικές εξουσίες σε κάθε χώρα –ξεκινώντας π.χ. από τη δική μας, που βρίσκεται αυτόν τον καιρό στη παγκόσμια επικαιρότητα-την αλλαγή πορείας «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει χρόνος για μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον.
Στη διαμόρφωση αυτής της αλλαγής πορείας θέλει να συνεισφέρει και η ιστοσελίδα μας.
[1] Χρησιμοποιούμε τον όρο για να τον διακρίνουμε από τον όρο «ευημερία», γιατί άλλο να περνάς τη μέρα σου καλά(ευ ημέρα), και άλλο να έχεις μια ποιότητα συνολικά σε όλη τη ζωή σου(ευ ζωή). Θα χρειασθεί να απορρίψουμε τη σημερινή «ευημερία» που στηρίζεται στη λογική της αφθονίας και των απεριόριστων ανθρώπινων και φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων.
[2] Από τη δεκαετία του 1970 παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το παράδοξο («Easterlin-Paradox»,1974), σύμφωνα με το οποίο: Η ικανοποίηση και η ποιότητα ζωής των ανθρώπων, από ένα σημείο και μετά, δεν εξαρτάται από την αύξηση του εισοδήματος και της κατανάλωσης, αλλά πολύ περισσότερο από άλλους παράγοντες.
Το παραπάνω σχόλιο θα μπορούσε να είναι κάποιων ψηφοφόρων, που επιμένουν σε «νέους σωτήρες» και σε πολιτικές ανάθεσης σε κομματικά επιτελεία της «κυβερνώσας» αριστεράς. Σε αυτή όμως την ιστοσελίδα επιμένουμε: ναι μεν με την έλευση μιας κυβέρνησης της αριστεράς, μπορεί να σταματήσει η καταστροφική για τους «από κάτω» και το οικοσύστημα πολιτική των μνημονίων, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τη δημιουργία συνθηκών μιας αξιοβίωτης ζωής, ιδίως για τα παιδιά μας.
Είναι φανερό πια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι για να επιτευχθεί ένα βιώσιμο- στα πλαίσια αυτού του μοναδικού πλανήτη που έχει στη διάθεσή της η ανθρωπότητα-επίπεδο ευζωίας των ανθρώπινων κοινοτήτων, θα χρειασθεί να αλλάξουν πορεία και κατεύθυνση. Και στο επίπεδο της ιδεολογίας, και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, και στο επίπεδο των κοινωνικών και οικονομικών τους σχέσεων και κυρίως στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής και των πολιτικών δομών διακυβέρνησης. Είναι υποχρεωμένη η ανθρωπότητα σαν σύνολο, αλλά και σαν επί μέρους κοινότητες και κοινωνίες, άρα και σαν ελληνική κοινωνία, από την περατότητα του πλανητικού και του τοπικού οικοσυστήματος, να αλλάξει στάση και πολιτικές και να διαχειρισθεί με έναν άλλο νέο τρόπο την οικονομία της, χωρίς να παραιτηθεί ταυτόχρονα από τον στόχο της ευζωίας[1].
Η πυξίδα που καθοδηγούσε τις πολιτικές των κυβερνήσεων των αναπτυγμένων χωρών μέχρι τώρα-μεταξύ των οποίων θεωρείται και είναι και η Ελλάδα-αλλά όχι μόνο, ήταν η οικονομική ανάπτυξη με κριτήριο μέτρησής της το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και το μέσο ατομικό εισόδημα. Αυτό καθόρισε τη λογική όχι μόνο του πολιτικού προσωπικού, αλλά ολόκληρων των κοινωνιών και των πολιτών-καταναλωτών. Όλοι παρακολουθούσαν με αγωνία τις προγνώσεις για την ανάπτυξη σε κάθε χώρα εσωτερικά, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα προγράμματα όλων των κομμάτων, ακόμα και αυτών που δεν πήραν ποτέ την εξουσία, ήταν και είναι ακόμα γεμάτα με προτάσεις για πολιτικές μεγαλύτερης κάθε φορά ανάπτυξης.
Όσο η ποιότητα της ζωής σε μια χώρα συνδεόταν στενά με το ΑΕΠ, ήταν ακόμα σωστό να θεωρείται αυτό σαν μέτρο σύγκρισης. Όσο όμως στη συνέχεια αυτό δεν ισχύει για την πραγματικότητα κάποιων χωρών ή περιοχών, όπου παρατηρήθηκε το «Easterlin-Paradox»[2], είναι αναγκαίο να βρεθεί μια νέα πυξίδα για την πολιτική πρακτική σε αυτές τις χώρες ή περιοχές. Είναι αναγκαίο να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική. Αυτό ισχύει φυσικά και για τη χώρα μας.
Αυτή η πολιτική θα ξεκινά από την αποαποικιοποίηση της ατομικής και κοινωνικής συνείδησης από το φαντασιακό και την ιδεολογία της «ανάπτυξης» σαν μεγέθυνση της παραγωγής και κατανάλωσης, από την αντίσταση στην χωρίς όρια εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, από την προστασία έναντι της ετερονομίας στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις-μέσω της αυτοδιαχείρισης των πόρων, της παραγωγικής διαδικασίας και της εξουσίας- από την προστασία των «κοινών» και του περιβάλλοντος μέσω της επιδίωξης του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος.
Αυτή η στροφή στην πολιτική μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι ο «ναυαγός» του σημερινού μοντέλου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γιατί βρίσκεται προ των πυλών της πολιτικής εξουσίας μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η νέα ριζοσπαστική πολιτική θα χρειασθεί να αγνοήσει όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως το ΑΕΠ, το εισόδημα, τα χρέη κ.λπ. και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες την καθημερινότητα του "μέσου" πολίτη. Να δημιουργήσει μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία θα κατανοήσει ότι επιτέλους δε μπορεί η ανθρωπότητα να καταναλώνει και να εξαφανίζει σταδιακά τους πόρους ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος. Ούτε να αυτοκτονεί "με το πιρούνι και το κουστούμι της". Αλλά να επιδιώξει μια αξιοβίωτη ζωή που θα συνοψίζεται στα εξής απλά συνθήματα:
· Αντί του σημερινού όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά: πιο αργά και σε βάθος
· Αντί του όλο και περισσότερα: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά
· Αντί του όλο και πιο ανταγωνιστικά: συνεργατικά και αλληλέγγυα
· Αντί του όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά
· Αντί μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης: πιο γερά και επανάχρηση
· Αντί για το απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής: πιο όμορφα και προσωπικά
· Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!
Και αυτά τα συνθήματα δεν αφορούν μόνο στα εισοδήματα και το ΑΕΠ, αλλά και στον χρόνο, τον χώρο, την ιδιοκτησία, την αγορά και την κοινωνική συνείδηση.
Κατευθυντήρια γραμμή μπορεί να είναι τα κωδικοποιημένα 5 Ε:
1. στον χρόνο Επιβράδυνση(με την έννοια της μείωσης των ρυθμών και της ταχύτητας, αλλά και της αξιοπιστίας)
2. στον χώρο Εγγύτητα( με την έννοια των μικρών αποστάσεων, της Επανατοπικοποίησης-Εντοπιότητας , αλλά και της σαφήνειας),
3. στην ιδιοκτησία Επάρκεια- Εκκαθάριση(με την έννοια της ατομικής επάρκειας, κρατάμε τα απαραίτητα ως ατομική ιδιοκτησία, τα υπόλοιπα συλλογική- κοινοτική ιδιοκτησία-κοινό ταμείο),
4. στην αγορά Έξοδος (με την έννοια της απεξάρτησης-αποεμπορευματοποίησης των κοινωνικών διανθρώπινων σχέσεων).
5. στη συνείδηση Επανανοηματοδότηση(Επάνοδος από το «εγώ» στο «εμείς», από τον ανταγωνισμό στη συνεργασία-αλληλοσυμπλήρωση, από το «θρυματισμένο» άτομο στο πολύπλευρο πρόσωπο)
Τα 5 Ε είναι χρήσιμα για την αλλαγή στην ατομική στάση και τον τρόπο ζωής μας, αλλά και σαν πυξίδα στη γενικότερη πολιτική κατεύθυνση και την οικονομία.
Δεν χρειάζεται να τρέχουμε πίσω από τις τυχόν ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας, γιατί αυτό μπορεί να μας οδηγεί κάθε άλλο παρά σε μια «καλή ζωή», που ούτως ή άλλως είναι πεπερασμένη και αν δεν τη ζήσουμε καλά, αλλά «αρρωστημένα», δεν έχει νόημα. Αυτό που χρειάζεται είναι να εξασφαλίσουμε καταρχήν την ικανοποίηση των βιοτικών μας αναγκών με όσο το δυνατόν λιγότερη ποσοτική κατανάλωση υλικών και χρόνου. Η ποιοτική ικανοποίησή τους, σε συνδυασμό με την εξασφάλιση περισσότερου χρόνου για την ικανοποίηση των μη υλικών και πνευματικών αναγκών μας, θα μας κάνει να είμαστε πιο ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, από ότι είμαστε σήμερα. Αν γίνει αυτό κατανοητό από τον «μέσο άνθρωπο», τότε δε θα τρέχει για την απόκτηση άχρηστων πραγμάτων και για μια κακώς εννοούμενη «ευημερία» των αριθμών και του ΑΕΠ.
Όλες οι παραπάνω επιδιώξεις μπορούν να διεκδικηθούν κυρίως από την κεντρική πολιτική εξουσία της επερχόμενης κυβέρνησης της αριστεράς (και της οικολογίας;), που έχουν στο πρόγραμμά τους την προώθηση της κοινωνικής ισότητας, της κοινωνικής οικονομίας, της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας των «από κάτω», καθώς και της ουσιαστικής δημοκρατίας(με αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς) . Μπορούν επίσης να διεκδικηθούν όπου είναι δυνατόν και από τις τοπικές εξουσίες σε όλους τους βαθμούς αυτοδιοίκησης, μέσα από τη δημιουργία τοπικών κινήσεων πολιτών με τους παραπάνω στόχους.
Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, όπου το αδιέξοδο του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της καθημερινής ζωής είναι ολοφάνερο, δε μπορεί μια επερχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς-οικολογίας να επιδιώκει επιστροφή στην προ κρίσης φαινομενική «ευημερία» των ανθρώπων και των αριθμών. Σήμερα αμφισβητείται η δυνατότητα της παγκόσμιας και της τοπικής σοσιαλδημοκρατίας-η οποία συμμετείχε αν δεν πρωτοστάτησε στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης- να επιστρέψει στο εθνικό κράτος και μέσω αυτού ξανά στον «δημοκρατικό καπιταλισμό».
Δε μπορεί να επιδιώξει- μια τέτοια κυβέρνηση- το ίδιο είδος και τους ίδιους ρυθμούς «ανάπτυξης», ούτε τη μεγέθυνση του ΑΕΠ, ώστε να πληρώσει έστω και το «κουρεμένο» ή μη ειδεχθές χρέος. Αυτό θα απαιτήσει τέτοια εκμετάλλευση της εργασίας και των πόρων που έχει η χώρα, που δε θα μπορούμε να μιλάμε πια για ευζωία του πληθυσμού.
Σε αυτό το επίπεδο θα πρέπει να επιδιώξει καταρχήν τη σεισάχθεια με αποανάπτυξη(βλέπε την αντίστοιχη ανάρτησή μας στο: http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/36) και να συγκρουσθεί με τους πιστωτές. Και στη συνέχεια να εφαρμόσει πολιτικές που θα καθορίζονται από την κατεύθυνση που πολύ χονδρικά περιγράψαμε πιο πάνω. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε την ανάρτησή μας για τις πολιτικές ευζωίας.
Ήλθε ο καιρός, που τα κοινωνικά κινήματα για την αποανάπτυξη-τοπικοποίηση, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά, και συνδεόμενα μεταξύ τους να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες . Σε ένα κίνημα δηλαδή που θα διεκδικήσει από τις πολιτικές εξουσίες σε κάθε χώρα –ξεκινώντας π.χ. από τη δική μας, που βρίσκεται αυτόν τον καιρό στη παγκόσμια επικαιρότητα-την αλλαγή πορείας «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει χρόνος για μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον.
Στη διαμόρφωση αυτής της αλλαγής πορείας θέλει να συνεισφέρει και η ιστοσελίδα μας.
[1] Χρησιμοποιούμε τον όρο για να τον διακρίνουμε από τον όρο «ευημερία», γιατί άλλο να περνάς τη μέρα σου καλά(ευ ημέρα), και άλλο να έχεις μια ποιότητα συνολικά σε όλη τη ζωή σου(ευ ζωή). Θα χρειασθεί να απορρίψουμε τη σημερινή «ευημερία» που στηρίζεται στη λογική της αφθονίας και των απεριόριστων ανθρώπινων και φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων.
[2] Από τη δεκαετία του 1970 παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το παράδοξο («Easterlin-Paradox»,1974), σύμφωνα με το οποίο: Η ικανοποίηση και η ποιότητα ζωής των ανθρώπων, από ένα σημείο και μετά, δεν εξαρτάται από την αύξηση του εισοδήματος και της κατανάλωσης, αλλά πολύ περισσότερο από άλλους παράγοντες.
RSS Feed
