Μάκης Αξιώτης *
Στα τέλη του 2ου μ.Χ. αι. η Ρώμη είχε επικρατήσει σε μια τεράστια έκταση του τότε γνωστού κόσμου, επιβάλλοντας τη λατρεία των αυτοκρατόρων! Οι φιλόσοφοι της εποχής (εκτός των κλειστών κοινοτήτων των Επικούρειων) εξυπηρετούσαν την κρατική ιδεολογία, μαζί με τους πολιτικούς, τους ρήτορες και τους άλλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Την προπαγάνδα υπέρ της παγκοσμιοποίησης την αναλάμβαναν όλοι αυτοί ευχαρίστως, στον ρόλο που τους ανέθετε η αυτοκρατορική εξουσία, είτε επειδή ανέμεναν κάποιο κέρδος (η σημερινή πραγματικότητα) είτε επειδή πίστευαν για θεωρητικούς λόγους (ελάχιστοι σήμερα), στο σωστό της απόφασής τους («Αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι», Κάλφας, Ζωγραφίδης, 2006).
Πριν από 6 αιώνες, από αυτή την εποχή, στην κλασική Αθήνα, η Εκκλησία του Δήμου της μοναδικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας και το Δικαστήριο αποτελούνταν, με δικαίωμα συμμετοχής, παρέμβασης, υποβολής προτάσεων και ψήφου, από όλους τους ενήλικους Αθηναίους πολίτες (χωρίς εισαγωγικά).
Στο Δικαστήριο μόνο έπρεπε να είναι πάνω από 30 ετών. Κάποιο απομεινάρι του αποτελεί το δικαστήριο των ενόρκων, των καιρών μας. Αλλά εκτός αυτών, τις επεξεργασμένες προτάσεις στην Εκκλησία του Δήμου τις έφερναν οι «πρυτάνεις» (οι σημερινοί, πόρρω απέχοντες βουλευτές), πεντακόσιοι τον αριθμό (50 από κάθε φυλή - δεν έχει λοιπόν σχέση ο αριθμός), κληρωτοί (!), για ένα δέκατο του έτους. Κανένας Αθηναίος δεν επιτρεπόταν να διατελέσει βουλευτής περισσότερες από δύο φορές στη ζωή του και αυτές όχι συνεχόμενες! Αυτή είναι η πρώτη ουσία!
Στο τέλος της θητείας τους, όλοι οι άρχοντες, μικροί και μεγάλοι, έδιναν λόγο για τα πεπραγμένα τους («Ευθύναι») («Ελληνική Αρχαιότητα», Δ.Ι. Κυρτάτας, Σ.Ι. Ράγκος, 2010).
Αρα δύο από τις προϋποθέσεις της Δημοκρατίας και όχι της Μεταδημοκρατίας που ζούμε σήμερα, είναι η εναλλαγή στην εξουσία των εκπροσώπων των πολιτών, η απαγόρευση της επανεκλογής (σόγια παιδιών και εγγονών) και η «ευθύνη», η αυστηρή λογοδοσία στο Σώμα, χωρίς ασυλίες, επιτροπές, στην ουσία αθωωτικές, και ανεφάρμοστους «νόμους περί ευθύνης υπουργών»!
Αυτή η «Αμεση Δημοκρατία», σ’ όλους τους τομείς, με τους κύριους πρωταγωνιστές της παραγωγής, της διοίκησης, της οικονομικής διαχείρισης (επιχειρήσεις, ομάδες πολιτών, συμβούλια πόλεων, νοσοκομείων, σχολείων, τραπεζών, αγροτικών ποιοτικών προϊόντων) στην άμεση διαχείρισή τους, αποτελεί τη βάση της «ανατροπής» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της μειοψηφίας των οικονομικών λύκων.
Αποτελεί τη βάση, την προϋπόθεση της ύπαρξης και της δυνατότητας αλλαγών από μια αριστερή κυβέρνηση. Και όπως λέει ο Γ. Σταματόπουλος, «Λησμονούν, ή δυσφορούν να θυμηθούν, ότι κάθε πλούτος αφαιρείται μέσω πλαγίων οδών και νομιμοφανών διαδικασιών από την κοινωνική εργασία άλλων ανθρώπων» («Εφ.Συν.» 11.1.16).
Για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα προς όφελος των εξουσιαζόμενων πολιτών, πρέπει αυτοί να γίνουν εξουσία. Και η εξουσία δεν είναι η απλή ανάρρηση του αριστερού πρόσημου στην παλαιοκομματική Βουλή, αλλά η αλλαγή αυτής της Βουλής!
Η συντακτική Βουλή που θα αλλάξει ριζικά το Σύνταγμα. Αυτό προϋποθέτει θέληση αριστερής σκέψης και όχι τον μανιχαϊσμό της σκέψης. Ουσιαστική παρέμβαση νομοθετικών δομικών αλλαγών, προς όφελος των αιώνιων θυμάτων, της αυτοκρατορικής εποχής των ολιγαρχών του πιστωτικού χρήματος, που βιώνουμε τώρα, με καταστροφικές ανθρωπιστικές συνέπειες.
Η άποψή μου είναι ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, μέσα από τις δομές της νεοφιλελεύθερης Μεταδημοκρατίας, απλώς αλλάζει τα πρόσωπα της εξουσίας, που νέμονται τα ίδια προνόμια, αλλάζοντας απλώς το πρόσημο, προς τα σύμβολα της Αριστεράς.
Και έτσι γίνονται αμειβόμενοι διαχειριστές των εντολών της αυτοκρατορίας, πλήρεις προνομίων (1.400 ευρώ το επίδομα ευθύνης για τον γενικό γραμματέα, 100 ευρώ για τον συντονιστή δ/ντή γιατρό του ΕΣΥ), αυτοπροσδιοριζόμενοι δημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι, αριστεροί κ.ά.
Οι επηρμένοι μικροηγεμονίσκοι αλλάζουν απλά πρόσωπο, στις ίδιες θέσεις μικροεξουσίας «ανά την επικράτειαν», χρησιμοποιώντας τα γνωστά όπλα του λαϊκισμού και της εκλογίκευσης στις αποφάσεις της εξουσίας, τις οποίες πρέπει να περάσουν σαν «εικονική πραγματικότητα» στον λαό, μασημένη με κουτοπονηριά. Μαζί και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η Αριστερά της εξουσίας μπορεί να εφαρμόσει οποιοδήποτε αριστερό πρόγραμμα, κάτω από τις συνθήκες του νεοφιλελεύθερου Κοινοβουλίου της σημερινής Μεταδημοκρατίας.
Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία, κύριοι. Βέβαια η κάθε άποψη δεν είναι δόγμα και μακράν εμού αυτά τα κακέκτυπα της Ιστορίας! Μακάρι να σφάλλω, αλλά στα μαύρα εξώφυλλα που φυλάσσει η Ιστορία για τη διαχείριση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια θα ήταν κρίμα να αλλάξει και το κόκκινο σε μαύρο.
ΥΓ. Την άποψή μου για την πολιτική της καταστροφής τα τελευταία 40 χρόνια τη συνοψίζει η ρήση του αντικαγκελάριου Γκάμπριελ: «Τα δύο διεφθαρμένα κόμματα ευθύνονται για την κατάσταση στην Ελλάδα. Δανείζονταν από εμάς και έδιναν τα χρήματα στην οικονομική τους ελίτ φτωχοποιώντας τον λαό». Και αυτά προς αποφυγή του δόγματος «ή με μας ή μ’ αυτούς» που ευδοκιμεί τελευταία σε κάθε κριτική.
* πολίτης του Αιγαίου
pigi
Στα τέλη του 2ου μ.Χ. αι. η Ρώμη είχε επικρατήσει σε μια τεράστια έκταση του τότε γνωστού κόσμου, επιβάλλοντας τη λατρεία των αυτοκρατόρων! Οι φιλόσοφοι της εποχής (εκτός των κλειστών κοινοτήτων των Επικούρειων) εξυπηρετούσαν την κρατική ιδεολογία, μαζί με τους πολιτικούς, τους ρήτορες και τους άλλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Την προπαγάνδα υπέρ της παγκοσμιοποίησης την αναλάμβαναν όλοι αυτοί ευχαρίστως, στον ρόλο που τους ανέθετε η αυτοκρατορική εξουσία, είτε επειδή ανέμεναν κάποιο κέρδος (η σημερινή πραγματικότητα) είτε επειδή πίστευαν για θεωρητικούς λόγους (ελάχιστοι σήμερα), στο σωστό της απόφασής τους («Αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι», Κάλφας, Ζωγραφίδης, 2006).
Πριν από 6 αιώνες, από αυτή την εποχή, στην κλασική Αθήνα, η Εκκλησία του Δήμου της μοναδικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας και το Δικαστήριο αποτελούνταν, με δικαίωμα συμμετοχής, παρέμβασης, υποβολής προτάσεων και ψήφου, από όλους τους ενήλικους Αθηναίους πολίτες (χωρίς εισαγωγικά).
Στο Δικαστήριο μόνο έπρεπε να είναι πάνω από 30 ετών. Κάποιο απομεινάρι του αποτελεί το δικαστήριο των ενόρκων, των καιρών μας. Αλλά εκτός αυτών, τις επεξεργασμένες προτάσεις στην Εκκλησία του Δήμου τις έφερναν οι «πρυτάνεις» (οι σημερινοί, πόρρω απέχοντες βουλευτές), πεντακόσιοι τον αριθμό (50 από κάθε φυλή - δεν έχει λοιπόν σχέση ο αριθμός), κληρωτοί (!), για ένα δέκατο του έτους. Κανένας Αθηναίος δεν επιτρεπόταν να διατελέσει βουλευτής περισσότερες από δύο φορές στη ζωή του και αυτές όχι συνεχόμενες! Αυτή είναι η πρώτη ουσία!
Στο τέλος της θητείας τους, όλοι οι άρχοντες, μικροί και μεγάλοι, έδιναν λόγο για τα πεπραγμένα τους («Ευθύναι») («Ελληνική Αρχαιότητα», Δ.Ι. Κυρτάτας, Σ.Ι. Ράγκος, 2010).
Αρα δύο από τις προϋποθέσεις της Δημοκρατίας και όχι της Μεταδημοκρατίας που ζούμε σήμερα, είναι η εναλλαγή στην εξουσία των εκπροσώπων των πολιτών, η απαγόρευση της επανεκλογής (σόγια παιδιών και εγγονών) και η «ευθύνη», η αυστηρή λογοδοσία στο Σώμα, χωρίς ασυλίες, επιτροπές, στην ουσία αθωωτικές, και ανεφάρμοστους «νόμους περί ευθύνης υπουργών»!
Αυτή η «Αμεση Δημοκρατία», σ’ όλους τους τομείς, με τους κύριους πρωταγωνιστές της παραγωγής, της διοίκησης, της οικονομικής διαχείρισης (επιχειρήσεις, ομάδες πολιτών, συμβούλια πόλεων, νοσοκομείων, σχολείων, τραπεζών, αγροτικών ποιοτικών προϊόντων) στην άμεση διαχείρισή τους, αποτελεί τη βάση της «ανατροπής» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της μειοψηφίας των οικονομικών λύκων.
Αποτελεί τη βάση, την προϋπόθεση της ύπαρξης και της δυνατότητας αλλαγών από μια αριστερή κυβέρνηση. Και όπως λέει ο Γ. Σταματόπουλος, «Λησμονούν, ή δυσφορούν να θυμηθούν, ότι κάθε πλούτος αφαιρείται μέσω πλαγίων οδών και νομιμοφανών διαδικασιών από την κοινωνική εργασία άλλων ανθρώπων» («Εφ.Συν.» 11.1.16).
Για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα προς όφελος των εξουσιαζόμενων πολιτών, πρέπει αυτοί να γίνουν εξουσία. Και η εξουσία δεν είναι η απλή ανάρρηση του αριστερού πρόσημου στην παλαιοκομματική Βουλή, αλλά η αλλαγή αυτής της Βουλής!
Η συντακτική Βουλή που θα αλλάξει ριζικά το Σύνταγμα. Αυτό προϋποθέτει θέληση αριστερής σκέψης και όχι τον μανιχαϊσμό της σκέψης. Ουσιαστική παρέμβαση νομοθετικών δομικών αλλαγών, προς όφελος των αιώνιων θυμάτων, της αυτοκρατορικής εποχής των ολιγαρχών του πιστωτικού χρήματος, που βιώνουμε τώρα, με καταστροφικές ανθρωπιστικές συνέπειες.
Η άποψή μου είναι ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, μέσα από τις δομές της νεοφιλελεύθερης Μεταδημοκρατίας, απλώς αλλάζει τα πρόσωπα της εξουσίας, που νέμονται τα ίδια προνόμια, αλλάζοντας απλώς το πρόσημο, προς τα σύμβολα της Αριστεράς.
Και έτσι γίνονται αμειβόμενοι διαχειριστές των εντολών της αυτοκρατορίας, πλήρεις προνομίων (1.400 ευρώ το επίδομα ευθύνης για τον γενικό γραμματέα, 100 ευρώ για τον συντονιστή δ/ντή γιατρό του ΕΣΥ), αυτοπροσδιοριζόμενοι δημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι, αριστεροί κ.ά.
Οι επηρμένοι μικροηγεμονίσκοι αλλάζουν απλά πρόσωπο, στις ίδιες θέσεις μικροεξουσίας «ανά την επικράτειαν», χρησιμοποιώντας τα γνωστά όπλα του λαϊκισμού και της εκλογίκευσης στις αποφάσεις της εξουσίας, τις οποίες πρέπει να περάσουν σαν «εικονική πραγματικότητα» στον λαό, μασημένη με κουτοπονηριά. Μαζί και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η Αριστερά της εξουσίας μπορεί να εφαρμόσει οποιοδήποτε αριστερό πρόγραμμα, κάτω από τις συνθήκες του νεοφιλελεύθερου Κοινοβουλίου της σημερινής Μεταδημοκρατίας.
Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία, κύριοι. Βέβαια η κάθε άποψη δεν είναι δόγμα και μακράν εμού αυτά τα κακέκτυπα της Ιστορίας! Μακάρι να σφάλλω, αλλά στα μαύρα εξώφυλλα που φυλάσσει η Ιστορία για τη διαχείριση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια θα ήταν κρίμα να αλλάξει και το κόκκινο σε μαύρο.
ΥΓ. Την άποψή μου για την πολιτική της καταστροφής τα τελευταία 40 χρόνια τη συνοψίζει η ρήση του αντικαγκελάριου Γκάμπριελ: «Τα δύο διεφθαρμένα κόμματα ευθύνονται για την κατάσταση στην Ελλάδα. Δανείζονταν από εμάς και έδιναν τα χρήματα στην οικονομική τους ελίτ φτωχοποιώντας τον λαό». Και αυτά προς αποφυγή του δόγματος «ή με μας ή μ’ αυτούς» που ευδοκιμεί τελευταία σε κάθε κριτική.
* πολίτης του Αιγαίου
pigi
RSS Feed
