Γιώργος Σταματόπουλος
Τα ατίθασα παιδιά κουράστηκαν κι επέστρεψαν στην κανονικότητα, εκεί που οδηγεί τους πάντες το καλό παλαιό πολιτικό σύστημα, στη χοάνη του κοινοβουλευτισμού. Υπάκουα και σεμνά πλέον, ανοίγουν τα στρωσίδια τους: τον ανασχηματισμό, τις αποπομπές, την τήρηση του πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα γνωστά, τα πολύ γνωστά για τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Χαίρει σύμπας ο πολιτικός κόσμος. Ανυπακοή τέλος. Σκύβουμε το κεφάλι κι αρχίζουμε να δουλεύουμε. Ξεχνούν όμως ότι δεν μπορούν να δουλέψουν όλοι γιατί η ανεργία έχει φτάσει στον Θεό... Ξεχνούν επίσης (αδιαφορούν!) ότι και όσοι έχουν το προνόμιο να εργάζονται, ίσα που επιβιώνουν (με το ζόρι και με δανεικά, όμως· ως πότε;).
Ας μην υπερβάλλουμε. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είχαν και έχουν (έτσι διατυμπανίζουν) σωστή πολιτική αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να την εφαρμόσουν. Αν αύριο αλλάξουν οι συνθήκες θα νικήσουν. Τι θυμίζει το ως άνω, τι θυμίζει... Τι άλλο λένε; «Δεν πρέπει να είμαστε απογοητευμένοι από τη συμφωνία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τη συμφωνία απαισιόδοξα, αλλά να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε η συμφωνία να αποβεί προς όφελός μας. Ηταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία». Τι θυμίζει, τι θυμίζει...
Σημασία έχει ότι έχουμε μια αριστερή μνημονιακή -βροντωδώς μνημονιακή- κυβέρνηση. Ξεχνάμε τι έλεγαν τα μέλη και στελέχη της όταν ετοιμάζονταν να υφαρπάξουν την εξουσία. Καλούνται τώρα να εφαρμόσουν αυτά τα οποία κατήγγελλαν. Τι αναγκαστική ντροπή. Πώς, αλήθεια, νιώθουν οι καθηγητές που έχουν αναλάβει υπουργικούς θώκους; Ευτυχώς που πλέον δεν είναι αναγκασμένοι να διδάσκουν. Τι θα ’λεγαν στους φοιτητές τους; Οτι οι ίδιοι, με τον τρόπο τους, έβαλαν ταφόπλακα στις σπουδές τους, στο μέλλον τους; Οτι η ανυπακοή και η εξέγερση κατά των τυράννων είναι μάταιη υπόθεση, ότι κάποια στιγμή επέρχεται η κούραση; Οτι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (There Is No Alternative - TINA!);
Η ζωή προχωρεί με ευθύνες ή χωρίς, με Ερινύες ή όχι, με αποφασιστικότητα ή μη, με αξιοπρέπεια ή... Ο κοινοβουλευτισμός είναι βαθιά ριζωμένος στα κράτη και στα μυαλά όλων. Υπάρχουν όμως κι άλλες μορφές ανάδειξης και εξάπλωσης της δημοκρατίας, όπως τα συνεργατικά, συνεταιριστικά εγχειρήματα, ομάδες αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης που ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν προσέγγισε. Προτίμησε τον κλασικό τρόπο διείσδυσης στην κοινωνία: την προσωπολατρία, τον αρχηγό.
Ακούω τους υποστηρικτές αυτού του τρόπου να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τις τάσεις που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μα τι θέλουν -φωνάζουν- ο κόσμος χρειάζεται αρχηγό. Πάμε λοιπόν με αρχηγό να δηλώσουμε την υπακοή μας στα στερεότυπα της πολιτικής, με την ευχή να εμφανιστούν δυναμικά, πλέον, τα κινήματα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Χρόνια λέμε ότι η δημοκρατία που ανθεί σήμερα είναι μια κατ’ επίφασιν δημοκρατία, εδώ και παντού. Αλλά, να, μου λένε ότι οσονούπω τα 60 ευρώ θα γίνουν 180, ο κόσμος θα νομίσει ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα· η αλλοτρίωση του κόσμου,
Τα ατίθασα παιδιά κουράστηκαν κι επέστρεψαν στην κανονικότητα, εκεί που οδηγεί τους πάντες το καλό παλαιό πολιτικό σύστημα, στη χοάνη του κοινοβουλευτισμού. Υπάκουα και σεμνά πλέον, ανοίγουν τα στρωσίδια τους: τον ανασχηματισμό, τις αποπομπές, την τήρηση του πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα γνωστά, τα πολύ γνωστά για τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Χαίρει σύμπας ο πολιτικός κόσμος. Ανυπακοή τέλος. Σκύβουμε το κεφάλι κι αρχίζουμε να δουλεύουμε. Ξεχνούν όμως ότι δεν μπορούν να δουλέψουν όλοι γιατί η ανεργία έχει φτάσει στον Θεό... Ξεχνούν επίσης (αδιαφορούν!) ότι και όσοι έχουν το προνόμιο να εργάζονται, ίσα που επιβιώνουν (με το ζόρι και με δανεικά, όμως· ως πότε;).
Ας μην υπερβάλλουμε. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είχαν και έχουν (έτσι διατυμπανίζουν) σωστή πολιτική αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να την εφαρμόσουν. Αν αύριο αλλάξουν οι συνθήκες θα νικήσουν. Τι θυμίζει το ως άνω, τι θυμίζει... Τι άλλο λένε; «Δεν πρέπει να είμαστε απογοητευμένοι από τη συμφωνία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τη συμφωνία απαισιόδοξα, αλλά να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε η συμφωνία να αποβεί προς όφελός μας. Ηταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία». Τι θυμίζει, τι θυμίζει...
Σημασία έχει ότι έχουμε μια αριστερή μνημονιακή -βροντωδώς μνημονιακή- κυβέρνηση. Ξεχνάμε τι έλεγαν τα μέλη και στελέχη της όταν ετοιμάζονταν να υφαρπάξουν την εξουσία. Καλούνται τώρα να εφαρμόσουν αυτά τα οποία κατήγγελλαν. Τι αναγκαστική ντροπή. Πώς, αλήθεια, νιώθουν οι καθηγητές που έχουν αναλάβει υπουργικούς θώκους; Ευτυχώς που πλέον δεν είναι αναγκασμένοι να διδάσκουν. Τι θα ’λεγαν στους φοιτητές τους; Οτι οι ίδιοι, με τον τρόπο τους, έβαλαν ταφόπλακα στις σπουδές τους, στο μέλλον τους; Οτι η ανυπακοή και η εξέγερση κατά των τυράννων είναι μάταιη υπόθεση, ότι κάποια στιγμή επέρχεται η κούραση; Οτι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (There Is No Alternative - TINA!);
Η ζωή προχωρεί με ευθύνες ή χωρίς, με Ερινύες ή όχι, με αποφασιστικότητα ή μη, με αξιοπρέπεια ή... Ο κοινοβουλευτισμός είναι βαθιά ριζωμένος στα κράτη και στα μυαλά όλων. Υπάρχουν όμως κι άλλες μορφές ανάδειξης και εξάπλωσης της δημοκρατίας, όπως τα συνεργατικά, συνεταιριστικά εγχειρήματα, ομάδες αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης που ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν προσέγγισε. Προτίμησε τον κλασικό τρόπο διείσδυσης στην κοινωνία: την προσωπολατρία, τον αρχηγό.
Ακούω τους υποστηρικτές αυτού του τρόπου να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τις τάσεις που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μα τι θέλουν -φωνάζουν- ο κόσμος χρειάζεται αρχηγό. Πάμε λοιπόν με αρχηγό να δηλώσουμε την υπακοή μας στα στερεότυπα της πολιτικής, με την ευχή να εμφανιστούν δυναμικά, πλέον, τα κινήματα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Χρόνια λέμε ότι η δημοκρατία που ανθεί σήμερα είναι μια κατ’ επίφασιν δημοκρατία, εδώ και παντού. Αλλά, να, μου λένε ότι οσονούπω τα 60 ευρώ θα γίνουν 180, ο κόσμος θα νομίσει ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα· η αλλοτρίωση του κόσμου,
RSS Feed