Γιάννη καλησπέρα,
Διάβασα το άρθρο σου στο TPP και μου άρεσε πολύ. Όπως και άλλα παρόμοια άρθρα που έχεις γράψει στο παρελθόν για τον “σύγχρονο” τρόπο ζωής των ανθρώπων, τον υπερκαταναλωτισμό μας και την απομάκρυνση μας από το φυσικό περιβάλλον. Δεν σου κρύβω πως από αρκετά νεαρή ηλικία με προβλημάτιζε πολύ έντονα η ραγδαία αλλαγή του τρόπου ζωής των ανθρώπων, οι οποίοι κατασκεύασαν και επέλεξαν να ζουν σε “αποστειρωμένες” κοινωνίες με μόνη κινητήρια δύναμη τον καταναλωτισμό. Υπερμεγέθεις κοινωνίες αποκομμένες από την φύση, οι οποίες στερούνται αξίες και ιδανικά, δημιουργούν καταναλωτικά πρότυπα και ανάγκες αντί να χτίζονται αρμονικά μέσα στο φυσικό μας περιβάλλον και να προσαρμόζονται στις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων.
Προσωπικά, γεννήθηκα στα περίχωρα μιας μεγάλης πόλης όπου ευτυχώς πρόλαβα να μεγαλώσω κάπως “διαφορετικά” συγκριτικά με τα παιδιά των αστικών κέντρων. Είχα την ευκαιρία να μαζέψω τις ελιές με τον παππού το τέλος του φθινοπώρου, να κόψω ξύλα με τον πατέρα μου για να ανάψω το τζάκι τον χειμώνα, να παίξω ανάμεσα στις πορτοκαλιές στο χωράφι με την αδελφή μου την άνοιξη, να ματώσω τα γόνατα μου στις αλάνες παρέα με τους φίλους μου τα καλοκαίρια. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στις εποχές. Εικόνες, ήχοι, μυρωδιές. Αναρωτιέμαι γιατί χαθήκαν όλα αυτά; Είμαι εγώ που μεγαλώνω και δεν είμαι πια παιδί ή έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω μου; Μήπως συμβαίνουν και τα δύο; Μήπως προσαρμόστηκα σε έναν κόσμο που μεταλλάσσεται; Τις ελιές “μας τις πήρε ο δρόμος(!)” και η αλάνα χτίστηκε από πολυκατοικίες. Ο μεγάλος περιφερειακός δρόμος χρειάζεται για να μην περνάνε τα όλο και περισσότερα φορτηγά με τα εμπορεύματα από το κέντρο της πόλης μου είπανε. Και πριν δεν είχαμε αρκετά εμπορεύματα αναρωτήθηκα; Και οι πολυκατοικίες; Τόσοι πολλοί γίναμε ξαφνικά; Και πριν που έμεναν αυτοί; Κάποιοι έρχονται εδώ για να σπουδάσουν και άλλοι για να εργαστούν και αφήνουν τις μικρότερες πόλεις ή τα χωριά τους μου εξήγησαν. Κάποιοι επίσης, πρόσθεσαν, επιλέγουν να απομακρυνθούν από το ρυπογόνο και θορυβώδες κέντρο της πόλης μετακομίζοντας στα προάστια και αφήνοντας το στα καταστήματα και στις εταιρείες οι οποίες εδρεύουν εκεί. Χτίστηκε λοιπόν η αλάνα, μας “αποζημίωσαν” για τις ελιές, “χάσαμε” και τον παππού από αναπνευστικό. Εεεε βέβαια, αυτός είχε φυτέψει τις ελιές μόνος του και είχε μάθει να πηγαίνει στο χωράφι να τις ποτίζει μια μια με τον κουβά και ξαφνικά βρέθηκε κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα από αντιπαροχή μιας γκρίζας πολυκατοικίας σαν και αυτές που μας “έφαγαν” την αλάνα.
Και εγώ αφού σπούδασα στην πόλη μου και μπούχτισα από μια καθημερινότητα όμορφη αφενός αλλά μονότονη και ανιαρή αφετέρου, είπα να πάω για λίγο στο εξωτερικό να αποκτήσω άλλες εικόνες και ερεθίσματα, “να ανοίξει λίγο το μυαλό μου” που λέει και ο πατέρας μου. Και όντως πήγα να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Ολλανδία (με τα χρήματα από την αποζημιώση για τις ελιές!), και να ζήσω και να εργαστώ ύστερα στο Βέλγιο και μετά πάλι πίσω στην Ολλανδία. Και ταξίδεψα κιόλας αφού βρισκόμουν στο κέντρο της Ευρώπης. Και είδα μέρη όμορφα και διαφορετικά. Και γνώρισα άτομα αξιόλογα και άλλους ανθρώπους “ξένους”, όχι επειδή μιλούσαν άλλη γλώσσα, αλλά γιατί ακολουθούσαν έναν άλλον τρόπο ζωής. Και μου άρεσε και η πιο “ανθρώπινη” καθημερινότητα που υπάρχει εδώ ακόμα και στις πόλεις όπου κυκλοφορείς με το ποδήλατο και περνάς δίπλα από κανάλια και παρτέρια με τουλίπες. Αλλά δεν μου έφταναν αυτά και πάλι, όχι από θέμα πλεονεξίας ή απληστίας άλλα γιατί κατάφερα να βλέπω πίσω από αυτά. Καταλάβαινα πως ένα όμορφο πάρκο ή μια βόλτα στα κανάλια δεν είναι αρκετά για να έχω την επαφή με την φύση που χρειάζομαι και επιθυμώ. Μετατράπηκαν και αυτά με την σειρά τους σε “αγαθά” προς μαζική κατανάλωση. Τα αντιλαμβάνομαι σαν ένα ωραίο περιτύλιγμα που κάνει το πακέτο να μοιάζει πιο όμορφο ενώ το περιεχόμενο είναι το ίδιο. Μια κοινωνία που ζει για να καταναλώνει πίσω από μια πιο προσεγμένη βιτρίνα. Και όμως πολλοί άνθρωποι και εδώ ζουν σε κουτιά από μπετόν λίγο πιο έξω από το κέντρο καταναλώνοντας τυποποιημένα προϊόντα. Όσοι τυχεροί έχουν την οικονομική άνεση επιλέγουν ένα όμορφο διαμέρισμα και εξαντλούν την επαφή τους με την φύση σε μερικά φυτά που αγοράζουν για να διακοσμήσουν το μπαλκόνι ή τον κήπο τους και επιλέγουν να καταναλώνουν τα φρέσκα και βιολογικά προϊόντα των supermarkets ή ψωνίζουν αποκλειστικά από προσεγμένα καταστήματα delicatessen σε αρκετές φορές εξωφρενικές τιμές.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι στον “σύγχρονο” δυτικό κόσμο ο τρόπος ζωής των ανθρώπων έχει προσαρμοστεί στα πλαίσια μιας καταναλωτικής κοινωνίας αποκομμένης από το φυσικό περιβάλλον η οποία είναι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο “ανθρώπινη” και “φιλόξενη” προς τους πολίτες ανάλογα με τον συνολικό υλικό και οικονομικό πλούτο της εκάστοτε χώρας. Αναρωτιέμαι λοιπόν είναι αυτή η κοινωνία που θέλω να ζήσω ή να φέρω στον κόσμο και να μεγαλώσω ένα παιδί αργότερα; Η απάντηση εύκολη, σίγουρα όχι. Δύσκολο είναι να ακολουθήσεις τις εναλλακτικές επιλογές οι οποίες υπάρχουν. Αναρωτιέμαι αν και με ποιόν τρόπο μεμονωμένες ατομικές επιλογές όπως η δική σου, η οποία προβληματίζει θετικά και εμπνέει και άλλους σαν εμένα, αποτελούν εφικτές εναλλακτικές για όλους μας. Πως γίνεται να ζήσεις διαφορετικά χωρίς να εγκαταλείψεις το επάγγελμα σου ή χωρίς να “απομονωθείς” ουσιαστικά από τον κοινωνικό ιστό; Σίγουρα όταν επιλέγεις μια διαφορετική διαδρομή δεν είναι όλα εύκολα ούτε το μονοπάτι στρωμένο. Μπορεί να είναι δύσβατο και ανηφορικό για να σε βγάλει όμως σε μια κορυφή όπου επιτέλους θα ανασάνεις και θα νιώσεις ελεύθερος. Ελπίζω λοιπόν να καταφέρω σύντομα να βρω και εγώ την δική μου “κορυφή”. Μέχρι τότε να είμαστε καλά.
Φιλικά,
Πάνος Χ.
http://yiannismakridakis.gr/?p=6990
Διάβασα το άρθρο σου στο TPP και μου άρεσε πολύ. Όπως και άλλα παρόμοια άρθρα που έχεις γράψει στο παρελθόν για τον “σύγχρονο” τρόπο ζωής των ανθρώπων, τον υπερκαταναλωτισμό μας και την απομάκρυνση μας από το φυσικό περιβάλλον. Δεν σου κρύβω πως από αρκετά νεαρή ηλικία με προβλημάτιζε πολύ έντονα η ραγδαία αλλαγή του τρόπου ζωής των ανθρώπων, οι οποίοι κατασκεύασαν και επέλεξαν να ζουν σε “αποστειρωμένες” κοινωνίες με μόνη κινητήρια δύναμη τον καταναλωτισμό. Υπερμεγέθεις κοινωνίες αποκομμένες από την φύση, οι οποίες στερούνται αξίες και ιδανικά, δημιουργούν καταναλωτικά πρότυπα και ανάγκες αντί να χτίζονται αρμονικά μέσα στο φυσικό μας περιβάλλον και να προσαρμόζονται στις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων.
Προσωπικά, γεννήθηκα στα περίχωρα μιας μεγάλης πόλης όπου ευτυχώς πρόλαβα να μεγαλώσω κάπως “διαφορετικά” συγκριτικά με τα παιδιά των αστικών κέντρων. Είχα την ευκαιρία να μαζέψω τις ελιές με τον παππού το τέλος του φθινοπώρου, να κόψω ξύλα με τον πατέρα μου για να ανάψω το τζάκι τον χειμώνα, να παίξω ανάμεσα στις πορτοκαλιές στο χωράφι με την αδελφή μου την άνοιξη, να ματώσω τα γόνατα μου στις αλάνες παρέα με τους φίλους μου τα καλοκαίρια. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στις εποχές. Εικόνες, ήχοι, μυρωδιές. Αναρωτιέμαι γιατί χαθήκαν όλα αυτά; Είμαι εγώ που μεγαλώνω και δεν είμαι πια παιδί ή έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω μου; Μήπως συμβαίνουν και τα δύο; Μήπως προσαρμόστηκα σε έναν κόσμο που μεταλλάσσεται; Τις ελιές “μας τις πήρε ο δρόμος(!)” και η αλάνα χτίστηκε από πολυκατοικίες. Ο μεγάλος περιφερειακός δρόμος χρειάζεται για να μην περνάνε τα όλο και περισσότερα φορτηγά με τα εμπορεύματα από το κέντρο της πόλης μου είπανε. Και πριν δεν είχαμε αρκετά εμπορεύματα αναρωτήθηκα; Και οι πολυκατοικίες; Τόσοι πολλοί γίναμε ξαφνικά; Και πριν που έμεναν αυτοί; Κάποιοι έρχονται εδώ για να σπουδάσουν και άλλοι για να εργαστούν και αφήνουν τις μικρότερες πόλεις ή τα χωριά τους μου εξήγησαν. Κάποιοι επίσης, πρόσθεσαν, επιλέγουν να απομακρυνθούν από το ρυπογόνο και θορυβώδες κέντρο της πόλης μετακομίζοντας στα προάστια και αφήνοντας το στα καταστήματα και στις εταιρείες οι οποίες εδρεύουν εκεί. Χτίστηκε λοιπόν η αλάνα, μας “αποζημίωσαν” για τις ελιές, “χάσαμε” και τον παππού από αναπνευστικό. Εεεε βέβαια, αυτός είχε φυτέψει τις ελιές μόνος του και είχε μάθει να πηγαίνει στο χωράφι να τις ποτίζει μια μια με τον κουβά και ξαφνικά βρέθηκε κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα από αντιπαροχή μιας γκρίζας πολυκατοικίας σαν και αυτές που μας “έφαγαν” την αλάνα.
Και εγώ αφού σπούδασα στην πόλη μου και μπούχτισα από μια καθημερινότητα όμορφη αφενός αλλά μονότονη και ανιαρή αφετέρου, είπα να πάω για λίγο στο εξωτερικό να αποκτήσω άλλες εικόνες και ερεθίσματα, “να ανοίξει λίγο το μυαλό μου” που λέει και ο πατέρας μου. Και όντως πήγα να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Ολλανδία (με τα χρήματα από την αποζημιώση για τις ελιές!), και να ζήσω και να εργαστώ ύστερα στο Βέλγιο και μετά πάλι πίσω στην Ολλανδία. Και ταξίδεψα κιόλας αφού βρισκόμουν στο κέντρο της Ευρώπης. Και είδα μέρη όμορφα και διαφορετικά. Και γνώρισα άτομα αξιόλογα και άλλους ανθρώπους “ξένους”, όχι επειδή μιλούσαν άλλη γλώσσα, αλλά γιατί ακολουθούσαν έναν άλλον τρόπο ζωής. Και μου άρεσε και η πιο “ανθρώπινη” καθημερινότητα που υπάρχει εδώ ακόμα και στις πόλεις όπου κυκλοφορείς με το ποδήλατο και περνάς δίπλα από κανάλια και παρτέρια με τουλίπες. Αλλά δεν μου έφταναν αυτά και πάλι, όχι από θέμα πλεονεξίας ή απληστίας άλλα γιατί κατάφερα να βλέπω πίσω από αυτά. Καταλάβαινα πως ένα όμορφο πάρκο ή μια βόλτα στα κανάλια δεν είναι αρκετά για να έχω την επαφή με την φύση που χρειάζομαι και επιθυμώ. Μετατράπηκαν και αυτά με την σειρά τους σε “αγαθά” προς μαζική κατανάλωση. Τα αντιλαμβάνομαι σαν ένα ωραίο περιτύλιγμα που κάνει το πακέτο να μοιάζει πιο όμορφο ενώ το περιεχόμενο είναι το ίδιο. Μια κοινωνία που ζει για να καταναλώνει πίσω από μια πιο προσεγμένη βιτρίνα. Και όμως πολλοί άνθρωποι και εδώ ζουν σε κουτιά από μπετόν λίγο πιο έξω από το κέντρο καταναλώνοντας τυποποιημένα προϊόντα. Όσοι τυχεροί έχουν την οικονομική άνεση επιλέγουν ένα όμορφο διαμέρισμα και εξαντλούν την επαφή τους με την φύση σε μερικά φυτά που αγοράζουν για να διακοσμήσουν το μπαλκόνι ή τον κήπο τους και επιλέγουν να καταναλώνουν τα φρέσκα και βιολογικά προϊόντα των supermarkets ή ψωνίζουν αποκλειστικά από προσεγμένα καταστήματα delicatessen σε αρκετές φορές εξωφρενικές τιμές.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι στον “σύγχρονο” δυτικό κόσμο ο τρόπος ζωής των ανθρώπων έχει προσαρμοστεί στα πλαίσια μιας καταναλωτικής κοινωνίας αποκομμένης από το φυσικό περιβάλλον η οποία είναι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο “ανθρώπινη” και “φιλόξενη” προς τους πολίτες ανάλογα με τον συνολικό υλικό και οικονομικό πλούτο της εκάστοτε χώρας. Αναρωτιέμαι λοιπόν είναι αυτή η κοινωνία που θέλω να ζήσω ή να φέρω στον κόσμο και να μεγαλώσω ένα παιδί αργότερα; Η απάντηση εύκολη, σίγουρα όχι. Δύσκολο είναι να ακολουθήσεις τις εναλλακτικές επιλογές οι οποίες υπάρχουν. Αναρωτιέμαι αν και με ποιόν τρόπο μεμονωμένες ατομικές επιλογές όπως η δική σου, η οποία προβληματίζει θετικά και εμπνέει και άλλους σαν εμένα, αποτελούν εφικτές εναλλακτικές για όλους μας. Πως γίνεται να ζήσεις διαφορετικά χωρίς να εγκαταλείψεις το επάγγελμα σου ή χωρίς να “απομονωθείς” ουσιαστικά από τον κοινωνικό ιστό; Σίγουρα όταν επιλέγεις μια διαφορετική διαδρομή δεν είναι όλα εύκολα ούτε το μονοπάτι στρωμένο. Μπορεί να είναι δύσβατο και ανηφορικό για να σε βγάλει όμως σε μια κορυφή όπου επιτέλους θα ανασάνεις και θα νιώσεις ελεύθερος. Ελπίζω λοιπόν να καταφέρω σύντομα να βρω και εγώ την δική μου “κορυφή”. Μέχρι τότε να είμαστε καλά.
Φιλικά,
Πάνος Χ.
http://yiannismakridakis.gr/?p=6990
RSS Feed
