.Εξ Άνδρου Αλέξανδρος
Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος μου γράφει γράμμα από την ορεινή Άνδρο, αλλά το θεωρώ ποίηση εξαιρετική, που φυσικά δεν ανήκει σε μένα αποκλειστικά. Το δημοσιεύω λοιπόν και για εσάς:
Για τρίτη μέρα στο ψυγείο, παγερός άνεμος άγριος κι απειλητικός πολιορκεί ακάματος κορμιά και καταφύγια. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι θα ξεκολλήσει τις κάσες των παραθύρων. Μαζί του στροβιλίζονται εναλλασσόμενες όλες οι εκδοχές του νερού εξ ουρανού, στάλες, χαλάζι, νιφάδες και τα ενδιάμεσά τους μαστιγώνουν κατά ριπάς τα τζάμια. Ένας καιρός σε παραφορά, σαν και τους καιρούς που ζούμε. Μέσα σε αυτή την παραζάλη, όπως και σε κάθε χιονιά, πλησιάζει το σπίτι αναζητώντας κανένα ψίχουλο ο Κοκκινολαίμης. Ένα γλυκύτατο τόσο δα πλασματάκι που φτερουγίζει εδώ κι εκεί μες το λυσσοβόρι. Η θέα του μου προκαλεί μια λιγωτική αγαλίαση, μια αίσθηση συντροφιάς και ελπίδας. Συντροφιάς ως αίσθηση συμπόρευσης με όλες τις αρχέγονες, αμόλευτες μορφές της ζωής. Ελπίδας ότι ακόμη και μέσα στις χειρότερες συνθήκες κάτι τόσο μικρό και εύθραυστο μπορεί να τα καταφέρνει, μια φλογίτσα μες τη παγωνιά. Σε κοιτάει με το ζωηρό του ματάκι, πότε τόνα, πότε τ’άλλο και αλλάζοντας θέση δείχνει καμαρώνοντας με γούστο το ζωηρό πορτοκαλί του μπούστο. Έτσι με φόντο το χιόνι η κόκκινη τούτη ζωντανή πινελιά σα να παραφράζει τον Ελύτη τραγουδώντας: Τα φτερά μου πιο άλικα … στου λευκού το γειτόνεμα…Ένα κάλεσμα να μη λησμονάμε, από ένα πουλάκι.
https://youtu.be/hG9xWUZ_OFI
http://yiannismakridakis.gr/?p=8741
Η ζεστασιά των ανθρώπων
…Ο δυνατός βοριάς με τις τρομακτικές ριπές του έριξε κάτω μεγάλες κλαδούρες από τις ελιές, κάτι που γίνεται συνήθως με νοτιάδες την άνοιξη. Ο χείμαρρος δεν κατέβηκε παρόλο που χθες όλη μέρα έβρεχε βορινή βροχή αληθινή, όπως λέει ο λαός, βρέχει βορινά, βρέχει αληθινά. Η γη πίνει το νερό όλο και δεν το αφήνει να τρέξει προς τη θάλασσα. Τόση πολλή και διαρκής ήταν η ξηρασία μέχρι χθες, αλλά τώρα με το χιονάκι θα γεμίσει ο υδροφόρος ορίζοντας και θα ανέβουν πάλι σιγά – σιγά τα πηγάδια.
Έκανα τη βόλτα μου στη φύση. Ο κύριος Γιάννης μου έδωσε αβγά για τα προσφυγάκια, έτσι είπε, η κυρά Μαρία μου έκοψε μια σακούλα μαντερίνια χιώτικα, για τα παιδάκια, είπε εκείνη, να τους τα πάω να γλυκαθούνε, ο Διομήδης με πήρε τηλέφωνο και είπε ότι θα φτιάξει μια βασιλόπιτα για τους πρόσφυγες, να τους τη φέρει στο σπίτι, για το καλό της νέας χρονιάς. Το χωριό έχει αγκαλιάσει θερμά τους νέους του κατοίκους από τη Συρία. Όση παγωνιά έχει έξω, τόση ζεστασιά και αγάπη έχει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
http://yiannismakridakis.gr/?p=8735
Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος μου γράφει γράμμα από την ορεινή Άνδρο, αλλά το θεωρώ ποίηση εξαιρετική, που φυσικά δεν ανήκει σε μένα αποκλειστικά. Το δημοσιεύω λοιπόν και για εσάς:
Για τρίτη μέρα στο ψυγείο, παγερός άνεμος άγριος κι απειλητικός πολιορκεί ακάματος κορμιά και καταφύγια. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι θα ξεκολλήσει τις κάσες των παραθύρων. Μαζί του στροβιλίζονται εναλλασσόμενες όλες οι εκδοχές του νερού εξ ουρανού, στάλες, χαλάζι, νιφάδες και τα ενδιάμεσά τους μαστιγώνουν κατά ριπάς τα τζάμια. Ένας καιρός σε παραφορά, σαν και τους καιρούς που ζούμε. Μέσα σε αυτή την παραζάλη, όπως και σε κάθε χιονιά, πλησιάζει το σπίτι αναζητώντας κανένα ψίχουλο ο Κοκκινολαίμης. Ένα γλυκύτατο τόσο δα πλασματάκι που φτερουγίζει εδώ κι εκεί μες το λυσσοβόρι. Η θέα του μου προκαλεί μια λιγωτική αγαλίαση, μια αίσθηση συντροφιάς και ελπίδας. Συντροφιάς ως αίσθηση συμπόρευσης με όλες τις αρχέγονες, αμόλευτες μορφές της ζωής. Ελπίδας ότι ακόμη και μέσα στις χειρότερες συνθήκες κάτι τόσο μικρό και εύθραυστο μπορεί να τα καταφέρνει, μια φλογίτσα μες τη παγωνιά. Σε κοιτάει με το ζωηρό του ματάκι, πότε τόνα, πότε τ’άλλο και αλλάζοντας θέση δείχνει καμαρώνοντας με γούστο το ζωηρό πορτοκαλί του μπούστο. Έτσι με φόντο το χιόνι η κόκκινη τούτη ζωντανή πινελιά σα να παραφράζει τον Ελύτη τραγουδώντας: Τα φτερά μου πιο άλικα … στου λευκού το γειτόνεμα…Ένα κάλεσμα να μη λησμονάμε, από ένα πουλάκι.
https://youtu.be/hG9xWUZ_OFI
http://yiannismakridakis.gr/?p=8741
Η ζεστασιά των ανθρώπων
…Ο δυνατός βοριάς με τις τρομακτικές ριπές του έριξε κάτω μεγάλες κλαδούρες από τις ελιές, κάτι που γίνεται συνήθως με νοτιάδες την άνοιξη. Ο χείμαρρος δεν κατέβηκε παρόλο που χθες όλη μέρα έβρεχε βορινή βροχή αληθινή, όπως λέει ο λαός, βρέχει βορινά, βρέχει αληθινά. Η γη πίνει το νερό όλο και δεν το αφήνει να τρέξει προς τη θάλασσα. Τόση πολλή και διαρκής ήταν η ξηρασία μέχρι χθες, αλλά τώρα με το χιονάκι θα γεμίσει ο υδροφόρος ορίζοντας και θα ανέβουν πάλι σιγά – σιγά τα πηγάδια.
Έκανα τη βόλτα μου στη φύση. Ο κύριος Γιάννης μου έδωσε αβγά για τα προσφυγάκια, έτσι είπε, η κυρά Μαρία μου έκοψε μια σακούλα μαντερίνια χιώτικα, για τα παιδάκια, είπε εκείνη, να τους τα πάω να γλυκαθούνε, ο Διομήδης με πήρε τηλέφωνο και είπε ότι θα φτιάξει μια βασιλόπιτα για τους πρόσφυγες, να τους τη φέρει στο σπίτι, για το καλό της νέας χρονιάς. Το χωριό έχει αγκαλιάσει θερμά τους νέους του κατοίκους από τη Συρία. Όση παγωνιά έχει έξω, τόση ζεστασιά και αγάπη έχει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
http://yiannismakridakis.gr/?p=8735
RSS Feed
