Η Carrefour-Μαρινόπουλος, οδεύει προς πτώχευση με χρέη που πλησιάζουν το 1,5 δισ. €. Πρόκειται για μια εταιρεία με 2 δισ. € τζίρο ετησίως, με 1.000 καταστήματα και 13.000 (κακοπληρωμένους) εργαζόμενους. Πρόκειται για την κατάρρευση μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις σε ένα από τους μεγαλύτερους κλάδους της χώρας.
Πίσω από το «κανόνι» της Μαρινόπουλος δεν βρίσκεται μόνο η συρρίκνωση της αγοράς λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων που προκλήθηκε από τη λιτότητα των μνημονιακών χρόνων. Βρίσκεται και το υπερβολικό άνοιγμα των επιχειρήσεων της οικογένειας των Μαρινόπουλων σε συνδυασμό με κακοδιαχείριση και σκάνδαλα – όλα όμως φυσιολογικά, λογικά και συχνά νόμιμα μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού με μοναδικό στόχο έχει την κυριαρχία και τη μεγιστοποίηση των κερδών.
Η εταιρεία ήταν γνωστή για την αλαζονεία του κυριάρχου στο χώρο των λιανικών πωλήσεων, που σημαίνει πως απαιτούσαν από τους προμηθευτές τους να πληρώνονται πολλούς μήνες μετά την παράδοση των προϊόντων τους, για τις υπερβολικές εξαγορές που ως πρώτο στόχο είχαν να μείνουν στην πρώτη θέση, αλλά και για εξοντωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων κτλ. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως η εταιρεία πιθανά οδηγήθηκε σε φούντο μέσα από ένα σχέδιο που βασικό στόχο είχε το να διασωθούν τα πλούτη και οι περιουσίες των Μαρινόπουλων.
Ωραίο κόλπο!
Η Carrefour-Μαρινόπουλος μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε μια πολύ μεγάλη ακίνητη περιουσία. Όταν άρχισαν τα προβλήματα, αυτή η περιουσία μειώθηκε στο ελάχιστο. Που πήγαν όλα αυτά τα ακίνητα;
Απ’ ότι φαίνεται (σύμφωνα με καταγγελίες άλλων επιχειρηματιών) οι Μαρινόπουλοι έστησαν ένα «επενδυτικό fund» στο Κατάρ, στο οποίο «πούλησαν» την περιουσία τους, και στη συνέχεια «νοίκιαζαν» αυτά τα ακίνητα… στους εαυτούς τους.
Έτσι είχαν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια:
o τη ρευστοποίηση της εδώ περιουσίας τους που μετατράπηκε σε καταθέσεις ή… «επενδύσεις» στο εξωτερικό
o την «εξαφάνιση» των κερδών αφού εμφάνιζαν μεγαλύτερα έξοδα τα οποία με τη μορφή ενοικίων έπαιρναν το δρόμο του εξωτερικού (στην υπεράκτια των Μαρινόπουλων)
o την «εξαφάνιση» της εδώ περιουσίας τους έτσι ώστε να μην μπορούν να την κατάσχουν οι πιστωτες της.
Κι αφού τα έκανε όλα αυτά η «Μαρινόπουλος», τώρα, ουσιαστικά εκβιάζει το κράτος, τις τράπεζες και τους προμηθευτές της ότι αν δεν βρουν τρόπο να τη βοηθήσουν να σωθεί, θα χάσουν τη δουλειά τους 13.000 άνθρωποι, το κράτος οι τράπεζες θα χάσουν αυτά που τους χρωστάει (χρωστάει, πχ, 200 εκατ. € σε δημόσιους φορείς) ενώ πολλοί από τους 3.000 προμηθευτές της στους οποίους χρωστά 800 εκατ. € θα βαρέσουν κανόνι.
Όχι στον εκβιασμό
Είναι ποτέ δυνατό να γίνει αποδεκτός ένας τέτοιος εκβιασμός; Για την κυβέρνηση, τις τράπεζες και τους προμηθευτές, η απάντηση είναι πολύ πιθανά «ναι» – δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που οι φορολογούμενοι υποχρεώνονται να πληρώσουν για την αδηφαγία και την απληστία των καπιταλιστών.
Για την κοινωνία όμως η απάντηση πρέπει να είναι ένα ηχηρό όχι!
Το πρώτο πράγμα που δείχνει η «υπόθεση» Μαρινόπουλοι είναι τον πραγματικό ρόλο των μεγάλων ιδιωτικών κεφαλαίων. Αυτών που υποτίθεται θα κάνουν επενδύσεις, θα φέρουν ανάπτυξη και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, όπως παραμυθιάζουν όσους παραμένουν ακόμα αφελείς τα κανάλια του Αλαφούζου, του Μπόμπολα και των υπολοίπων.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως το μεγάλο κεφάλαιο είναι παρασιτικό, βουτηγμένο στα σκάνδαλα, καταστροφικό για την οικονομία και τις ζωές των εργαζομένων.
Τελικά ποιος χρειάζεται τον Μαρινόπουλο;
Στην πραγματικότητα κανένας δεν χρειάζεται τον Μαρινόπουλο. Η επιχείρηση μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν – αυτό πια δεν χρειάζεται απόδειξη.
Εργαζόμενοι και καταναλωτές χρειάζεται να απαιτήσουν.
o Να ανοίξουν τα βιβλία της εταιρείας και να γίνει έλεγχοςαπό ορκωτούς λογιστές μαζί με επιτροπές εργαζομένων και καταναλωτών ώστε να δούμε που πήγαν τα κέρδη όλων των προηγούμενων χρόνων και γιατί έφτασε η εταιρεία ως εδώ.
o Η φοροδιαφυγή η αισχροκέρδεια και τα σκάνδαλα να τιμωρηθούν με σκληρότατες ποινές – να περιλαμβάνουν φυλάκιση και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
o Η επιχείρηση να περάσει στην κοινωνία– σε δημόσια ιδιοκτησία και κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
o Τα καταστήματα λιανικής πώλησης να λειτουργούν με δημοκρατικό τρόπομε τη διαχείριση και τον έλεγχο από εκλεγμένες επιτροπές. Στο σχήμα αυτό να εντάσσονται εργαζόμενοι, εκπρόσωποι των καταναλωτών και των προμηθευτών (με προτεραιότητα σε συνεταιρισμούς και μικρούς παραγωγούς).
o Οι τιμές και η ποιότητα των προϊόντων να είναι αντικείμενο που θα διαχειρίζονται επιτροπές παραγωγών, εργαζομένων και καταναλωτών ώστε να μην τρώμε σκουπίδια σε τιμές Κολωνακίου.
ΞΕΚΙΝΗΜΑ – Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση
Πίσω από το «κανόνι» της Μαρινόπουλος δεν βρίσκεται μόνο η συρρίκνωση της αγοράς λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων που προκλήθηκε από τη λιτότητα των μνημονιακών χρόνων. Βρίσκεται και το υπερβολικό άνοιγμα των επιχειρήσεων της οικογένειας των Μαρινόπουλων σε συνδυασμό με κακοδιαχείριση και σκάνδαλα – όλα όμως φυσιολογικά, λογικά και συχνά νόμιμα μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού με μοναδικό στόχο έχει την κυριαρχία και τη μεγιστοποίηση των κερδών.
Η εταιρεία ήταν γνωστή για την αλαζονεία του κυριάρχου στο χώρο των λιανικών πωλήσεων, που σημαίνει πως απαιτούσαν από τους προμηθευτές τους να πληρώνονται πολλούς μήνες μετά την παράδοση των προϊόντων τους, για τις υπερβολικές εξαγορές που ως πρώτο στόχο είχαν να μείνουν στην πρώτη θέση, αλλά και για εξοντωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων κτλ. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως η εταιρεία πιθανά οδηγήθηκε σε φούντο μέσα από ένα σχέδιο που βασικό στόχο είχε το να διασωθούν τα πλούτη και οι περιουσίες των Μαρινόπουλων.
Ωραίο κόλπο!
Η Carrefour-Μαρινόπουλος μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε μια πολύ μεγάλη ακίνητη περιουσία. Όταν άρχισαν τα προβλήματα, αυτή η περιουσία μειώθηκε στο ελάχιστο. Που πήγαν όλα αυτά τα ακίνητα;
Απ’ ότι φαίνεται (σύμφωνα με καταγγελίες άλλων επιχειρηματιών) οι Μαρινόπουλοι έστησαν ένα «επενδυτικό fund» στο Κατάρ, στο οποίο «πούλησαν» την περιουσία τους, και στη συνέχεια «νοίκιαζαν» αυτά τα ακίνητα… στους εαυτούς τους.
Έτσι είχαν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια:
o τη ρευστοποίηση της εδώ περιουσίας τους που μετατράπηκε σε καταθέσεις ή… «επενδύσεις» στο εξωτερικό
o την «εξαφάνιση» των κερδών αφού εμφάνιζαν μεγαλύτερα έξοδα τα οποία με τη μορφή ενοικίων έπαιρναν το δρόμο του εξωτερικού (στην υπεράκτια των Μαρινόπουλων)
o την «εξαφάνιση» της εδώ περιουσίας τους έτσι ώστε να μην μπορούν να την κατάσχουν οι πιστωτες της.
Κι αφού τα έκανε όλα αυτά η «Μαρινόπουλος», τώρα, ουσιαστικά εκβιάζει το κράτος, τις τράπεζες και τους προμηθευτές της ότι αν δεν βρουν τρόπο να τη βοηθήσουν να σωθεί, θα χάσουν τη δουλειά τους 13.000 άνθρωποι, το κράτος οι τράπεζες θα χάσουν αυτά που τους χρωστάει (χρωστάει, πχ, 200 εκατ. € σε δημόσιους φορείς) ενώ πολλοί από τους 3.000 προμηθευτές της στους οποίους χρωστά 800 εκατ. € θα βαρέσουν κανόνι.
Όχι στον εκβιασμό
Είναι ποτέ δυνατό να γίνει αποδεκτός ένας τέτοιος εκβιασμός; Για την κυβέρνηση, τις τράπεζες και τους προμηθευτές, η απάντηση είναι πολύ πιθανά «ναι» – δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που οι φορολογούμενοι υποχρεώνονται να πληρώσουν για την αδηφαγία και την απληστία των καπιταλιστών.
Για την κοινωνία όμως η απάντηση πρέπει να είναι ένα ηχηρό όχι!
Το πρώτο πράγμα που δείχνει η «υπόθεση» Μαρινόπουλοι είναι τον πραγματικό ρόλο των μεγάλων ιδιωτικών κεφαλαίων. Αυτών που υποτίθεται θα κάνουν επενδύσεις, θα φέρουν ανάπτυξη και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, όπως παραμυθιάζουν όσους παραμένουν ακόμα αφελείς τα κανάλια του Αλαφούζου, του Μπόμπολα και των υπολοίπων.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως το μεγάλο κεφάλαιο είναι παρασιτικό, βουτηγμένο στα σκάνδαλα, καταστροφικό για την οικονομία και τις ζωές των εργαζομένων.
Τελικά ποιος χρειάζεται τον Μαρινόπουλο;
Στην πραγματικότητα κανένας δεν χρειάζεται τον Μαρινόπουλο. Η επιχείρηση μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν – αυτό πια δεν χρειάζεται απόδειξη.
Εργαζόμενοι και καταναλωτές χρειάζεται να απαιτήσουν.
o Να ανοίξουν τα βιβλία της εταιρείας και να γίνει έλεγχοςαπό ορκωτούς λογιστές μαζί με επιτροπές εργαζομένων και καταναλωτών ώστε να δούμε που πήγαν τα κέρδη όλων των προηγούμενων χρόνων και γιατί έφτασε η εταιρεία ως εδώ.
o Η φοροδιαφυγή η αισχροκέρδεια και τα σκάνδαλα να τιμωρηθούν με σκληρότατες ποινές – να περιλαμβάνουν φυλάκιση και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
o Η επιχείρηση να περάσει στην κοινωνία– σε δημόσια ιδιοκτησία και κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
o Τα καταστήματα λιανικής πώλησης να λειτουργούν με δημοκρατικό τρόπομε τη διαχείριση και τον έλεγχο από εκλεγμένες επιτροπές. Στο σχήμα αυτό να εντάσσονται εργαζόμενοι, εκπρόσωποι των καταναλωτών και των προμηθευτών (με προτεραιότητα σε συνεταιρισμούς και μικρούς παραγωγούς).
o Οι τιμές και η ποιότητα των προϊόντων να είναι αντικείμενο που θα διαχειρίζονται επιτροπές παραγωγών, εργαζομένων και καταναλωτών ώστε να μην τρώμε σκουπίδια σε τιμές Κολωνακίου.
ΞΕΚΙΝΗΜΑ – Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση
RSS Feed
