Kαθεστώς διαχείρισης του φόβου και "έκτακτης ανάγκης" ή πέρασμα σε μια κοινωνία «ευζωίας», στηριγμένη στην επάρκεια των συλλογικών και κοινωνικών αγαθών;
Στις χώρες της ευρωζώνης-με την επικράτηση παντού του άκρατου νεο-σοσιαλ-φιλελευθερισμού- έχουμε έναν «αγώνα δρόμου προς τα κάτω», για τους «από κάτω». Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του δρόμου είναι μόνιμο πλεονασματικό ισοζύγιο συναλλαγών για τη Γερμανία, το οποίο χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τα ελλειμματικά ισοζύγια των περιφερειακών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας.
Οι στρεβλώσεις της νομισματικής ένωσης κατέστησαν τις νότιες χώρες-μεταξύ των οποίων η Ελλάδα στο έπακρο- «επαίτες» των χρηματοπιστωτικών -γερμανικών κυρίως-κεφαλαίων, μέσω της κρίσης δημοσίου χρέους τους.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ τα τελευταία χρόνια κινήθηκαν σχεδιασμένα και μεθοδικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ν’ απαλλαγεί επιτέλους από το κοινωνικό κράτος, που εδώ και πολύ καιρό θεωρείται βάρος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, στον διεθνή ανταγωνισμό του. Η Ευρώπη χρειάζεται να έχει όπως οι Η.Π.Α, η Ινδία, η Κίνα, η Βραζιλία τις δικές της εκτεταμένες εσωτερικές ζώνες εξαθλίωσης.
Προφανώς η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από τον αδύνατο κρίκο, την Ελλάδα. Τον «ναυαγό» της μέχρι τότε καπιταλιστικής «ανάπτυξης».
Το ελληνικό κοινωνικό κράτος δεν ήταν ούτε βιώσιμο, ούτε υπερασπίσιμο. Απετέλεσε ένα συμπληρωματικό διανεμητικό μηχανισμό ενός πελατειακού κράτους το οποίο προΐστατο μιας οικονομίας υπηρεσιών και μιας κοινωνίας στην οποία δέσποζε το καταναλωτικό ήθος των μεσοστρωμάτων και οι φιλοδοξίες τους για εύκολο πλουτισμό. Όλα αυτά δεν μπορούσαν να διασωθούν.
Η κοινωνία της «αφθονίας» που υποσχόταν μέχρι τώρα ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός-και μέσω αυτού και ο ελληνικός-δεν υπάρχει μπροστά μας. Ότι δοκίμασε ο καθένας από αυτή την «αφθονία» είναι πίσω μας. Από δω και πέρα μας περιμένουν κοινωνίες της «γενικευμένης ανασφάλειας» και της «έκτακτης ανάγκης». Καθεστώτα διαχείρισης του φόβου και της επιβολής σωματικής και ψυχολογικής βίας. Το βλέπουμε αυτό καθαρά στο δικό μας παράδειγμα, με την επιβολή των πολιτικών των «μνημονίων» και της «λιτότητας» μέσα από τη διαχείριση της ανασφάλειας και του φόβου της «φτωχοποίησης» της μεσαίας τάξης, από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις των «μνημονίων»[1].
Και το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσει η ελληνική πολυπληθής μεσαία τάξη-αυτή έβγαζε με την ψήφο της τα τελευταία χρόνια μετά την μεταπολίτευση τις κυβερνήσεις που μας έφεραν μέχρι εδώ-να ελπίζει ακόμα στην κοινωνική της άνοδο και στην επιστροφή στην προ κρίσης «ανάπτυξη», ώστε να ξαναψηφίσει τους Σαμαροβενιζέλους. Ή θα το πάρει απόφαση ότι η προοπτική που υπάρχει και για αυτήν είναι το πέρασμά της στους «από κάτω» της ελληνικής κοινωνίας.
Το όνειρο της ελληνικής μεσαίας τάξης και της «αριστοκρατίας» της ελληνικής εργατικής τάξης(συνδεδεμένης με τον κρατικό μηχανισμό βασικά), μια φαντασίωση ευμάρειας για τους περισσότερους(με κάρτες και με χρέη), τελικά δεν μπορεί να γενικευθεί, ήταν και είναι ακόμη για μια ελίτ. Πιθανά ούτε και για αυτήν. Η αναπόφευκτη ύφεση θα την πάρει και αυτή σβάρνα, γιατί εκτός από την πτώση του ποσοστού κέρδους, υπάρχει επίσης το πολύ σοβαρότερο θέμα της εξάντλησης των οικολογικών αντοχών του πλανήτη.
Καθώς έχουμε ήδη ξεπεράσει τα όρια των δυνατοτήτων του πλανητικού οικοσυστήματος, η αφθονία που έδωσε ο βιομηχανικός και ο μετα-βιομηχανικός πολιτισμός δεν θα είναι δυνατή παρά για όλο και λιγότερους ανθρώπους. Και αυτό την ίδια στιγμή που με την βιομηχανική ανάπτυξη της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας πολλές δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων στους οποίους προστίθενται οι διευρυνόμενες ελίτ των άλλων χωρών του Νότου έρχονται να υιοθετήσουν τα δυτικά καταναλωτικά πρότυπα. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον οι ευρωπαϊκές μεσαίες τάξεις-και η ελληνική σε υπερθετικό βαθμό- δεν μπορούν να κρατήσουν στο σύνολό τους τον τρόπο ζωής τους και ένα ύψος κατανάλωσης, που αντιστοιχούσε στην προηγούμενη φάση του καπιταλισμού, όταν επικρατούσε ο κεϋνσιανισμός.
Αλλά και οι ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις θα πρέπει να σκεφτούν ότι εάν γενικευόταν το βιοτικό επίπεδο του Βορρά, η παραγωγή του πλανήτη θα έπρεπε να αυξηθεί πολλές φορές και σ’ αυτήν την περίπτωση θα χρειαζόμασταν περισσότερους πλανήτες σαν τη γη.
Αντιμετωπίζουμε-έχουμε μάθει έτσι-ξεχωριστά την οικονομική από την περιβαντολλογική κρίση. Παρόλο που οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης περιβαντολλογικής κατάρρευσης θα ήταν για τους περισσότερους πολύ πιο καταστροφικές από εκείνες της οικονομικής κατάρρευσης. Καιρός να πιάσουμε και τα δύο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας σαν ενιαίο πρόβλημα. Η πάλη για την διανομή του προϊόντος της εργασίας στα περιορισμένα και στενά πλαίσια του εθνικού κράτους και έχοντας στον οπτικό ορίζοντα μόνο την Δυτική Ευρώπη δεν αρκεί. Πρέπει να τεθεί σε αμφισβήτηση το ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης (και φυσικά οι παραγωγικές σχέσεις, αφού μια κεϋνσιανή λύση, μια λύση στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και του πεπερασμένου πλανητικού συστήματος, είναι εξαιρετικά αμφίβολη, αν όχι αδύνατη).
«Οι Έλληνες ναυαγοί της ανάπτυξης», βιώνοντας με μεγαλύτερη ένταση αντιφάσεις που αφορούν όλες τις ευρωπαϊκές και τις «αναπτυγμένες» κοινωνίες, θα μπορούσαν να γυρίσουν την πλάτη τους στις απατηλές υποσχέσεις μιας ανάπτυξης αδύνατης πλέον γι’ αυτούς και να επιλέξουν δρόμους, οι οποίοι θα είχαν μια τεράστια σπουδαιότητα για όλους τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και όχι μόνο. Ένας αναγεννημένος από την στάχτη του λαός θα ήταν ικανός να αντιστρέψει τα μειονεκτήματα της ελληνικής κατάστασης σε αντίστοιχα πλεονεκτήματα»:
1. Καταρχήν με την ευκαιρία των ερχόμενων εκλογών να απορρίψουν τη δυνατότητα μιας νεοφιλελεύθερης «μνημονιακής» κυβέρνησης και να εκλέξουν μια «κυβέρνηση σωτηρίας της αριστεράς».
2. Κατά δεύτερο να απαιτήσει μαζί με τη νέα κυβέρνηση τη διαγραφή όλων των χρεών. Είναι αναγκαίο να γίνει αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο φυσικά (http://www.topikopoiisi.com/902rhothetarhoalpha/5345354), αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε από την Ελλάδα. Γιατί για να πληρωθούν όλα αυτά τα χρέη(το 2010 αποτελούσαν το 263% του παγκόσμιου ΑΕΠ) θα απαιτηθεί τέτοια μεγέθυνση και αυξημένη παραγωγή, τέτοια αυξημένη χρήση και κατανάλωση υλικών και ενέργειας και τέτοια αυξημένη εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, τέτοια αυξημένη παραγωγή αποβλήτων, που το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν η κατάρρευση των αποθεμάτων των φυσικών πόρων του πλανήτη και του περιβάλλοντος καθώς και των συνθηκών επιβίωσης των μελλοντικών ανθρώπινων γενιών. Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα». Η σημερινή κρίση των δημοσιονομικών χρεών να λυθεί υπέρ των κοινωνιών και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω». (Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν. Στο παγκόσμιο καζίνο τους προβλέπονται και οι ζημιές, όχι μόνο τα κέρδη. Οι πολιτικοί της εξουσίας, όπως π.χ. η Μέρκελ, να υποστούν την πολιτική τιμωρία για το γεγονός της μεταφοράς μέρους αυτού του χρέους από τα χέρια των τραπεζιτών-τους οποίους «έσωσαν»- στα χέρια των φορολογουμένων πολιτών τους ).
3. Να επιλέξουμε ελεύθερα, αντί της επιβεβλημένης ύφεσης, την απο-ανάπτυξη!
Αντί την ανέχεια και τις στερήσεις, την πληρότητα με τα λιγότερα και επαρκή! Ο /η ολιγαρκής και σκεπτόμενος/η δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο/η ανόητος/η, αλλά η εμπροσθοφυλακή ενός νέου μοντέλου ανθρώπινης ζωής.
Αντί για την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των συμπολιτών μας, την κοινή ευζωία όλων και τον πλούσιο κοινωνικά άνθρωπο! «Να κάνουμε όσο το γρηγορότερο “φορμάτ και επανατοποθέτηση ορθού λογισμικού”. Ας ξεκινήσουμε από το βασικότερο: Πλούτος είναι οι φυσικοί πόροι, η ενέργεια που παράγεται από αυτούς και οι κάθε λογής “καρποί” των πλασμάτων. Αυτό και μόνον είναι Πλούτος. Πλούτος ΔΕΝ είναι τα κουπόνια τα χρηματικά. Αυτά αποτελούν μονάδα μέτρησης του Πλούτου και εργαλεία εύκολης πραγματοποίησης ανταλλαγών Αυτού.» (http://yiannismakridakis.gr/?p=5636)
Αντί για την καταστροφή και την ερήμωση του τόπου μια έκρηξη δημιουργικής λαϊκής ευρηματικότητας, που θα έδινε μια ανθηρή κοινωνία συμφιλιωμένη με το φυσικό περιβάλλον της και στηριζόμενη στα συλλογικά αγαθά της θα επιδίωκε την «ευζωία»(και όχι την κακώς εννοουμένη «ευημερία» του χθες)!
«Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία;… Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, των αναπόφευκτων αλλαγών και μεταβάσεων, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, και κορυφώνεται το φαινόμενο να αλλάζουν οι άνθρωποι ιδεολογίες και στρατόπεδα εν μία νυκτί, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του…» (http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/allo-anergos-kai-allo-apragos)
Ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να είμαστε αντικείμενα διαχείρισης της πολιτικής, καταναλωτές των πολιτικών των κομμάτων και να περιμένουμε, άπρακτοι πιθανά και ψηφίζοντας μόνο την "κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας" της αριστεράς, για να μας λύσει όλα τα προβλήματα. Δε θα λυθούν αυτά, αν δεν "ξεβολευτούμε"-ακόμα και αυτοί που βολεύονται ακόμα- και δεν γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής! Να διαμορφώσουμε ένα νέο είδος πολιτικής, που θα στηρίζεται στην αυτοεκπροσώπηση και όχι στην ανάθεση!
· Ας μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη των χρημάτων "τους", το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα προϊόντα "τους"!
· Ας μη δεχθούμε σαν ανεργία την έλλειψη μισθωτών θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις τους!
· Ας απορρίψουμε την "ανάπτυξή τους" και το καταστροφικό μέλλον που ετοιμάζουν για τις μελλοντικές γενιές και τη φύση!
· Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε σε κοινότητες, δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ομάδες παραγωγών, συνεταιρισμούς και συνεργατικές ομάδες, να μετετρέπουμε τις επιχειρήσεις που κλείνουν, σε επιχειρήσεις κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας με αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους σε αυτές και παραγωγή που να ικανοποιεί τις κοινωνικές βιοτικές ανάγκες. Να δημιουργήσουμε νέες μονάδες παραγωγής κοινωνικής βάσης. Να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές, δημιουργώντας "τοπικά νομίσματα" και εναλλακτικούς θεσμούς χρηματοδότησης, κ.λπ, κ.λπ.!
· Ας δημιουργήσουμε κινήσεις πολιτών με τη μορφή "δημοκρατίας εν δράσει", που παρεμβαίνοντας στη τοπική κοινωνία και στη τοπική αυτοδιοίκηση θα δημιουργήσουν θεσμούς άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και να μετετρέψουν τους σημερινούς ΟΤΑ σε θεσμούς αυτοκυβέρνησης!
· Aς αρχίσουμε να δημιουργούμε τα στοιχεία του κόσμου που θέλουμε, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας!
Για πιο συγκεκριμένες προτάσεις βλέπετε και το κείμενο «τι να κάνουμε»:
http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/8
[1] Ο εκβιασμός και η διαχείριση αυτού του φόβου είναι και η τελευταία ελπίδα των Σαμαροβενιζέλων, για να παραμείνουν στην εξουσία.
Στις χώρες της ευρωζώνης-με την επικράτηση παντού του άκρατου νεο-σοσιαλ-φιλελευθερισμού- έχουμε έναν «αγώνα δρόμου προς τα κάτω», για τους «από κάτω». Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του δρόμου είναι μόνιμο πλεονασματικό ισοζύγιο συναλλαγών για τη Γερμανία, το οποίο χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τα ελλειμματικά ισοζύγια των περιφερειακών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας.
Οι στρεβλώσεις της νομισματικής ένωσης κατέστησαν τις νότιες χώρες-μεταξύ των οποίων η Ελλάδα στο έπακρο- «επαίτες» των χρηματοπιστωτικών -γερμανικών κυρίως-κεφαλαίων, μέσω της κρίσης δημοσίου χρέους τους.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ τα τελευταία χρόνια κινήθηκαν σχεδιασμένα και μεθοδικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ν’ απαλλαγεί επιτέλους από το κοινωνικό κράτος, που εδώ και πολύ καιρό θεωρείται βάρος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, στον διεθνή ανταγωνισμό του. Η Ευρώπη χρειάζεται να έχει όπως οι Η.Π.Α, η Ινδία, η Κίνα, η Βραζιλία τις δικές της εκτεταμένες εσωτερικές ζώνες εξαθλίωσης.
Προφανώς η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από τον αδύνατο κρίκο, την Ελλάδα. Τον «ναυαγό» της μέχρι τότε καπιταλιστικής «ανάπτυξης».
Το ελληνικό κοινωνικό κράτος δεν ήταν ούτε βιώσιμο, ούτε υπερασπίσιμο. Απετέλεσε ένα συμπληρωματικό διανεμητικό μηχανισμό ενός πελατειακού κράτους το οποίο προΐστατο μιας οικονομίας υπηρεσιών και μιας κοινωνίας στην οποία δέσποζε το καταναλωτικό ήθος των μεσοστρωμάτων και οι φιλοδοξίες τους για εύκολο πλουτισμό. Όλα αυτά δεν μπορούσαν να διασωθούν.
Η κοινωνία της «αφθονίας» που υποσχόταν μέχρι τώρα ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός-και μέσω αυτού και ο ελληνικός-δεν υπάρχει μπροστά μας. Ότι δοκίμασε ο καθένας από αυτή την «αφθονία» είναι πίσω μας. Από δω και πέρα μας περιμένουν κοινωνίες της «γενικευμένης ανασφάλειας» και της «έκτακτης ανάγκης». Καθεστώτα διαχείρισης του φόβου και της επιβολής σωματικής και ψυχολογικής βίας. Το βλέπουμε αυτό καθαρά στο δικό μας παράδειγμα, με την επιβολή των πολιτικών των «μνημονίων» και της «λιτότητας» μέσα από τη διαχείριση της ανασφάλειας και του φόβου της «φτωχοποίησης» της μεσαίας τάξης, από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις των «μνημονίων»[1].
Και το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσει η ελληνική πολυπληθής μεσαία τάξη-αυτή έβγαζε με την ψήφο της τα τελευταία χρόνια μετά την μεταπολίτευση τις κυβερνήσεις που μας έφεραν μέχρι εδώ-να ελπίζει ακόμα στην κοινωνική της άνοδο και στην επιστροφή στην προ κρίσης «ανάπτυξη», ώστε να ξαναψηφίσει τους Σαμαροβενιζέλους. Ή θα το πάρει απόφαση ότι η προοπτική που υπάρχει και για αυτήν είναι το πέρασμά της στους «από κάτω» της ελληνικής κοινωνίας.
Το όνειρο της ελληνικής μεσαίας τάξης και της «αριστοκρατίας» της ελληνικής εργατικής τάξης(συνδεδεμένης με τον κρατικό μηχανισμό βασικά), μια φαντασίωση ευμάρειας για τους περισσότερους(με κάρτες και με χρέη), τελικά δεν μπορεί να γενικευθεί, ήταν και είναι ακόμη για μια ελίτ. Πιθανά ούτε και για αυτήν. Η αναπόφευκτη ύφεση θα την πάρει και αυτή σβάρνα, γιατί εκτός από την πτώση του ποσοστού κέρδους, υπάρχει επίσης το πολύ σοβαρότερο θέμα της εξάντλησης των οικολογικών αντοχών του πλανήτη.
Καθώς έχουμε ήδη ξεπεράσει τα όρια των δυνατοτήτων του πλανητικού οικοσυστήματος, η αφθονία που έδωσε ο βιομηχανικός και ο μετα-βιομηχανικός πολιτισμός δεν θα είναι δυνατή παρά για όλο και λιγότερους ανθρώπους. Και αυτό την ίδια στιγμή που με την βιομηχανική ανάπτυξη της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας πολλές δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων στους οποίους προστίθενται οι διευρυνόμενες ελίτ των άλλων χωρών του Νότου έρχονται να υιοθετήσουν τα δυτικά καταναλωτικά πρότυπα. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον οι ευρωπαϊκές μεσαίες τάξεις-και η ελληνική σε υπερθετικό βαθμό- δεν μπορούν να κρατήσουν στο σύνολό τους τον τρόπο ζωής τους και ένα ύψος κατανάλωσης, που αντιστοιχούσε στην προηγούμενη φάση του καπιταλισμού, όταν επικρατούσε ο κεϋνσιανισμός.
Αλλά και οι ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις θα πρέπει να σκεφτούν ότι εάν γενικευόταν το βιοτικό επίπεδο του Βορρά, η παραγωγή του πλανήτη θα έπρεπε να αυξηθεί πολλές φορές και σ’ αυτήν την περίπτωση θα χρειαζόμασταν περισσότερους πλανήτες σαν τη γη.
Αντιμετωπίζουμε-έχουμε μάθει έτσι-ξεχωριστά την οικονομική από την περιβαντολλογική κρίση. Παρόλο που οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης περιβαντολλογικής κατάρρευσης θα ήταν για τους περισσότερους πολύ πιο καταστροφικές από εκείνες της οικονομικής κατάρρευσης. Καιρός να πιάσουμε και τα δύο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας σαν ενιαίο πρόβλημα. Η πάλη για την διανομή του προϊόντος της εργασίας στα περιορισμένα και στενά πλαίσια του εθνικού κράτους και έχοντας στον οπτικό ορίζοντα μόνο την Δυτική Ευρώπη δεν αρκεί. Πρέπει να τεθεί σε αμφισβήτηση το ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης (και φυσικά οι παραγωγικές σχέσεις, αφού μια κεϋνσιανή λύση, μια λύση στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και του πεπερασμένου πλανητικού συστήματος, είναι εξαιρετικά αμφίβολη, αν όχι αδύνατη).
«Οι Έλληνες ναυαγοί της ανάπτυξης», βιώνοντας με μεγαλύτερη ένταση αντιφάσεις που αφορούν όλες τις ευρωπαϊκές και τις «αναπτυγμένες» κοινωνίες, θα μπορούσαν να γυρίσουν την πλάτη τους στις απατηλές υποσχέσεις μιας ανάπτυξης αδύνατης πλέον γι’ αυτούς και να επιλέξουν δρόμους, οι οποίοι θα είχαν μια τεράστια σπουδαιότητα για όλους τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και όχι μόνο. Ένας αναγεννημένος από την στάχτη του λαός θα ήταν ικανός να αντιστρέψει τα μειονεκτήματα της ελληνικής κατάστασης σε αντίστοιχα πλεονεκτήματα»:
1. Καταρχήν με την ευκαιρία των ερχόμενων εκλογών να απορρίψουν τη δυνατότητα μιας νεοφιλελεύθερης «μνημονιακής» κυβέρνησης και να εκλέξουν μια «κυβέρνηση σωτηρίας της αριστεράς».
2. Κατά δεύτερο να απαιτήσει μαζί με τη νέα κυβέρνηση τη διαγραφή όλων των χρεών. Είναι αναγκαίο να γίνει αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο φυσικά (http://www.topikopoiisi.com/902rhothetarhoalpha/5345354), αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε από την Ελλάδα. Γιατί για να πληρωθούν όλα αυτά τα χρέη(το 2010 αποτελούσαν το 263% του παγκόσμιου ΑΕΠ) θα απαιτηθεί τέτοια μεγέθυνση και αυξημένη παραγωγή, τέτοια αυξημένη χρήση και κατανάλωση υλικών και ενέργειας και τέτοια αυξημένη εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, τέτοια αυξημένη παραγωγή αποβλήτων, που το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν η κατάρρευση των αποθεμάτων των φυσικών πόρων του πλανήτη και του περιβάλλοντος καθώς και των συνθηκών επιβίωσης των μελλοντικών ανθρώπινων γενιών. Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα». Η σημερινή κρίση των δημοσιονομικών χρεών να λυθεί υπέρ των κοινωνιών και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω». (Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν. Στο παγκόσμιο καζίνο τους προβλέπονται και οι ζημιές, όχι μόνο τα κέρδη. Οι πολιτικοί της εξουσίας, όπως π.χ. η Μέρκελ, να υποστούν την πολιτική τιμωρία για το γεγονός της μεταφοράς μέρους αυτού του χρέους από τα χέρια των τραπεζιτών-τους οποίους «έσωσαν»- στα χέρια των φορολογουμένων πολιτών τους ).
3. Να επιλέξουμε ελεύθερα, αντί της επιβεβλημένης ύφεσης, την απο-ανάπτυξη!
Αντί την ανέχεια και τις στερήσεις, την πληρότητα με τα λιγότερα και επαρκή! Ο /η ολιγαρκής και σκεπτόμενος/η δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο/η ανόητος/η, αλλά η εμπροσθοφυλακή ενός νέου μοντέλου ανθρώπινης ζωής.
Αντί για την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των συμπολιτών μας, την κοινή ευζωία όλων και τον πλούσιο κοινωνικά άνθρωπο! «Να κάνουμε όσο το γρηγορότερο “φορμάτ και επανατοποθέτηση ορθού λογισμικού”. Ας ξεκινήσουμε από το βασικότερο: Πλούτος είναι οι φυσικοί πόροι, η ενέργεια που παράγεται από αυτούς και οι κάθε λογής “καρποί” των πλασμάτων. Αυτό και μόνον είναι Πλούτος. Πλούτος ΔΕΝ είναι τα κουπόνια τα χρηματικά. Αυτά αποτελούν μονάδα μέτρησης του Πλούτου και εργαλεία εύκολης πραγματοποίησης ανταλλαγών Αυτού.» (http://yiannismakridakis.gr/?p=5636)
Αντί για την καταστροφή και την ερήμωση του τόπου μια έκρηξη δημιουργικής λαϊκής ευρηματικότητας, που θα έδινε μια ανθηρή κοινωνία συμφιλιωμένη με το φυσικό περιβάλλον της και στηριζόμενη στα συλλογικά αγαθά της θα επιδίωκε την «ευζωία»(και όχι την κακώς εννοουμένη «ευημερία» του χθες)!
«Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία;… Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, των αναπόφευκτων αλλαγών και μεταβάσεων, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, και κορυφώνεται το φαινόμενο να αλλάζουν οι άνθρωποι ιδεολογίες και στρατόπεδα εν μία νυκτί, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του…» (http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/allo-anergos-kai-allo-apragos)
Ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να είμαστε αντικείμενα διαχείρισης της πολιτικής, καταναλωτές των πολιτικών των κομμάτων και να περιμένουμε, άπρακτοι πιθανά και ψηφίζοντας μόνο την "κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας" της αριστεράς, για να μας λύσει όλα τα προβλήματα. Δε θα λυθούν αυτά, αν δεν "ξεβολευτούμε"-ακόμα και αυτοί που βολεύονται ακόμα- και δεν γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής! Να διαμορφώσουμε ένα νέο είδος πολιτικής, που θα στηρίζεται στην αυτοεκπροσώπηση και όχι στην ανάθεση!
· Ας μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη των χρημάτων "τους", το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα προϊόντα "τους"!
· Ας μη δεχθούμε σαν ανεργία την έλλειψη μισθωτών θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις τους!
· Ας απορρίψουμε την "ανάπτυξή τους" και το καταστροφικό μέλλον που ετοιμάζουν για τις μελλοντικές γενιές και τη φύση!
· Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε σε κοινότητες, δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ομάδες παραγωγών, συνεταιρισμούς και συνεργατικές ομάδες, να μετετρέπουμε τις επιχειρήσεις που κλείνουν, σε επιχειρήσεις κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας με αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους σε αυτές και παραγωγή που να ικανοποιεί τις κοινωνικές βιοτικές ανάγκες. Να δημιουργήσουμε νέες μονάδες παραγωγής κοινωνικής βάσης. Να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές, δημιουργώντας "τοπικά νομίσματα" και εναλλακτικούς θεσμούς χρηματοδότησης, κ.λπ, κ.λπ.!
· Ας δημιουργήσουμε κινήσεις πολιτών με τη μορφή "δημοκρατίας εν δράσει", που παρεμβαίνοντας στη τοπική κοινωνία και στη τοπική αυτοδιοίκηση θα δημιουργήσουν θεσμούς άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και να μετετρέψουν τους σημερινούς ΟΤΑ σε θεσμούς αυτοκυβέρνησης!
· Aς αρχίσουμε να δημιουργούμε τα στοιχεία του κόσμου που θέλουμε, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας!
Για πιο συγκεκριμένες προτάσεις βλέπετε και το κείμενο «τι να κάνουμε»:
http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/8
[1] Ο εκβιασμός και η διαχείριση αυτού του φόβου είναι και η τελευταία ελπίδα των Σαμαροβενιζέλων, για να παραμείνουν στην εξουσία.
RSS Feed
