Του Νίκου Κιάου
Την περασμένη Τετάρτη, μία μέρα πριν από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα από το Ταλίν της Εσθονίας απαίτησε από τα κράτη-μέλη της Συμμαχίας να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και απευθυνόμενος στη Ρωσία μίλησε προκλητικά και αλαζονικά κατονομάζοντας την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία: «Χάσατε την ανεξαρτησία σας μία φορά στο παρελθόν. Χάρη στο ΝΑΤΟ δεν θα τη χάσετε ποτέ ξανά».
Μα απείλησε η Ρωσία τις τρεις χώρες; Πότε και πώς; Ωστόσο δημιουργήθηκε τεχνητά το κλίμα απειλών εξ Ανατολών ώστε να ληφθούν νέα μέτρα, δηλαδή στρατιωτικά, δηλαδή εξοπλισμοί και ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων.
Επιπλέον, παρά το ότι λίγες ώρες νωρίτερα είχε ανακοινωθεί συμφωνία Πούτιν-Ποροσένκο για εκεχειρία στην ανατολική Ουκρανία, ο Μπ. Ομπάμα οξύνοντας το ψυχροπολεμικό κλίμα αγνόησε τη συμφωνία και συνέχισε την επιθετική πολιτική εναντίον της Ρωσίας, κατηγορώντας τη για «θρασεία επίθεση» κατά της Ουκρανίας.
Η Ρωσία δεν είναι βεβαίως «αγγελική» χώρα, είναι ψυχρά, καθαρά καπιταλιστική και έχει, προφανώς, την πολιτική της. Δεν έχει πάψει όμως να θεωρείται στις ΗΠΑ η «συνέχεια» της Σοβιετικής Ενωσης «παραδοσιακή» απειλή και να καλλιεργείται στην κοινή γνώμη η ίδια συνταγή του «κομμουνιστικού κινδύνου», που βασίλευε επί δεκαετίες στο παρελθόν. Είναι η ιδεολογία και η προπαγάνδα που εξυπηρετεί την πολιτική της ηγεσίας της χώρας και δένει, φυσικά, με την πολιτική και τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.
Στην Ουαλία, οι ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ (μαζί κι ο Αντ. Σαμαράς) συντάχθηκαν πλήρως με τις αμερικανικές εισηγήσεις.
Nα συσταθεί δύναμη ταχείας αντίδρασης με μόνιμη παρουσία στα ανατολικά της Ευρώπης, να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες των χωρών-μελών στο 2% του ΑΕΠ (η Ελλάδα ήδη πρωτοπορεί σ’ αυτό) και συμφώνησαν στην «εξόρμηση», στη «σταυροφορία» εναντίον των τζιχαντιστών στο Ιράκ και γενικώς στη Μέση Ανατολή.
Ο Μπ. Ομπάμα, ο οποίος έχει τιμηθεί και με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, έχει επικριθεί έντονα γιατί δεν παίρνει αποφάσεις, π.χ. επέμβαση στο Ιράκ, τόσο στη χώρα του από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς όσο και εκτός, όπως π.χ. στην Ελλάδα από στελέχη της «Καθημερινής». Τελικώς όμως φαίνεται πως είναι καλός μεταφορέας εισηγήσεων. Διότι οι «ιέρακες» και των δύο κομμάτων στις ΗΠΑ εν ονόματι του «μεγαλείου», της «δημοκρατίας» και των «συμφερόντων του έθνους» ωθούν κανονικά την πολιτική σε μιλιταριστική κατεύθυνση. Τι άλλο σημαίνουν «δυνάμεις ταχείας αντίδρασης» και «αύξηση αμυντικών δαπανών»;
Δεν είναι όμως μόνον ο εξοπλισμός των αμερικανικών δυνάμεων και των δυνάμεων των συμμάχων.
Η ανάπτυξη και εξάπλωση των τζιχαντιστών στο Ιράκ με τους αποκεφαλισμούς των δημοσιογράφων, που τους προβάλλουν, σαφώς προκαλεί οργή, καταδίκη, αποτροπιασμό.
Ποιοι όμως εξοπλίζουν αυτούς τους εγκληματίες; Ποιοι εξόπλιζαν και συνεχίζουν να εξοπλίζουν ανάλογες δυνάμεις στις άλλες χώρες και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή;
Τα εργοστάσια, που παράγουν όπλα, πολεμοφόδια, εξοπλισμούς και ό,τι έχει σχέση με στρατό και επεμβάσεις και πολέμους, είτε γειτονικοί είναι αυτοί είτε με εκστρατείες είτε εμφύλιοι, είναι συγκεκριμένα κέντρα και εταιρείες. Μπορούν να βρίσκονται (και βρίσκονται) παντού στον πλανήτη. Ελέγχονται από κυβερνήσεις; Ελέγχονται ή αυτές επιβάλλουν την πολιτική στις κυβερνήσεις;
Ουδείς μιλάει γι’ αυτούς που προμηθεύουν με όπλα τους αποτρόπαιους εγκληματίες. Ουδείς οργισμένος από τους πολιτικούς ηγέτες και τους παρουσιαστές ειδήσεων στα ΜΜΕ, διεθνώς και εδώ στην Ελλάδα, προχωρεί λίγο τη σκέψη, τον προβληματισμό. Πού βρίσκουν τον εξοπλισμό τους οι στυγνοί δολοφόνοι όχι μόνο στο Ιράκ αλλά και στη Συρία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, όπου δεν αναρωτιούνται ποιοι και πώς χρηματοδοτούν τον ιδιωτικό στρατό, τους μισθοφόρους, αφού αυτοί πολεμούν τους αυτονομιστές και όχι τακτικός στρατός;
Κι ακόμη ουδείς αναφέρει πώς δημιουργήθηκε η κρίση στην Ουκρανία, ποιοι την προκάλεσαν, ποιοι καταπάτησαν μέσα σε λίγες ώρες τη συμφωνία παρόντων των υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας, Πολωνίας [απόντος του Ελληνα που τότε προήδρευε (!) στην Ε.Ε.], ποιοι συνέβαλαν καθοριστικά στις «εξεγέρσεις» στη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Τυνησία, ποιοι δημιούργησαν την κρίση στο Ιράκ.
Από τη δεκαετία του ‘90 ανεβαίνει σταθερά το ψυχροπολεμικό κλίμα με ενέσεις «θερμές», από τους βομβαρδισμούς και τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, στο Ιράκ δύο φορές, στην τότε Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη. Είχαμε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τις χώρες του άλλοτε ανατολικού μπλοκ, είχαμε το Κοσσυφοπέδιο. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, που δημιουργήθηκε ως αντίβαρο του ΝΑΤΟ, διαλύθηκε το 1991. Το ΝΑΤΟ μεγαλώνει και επεκτείνεται. Πώς νομιμοποιείται;
Ψυχρός πόλεμος ίσον εξοπλισμός, όπλα κ.λπ., με απλά λόγια. Αυτό γίνεται και τώρα χωρίς προσχήματα. Η Ε.Ε. ακολουθεί πιστά, και βεβαίως η ηγεσία της Ελλάδας.
Ετσι, από τη μια είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και από την άλλη οι πολεμικές βιομηχανίες σε αγαστή συνεργασία και δημιουργούν κρίσεις και «τοπικούς» πολέμους.
Το έργο παραπέμπει στο ποίημα «Ο τρίτος παγκόσμιος» του Γιάννη Νεγρεπόντη, που το μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος, αξέχαστοι φίλοι.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ με φάμπρικες για τανκς. Μετά χώρισαν, διέλυσαν το τραστ, τάχα έγιναν εχθροί, έγινε ο πόλεμος, ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξαν (πάλι) το τραστ.
Πηγή
Την περασμένη Τετάρτη, μία μέρα πριν από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα από το Ταλίν της Εσθονίας απαίτησε από τα κράτη-μέλη της Συμμαχίας να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και απευθυνόμενος στη Ρωσία μίλησε προκλητικά και αλαζονικά κατονομάζοντας την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία: «Χάσατε την ανεξαρτησία σας μία φορά στο παρελθόν. Χάρη στο ΝΑΤΟ δεν θα τη χάσετε ποτέ ξανά».
Μα απείλησε η Ρωσία τις τρεις χώρες; Πότε και πώς; Ωστόσο δημιουργήθηκε τεχνητά το κλίμα απειλών εξ Ανατολών ώστε να ληφθούν νέα μέτρα, δηλαδή στρατιωτικά, δηλαδή εξοπλισμοί και ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων.
Επιπλέον, παρά το ότι λίγες ώρες νωρίτερα είχε ανακοινωθεί συμφωνία Πούτιν-Ποροσένκο για εκεχειρία στην ανατολική Ουκρανία, ο Μπ. Ομπάμα οξύνοντας το ψυχροπολεμικό κλίμα αγνόησε τη συμφωνία και συνέχισε την επιθετική πολιτική εναντίον της Ρωσίας, κατηγορώντας τη για «θρασεία επίθεση» κατά της Ουκρανίας.
Η Ρωσία δεν είναι βεβαίως «αγγελική» χώρα, είναι ψυχρά, καθαρά καπιταλιστική και έχει, προφανώς, την πολιτική της. Δεν έχει πάψει όμως να θεωρείται στις ΗΠΑ η «συνέχεια» της Σοβιετικής Ενωσης «παραδοσιακή» απειλή και να καλλιεργείται στην κοινή γνώμη η ίδια συνταγή του «κομμουνιστικού κινδύνου», που βασίλευε επί δεκαετίες στο παρελθόν. Είναι η ιδεολογία και η προπαγάνδα που εξυπηρετεί την πολιτική της ηγεσίας της χώρας και δένει, φυσικά, με την πολιτική και τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.
Στην Ουαλία, οι ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ (μαζί κι ο Αντ. Σαμαράς) συντάχθηκαν πλήρως με τις αμερικανικές εισηγήσεις.
Nα συσταθεί δύναμη ταχείας αντίδρασης με μόνιμη παρουσία στα ανατολικά της Ευρώπης, να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες των χωρών-μελών στο 2% του ΑΕΠ (η Ελλάδα ήδη πρωτοπορεί σ’ αυτό) και συμφώνησαν στην «εξόρμηση», στη «σταυροφορία» εναντίον των τζιχαντιστών στο Ιράκ και γενικώς στη Μέση Ανατολή.
Ο Μπ. Ομπάμα, ο οποίος έχει τιμηθεί και με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, έχει επικριθεί έντονα γιατί δεν παίρνει αποφάσεις, π.χ. επέμβαση στο Ιράκ, τόσο στη χώρα του από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς όσο και εκτός, όπως π.χ. στην Ελλάδα από στελέχη της «Καθημερινής». Τελικώς όμως φαίνεται πως είναι καλός μεταφορέας εισηγήσεων. Διότι οι «ιέρακες» και των δύο κομμάτων στις ΗΠΑ εν ονόματι του «μεγαλείου», της «δημοκρατίας» και των «συμφερόντων του έθνους» ωθούν κανονικά την πολιτική σε μιλιταριστική κατεύθυνση. Τι άλλο σημαίνουν «δυνάμεις ταχείας αντίδρασης» και «αύξηση αμυντικών δαπανών»;
Δεν είναι όμως μόνον ο εξοπλισμός των αμερικανικών δυνάμεων και των δυνάμεων των συμμάχων.
Η ανάπτυξη και εξάπλωση των τζιχαντιστών στο Ιράκ με τους αποκεφαλισμούς των δημοσιογράφων, που τους προβάλλουν, σαφώς προκαλεί οργή, καταδίκη, αποτροπιασμό.
Ποιοι όμως εξοπλίζουν αυτούς τους εγκληματίες; Ποιοι εξόπλιζαν και συνεχίζουν να εξοπλίζουν ανάλογες δυνάμεις στις άλλες χώρες και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή;
Τα εργοστάσια, που παράγουν όπλα, πολεμοφόδια, εξοπλισμούς και ό,τι έχει σχέση με στρατό και επεμβάσεις και πολέμους, είτε γειτονικοί είναι αυτοί είτε με εκστρατείες είτε εμφύλιοι, είναι συγκεκριμένα κέντρα και εταιρείες. Μπορούν να βρίσκονται (και βρίσκονται) παντού στον πλανήτη. Ελέγχονται από κυβερνήσεις; Ελέγχονται ή αυτές επιβάλλουν την πολιτική στις κυβερνήσεις;
Ουδείς μιλάει γι’ αυτούς που προμηθεύουν με όπλα τους αποτρόπαιους εγκληματίες. Ουδείς οργισμένος από τους πολιτικούς ηγέτες και τους παρουσιαστές ειδήσεων στα ΜΜΕ, διεθνώς και εδώ στην Ελλάδα, προχωρεί λίγο τη σκέψη, τον προβληματισμό. Πού βρίσκουν τον εξοπλισμό τους οι στυγνοί δολοφόνοι όχι μόνο στο Ιράκ αλλά και στη Συρία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, όπου δεν αναρωτιούνται ποιοι και πώς χρηματοδοτούν τον ιδιωτικό στρατό, τους μισθοφόρους, αφού αυτοί πολεμούν τους αυτονομιστές και όχι τακτικός στρατός;
Κι ακόμη ουδείς αναφέρει πώς δημιουργήθηκε η κρίση στην Ουκρανία, ποιοι την προκάλεσαν, ποιοι καταπάτησαν μέσα σε λίγες ώρες τη συμφωνία παρόντων των υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας, Πολωνίας [απόντος του Ελληνα που τότε προήδρευε (!) στην Ε.Ε.], ποιοι συνέβαλαν καθοριστικά στις «εξεγέρσεις» στη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Τυνησία, ποιοι δημιούργησαν την κρίση στο Ιράκ.
Από τη δεκαετία του ‘90 ανεβαίνει σταθερά το ψυχροπολεμικό κλίμα με ενέσεις «θερμές», από τους βομβαρδισμούς και τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, στο Ιράκ δύο φορές, στην τότε Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη. Είχαμε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τις χώρες του άλλοτε ανατολικού μπλοκ, είχαμε το Κοσσυφοπέδιο. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, που δημιουργήθηκε ως αντίβαρο του ΝΑΤΟ, διαλύθηκε το 1991. Το ΝΑΤΟ μεγαλώνει και επεκτείνεται. Πώς νομιμοποιείται;
Ψυχρός πόλεμος ίσον εξοπλισμός, όπλα κ.λπ., με απλά λόγια. Αυτό γίνεται και τώρα χωρίς προσχήματα. Η Ε.Ε. ακολουθεί πιστά, και βεβαίως η ηγεσία της Ελλάδας.
Ετσι, από τη μια είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και από την άλλη οι πολεμικές βιομηχανίες σε αγαστή συνεργασία και δημιουργούν κρίσεις και «τοπικούς» πολέμους.
Το έργο παραπέμπει στο ποίημα «Ο τρίτος παγκόσμιος» του Γιάννη Νεγρεπόντη, που το μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος, αξέχαστοι φίλοι.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ με φάμπρικες για τανκς. Μετά χώρισαν, διέλυσαν το τραστ, τάχα έγιναν εχθροί, έγινε ο πόλεμος, ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξαν (πάλι) το τραστ.
Πηγή
RSS Feed
