…
Στην αλλαγή του χρόνου κοιμόμουν, όπως σχεδόν κάθε φορά και ξύπνησα αξημέρωτα με την είδηση του μακελειού στην Πόλη. Είχα κάνει κι εγώ μια Πρωτοχρονιά στην Πόλη κάποτε. Μια τέτοια Πρωτοχρονιά ήτανε, με λιακάδα αλλά χωρίς χιόνια. Είχε σχεδόν 20 βαθμούς θερμοκρασία και τρώγαμε ψάρια ψητά υπαιθρίως στη γέφυρα του Γαλατά. Αυτό που μου έχει μείνει από τότε είναι το ασύλληπτο ανθρωπομάνι μέσα στο οποίο βρισκόμασταν και περπατούσαμε την ώρα της αλλαγής του χρόνου στο Ταξίμ και στην Ιστικλάλ. Εκατομμύρια άνθρωποι, χιλιάδες αστυνομικοί, μια αίσθηση τρόμου απίστευτη, αν έβαζε ο νους σου για μια στιγμή ότι κάτι θα γινόταν και θα έπεφτε πανικός στο πλήθος κι θα άρχιζαν να τρέχουν όλοι αλλόφρονες σαν που κάνουν τα μυρμήγκια όταν τα πέσει πάνω τους χέρι ή πόδι ανθρώπινο και τα κοιτάς από ψηλά. Μου κλέψανε το κινητό μέσα απ’ την τσέπη ενώ περπατούσα στην Ιστικλάλ εκείνη τη νύχτα. Απίστευτη αίσθηση του να μην ορίζεις ούτε τον εαυτό σου.
Δυο ακόμη φορές έχω βρεθεί μέσα σε πλήθος. Η μία στο Ντιγιάρμπακιρ όταν συμμετείχα στις γιορτές για το Νεουρόζ στις 21 του Μάρτη, όπου βρέθηκα ανάμεσα σε ενάμισι εκατομμύριο Κούρδους (τόσους τους υπολόγιζαν τα ΜΜΕ) που τρωγόπιναν και χόρευαν, και η άλλη μια φορά στο Σύνταγμα όταν κατέβηκα σε μια διαδήλωση τότε, στα πρώτα χρόνια των Μνημονίων. Καμία σχέση φυσικά το πλήθος της Αθήνας με αυτά της Τουρκίας, χωριό η μεγαλούπολη η δική μας σε σχέση με τις μητροπόλεις του κόσμου, αλλά το προσμετρώ στις τρομακτικές εμπειρίες μου κι αυτό, λόγω που είμαι χωρικός και άμαθος στον κόσμο.
Η ανθρωπότητα έχει μαζωχτεί στις πολιτείες και ζει πια ασφυκτικά και με ανασφάλεια. Έχει καταντήσει τη ζωή της τιποτένια, φθηνή, γίνεται θύμα του παράφρονα εαυτού της. Τρομάζει πλέον η ανθρωπότητα με το παραμικρό και γίνεται γελοία και θλιβερή έτσι που κινητοποιείται με ειδικούς μηχανισμούς εξουδετέρωσης βομβών και με άνδρες εκπαιδευμένους, που φορούν στολές ειδικές, μόλις αντικρίσει μια ξεχασμένη βαλίτσα με χεσμένα σώβρακα στο αεροδρόμιο ή ένα πακέτο με αποφάγια αφημένο σε κάποιο πεζοδρόμιο στις πόλεις.
Δυστυχώς το πιο ευφυές και λογικό ον του οικοσυστήματος, όπως θέλει να αυτοαποκαλείται ο άνθρωπος, όσο προοδεύει και δήθεν αναπτύσσεται, όσο ψηλότερα ανεβαίνει, τόσο ξεκουφαίνει από κάτω τη βάση του, τόσο χάνει τα βασικά, τα πρωταρχικά της ζωής του, τόσο ζει μέσα στην ανασφάλεια και τον τρόμο καθημερινά. Είναι όλο αυτό φυσικό, μια παράμετρος του Χάους είναι, που κρατά σε ισορροπία το οικοσύστημα, είναι η πρώτη και θεμελιωδέστερη φυσική συνθήκη που μάθαμε στο σχολείο, η αρχή διατήρησης της ενέργειας, που μεταφράζεται στην καθημερινή μας ζωή λαϊκά ως εξής: Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Απομένει η απόφαση του καθενός πια να αξιολογήσει το Είναι του και να αποφασίσει πώς και πού και με ποιον τρόπο, με ποιο αξιακό σύστημα θέλει να περάσει τη μία του αυτή ζωή.
Καλή χρονιά
http://yiannismakridakis.gr/?p=8761
Στην αλλαγή του χρόνου κοιμόμουν, όπως σχεδόν κάθε φορά και ξύπνησα αξημέρωτα με την είδηση του μακελειού στην Πόλη. Είχα κάνει κι εγώ μια Πρωτοχρονιά στην Πόλη κάποτε. Μια τέτοια Πρωτοχρονιά ήτανε, με λιακάδα αλλά χωρίς χιόνια. Είχε σχεδόν 20 βαθμούς θερμοκρασία και τρώγαμε ψάρια ψητά υπαιθρίως στη γέφυρα του Γαλατά. Αυτό που μου έχει μείνει από τότε είναι το ασύλληπτο ανθρωπομάνι μέσα στο οποίο βρισκόμασταν και περπατούσαμε την ώρα της αλλαγής του χρόνου στο Ταξίμ και στην Ιστικλάλ. Εκατομμύρια άνθρωποι, χιλιάδες αστυνομικοί, μια αίσθηση τρόμου απίστευτη, αν έβαζε ο νους σου για μια στιγμή ότι κάτι θα γινόταν και θα έπεφτε πανικός στο πλήθος κι θα άρχιζαν να τρέχουν όλοι αλλόφρονες σαν που κάνουν τα μυρμήγκια όταν τα πέσει πάνω τους χέρι ή πόδι ανθρώπινο και τα κοιτάς από ψηλά. Μου κλέψανε το κινητό μέσα απ’ την τσέπη ενώ περπατούσα στην Ιστικλάλ εκείνη τη νύχτα. Απίστευτη αίσθηση του να μην ορίζεις ούτε τον εαυτό σου.
Δυο ακόμη φορές έχω βρεθεί μέσα σε πλήθος. Η μία στο Ντιγιάρμπακιρ όταν συμμετείχα στις γιορτές για το Νεουρόζ στις 21 του Μάρτη, όπου βρέθηκα ανάμεσα σε ενάμισι εκατομμύριο Κούρδους (τόσους τους υπολόγιζαν τα ΜΜΕ) που τρωγόπιναν και χόρευαν, και η άλλη μια φορά στο Σύνταγμα όταν κατέβηκα σε μια διαδήλωση τότε, στα πρώτα χρόνια των Μνημονίων. Καμία σχέση φυσικά το πλήθος της Αθήνας με αυτά της Τουρκίας, χωριό η μεγαλούπολη η δική μας σε σχέση με τις μητροπόλεις του κόσμου, αλλά το προσμετρώ στις τρομακτικές εμπειρίες μου κι αυτό, λόγω που είμαι χωρικός και άμαθος στον κόσμο.
Η ανθρωπότητα έχει μαζωχτεί στις πολιτείες και ζει πια ασφυκτικά και με ανασφάλεια. Έχει καταντήσει τη ζωή της τιποτένια, φθηνή, γίνεται θύμα του παράφρονα εαυτού της. Τρομάζει πλέον η ανθρωπότητα με το παραμικρό και γίνεται γελοία και θλιβερή έτσι που κινητοποιείται με ειδικούς μηχανισμούς εξουδετέρωσης βομβών και με άνδρες εκπαιδευμένους, που φορούν στολές ειδικές, μόλις αντικρίσει μια ξεχασμένη βαλίτσα με χεσμένα σώβρακα στο αεροδρόμιο ή ένα πακέτο με αποφάγια αφημένο σε κάποιο πεζοδρόμιο στις πόλεις.
Δυστυχώς το πιο ευφυές και λογικό ον του οικοσυστήματος, όπως θέλει να αυτοαποκαλείται ο άνθρωπος, όσο προοδεύει και δήθεν αναπτύσσεται, όσο ψηλότερα ανεβαίνει, τόσο ξεκουφαίνει από κάτω τη βάση του, τόσο χάνει τα βασικά, τα πρωταρχικά της ζωής του, τόσο ζει μέσα στην ανασφάλεια και τον τρόμο καθημερινά. Είναι όλο αυτό φυσικό, μια παράμετρος του Χάους είναι, που κρατά σε ισορροπία το οικοσύστημα, είναι η πρώτη και θεμελιωδέστερη φυσική συνθήκη που μάθαμε στο σχολείο, η αρχή διατήρησης της ενέργειας, που μεταφράζεται στην καθημερινή μας ζωή λαϊκά ως εξής: Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Απομένει η απόφαση του καθενός πια να αξιολογήσει το Είναι του και να αποφασίσει πώς και πού και με ποιον τρόπο, με ποιο αξιακό σύστημα θέλει να περάσει τη μία του αυτή ζωή.
Καλή χρονιά
http://yiannismakridakis.gr/?p=8761
RSS Feed
