Κάναμε και την αντιφασιστική μας διαδήλωση απόψε, κατέβηκα κι εγώ από την εμπόλεμη ζώνη όπου ζω τον τελευταίο καιρό, και έδωσα το παρών στην κεντρική πλατεία της πόλης. Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, διάβασαν και τις ανακοινώσεις τους καμιά δεκαριά συνδικαλιστικοί φορείς και σωματεία, έφτιαξαν και μοίρασαν χαλβά τα παιδιά της κοινωνικής κουζίνας, έγινε και μια μικρή συναυλία στο τέλος. Τόση αστυνομία είχα να δω από τότε που έμενα στα Εξάρχεια, και τόσα ΜΑΤ στη Χίο δεν είχα ξαναδεί ποτέ.
Ο φίλος μου ο Στέλιος ο τυπογράφος είχε εκτυπώσει ένα άρθρο μου και το μοιράζαμε στους περαστικούς. Έδωσα κάποια φυλλάδια και σε μια παρέα γνωστών “ζόρικων παιδιών”, που ήταν συναγμένοι και παρακολουθούσαν από μακριά την εκδήλωση. Τους πλησίασα ήρεμα και τους είπα καλησπέρα παιδιά, πάρτε να διαβάσετε μερικές μαρτυρίες χιωτών που πήγαν πρόσφυγες στη μέση ανατολή το σαράντα. Ο ένας από αυτούς, το πρωτοπαλίκαρο, μού είπε με ύφος προσποιητά απότομο “δεν μας ενδιαφέρει”. Εγώ επέμεινα και έδωσα τα φυλλάδια στο χέρι ενός άλλου πλάι του. Αυτός τα κράτησε και μου είπε ευχαριστώ. Μια από τις καμπόσες γυναίκες της παρέας άρχισε τότε να γυρνάει γύρω από τον εαυτό της, να τινάζει δεξιά κι αριστερά τα χέρια της εκνευρισμένη και να φωνάζει “τι θέλει να μας πει τώρα αυτός (εγώ), ότι είναι οι Έλληνες ίδιοι με αυτούς εδώ;” Έφυγα τότε από κοντά τους, ενώ η παρέα της προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν, δεν ξέρω τι απόκαναν, αν διάβασαν τίποτα από τα φυλλάδια, εγώ πάντως το χρέος μου το έκανα, διότι πάντοτε πρέπει να δίνεις την ευκαιρία στον κάθε άνθρωπο να δει κάτι που δεν έχει δει, να μάθει κάτι που δεν ξέρει, να γίνει καλύτερος άνθρωπος μέσα από την ανθρώπινη επικοινωνία, την κουβέντα και την κυκλοφορία της γνώσης και δη της ιστορικής, η κατάκτηση της οποίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πάει η ανθρωπότητα παρακάτω δίχως άλλους πολέμους και βία.
Με την ευκαιρία που πήγα στην πόλη, μίλησα και με την εκπρόσωπο της ύπατης αρμοστείας σχετικά με την διάθεση του σπιτιού μου για φιλοξενία κατά τη διάρκεια του χειμώνα μιας οικογένειας προσφύγων και έβγαλα το συμπέρασμα ότι τίποτε δεν είναι εύκολο να γίνει, ακόμη και αν υπάρχει η αγαθή πρόθεση. Διότι αφενός, μου είπε, ότι οι περισσότερες οικογένειες που παίρνουν χαρτιά και άσυλο είναι ευπαθείς, άρα πρέπει να βρίσκονται κοντά στις υποδομές του πολιτισμού, κυρίως σε νοσοκομείο, και όπως είναι γνωστό το σπίτι μου βρίσκεται περί την μία ώρα μακριά από την πόλη, αφετέρου ακόμη και αν βρεθεί κάποια οικογένεια μη ευπαθής, πάλι δεν μπορούν να τη στείλουν εδώ αν δεν τους εξασφαλίσω εκτός από στέγη και κάποια εργασία ή χρήματα ή τα βασικά αγαθά για τον βιοπορισμό τους. Με άλλα λόγια η προσφορά στέγης δεν αποτελεί προϋπόθεση αρκετή να ικανοποιήσει τις ανάγκες των ανθρώπων αυτών, διότι έχουν πολύ περισσότερες.
Αντιπρότεινα να δώσει η ύπατη αρμοστεία χρήματα στους ανθρώπους αυτούς, τα χρήματα που θα έδινε για κάποιο ενοίκιο κατοικίας, να τους τα διαθέσει για να αγοράζουν τρόφιμα μιας και δεν θα υπάρχουν άλλα έξοδα, αλλά αυτό είναι πρόταση λογική μεν, που προσκρούει στα γραφειοκρατικά αδιέξοδα του συστήματος των ΜΚΟ και της Ύπατης δε.
Μου είπαν λοιπόν ότι παρόλα αυτά θα έχουν υπόψη τους και θα δουν τι μπορούν να κάνουν για να αξιοποιήσουν την προσφορά μου, αλλά μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε προς στιγμήν, δεν φαίνεται πιθανότητα φιλοξενίας προσφύγων ούτε στο σπίτι μου, ούτε στα χωριά γενικότερα, παρά μόνον στην πόλη, δίπλα στις δομές, στις υποδομές, στον πολιτισμό και στα νοσοκομεία. Ενώ θα μπορούσαν να γεμίσουν με πρόσφυγες όλα τα άδεια σπίτια των χωριών, έστω και με ενοικίαση από τους ιδιοκτήτες τους, να φέρουν ζωή στην έρημη ύπαιθρο, να φέρουν και γιατρούς που δεν έχουμε, να γεμίσει και το σχολείο του χωριού παιδιά, που υπολειτουργεί και θα το κλείσουν σύντομα, να αποσυμφορηθεί η πόλη από τον μεγάλο πληθυσμό των προσφύγων, να γίνει απογκετοποίηση, να επιτευχθεί όσμωση με τις τοπικές κοινωνίες και να αρχίσει να κυλάει η ζωή αλλιώς.
Αυτά όμως μάλλον ακόμη είναι όνειρα φθινοπωρινής νυκτός. Μόλις άρχισε να ρίχνει την πρώτη όμορφη βροχή εδώ, παρόλο που σε όλη την υπόλοιπη χώρα ρίχνει από καιρό τουλούμια.
ΥΓ
Ευχαριστώ τον αναγνώστη κύριο Νώντα από τους Αμπελόκηπους που με πήρε τηλέφωνο ενώ ήμουν στην αντιφασιστική συγκέντρωση και με συγκίνησε με το ενδιαφέρον και την αγάπη του
Ευχαριστώ την καθηγήτρια φιλόλογο από κάποιο γυμνάσιο στο Πόρτο Ράφτη για την τιμή να με προσκαλέσει στο σχολείο για μια συνάντηση με τους μαθητές της, αλλά ελπίζω να κατανοούν ότι ζω πολύ μακριά (απόδειξη ότι ούτε πρόσφυγες δεν φέρνουν εδώ να μείνουν) και είναι όλα πολύ δύσκολα, κυρίως οι μετακινήσεις.
http://yiannismakridakis.gr/?p=8218
Ο φίλος μου ο Στέλιος ο τυπογράφος είχε εκτυπώσει ένα άρθρο μου και το μοιράζαμε στους περαστικούς. Έδωσα κάποια φυλλάδια και σε μια παρέα γνωστών “ζόρικων παιδιών”, που ήταν συναγμένοι και παρακολουθούσαν από μακριά την εκδήλωση. Τους πλησίασα ήρεμα και τους είπα καλησπέρα παιδιά, πάρτε να διαβάσετε μερικές μαρτυρίες χιωτών που πήγαν πρόσφυγες στη μέση ανατολή το σαράντα. Ο ένας από αυτούς, το πρωτοπαλίκαρο, μού είπε με ύφος προσποιητά απότομο “δεν μας ενδιαφέρει”. Εγώ επέμεινα και έδωσα τα φυλλάδια στο χέρι ενός άλλου πλάι του. Αυτός τα κράτησε και μου είπε ευχαριστώ. Μια από τις καμπόσες γυναίκες της παρέας άρχισε τότε να γυρνάει γύρω από τον εαυτό της, να τινάζει δεξιά κι αριστερά τα χέρια της εκνευρισμένη και να φωνάζει “τι θέλει να μας πει τώρα αυτός (εγώ), ότι είναι οι Έλληνες ίδιοι με αυτούς εδώ;” Έφυγα τότε από κοντά τους, ενώ η παρέα της προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν, δεν ξέρω τι απόκαναν, αν διάβασαν τίποτα από τα φυλλάδια, εγώ πάντως το χρέος μου το έκανα, διότι πάντοτε πρέπει να δίνεις την ευκαιρία στον κάθε άνθρωπο να δει κάτι που δεν έχει δει, να μάθει κάτι που δεν ξέρει, να γίνει καλύτερος άνθρωπος μέσα από την ανθρώπινη επικοινωνία, την κουβέντα και την κυκλοφορία της γνώσης και δη της ιστορικής, η κατάκτηση της οποίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πάει η ανθρωπότητα παρακάτω δίχως άλλους πολέμους και βία.
Με την ευκαιρία που πήγα στην πόλη, μίλησα και με την εκπρόσωπο της ύπατης αρμοστείας σχετικά με την διάθεση του σπιτιού μου για φιλοξενία κατά τη διάρκεια του χειμώνα μιας οικογένειας προσφύγων και έβγαλα το συμπέρασμα ότι τίποτε δεν είναι εύκολο να γίνει, ακόμη και αν υπάρχει η αγαθή πρόθεση. Διότι αφενός, μου είπε, ότι οι περισσότερες οικογένειες που παίρνουν χαρτιά και άσυλο είναι ευπαθείς, άρα πρέπει να βρίσκονται κοντά στις υποδομές του πολιτισμού, κυρίως σε νοσοκομείο, και όπως είναι γνωστό το σπίτι μου βρίσκεται περί την μία ώρα μακριά από την πόλη, αφετέρου ακόμη και αν βρεθεί κάποια οικογένεια μη ευπαθής, πάλι δεν μπορούν να τη στείλουν εδώ αν δεν τους εξασφαλίσω εκτός από στέγη και κάποια εργασία ή χρήματα ή τα βασικά αγαθά για τον βιοπορισμό τους. Με άλλα λόγια η προσφορά στέγης δεν αποτελεί προϋπόθεση αρκετή να ικανοποιήσει τις ανάγκες των ανθρώπων αυτών, διότι έχουν πολύ περισσότερες.
Αντιπρότεινα να δώσει η ύπατη αρμοστεία χρήματα στους ανθρώπους αυτούς, τα χρήματα που θα έδινε για κάποιο ενοίκιο κατοικίας, να τους τα διαθέσει για να αγοράζουν τρόφιμα μιας και δεν θα υπάρχουν άλλα έξοδα, αλλά αυτό είναι πρόταση λογική μεν, που προσκρούει στα γραφειοκρατικά αδιέξοδα του συστήματος των ΜΚΟ και της Ύπατης δε.
Μου είπαν λοιπόν ότι παρόλα αυτά θα έχουν υπόψη τους και θα δουν τι μπορούν να κάνουν για να αξιοποιήσουν την προσφορά μου, αλλά μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε προς στιγμήν, δεν φαίνεται πιθανότητα φιλοξενίας προσφύγων ούτε στο σπίτι μου, ούτε στα χωριά γενικότερα, παρά μόνον στην πόλη, δίπλα στις δομές, στις υποδομές, στον πολιτισμό και στα νοσοκομεία. Ενώ θα μπορούσαν να γεμίσουν με πρόσφυγες όλα τα άδεια σπίτια των χωριών, έστω και με ενοικίαση από τους ιδιοκτήτες τους, να φέρουν ζωή στην έρημη ύπαιθρο, να φέρουν και γιατρούς που δεν έχουμε, να γεμίσει και το σχολείο του χωριού παιδιά, που υπολειτουργεί και θα το κλείσουν σύντομα, να αποσυμφορηθεί η πόλη από τον μεγάλο πληθυσμό των προσφύγων, να γίνει απογκετοποίηση, να επιτευχθεί όσμωση με τις τοπικές κοινωνίες και να αρχίσει να κυλάει η ζωή αλλιώς.
Αυτά όμως μάλλον ακόμη είναι όνειρα φθινοπωρινής νυκτός. Μόλις άρχισε να ρίχνει την πρώτη όμορφη βροχή εδώ, παρόλο που σε όλη την υπόλοιπη χώρα ρίχνει από καιρό τουλούμια.
ΥΓ
Ευχαριστώ τον αναγνώστη κύριο Νώντα από τους Αμπελόκηπους που με πήρε τηλέφωνο ενώ ήμουν στην αντιφασιστική συγκέντρωση και με συγκίνησε με το ενδιαφέρον και την αγάπη του
Ευχαριστώ την καθηγήτρια φιλόλογο από κάποιο γυμνάσιο στο Πόρτο Ράφτη για την τιμή να με προσκαλέσει στο σχολείο για μια συνάντηση με τους μαθητές της, αλλά ελπίζω να κατανοούν ότι ζω πολύ μακριά (απόδειξη ότι ούτε πρόσφυγες δεν φέρνουν εδώ να μείνουν) και είναι όλα πολύ δύσκολα, κυρίως οι μετακινήσεις.
http://yiannismakridakis.gr/?p=8218
RSS Feed
