Σωτήρης Ρούσσος*
Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι δεν είναι φαινόμενο που εμφανίζεται για πρώτη φορά. Αιματηρές επιθέσεις σε πολυσύχναστους χώρους συνδέθηκαν με τον απελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας, τη γαλλική εμπλοκή στον Λίβανο και την ισλαμιστική εξέγερση στην Αλγερία τη δεκαετία του 1990.
Η τελευταία επίθεση προφανώς δεν πραγματοποιήθηκε από κάποιους πρόσφυγες που έβλεπαν για πρώτη φορά το Παρίσι.
Αυτές οι επιθέσεις, ακόμη και οι πιο απλές στην εκτέλεσή τους, χρειάζονται δίκτυο υποστήριξης υλικοτεχνικής, αλλά και, κυρίως, ιδεολογικής και ψυχολογικής εγρήγορσης, όταν πρόκειται μάλιστα για επιθέσεις αυτοκτονίας.
Προφανώς επίσης τα δίκτυα αυτά αφορούν ένα μηδαμινό κλάσμα στη μουσουλμανική κοινότητα, δηλαδή κάποιες εκατοντάδες σε έναν πληθυσμό περί τα 5 εκατομμύρια μουσουλμάνων της Γαλλίας.
Απηχούν όμως με έναν εγκληματικό τρόπο τις οικονομικές ανισότητες και την κοινωνική περιθωριοποίηση των νέων μουσουλμάνων.
Στη Μέση Ανατολή το «Ισλαμικό κράτος» ελκύει τον θαυμασμό και τη στήριξη ενός μέρους των σουνιτών μουσουλμάνων που θεωρούν τους εαυτούς τους πολιτικά περιθωριοποιημένους από το καθεστώς Ασαντ και το μετασανταμικό Ιράκ.
Στη Γαλλία ή και αλλού αποτελεί το «υπόδειγμα» αντίστασης στη δυτική αλαζονεία για πολύ λίγους αλλά εξαιρετικά επικίνδυνους Ευρωπαίους μουσουλμάνους.
Η αποτροπή και άλλων τέτοιων ενεργειών δεν μπορεί να επιτευχθεί με μέτρα γενικής καταστολής και περιορισμού των μουσουλμανικών κοινοτήτων και των δραστηριοτήτων τους.
Αντιθέτως, χωρίς τη συνεργασία, πολύ περισσότερο με την καταστολή ενάντια σ’ αυτές τις κοινότητες, η οποιαδήποτε αντιτρομοκρατική προσπάθεια είναι καταδικασμένη, όσα τεχνικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό και αν διατεθούν.
Παράλληλα, θα πρέπει να δούμε σοβαρά την κοινωνική περιθωριοποίηση των νέων μουσουλμάνων.
Σύμφωνα με ανάλυση του ΚΕΜΜΙΣ, το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων της Γαλλίας ζουν στις περίπου 750 «Ευαίσθητες Αστικές Περιοχές» (Zones Urbaines Sensibles-ZUS), όπως το ίδιο το κράτος τις έχει ονομάσει και τις έχει χαρτογραφήσει στην επίσημη ιστοσελίδα της η γαλλική κυβέρνηση, όπου σημειώνονται υψηλά ποσοστά ανεργίας και αυξημένης εγκληματικότητας.
Και βέβαια, σε γενικότερο επίπεδο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οδηγεί τους νέους στον νεοναζισμό και τον σαλαφιστικό τζιχαντισμό τύπου Αλ Κάιντα και «Ισλαμικού κράτους».
Ανοίγοντας περισσότερο την εικόνα, θα πρέπει να κατανοηθεί ότι όταν η Μέση Ανατολή μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πειραματικό εργαστήριο για κράτη και κοινωνίες, τότε τα τέρατα αυτών των πειραμάτων θα εισέλθουν στην Ευρώπη και γενικότερα σε αυτό που αποκαλούμε Δύση.
Είναι σαφές ότι το «Ισλαμικό κράτος» αποτελεί βασική απειλή στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη και η συνεχιζόμενη στόχευση του ασαντικού καθεστώτος δεν αποτελεί παρά ανόητη αναζήτηση γοήτρου για τη Δύση.
*αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και υπεύθυνου του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών, www.cemmis.edu.gr
pigi
Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι δεν είναι φαινόμενο που εμφανίζεται για πρώτη φορά. Αιματηρές επιθέσεις σε πολυσύχναστους χώρους συνδέθηκαν με τον απελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας, τη γαλλική εμπλοκή στον Λίβανο και την ισλαμιστική εξέγερση στην Αλγερία τη δεκαετία του 1990.
Η τελευταία επίθεση προφανώς δεν πραγματοποιήθηκε από κάποιους πρόσφυγες που έβλεπαν για πρώτη φορά το Παρίσι.
Αυτές οι επιθέσεις, ακόμη και οι πιο απλές στην εκτέλεσή τους, χρειάζονται δίκτυο υποστήριξης υλικοτεχνικής, αλλά και, κυρίως, ιδεολογικής και ψυχολογικής εγρήγορσης, όταν πρόκειται μάλιστα για επιθέσεις αυτοκτονίας.
Προφανώς επίσης τα δίκτυα αυτά αφορούν ένα μηδαμινό κλάσμα στη μουσουλμανική κοινότητα, δηλαδή κάποιες εκατοντάδες σε έναν πληθυσμό περί τα 5 εκατομμύρια μουσουλμάνων της Γαλλίας.
Απηχούν όμως με έναν εγκληματικό τρόπο τις οικονομικές ανισότητες και την κοινωνική περιθωριοποίηση των νέων μουσουλμάνων.
Στη Μέση Ανατολή το «Ισλαμικό κράτος» ελκύει τον θαυμασμό και τη στήριξη ενός μέρους των σουνιτών μουσουλμάνων που θεωρούν τους εαυτούς τους πολιτικά περιθωριοποιημένους από το καθεστώς Ασαντ και το μετασανταμικό Ιράκ.
Στη Γαλλία ή και αλλού αποτελεί το «υπόδειγμα» αντίστασης στη δυτική αλαζονεία για πολύ λίγους αλλά εξαιρετικά επικίνδυνους Ευρωπαίους μουσουλμάνους.
Η αποτροπή και άλλων τέτοιων ενεργειών δεν μπορεί να επιτευχθεί με μέτρα γενικής καταστολής και περιορισμού των μουσουλμανικών κοινοτήτων και των δραστηριοτήτων τους.
Αντιθέτως, χωρίς τη συνεργασία, πολύ περισσότερο με την καταστολή ενάντια σ’ αυτές τις κοινότητες, η οποιαδήποτε αντιτρομοκρατική προσπάθεια είναι καταδικασμένη, όσα τεχνικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό και αν διατεθούν.
Παράλληλα, θα πρέπει να δούμε σοβαρά την κοινωνική περιθωριοποίηση των νέων μουσουλμάνων.
Σύμφωνα με ανάλυση του ΚΕΜΜΙΣ, το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων της Γαλλίας ζουν στις περίπου 750 «Ευαίσθητες Αστικές Περιοχές» (Zones Urbaines Sensibles-ZUS), όπως το ίδιο το κράτος τις έχει ονομάσει και τις έχει χαρτογραφήσει στην επίσημη ιστοσελίδα της η γαλλική κυβέρνηση, όπου σημειώνονται υψηλά ποσοστά ανεργίας και αυξημένης εγκληματικότητας.
Και βέβαια, σε γενικότερο επίπεδο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οδηγεί τους νέους στον νεοναζισμό και τον σαλαφιστικό τζιχαντισμό τύπου Αλ Κάιντα και «Ισλαμικού κράτους».
Ανοίγοντας περισσότερο την εικόνα, θα πρέπει να κατανοηθεί ότι όταν η Μέση Ανατολή μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πειραματικό εργαστήριο για κράτη και κοινωνίες, τότε τα τέρατα αυτών των πειραμάτων θα εισέλθουν στην Ευρώπη και γενικότερα σε αυτό που αποκαλούμε Δύση.
Είναι σαφές ότι το «Ισλαμικό κράτος» αποτελεί βασική απειλή στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη και η συνεχιζόμενη στόχευση του ασαντικού καθεστώτος δεν αποτελεί παρά ανόητη αναζήτηση γοήτρου για τη Δύση.
*αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και υπεύθυνου του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών, www.cemmis.edu.gr
pigi
RSS Feed