“Διαδρoμές ρoυτίνας”

Κάνοντας σήμερα τη συνηθισμένη πρωινή μου διαδρομή προς το άλλο χωράφι για να ταϊσω τις κότες, λίγο έλειψε να σας αποχαιρετίσω ως φυσική υπόσταση, άρα και ως ψηφιακή.
Σε ένα σημείο του μονοπατιού, όπου περνούν σωληνώσεις ύδρευσης και υπάρχει διαρροή και λιμνάζον ύδωρ, δροσιζόταν ανέμελη και ήρεμη μια σωματώδης όχεντρα μήκους περί του ενός μέτρου και διαμέτρου όσο σχεδόν ο καρπός μου, είχε δε ξαπλωμένο το κορμί της μέσα στο διάβα μου. Το μάτι μου την πήρε τη στιγμή που πάτησα το βήμα μου λίγα εκατοστά δεξιότερα από την ουρά της και με έκοψε κρύος ιδρώτας ακαριαία.
Ο Μάρτης, που συνήθως βαριέται να έρχεται στις κότες το πρωί αλλά σήμερα με ακολούθησε, προπορευόταν σ’ εκείνο το σημείο και μόλις είχε περάσει κι αυτός από δίπλα της αλλά αγρόν ηγόρασε, δεν κατάλαβε τίποτε, είναι και γέρων σκύλος.
Δεν παρέμεινα στο σημείο ούτε ένα δευτερόλεπτο για να την καμαρώσω, όπως θα έκανα υπό άλλες συνθήκες. Απομακρύνθηκα τρέμων από ταχυκαρδία και ανατριχίλα, συναισθήματα τα οποία αφενός υποχωρούσαν όσο περνούσαν οι στιγμές, αφετέρου δε επιδεινώνονταν όσο ο νους μου έβαζε το τι θα είχε συμβεί αν αντί για την ουρά ήταν στο σημείο εκείνο η κεφαλή της ή αν το πόδι μου είχε προσγειωθεί λίγα εκατοστά πιο αριστερά και την πατούσα.
Θα ήμουν τώρα σε προθανάτια κατάσταση, πιθανότατα επί καρότσας αγροτικού, που θα έτρεχε προς την πόλη διότι ελλείψει ιατρού στο χωριό μας, ίσως θα αποτελούσα το τρίτωμα του κακού, που λέει ο λαός αφού ήδη έχουν πεθάνει αβοήθητοι δύο συγχωριανοί εντός του τρέχοντος έτους.
Ακόμη ανατριχιάζω τώρα που σας γράφω, δεν έχει περάσει και πολύ ώρα άλλωστε από τον παρ’ ολίγον μοιραίο βηματισμό μου.
Συμπέρασμα 1: Ποτέ δεν περπατάμε στη φύση, ιδίως καλοκαίρια, έχοντας το μυαλό μας αλλού ή παίζοντας με τα κινητά, όπως κάνουμε όταν να περπατάμε στην Ασκληπιού. Προσωπικά και στην Ασκληπιού όταν περπατάω, το μάτι μου προτρέχει και έχω συλλάβει τον εαυτό μου ασυναίσθητα να κοιτάζει στις κόγχες των πεζοδρομίων για φίδια, ξεχνώντας ότι τα φίδια στις πόλεις είναι δίποδα, ανθρωπόμορφα και περπατούν ανάμεσά μας. Τέλος πάντων, όταν περπατάτε στη φύση, τα μάτια σας 14, ποτέ δεν είστε μόνοι ούτε κυρίαρχοι του χώρου, αλλά βρίσκεστε ως αδαείς επισκέπτες στον τόπο άλλων πλασμάτων, πολλές φορές και αγριμιών.
Συμπέρασμα 2: Το μεγαλύτερο κακό είναι κρυμμένο σε μια “διαδρομή ρουτίνας”

Ένα σχόλιο φίλου, ο οποίος με επιβράβευσε επειδή δεν σκότωσα την οχιά, με έκανε να σκεφτώ κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, το ότι θα μπορούσα να σκοτώσω δηλαδή μια οχιά, ένα τόσο υπέροχο πλάσμα που υπάρχει επί της γης πολύ περισσότερα χρόνια απ’ ότι ο άνθρωπος.
Έχω γράψει πολλές φορές για την Ύβρη που διαπράττει ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλωτής και για την ασυνειδητότητα που είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό του βίου του.
Ήρθε η στιγμή να σας πω το εξής
Αν ήμουν ασυνείδητος καταναλωτής, αν είχα σκοτώσει οχιές ή άλλα πλάσματα στο παρελθόν μου, αν δεν προσπαθούσα καθημερινά να συνυπάρχω αρμονικά ανάμεσα στα άλλα πλάσματα χρησιμοποιώντας με φειδώ τους φυσικούς πόρους και σεβόμενος ότι ανήκουν και σε αυτά, πιθανότατα θα την είχα πατήσει σήμερα την οχιά. Ο καθένας φτιάχνει το μέλλον του σύμφωνα με το πόσο φορτώνει το παρόν του. άλλοι το λένε κάρμα, άλλοι θεία προστασία, άλλοι απλά αρμονία

http://yiannismakridakis.gr/?p=6981