Oι λαoί και η συμφωνία θηρίων

​Γιώργος Σταματόπουλος
Είμαι περίεργος· θα υπογράψει η αριστερή κυβέρνηση την επαίσχυντη συμφωνία που απεργάζονται (εδώ και δύο χρόνια, λέει το ρεπορτάζ) οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση;
Περαιτέρω: θα αντιδράσουν η ελληνική κοινωνία, τα πολιτικά κόμματα, οι γενναίοι συνδικαλιστές μας;
Με βάση τη συμφωνία αυτήν, οι χαϊδεμένες του πολιτικού συστήματος πολυεθνικές, όταν κάτι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους στις εμπορικές συναλλαγές, θα έχουν το απόλυτο δικαίωμα να αψηφούν τα εθνικά συντάγματα και να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους, εξευτελίζοντας έτσι κάθε δημοκρατικό θεσμό, σμπαραλιάζοντας κάθε εθνική δημοκρατική δομή. Θέλουν οι πολυεθνικές να προωθήσουν μεταλλαγμένα στην αγορά του πλανήτη;
Ουδέν πρόβλημα, αφού προηγουμένως θα έχουν σακατέψει τις προδιαγραφές που απαιτούνται για τη υγεία των προϊόντων, θα έχουν φροντίσει να έχουν τις δικές τους φάμπρικες, κινούμενες από τα χέρια αναρίθμητων σύγχρονων σκλάβων. Ποιοι αξιοπρεπείς μισθοί και ποια προστασία του περιβάλλοντος.
Ακόμη και οι ακραιφνείς φιλελεύθεροι, οι οπαδοί των ελεύθερων αγορών (με πρόσχημα, πάντα, τον ανταγωνισμό, τη δήθεν ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα), ακόμα λοιπόν και οι πιο κυνικοί υποστηρικτές του καπιταλιστικού συστήματος έχουν αρχίσει να χάνουν το χρώμα τους από το φριχτό μέλλον της οικονομίας και την κατάντια της ανθρώπινης ζωής που προοιωνίζεται μια τέτοια συμφωνία θηρίων!
Συμφωνία θηρίων, μάλιστα. Πώς αντιδρά κανείς όταν είναι ανυπεράσπιστος, όταν δεν ακουμπά έστω στον λόγο που μόνον αυτός ευμενίζει το άλογο, εννοώ όταν έχει καταλυθεί η δημοκρατία;
Δύσκολο να δοθεί απάντηση, ακριβώς διότι οι ηγέτες των δημοκρατιών, σε ΗΠΑ και Ευρώπη, έχουν τη δική τους ερμηνεία για τη δημοκρατία, η οποία, δυστυχώς, γίνεται αποδεκτή από τους λαούς.
Αλλά, διάβολε, όσο και να υπνώττουν οι λαοί, πάντα κάποιοι ξεσηκώνονται.
Να, διάβαζα χθες στην «Εφ.Συν.», στο ρεπορτάζ του Γιώργου Τσιάρα, ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη Γερμανία διαδήλωσαν ενάντια σ’ αυτήν τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙP, θα μας δημιουργήσει συχνούς εφιάλτες τούτο το αρκτικόλεξο) θεωρώντας ότι εκχωρούνται στις αμερικανικές πολυεθνικές γη και ύδωρ και ταυτόχρονα προκαλείται οικονομική ασφυξία στους εργαζόμενους· αμφιβάλλω εάν υπ’ αυτές τις συνθήκες θα μπορούμε να τους αποκαλούμε ακόμη εργαζόμενους...
Ηταν αναμενόμενο κάτι τέτοιο· πολλοί το είχαν προβλέψει, το είχαν δει και προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν κυβερνήσεις και λαούς.
Μπα, θύρες κουφών έκρουαν. Οπως επίσης πολύ μελάνι έχει χυθεί για την αναγκαιότητα μιας διαφορετικής, εναλλακτικής, αποαναπτυξιακής, συνεργατικής οικονομίας· πήγε στράφι.
Είναι αυτό που λέμε (αλλά μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τ’ ακούμε) ότι ανάγκη πάσα να αυτοοργανωθεί η κοινωνία, να βγουν μπροστά οι τοπικές κοινωνίες, οι εθνικές ιδιαιτερότητες, οι ήπιες συναλλαγές, διαφορετικά θα αλεστούμε άπαντες εντός της καπιταλιστικής χοάνης. Θα γεμίσει η πλάση Χρυσές Αυγές.
Αλίμονο, στις νέες γενιές, εάν δεν συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του ολοκληρωτισμού.