Γιώργος Σταματόπουλος
Φαίνεται αληθινό κι ελπιδοφόρο και στο βάθος του επαναστατικό, ότι δηλαδή το σύνδρομο στέρησης της εξουσίας διακατέχει τους πάντες και τα πάντα στην αντιπολίτευση, εξ ου και η γελοιότητα που εκπέμπουν άπαντες, διολισθαίνοντας σ’ έναν αβυσσαλέο κατήφορο, ανευθυνότητας και μικρότητας, άντε μικροπρέπειας.
Εξημμένοι λες οι πλείστοι από τούτο το σύνδρομο πράττουν ό,τι κατεβάσει η γκλάβα τους, η θολωμένη από τη στέρηση. Μετακινήσεις στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο, ακατάσχετες ύβρεις μεταξύ «συνοδοιπόρων» ή υπηρετούντων το ίδιο κόμμα, σπασμωδικές κινήσεις, βερμπαλισμοί, λεονταρισμοί, χωρίς ουσία, αδιαφορώντας για τον εξευτελισμό της πολιτικής σοβαρότητας.
Σύνηθες φαινόμενο η τέτοια συμπεριφορά όταν χάνεις μέσα από τα χέρια σου την εξουσία και τη συνεπακόλουθη διαχείριση του κρατικού κορβανά. Τουλάχιστον να τον «γεύονταν» οι νέοι διαχειριστές. Ολα άδεια τα ταμεία, λένε. Σύγχυση. Εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια το κράτος αδυνατεί να έχει κοινωνική πρόνοια, να βοηθήσει τους ασθενέστερους. Η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια των πολιτικών υπαλλήλων του αλλά στο ότι οι τελευταίοι έχουν τα χέρια τους δεμένα.
Το δημόσιο χρήμα δεν το διαχειρίζονται αυτοί αλλά οι ελίτ και οι τράπεζες· εδώ και απανταχού. Να γιατί τα πολιτικά κόμματα, είτε εντός είτε εκτός εξουσίας, δεν έχουν πολιτικό λόγο, γιατί δεν έχουν καμία μα καμία επαφή με την κοινωνία.
Πίσω στην αντιπολίτευση: το ΠΑΣΟΚ ήδη διαλύθηκε και ξέπεσε στην υπόληψη των περισσότερων ψηφοφόρων. Ηλθε η σειρά της Νέας Δημοκρατίας, του άλλου πυλώνα της συντήρησης και πιστού δούλου του πολιτικού συστήματος.
Προσπάθησε ο κακόμοιρος ο αρχηγός του Ποταμιού να εκμεταλλευτεί την αποσύνθεση των δύο τούτων κομμάτων, αλλά αποδείχτηκε άφωνος πολιτικά, ελάχιστος (μόνο πόζα και τάχα μου αεράτο στυλ· πώς αλλιώς όταν τόσα χρόνια ήταν θιασώτης και θαυμαστής του Life Style; Οι χαριτωμενιές αποδείχτηκαν ενοχλητικές λογολογίες...).
Μέσα σ’ αυτόν τον ξεπεσμό της πολιτικής (η κυβερνώσα Αριστερά είναι τμήμα του ξεπεσμού) ο κόσμος δεν πάει αριστερά· πουθενά δεν πάει, ενώ θα περίμενε κανείς να προσπαθήσει να δείξει τη δυσφορία του και την απογοήτευσή του. Μπα.
Μόνο θλίψη προκαλούν όλα αυτά και μια κρυφή πρόβλεψη ότι θα αναφανούν νέες πολιτικές δυνάμεις (ελπίδα) και μάλιστα γεννημένες μέσα από τα σπλάγχνα των κοινωνικών κινημάτων (επαναστατικότητα). Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, απλώς δεν έχουν πείσει ακόμη, δεν έχουν προβάλει ένα ικανοποιητικό πολιτικό πρόταγμα (σχέδιο) στο οποίο να μπορεί κάποιος να βασιστεί.
Η χώρα βαδίζει στον αυτόματο πιλότο των μνημονίων, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς κυβέρνηση. Ανύπαρκτες και οι δύο. Το βλέπουν οι ψηφοφόροι, το συνειδητοποιούν και τρομάζουν από το πόσο μόνοι τους είναι και πόσο απροστάτευτοι. Γαντζώνονται ως εκ τούτου στα γνωστά κόμματα, παρά τη σήψη που εκπέμπουν, είτε λυπούμενοι είτε λοιδορούντες. Κολλημένοι όλοι στη σύγχυση και στο αδιέξοδο. Και η ελπίδα, όμως, και η επανάσταση (εναλλακτικότητα) δεν χάθηκαν.
Φαίνεται αληθινό κι ελπιδοφόρο και στο βάθος του επαναστατικό, ότι δηλαδή το σύνδρομο στέρησης της εξουσίας διακατέχει τους πάντες και τα πάντα στην αντιπολίτευση, εξ ου και η γελοιότητα που εκπέμπουν άπαντες, διολισθαίνοντας σ’ έναν αβυσσαλέο κατήφορο, ανευθυνότητας και μικρότητας, άντε μικροπρέπειας.
Εξημμένοι λες οι πλείστοι από τούτο το σύνδρομο πράττουν ό,τι κατεβάσει η γκλάβα τους, η θολωμένη από τη στέρηση. Μετακινήσεις στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο, ακατάσχετες ύβρεις μεταξύ «συνοδοιπόρων» ή υπηρετούντων το ίδιο κόμμα, σπασμωδικές κινήσεις, βερμπαλισμοί, λεονταρισμοί, χωρίς ουσία, αδιαφορώντας για τον εξευτελισμό της πολιτικής σοβαρότητας.
Σύνηθες φαινόμενο η τέτοια συμπεριφορά όταν χάνεις μέσα από τα χέρια σου την εξουσία και τη συνεπακόλουθη διαχείριση του κρατικού κορβανά. Τουλάχιστον να τον «γεύονταν» οι νέοι διαχειριστές. Ολα άδεια τα ταμεία, λένε. Σύγχυση. Εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια το κράτος αδυνατεί να έχει κοινωνική πρόνοια, να βοηθήσει τους ασθενέστερους. Η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια των πολιτικών υπαλλήλων του αλλά στο ότι οι τελευταίοι έχουν τα χέρια τους δεμένα.
Το δημόσιο χρήμα δεν το διαχειρίζονται αυτοί αλλά οι ελίτ και οι τράπεζες· εδώ και απανταχού. Να γιατί τα πολιτικά κόμματα, είτε εντός είτε εκτός εξουσίας, δεν έχουν πολιτικό λόγο, γιατί δεν έχουν καμία μα καμία επαφή με την κοινωνία.
Πίσω στην αντιπολίτευση: το ΠΑΣΟΚ ήδη διαλύθηκε και ξέπεσε στην υπόληψη των περισσότερων ψηφοφόρων. Ηλθε η σειρά της Νέας Δημοκρατίας, του άλλου πυλώνα της συντήρησης και πιστού δούλου του πολιτικού συστήματος.
Προσπάθησε ο κακόμοιρος ο αρχηγός του Ποταμιού να εκμεταλλευτεί την αποσύνθεση των δύο τούτων κομμάτων, αλλά αποδείχτηκε άφωνος πολιτικά, ελάχιστος (μόνο πόζα και τάχα μου αεράτο στυλ· πώς αλλιώς όταν τόσα χρόνια ήταν θιασώτης και θαυμαστής του Life Style; Οι χαριτωμενιές αποδείχτηκαν ενοχλητικές λογολογίες...).
Μέσα σ’ αυτόν τον ξεπεσμό της πολιτικής (η κυβερνώσα Αριστερά είναι τμήμα του ξεπεσμού) ο κόσμος δεν πάει αριστερά· πουθενά δεν πάει, ενώ θα περίμενε κανείς να προσπαθήσει να δείξει τη δυσφορία του και την απογοήτευσή του. Μπα.
Μόνο θλίψη προκαλούν όλα αυτά και μια κρυφή πρόβλεψη ότι θα αναφανούν νέες πολιτικές δυνάμεις (ελπίδα) και μάλιστα γεννημένες μέσα από τα σπλάγχνα των κοινωνικών κινημάτων (επαναστατικότητα). Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, απλώς δεν έχουν πείσει ακόμη, δεν έχουν προβάλει ένα ικανοποιητικό πολιτικό πρόταγμα (σχέδιο) στο οποίο να μπορεί κάποιος να βασιστεί.
Η χώρα βαδίζει στον αυτόματο πιλότο των μνημονίων, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς κυβέρνηση. Ανύπαρκτες και οι δύο. Το βλέπουν οι ψηφοφόροι, το συνειδητοποιούν και τρομάζουν από το πόσο μόνοι τους είναι και πόσο απροστάτευτοι. Γαντζώνονται ως εκ τούτου στα γνωστά κόμματα, παρά τη σήψη που εκπέμπουν, είτε λυπούμενοι είτε λοιδορούντες. Κολλημένοι όλοι στη σύγχυση και στο αδιέξοδο. Και η ελπίδα, όμως, και η επανάσταση (εναλλακτικότητα) δεν χάθηκαν.
RSS Feed
