Του Περικλή Κοροβέση
Το 1945 ιδρύεται ο ΟΗΕ. Ηταν μια επαναστατική ιδέα. Ολα τα κράτη του κόσμου θα είχαν μία ψήφο, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Μία ψήφο οι ΗΠΑ, μία ψήφο και η Κόστα Ρίκα. Οι διαφορές των κρατών θα λύνονταν ειρηνικά και ο πόλεμος θα περνούσε στην προϊστορία της ανθρωπότητας. Θεωρητικά ήταν μια παγκόσμια διακυβέρνηση και τα κράτη-μέλη θα ήταν αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες επαρχίες. Μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά. Υπάρχει όμως και μια λεπτομέρεια. Το Διαρκές Συμβούλιο Ασφαλείας (Κίνα, ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία και η πρώην ΕΣΣΔ και τώρα Ρωσία). Κάθε χώρα του Συμβουλίου έχει δικαίωμα στο βέτο. Κατ’ αρχήν δημοκρατικό μέτρο. Αλλά η ουσία ήταν η κάθε χώρα να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, ακόμα και όταν υπήρξε ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ – ΕΣΣΔ.
Αλλά από την ίδρυση του ΟΗΕ έχουν περάσει σχεδόν εβδομήντα χρόνια. Δεν υπάρχουν άλλες σημαντικές χώρες στον κόσμο για να μπουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας; Για παράδειγμα, η Ινδία και η Βραζιλία; Και γιατί να μην είναι παρούσες οι χώρες που νικήθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία; Και εδώ κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Οποιος έχει την εξουσία δεν την μοιράζεται. Και η κυρίαρχη δύναμη στον ΟΗΕ είναι οι ΗΠΑ, που θέλουν να κάνουν τον ΟΗΕ όργανο της εξωτερικής τους πολιτικής για να χτίσουν τον αμερικανικό 21ο αιώνα. Και αυτό το πέτυχαν το 1988. Με το πρόσχημα των ανθρωπιστικών πολέμων, έχουν το δικαίωμα να παρέμβουν σε οποιαδήποτε χώρα. Και έτσι έχουμε τους πολέμους στη Σομαλία (1993), Αφγανιστάν (2001), Λιβύη (2011). Και ποιο το όφελος; Θέριεψε ο ισλαμικός εξτρεμισμός, που θεωρεί τον ΟΗΕ εξίσου εχθρικό με τις ΗΠΑ.
Στις καλές προθέσεις του ΟΗΕ ήταν και η ίδρυση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σκοπός της ήταν να βοηθήσει τις χώρες του Τρίτου Κόσμου να αναπτυχθούν. Αλλά αυτός ο ευγενής σκοπός μετατράπηκε με τον μηχανισμό των δανείων προς τις υπανάπτυκτες χώρες (ο όρος άλλαξε μετά και έγινε αναπτυσσόμενες χώρες) για να κάνουν τις πρώην αποικίες ξανά αποικίες. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα βέβαια. Στην Παγκόσμια Τράπεζα δεν ισχύει το «μία χώρα, μία ψήφος».
Ετσι έχουμε τριάντα χώρες, που αντιπροσωπεύουν το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού, να έχουν το 59% των ψήφων και 157 χώρες, που αποτελούν το 84% των κατοίκων του πλανήτη, να έχουν μονάχα το 41%. Αρα οι πλούσιες χώρες επενδύουν και κερδίζουν. Δεν βοηθούν σε καμία ανάπτυξη. Και συχνά ενισχύουν δικτατορίες ή διεφθαρμένους πολιτικούς για να αγοράσουν από τις χώρες-δανείστριες τα δικά τους προϊόντα. Είναι αυτό που ονομάζεται διεθνώς επαίσχυντο χρέος. Για ποιον λόγο οι λαοί του κόσμου να πληρώσουν ένα χρέος που δεν είναι δικό τους; Πόσο μας έβαλε μέσα η χούντα; Πόσο οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Πόσο τα εξοπλιστικά συστήματα; Πόσο οι σπάταλες δαπάνες του κράτους για επικοινωνιακούς λόγους; Και πολλά άλλα.
Μια ανεξάρτητη χώρα, με δική της πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να «παγώσει» το χρέος. Το δεύτερο είναι να δημιουργηθεί μια διεθνής επιτροπή λογιστικού ελέγχου, για να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο το επαίσχυντο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει τέτοια θέση. Μιλάει για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Δεν προσδιορίζει όμως το ποσοστό του. Αν είναι το 51% του χρέους, είναι μεγαλύτερο του 49%. Και τότε σωθήκαμε. Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία, θα βρούμε διάφορα παραδείγματα προς μίμηση. Το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία καταργήθηκε. Το ίδιο έγινε και με τα χρέη του τσάρου, όταν την εξουσία πήραν οι μπολσεβίκοι. Το έργο ξαναπαίχτηκε και στην Πολωνία όταν η χώρα έγινε ανεξάρτητη. Και η Κόστα Ρίκα δεν πλήρωσε ποτέ το χρέος της στον Καναδά. Και αυτό έγινε, παρακαλώ, με διαιτησία των ΗΠΑ. Αλλά ας σταματήσω εδώ. Ο κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος. Ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική.
Ωστόσο ο κόσμος πάει ανάποδα και τροφοδοτεί τον φασισμό σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Η Αριστερά μοιάζει ξεθυμασμένη. Δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε να ενθουσιάσει. Πού είναι οι μάχες εναντίον της λιτότητας; Ποια η αντίδραση στις μαζικές απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Ποια είναι η εναντίωση στη ληστεία, διά των φόρων, στους φτωχούς; Μήπως όλοι εμείς με την αδράνειά μας θα φέρουμε και πάλι τον φασισμό; Και γι’ αυτό δεν θα φταίει η Χρυσή Αυγή.
[email protected]
Το 1945 ιδρύεται ο ΟΗΕ. Ηταν μια επαναστατική ιδέα. Ολα τα κράτη του κόσμου θα είχαν μία ψήφο, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Μία ψήφο οι ΗΠΑ, μία ψήφο και η Κόστα Ρίκα. Οι διαφορές των κρατών θα λύνονταν ειρηνικά και ο πόλεμος θα περνούσε στην προϊστορία της ανθρωπότητας. Θεωρητικά ήταν μια παγκόσμια διακυβέρνηση και τα κράτη-μέλη θα ήταν αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες επαρχίες. Μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά. Υπάρχει όμως και μια λεπτομέρεια. Το Διαρκές Συμβούλιο Ασφαλείας (Κίνα, ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία και η πρώην ΕΣΣΔ και τώρα Ρωσία). Κάθε χώρα του Συμβουλίου έχει δικαίωμα στο βέτο. Κατ’ αρχήν δημοκρατικό μέτρο. Αλλά η ουσία ήταν η κάθε χώρα να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, ακόμα και όταν υπήρξε ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ – ΕΣΣΔ.
Αλλά από την ίδρυση του ΟΗΕ έχουν περάσει σχεδόν εβδομήντα χρόνια. Δεν υπάρχουν άλλες σημαντικές χώρες στον κόσμο για να μπουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας; Για παράδειγμα, η Ινδία και η Βραζιλία; Και γιατί να μην είναι παρούσες οι χώρες που νικήθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία; Και εδώ κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Οποιος έχει την εξουσία δεν την μοιράζεται. Και η κυρίαρχη δύναμη στον ΟΗΕ είναι οι ΗΠΑ, που θέλουν να κάνουν τον ΟΗΕ όργανο της εξωτερικής τους πολιτικής για να χτίσουν τον αμερικανικό 21ο αιώνα. Και αυτό το πέτυχαν το 1988. Με το πρόσχημα των ανθρωπιστικών πολέμων, έχουν το δικαίωμα να παρέμβουν σε οποιαδήποτε χώρα. Και έτσι έχουμε τους πολέμους στη Σομαλία (1993), Αφγανιστάν (2001), Λιβύη (2011). Και ποιο το όφελος; Θέριεψε ο ισλαμικός εξτρεμισμός, που θεωρεί τον ΟΗΕ εξίσου εχθρικό με τις ΗΠΑ.
Στις καλές προθέσεις του ΟΗΕ ήταν και η ίδρυση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σκοπός της ήταν να βοηθήσει τις χώρες του Τρίτου Κόσμου να αναπτυχθούν. Αλλά αυτός ο ευγενής σκοπός μετατράπηκε με τον μηχανισμό των δανείων προς τις υπανάπτυκτες χώρες (ο όρος άλλαξε μετά και έγινε αναπτυσσόμενες χώρες) για να κάνουν τις πρώην αποικίες ξανά αποικίες. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα βέβαια. Στην Παγκόσμια Τράπεζα δεν ισχύει το «μία χώρα, μία ψήφος».
Ετσι έχουμε τριάντα χώρες, που αντιπροσωπεύουν το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού, να έχουν το 59% των ψήφων και 157 χώρες, που αποτελούν το 84% των κατοίκων του πλανήτη, να έχουν μονάχα το 41%. Αρα οι πλούσιες χώρες επενδύουν και κερδίζουν. Δεν βοηθούν σε καμία ανάπτυξη. Και συχνά ενισχύουν δικτατορίες ή διεφθαρμένους πολιτικούς για να αγοράσουν από τις χώρες-δανείστριες τα δικά τους προϊόντα. Είναι αυτό που ονομάζεται διεθνώς επαίσχυντο χρέος. Για ποιον λόγο οι λαοί του κόσμου να πληρώσουν ένα χρέος που δεν είναι δικό τους; Πόσο μας έβαλε μέσα η χούντα; Πόσο οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Πόσο τα εξοπλιστικά συστήματα; Πόσο οι σπάταλες δαπάνες του κράτους για επικοινωνιακούς λόγους; Και πολλά άλλα.
Μια ανεξάρτητη χώρα, με δική της πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να «παγώσει» το χρέος. Το δεύτερο είναι να δημιουργηθεί μια διεθνής επιτροπή λογιστικού ελέγχου, για να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο το επαίσχυντο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει τέτοια θέση. Μιλάει για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Δεν προσδιορίζει όμως το ποσοστό του. Αν είναι το 51% του χρέους, είναι μεγαλύτερο του 49%. Και τότε σωθήκαμε. Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία, θα βρούμε διάφορα παραδείγματα προς μίμηση. Το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία καταργήθηκε. Το ίδιο έγινε και με τα χρέη του τσάρου, όταν την εξουσία πήραν οι μπολσεβίκοι. Το έργο ξαναπαίχτηκε και στην Πολωνία όταν η χώρα έγινε ανεξάρτητη. Και η Κόστα Ρίκα δεν πλήρωσε ποτέ το χρέος της στον Καναδά. Και αυτό έγινε, παρακαλώ, με διαιτησία των ΗΠΑ. Αλλά ας σταματήσω εδώ. Ο κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος. Ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική.
Ωστόσο ο κόσμος πάει ανάποδα και τροφοδοτεί τον φασισμό σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Η Αριστερά μοιάζει ξεθυμασμένη. Δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε να ενθουσιάσει. Πού είναι οι μάχες εναντίον της λιτότητας; Ποια η αντίδραση στις μαζικές απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Ποια είναι η εναντίωση στη ληστεία, διά των φόρων, στους φτωχούς; Μήπως όλοι εμείς με την αδράνειά μας θα φέρουμε και πάλι τον φασισμό; Και γι’ αυτό δεν θα φταίει η Χρυσή Αυγή.
[email protected]
RSS Feed
