Είναι πλέον φανερό ότι για να επιτευχθεί ένα βιώσιμο- στα πλαίσια αυτού του μοναδικού πλανήτη που έχει στη διάθεσή της η ανθρωπότητα-επίπεδο ευζωίας των ανθρώπινων κοινοτήτων, θα χρειασθεί να αλλάξουν πορεία και κατεύθυνση. Και στο επίπεδο της ιδεολογίας, και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, και στο επίπεδο των κοινωνικών και οικονομικών τους σχέσεων και κυρίως στο επίπεδο της πολιτικής πρακτικής και των πολιτικών δομών διακυβέρνησης. Αυτή η νέα πολιτική, θα ξεκινά από την αποαποικιοποίηση της ατομικής και κοινωνικής συνείδησης από το φαντασιακό και την ιδεολογία της «ανάπτυξης», σαν μεγέθυνση της παραγωγής και κατανάλωσης, από την αντίσταση στην χωρίς όρια εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, από την αποκαπιταλιστικοποίηση στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, μέσω της αυτοδιαχείρισης των πόρων, της παραγωγικής διαδικασίας και της εξουσίας, από την προστασία των «κοινών» και του περιβάλλοντος μέσω της επιδίωξης του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος.
Η ακλόνητη πίστη –σχεδόν θρησκεία σήμερα-στην οικονομική μεγέθυνση, τη δύναμη της τεχνολογίας και την ανάπτυξη είναι η έκφραση της φαντασίωσης για μια ορθολογική κυριαρχία επί του κόσμου, η οποία όμως απειλεί πια την ίδια την επιβίωσή του. Είναι ανάγκη να σπάσει αυτό το φαντασιακό, για να πετύχουμε την αυτονομία, ανακτώντας τη συνείδηση της επαναστατικής μας δύναμης για τη δημιουργία νέων θεσμών.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της ατομικής αυτονομίας και της συμμετοχής όλων στις αποφάσεις που τους αφορούν. Αντίθετα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η οποία αποξενώνει τους αντιπροσώπους από αυτούς που αντιπροσωπεύουν, η άμεση δημοκρατία, είναι δυνατή με προϋπόθεση τη δημοκρατική παιδεία των ελεύθερων πολιτών.
Ο θεσμοθετημένος ομοσπονδιακός δημοκρατικός κοινοτισμός-όπως τον έχει περιγράψει ο Μπούκσιν και τον πειραματίζονται σήμερα οι Κούρδοι-σες στην περιοχή Rojava της Συρίας- παρέχει το πλαίσιο που οι άνθρωποι και οι κοινοτικές τους συλλογικότητες θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν και να ελέγξουν τη ζωή τους, την οικονομία και την πολιτική. Με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτευχθεί η υποχώρηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της πρόνοιας και της περιβαλλοντικής προστασίας, η αναβίωση της συνοχής της ανθρώπινης κοινότητας, η αποκατάσταση του αισθήματος ασφαλείας για το μέλλον.
Το πλαίσιο του κοινοτισμού απορρίπτει τον ανταγωνισμό σαν διαδικασία ανάπτυξης και δίνει έμφαση στη συνεργασία-συνέργεια και την αλληλεγγύη για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος, αφού η μάχη για όλα τα παραπάνω μπορεί να δοθεί καλύτερα στην καθημερινή μας ζωή και δράση και στα μικρά υποσύνολα της κοινωνίας. Ο κοινός τρόπος ζωής, οι κοινοί χώροι δουλειάς και σχόλης κ.λ.π., όπου ο ένας γνωρίζει τον άλλο και είναι ευχερέστερη η επαφή, η φιλία, η αλληλεγγύη και ο αλληλοέλεγχος, ευνοούν στο να τεθούν οι βάσεις αυτής της νέας πολιτικής για την ευζωία…
Ήρθε ο καιρός, που τα όποια κοινωνικά κινήματα –της απελευθέρωσης της εργασίας, της κοινωνικής-συνεργατικής-αλληλέγγυας οικονομίας, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, του ελευθεριακού κοινοτισμού, των αυτόχθονων, της γυναικείας απελευθέρωσης κ.λπ., των σημερινών δηλαδή κινημάτων αυτών που αποκαλούμε «από κάτω»– θα χρειαστεί να γίνουν και πολιτικά. Στηριζόμενα στην αναβίωση του πνεύματος του κοινοτισμού και συνδεόμενα μεταξύ τους, θα χρειαστεί να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες. Σε ένα κίνημα, δηλαδή, που θα διαμορφώσει ένα ελκυστικό για την πλειοψηφία των «από κάτω» πρόγραμμα διεκδίκησης της «εδώ και τώρα» αλλαγής πορείας σε κάθε χώρα, δημιουργώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία και τις κοινωνικές δομές του νέου κόσμου που οραματίζεται, αφήνοντας πίσω τον καπιταλιστικό κόσμο που μας οδηγεί στην κοινωνική και οικολογική κατάρρευση.
Το βιβλίο αναφέρεται κυρίως στην ανάδυση του πνεύματος του κοινοτισμού στις σύγχρονες συνθήκες, αλλά ξεκινά από πιο παλιά. Διακατέχεται από την ελπίδα, ότι η μελλοντική επιδίωξη της κοινωνικής χειραφέτησης θα υλοποιηθεί από μια σύγκλιση, στη δράση και στη σκέψη, των ρευμάτων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, που διέπονται από το πνεύμα του κοινοτισμού. Προτείνει τις ελεύθερες κοινοτικές οικονομικές-κοινωνικές-πολιτισμικές-πολιτικές σχέσεις των ανθρώπων, για όλη την περίοδο μετάβασης σε μια επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, οικολογική και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής, που θα έχει ως κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και τον δήμο και θα στηρίζεται στον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό τους. Για το ξεπέρασμα του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, της κλιματικής-οικολογικής καταστροφής, του καπιταλισμού και του εθνικού κεντρικού κράτους. Για τη δημιουργία ενός νέου πολιτισμού…
Αποσπάσματα από τον πρόλογο του νεοεκδοθέντος από τις εκδόσεις των συναδέλφων (https://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com/) βιβλίο του Γιώργου Κολέμπα με τίτλο: Ο σύγχρονος κοινοτισμός
Η ακλόνητη πίστη –σχεδόν θρησκεία σήμερα-στην οικονομική μεγέθυνση, τη δύναμη της τεχνολογίας και την ανάπτυξη είναι η έκφραση της φαντασίωσης για μια ορθολογική κυριαρχία επί του κόσμου, η οποία όμως απειλεί πια την ίδια την επιβίωσή του. Είναι ανάγκη να σπάσει αυτό το φαντασιακό, για να πετύχουμε την αυτονομία, ανακτώντας τη συνείδηση της επαναστατικής μας δύναμης για τη δημιουργία νέων θεσμών.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της ατομικής αυτονομίας και της συμμετοχής όλων στις αποφάσεις που τους αφορούν. Αντίθετα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η οποία αποξενώνει τους αντιπροσώπους από αυτούς που αντιπροσωπεύουν, η άμεση δημοκρατία, είναι δυνατή με προϋπόθεση τη δημοκρατική παιδεία των ελεύθερων πολιτών.
Ο θεσμοθετημένος ομοσπονδιακός δημοκρατικός κοινοτισμός-όπως τον έχει περιγράψει ο Μπούκσιν και τον πειραματίζονται σήμερα οι Κούρδοι-σες στην περιοχή Rojava της Συρίας- παρέχει το πλαίσιο που οι άνθρωποι και οι κοινοτικές τους συλλογικότητες θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν και να ελέγξουν τη ζωή τους, την οικονομία και την πολιτική. Με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτευχθεί η υποχώρηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της πρόνοιας και της περιβαλλοντικής προστασίας, η αναβίωση της συνοχής της ανθρώπινης κοινότητας, η αποκατάσταση του αισθήματος ασφαλείας για το μέλλον.
Το πλαίσιο του κοινοτισμού απορρίπτει τον ανταγωνισμό σαν διαδικασία ανάπτυξης και δίνει έμφαση στη συνεργασία-συνέργεια και την αλληλεγγύη για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος, αφού η μάχη για όλα τα παραπάνω μπορεί να δοθεί καλύτερα στην καθημερινή μας ζωή και δράση και στα μικρά υποσύνολα της κοινωνίας. Ο κοινός τρόπος ζωής, οι κοινοί χώροι δουλειάς και σχόλης κ.λ.π., όπου ο ένας γνωρίζει τον άλλο και είναι ευχερέστερη η επαφή, η φιλία, η αλληλεγγύη και ο αλληλοέλεγχος, ευνοούν στο να τεθούν οι βάσεις αυτής της νέας πολιτικής για την ευζωία…
Ήρθε ο καιρός, που τα όποια κοινωνικά κινήματα –της απελευθέρωσης της εργασίας, της κοινωνικής-συνεργατικής-αλληλέγγυας οικονομίας, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, του ελευθεριακού κοινοτισμού, των αυτόχθονων, της γυναικείας απελευθέρωσης κ.λπ., των σημερινών δηλαδή κινημάτων αυτών που αποκαλούμε «από κάτω»– θα χρειαστεί να γίνουν και πολιτικά. Στηριζόμενα στην αναβίωση του πνεύματος του κοινοτισμού και συνδεόμενα μεταξύ τους, θα χρειαστεί να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες. Σε ένα κίνημα, δηλαδή, που θα διαμορφώσει ένα ελκυστικό για την πλειοψηφία των «από κάτω» πρόγραμμα διεκδίκησης της «εδώ και τώρα» αλλαγής πορείας σε κάθε χώρα, δημιουργώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία και τις κοινωνικές δομές του νέου κόσμου που οραματίζεται, αφήνοντας πίσω τον καπιταλιστικό κόσμο που μας οδηγεί στην κοινωνική και οικολογική κατάρρευση.
Το βιβλίο αναφέρεται κυρίως στην ανάδυση του πνεύματος του κοινοτισμού στις σύγχρονες συνθήκες, αλλά ξεκινά από πιο παλιά. Διακατέχεται από την ελπίδα, ότι η μελλοντική επιδίωξη της κοινωνικής χειραφέτησης θα υλοποιηθεί από μια σύγκλιση, στη δράση και στη σκέψη, των ρευμάτων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, που διέπονται από το πνεύμα του κοινοτισμού. Προτείνει τις ελεύθερες κοινοτικές οικονομικές-κοινωνικές-πολιτισμικές-πολιτικές σχέσεις των ανθρώπων, για όλη την περίοδο μετάβασης σε μια επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, οικολογική και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής, που θα έχει ως κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και τον δήμο και θα στηρίζεται στον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό τους. Για το ξεπέρασμα του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, της κλιματικής-οικολογικής καταστροφής, του καπιταλισμού και του εθνικού κεντρικού κράτους. Για τη δημιουργία ενός νέου πολιτισμού…
Αποσπάσματα από τον πρόλογο του νεοεκδοθέντος από τις εκδόσεις των συναδέλφων (https://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com/) βιβλίο του Γιώργου Κολέμπα με τίτλο: Ο σύγχρονος κοινοτισμός
RSS Feed
