Γιώργος Σταματόπουλος
Οπως έχουμε ξαναγράψει, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η ελπίδα κάπως σωματοποιήθηκε, ο κόσμος διασκεδάζει, απολαμβάνει την απομάκρυνση των ακροδεξιών τύπων που επί δυόμισι χρόνια κυβέρνησαν την έρμη τούτη χώρα.
Κύριο αί- τημα της κοινωνίας: ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Μες στα πανηγύρια ας διαβάσουν οι νικητές και οι ηττημένοι και άπαντες ημείς ένα βιβλιαράκι-βόμβα, από τις εκδόσεις «Εξάρχεια», του Ραούλ Βάνεγκεμ με τίτλο «Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται». Αφορά όλους μας, γυναίκες, άντρες, παιδιά, προλετάριους, αστούς, αγροτοκτηνοτρόφους· όλους. Ενας οργισμένος, οξυνούστατος, κριτικός, αλληλέγγυος, κοινωνικός αγωνιστής, ο ογδοηκοντάχρονος Βέλγος (ποιος δεν θυμάται το «Επανάσταση στην καθημερινή ζωή», που άλλαξε τις ζωές πολλών τότε εφήβων) μιλάει έξω από τα δόντια.
Ξεγυμνώνει την εξουσία, καλεί τον άνθρωπο να στοχαστεί, να θυμηθεί ότι είναι ον με επιθυμίες και αξιοπρέπεια και όχι ένα εθελόδουλο ον, έρμαιο της κρατικής εξουσίας και των πολυεθνικών (της). Προκαλεί τον μέσο άνθρωπο (της τηλοψίας και της ραθυμίας) να σηκωθεί, να ξυπνήσει, να απαιτήσει τη δική του παρουσία στον τόπο που παίρνονται οι πολιτικές αποφάσεις, αυτές που κρίνουν την τύχη του και το μέλλον του, αλλά και το μέλλον των παιδιών του.
Μας λέει σε δεύτερο πληθυντικό, που είναι και πρώτος: «Oι εξουσιαστές δεν έχουν περισσότερα όπλα από αυτά που τους παραχωρείτε. Στις κραυγές της οργής σας αρκούνται στο να σας απαντήσουν: ‘‘Γιατί παραπονιέστε; Εσείς δεν ήσασταν που μας εκλέξατε με δημοκρατικές διαδικασίες; Ησασταν παρόντες, αδρανείς, χωρίς πρωτοβουλίες και ιδέες. Εσείς μας αφήνετε ελεύθερο το πεδίο. Τίποτα δεν μας εμποδίζει, λοιπόν, να κυβερνούμε με τον τρόπο που θέλαμε.
Μπορείτε να μας αποκαλείτε ανίκανους, ηλίθιους, αλλά η δική σας παθητικότητα, η δική σας αδράνεια, η δική σας ανοησία, για να μιλήσουμε ανοιχτά, δεν αποτελούν λευκή επιταγή στις ανήθικες πρωτιές που μας καταλογίζετε;’’».
Αποκαλεί τους πολιτικούς καρχαρίες. Και συμπεραίνει, με σθένος: «Εκχωρώντας αυτά [τα δικαιώματα] στους κερδοσκόπους καρχαρίες, κατατάσσεστε στους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου [σ.σ.: !], διαπράττοντας τα αδικήματα της απάτης και της υπεξαίρεσης κεφαλαίων».
Στο βιβλίο θα διαβάσετε πολλά ενδιαφέροντα - καταλύτες για το άμεσο μέλλον. Ιδού, εν τάχει, οι δέκα προτάσεις για να τεθεί σε προτεραιότητα η ζωή έναντι της οικονομίας: 1. Η μόνη προτεραιότητα είναι η ποιότητα της ζωής. 2. Προτεραιότητα στην εκπαίδευση. 3. Δωρεάν χρήση μέσων επικοινωνίας και μέσων μαζικής μεταφοράς. 4. Εξασφάλιση δωρεάν ιατρικής περίθαλψης. 5. Ούτε μπάτσοι ούτε τραμπούκοι. Εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης και όχι καταστολή. 6. Χειραφέτηση γυναικών. 7. Αλλαγή του συστήματος δικαιοσύνης. 8. Δημιουργία και όχι εργασία. 9. Οχι στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών (νερά, δάση, γη...) 10. Επαναπόκτηση απολεσθέντων, άμεση αντί κοινοβουλευτική δημοκρατία, ελεύθερη κατανάλωση. Ας το διαβάσουμε όλοι, νικητές και άλλοι, και θα επανέλθουμε.
Οπως έχουμε ξαναγράψει, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η ελπίδα κάπως σωματοποιήθηκε, ο κόσμος διασκεδάζει, απολαμβάνει την απομάκρυνση των ακροδεξιών τύπων που επί δυόμισι χρόνια κυβέρνησαν την έρμη τούτη χώρα.
Κύριο αί- τημα της κοινωνίας: ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Μες στα πανηγύρια ας διαβάσουν οι νικητές και οι ηττημένοι και άπαντες ημείς ένα βιβλιαράκι-βόμβα, από τις εκδόσεις «Εξάρχεια», του Ραούλ Βάνεγκεμ με τίτλο «Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται». Αφορά όλους μας, γυναίκες, άντρες, παιδιά, προλετάριους, αστούς, αγροτοκτηνοτρόφους· όλους. Ενας οργισμένος, οξυνούστατος, κριτικός, αλληλέγγυος, κοινωνικός αγωνιστής, ο ογδοηκοντάχρονος Βέλγος (ποιος δεν θυμάται το «Επανάσταση στην καθημερινή ζωή», που άλλαξε τις ζωές πολλών τότε εφήβων) μιλάει έξω από τα δόντια.
Ξεγυμνώνει την εξουσία, καλεί τον άνθρωπο να στοχαστεί, να θυμηθεί ότι είναι ον με επιθυμίες και αξιοπρέπεια και όχι ένα εθελόδουλο ον, έρμαιο της κρατικής εξουσίας και των πολυεθνικών (της). Προκαλεί τον μέσο άνθρωπο (της τηλοψίας και της ραθυμίας) να σηκωθεί, να ξυπνήσει, να απαιτήσει τη δική του παρουσία στον τόπο που παίρνονται οι πολιτικές αποφάσεις, αυτές που κρίνουν την τύχη του και το μέλλον του, αλλά και το μέλλον των παιδιών του.
Μας λέει σε δεύτερο πληθυντικό, που είναι και πρώτος: «Oι εξουσιαστές δεν έχουν περισσότερα όπλα από αυτά που τους παραχωρείτε. Στις κραυγές της οργής σας αρκούνται στο να σας απαντήσουν: ‘‘Γιατί παραπονιέστε; Εσείς δεν ήσασταν που μας εκλέξατε με δημοκρατικές διαδικασίες; Ησασταν παρόντες, αδρανείς, χωρίς πρωτοβουλίες και ιδέες. Εσείς μας αφήνετε ελεύθερο το πεδίο. Τίποτα δεν μας εμποδίζει, λοιπόν, να κυβερνούμε με τον τρόπο που θέλαμε.
Μπορείτε να μας αποκαλείτε ανίκανους, ηλίθιους, αλλά η δική σας παθητικότητα, η δική σας αδράνεια, η δική σας ανοησία, για να μιλήσουμε ανοιχτά, δεν αποτελούν λευκή επιταγή στις ανήθικες πρωτιές που μας καταλογίζετε;’’».
Αποκαλεί τους πολιτικούς καρχαρίες. Και συμπεραίνει, με σθένος: «Εκχωρώντας αυτά [τα δικαιώματα] στους κερδοσκόπους καρχαρίες, κατατάσσεστε στους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου [σ.σ.: !], διαπράττοντας τα αδικήματα της απάτης και της υπεξαίρεσης κεφαλαίων».
Στο βιβλίο θα διαβάσετε πολλά ενδιαφέροντα - καταλύτες για το άμεσο μέλλον. Ιδού, εν τάχει, οι δέκα προτάσεις για να τεθεί σε προτεραιότητα η ζωή έναντι της οικονομίας: 1. Η μόνη προτεραιότητα είναι η ποιότητα της ζωής. 2. Προτεραιότητα στην εκπαίδευση. 3. Δωρεάν χρήση μέσων επικοινωνίας και μέσων μαζικής μεταφοράς. 4. Εξασφάλιση δωρεάν ιατρικής περίθαλψης. 5. Ούτε μπάτσοι ούτε τραμπούκοι. Εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης και όχι καταστολή. 6. Χειραφέτηση γυναικών. 7. Αλλαγή του συστήματος δικαιοσύνης. 8. Δημιουργία και όχι εργασία. 9. Οχι στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών (νερά, δάση, γη...) 10. Επαναπόκτηση απολεσθέντων, άμεση αντί κοινοβουλευτική δημοκρατία, ελεύθερη κατανάλωση. Ας το διαβάσουμε όλοι, νικητές και άλλοι, και θα επανέλθουμε.
RSS Feed