Μικαέλ Λεβί *
Οπως πολλοί άνθρωποΙ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είμαι βαθύτατα απογοητευμένος με την «παραίτηση» του Γιάνη Βαρουφάκη. Φαίνεται ότι τον αποκλεισμό του απαίτησαν από την Ελλάδα οι λεγόμενοι «εταίροι» στην Ελλάδα. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν ότι έκανε πάρα πολλές παραχωρήσεις προς τους πιστωτές. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εκπροσώπησε κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών την επίμονη άρνηση του ελληνικού λαού να υποταχθεί στη λαιμαργία των Ευρωπαίων μεγαλοκαρχαριών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκείνοι τον ανακήρυξαν υπ’ αριθμόν 1 Ελληνα εχθρό τους – μια ανακήρυξη για την οποία αυτός μπορεί να είναι δικαιολογημένα υπερήφανος!
Υπάρχει ένας καθολικός κανόνας σε κάθε διαπραγμάτευση, στρατιωτική, διπλωματική ή οικονομική: καμία πλευρά δεν μπορεί να υπαγορεύσει στην άλλη τη σύνθεση της αντιπροσωπείας της. Στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, που «έληξαν» τον πόλεμο του Βιετνάμ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να αποφασίσουν ποιος θα εκπροσωπεί το Βιετνάμ, και αντίστροφα.
Στις παρούσες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Βρυξέλλες μπορούσε άραγε η ελληνική κυβέρνηση να επιβάλει τον αποκλεισμό του μίστερ Γιούνκερ ή του μίστερ Ντάισελμπλουμ από την επίσημη ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία; Ή να απαιτήσει από τη γερμανική κυβέρνηση την αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών χερ Σόιμπλε με κάποιον πιο ευέλικτο οικονομολόγο; Η απάντηση είναι, προφανώς, όχι! Υπάρχουν, χωρίς καμία αμφιβολία, και άλλοι πολιτικοί παράγοντες τους οποίους εγώ αγνοώ και δεν επιχειρώ να πω σε οποιονδήποτε στην κυβέρνηση τι πρέπει να γίνει. Ομως, εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί ο ίδιος κανόνας δεν μπορούσε να εφαρμοστεί και για τον Γιάνη Βαρουφάκη στην ελληνική πλευρά του τραπεζιού των διαπραγματεύσεων, ιδίως κάτω από τις παρούσες συνθήκες.
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει δημοψήφισμα για να απαντήσει στο αύθαδες τελεσίγραφο των Βρυξελλών ήταν ένα ισχυρό παράδειγμα πολιτικού θάρρους και αποφασιστικότητας. Και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ανταποκρίθηκε με ένα μοναδικό παράδειγμα θάρρους και αξιοπρέπειας, απαντώντας με ένα ιστορικό «όχι», ένα ηχηρό «όχι», στις προτάσεις της «Catastroika».
Στο ίδιο πνεύμα αντίστασης, δεν ήταν δυνατό άραγε για την Ελλάδα να απαντήσει «όχι» στην προσπάθεια του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου να επιβάλει το βέτο του κατά του Βαρουφάκη;
Αυτό δεν είναι ένα ρητορικό ερώτημα. Είναι μια γνήσια απορία.
* Επίτιμος διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS)
Σχόλιο: μη ξεχνάμε ότι όταν ανέλαβε το υπουργείο, ήταν ο πρώτος και μοναδικός που μίλησε για "λιτό βίο"-εμείς της "αποανάπτυξης" μιλάμε για "εθελούσια εγκράτεια" και "ευζωία"- και όχι για "ανάπτυξη" που μιλούσαν οι άλλοι της κυβέρνησης
Οπως πολλοί άνθρωποΙ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είμαι βαθύτατα απογοητευμένος με την «παραίτηση» του Γιάνη Βαρουφάκη. Φαίνεται ότι τον αποκλεισμό του απαίτησαν από την Ελλάδα οι λεγόμενοι «εταίροι» στην Ελλάδα. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν ότι έκανε πάρα πολλές παραχωρήσεις προς τους πιστωτές. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εκπροσώπησε κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών την επίμονη άρνηση του ελληνικού λαού να υποταχθεί στη λαιμαργία των Ευρωπαίων μεγαλοκαρχαριών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκείνοι τον ανακήρυξαν υπ’ αριθμόν 1 Ελληνα εχθρό τους – μια ανακήρυξη για την οποία αυτός μπορεί να είναι δικαιολογημένα υπερήφανος!
Υπάρχει ένας καθολικός κανόνας σε κάθε διαπραγμάτευση, στρατιωτική, διπλωματική ή οικονομική: καμία πλευρά δεν μπορεί να υπαγορεύσει στην άλλη τη σύνθεση της αντιπροσωπείας της. Στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, που «έληξαν» τον πόλεμο του Βιετνάμ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να αποφασίσουν ποιος θα εκπροσωπεί το Βιετνάμ, και αντίστροφα.
Στις παρούσες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Βρυξέλλες μπορούσε άραγε η ελληνική κυβέρνηση να επιβάλει τον αποκλεισμό του μίστερ Γιούνκερ ή του μίστερ Ντάισελμπλουμ από την επίσημη ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία; Ή να απαιτήσει από τη γερμανική κυβέρνηση την αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών χερ Σόιμπλε με κάποιον πιο ευέλικτο οικονομολόγο; Η απάντηση είναι, προφανώς, όχι! Υπάρχουν, χωρίς καμία αμφιβολία, και άλλοι πολιτικοί παράγοντες τους οποίους εγώ αγνοώ και δεν επιχειρώ να πω σε οποιονδήποτε στην κυβέρνηση τι πρέπει να γίνει. Ομως, εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί ο ίδιος κανόνας δεν μπορούσε να εφαρμοστεί και για τον Γιάνη Βαρουφάκη στην ελληνική πλευρά του τραπεζιού των διαπραγματεύσεων, ιδίως κάτω από τις παρούσες συνθήκες.
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει δημοψήφισμα για να απαντήσει στο αύθαδες τελεσίγραφο των Βρυξελλών ήταν ένα ισχυρό παράδειγμα πολιτικού θάρρους και αποφασιστικότητας. Και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ανταποκρίθηκε με ένα μοναδικό παράδειγμα θάρρους και αξιοπρέπειας, απαντώντας με ένα ιστορικό «όχι», ένα ηχηρό «όχι», στις προτάσεις της «Catastroika».
Στο ίδιο πνεύμα αντίστασης, δεν ήταν δυνατό άραγε για την Ελλάδα να απαντήσει «όχι» στην προσπάθεια του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου να επιβάλει το βέτο του κατά του Βαρουφάκη;
Αυτό δεν είναι ένα ρητορικό ερώτημα. Είναι μια γνήσια απορία.
* Επίτιμος διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS)
Σχόλιο: μη ξεχνάμε ότι όταν ανέλαβε το υπουργείο, ήταν ο πρώτος και μοναδικός που μίλησε για "λιτό βίο"-εμείς της "αποανάπτυξης" μιλάμε για "εθελούσια εγκράτεια" και "ευζωία"- και όχι για "ανάπτυξη" που μιλούσαν οι άλλοι της κυβέρνησης
RSS Feed