Nick Heubeck*

Σε μια περίοδο που οι καλές ειδήσεις είναι σπάνιες, μια θετική ανακοίνωση διαδόθηκε ταχύτητα αυτό το μήνα: η οικονομία που βασίζεται στον άνθρακα περιορίστηκε λόγω της πανδημίας. Δεν είναι ότι η χαμηλότερη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια του lockdown σε μεμονωμένες χώρες συνέβαλε στο προσωρινό κλείσιμο των σταθμών ηλεκτροπαραγωγής με άνθρακα το 2020· επί παραδείγματι η Πορτογαλία παρέτεινε επιπλέον την ημερομηνία κατάργησης της χρήσης ενέργειας από καύση άνθρακα κατά μερικά χρόνια, επειδή το κόστος ήταν πολύ υψηλό. Η πανδημία ενίσχυσε τη βεβαιότητα ότι η πιο βρώμικη μορφή τροφοδοσίας ενέργειας πλησιάζει τελικά το τέλος της. Αυτή η τάση είναι τόσο βιώσιμη που ακόμη και η τεχνητή επέκταση της διάρκειας ζωής των σταθμών παραγωγής ενέργειας με τη βοήθεια των χρημάτων των φορολογουμένων σε μέρη της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να την αλλάξει. Ενισχύεται περαιτέρω από τους νέους στόχους της ΕΕ για το κλίμα, που μπορεί να μην επαρκούν για την επίτευξη του ορίου 1,5 βαθμών Κελσίου, αλλά σύμφωνα με αυτούς ο μεγαλύτερος ρυπαντής της Ευρώπης, η Γερμανία, θα πρέπει να φέρει εις πέρας τη σταδιακή κατάργηση του άνθρακα μέσα σε οκτώ χρόνια έως το 2030.
Εν τω μεταξύ, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πού επικεντρώνεται το ενδιαφέρον - όχι μόνο για τη γερμανική κυβέρνηση αλλά και για μεγάλα τμήματα της βιομηχανίας: στο φυσικό αέριο. Σήμερα, η Γερμανία είναι ήδη ο μεγαλύτερος εισαγωγέας φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Η επιτυχία του βιώσιμου μετασχηματισμού του ενεργειακού συστήματος θα αποφασιστεί σε μεγάλο βαθμό από τους νόμους και τις επενδύσεις της ενεργειακής βιομηχανίας τα επόμενα χρόνια. Εξάλλου, κανένα εθνικό σχέδιο για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων δεν είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στις πανευρωπαϊκές εκπομπές.
Το πόσο μακριά προτίθεται να φτάσει ο Μεγάλος Συνασπισμός (ο συνασπισμός μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και της Ένωσης (CDU)) για να αποφευχθεί να μπουν σε κίνδυνο οι σημερινές επενδύσεις στην επέκταση της υποδομής φυσικού αερίου, φαίνεται από μια επιστολή του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Όλαφ Σολτς στον πρώην υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ στο υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ, Στίβεν Μνούτσιν. Σε αυτήν, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός και υποψήφιος καγκελάριος προσφέρει στην αμερικανική κυβέρνηση ένα δισεκατομμύριο ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων για να βοηθήσει στην κατασκευή τερματικών υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) για την εισαγωγή LNG από τις ΗΠΑ. Σε αντάλλαγμα, η Ουάσιγκτον πρέπει να άρει τις κυρώσεις σε εταιρείες που εμπλέκονται στον αγωγό φυσικού αερίου Nordstream 2. Χρήματα φορολογουμένων για Αμερικάνικο σχιστολιθικό φυσικό αέριο ούτως ώστε να ολοκληρωθεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου; Η ενεργειακή μετάβαση στην πράξη, θα μπορούσε κανείς να πει.
Τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι η Γερμανία και η Ευρώπη δε χρειάζονται καθόλου νέες υποδομές για φυσικό αέριο για να εγγυηθούν τον ενεργειακό εφοδιασμό τους - ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα θα σβήσει η βιομηχανία άνθρακα. Σε όλη την Ευρώπη, η τρέχουσα χωρητικότητα φυσικού αερίου χρησιμοποιείται μόνο κατά το ήμισυ. Οι γερμανικοί τερματικοί σταθμοί υγροποιημένου φυσικού αερίου χρησιμοποιούνται μόνο στο ένα τέταρτο της χωρητικότητας τους. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Βερολίνο εργάζεται για μια σημαντική επέκταση της χωρητικότητας σε ρωσικό αέριο μέσω αγωγών και σε σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ οφείλεται - πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά - στην επιτυχημένη άσκηση πίεσης από τη βιομηχανία. Αυτή η πίεση κατάφερε να κάνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν τις προβλέψεις των εταιρειών φυσικού αερίου περί μελλοντικής κατανάλωσης ως βάση για πολιτικές αποφάσεις. Και προς έκπληξη όλων, το λόμπι του φυσικού αερίου εκτιμά ότι θα χρειάζεται περισσότερο αέριο στο μέλλον.
Αλλά για να επιτύχουμε τους κλιματικούς στόχους του Παρισιού, πρέπει να μειώσουμε αμέσως την κατανάλωση φυσικού αερίου και να την εκμηδενίσουμε πολύ πριν από τα μέσα του αιώνα. Πρόσφατα ευρήματα σχετικά με τις κλιματικές επιπτώσεις του μεθανίου (το κύριο συστατικό του αερίου) ενισχύουν αυτό το συμπέρασμα. Εδώ και χρόνια, η βλαπτικότητα των έργων φυσικού αερίου υποβαθμίζεται τεχνητά από τη μη συμπερίληψη εκπομπών που προκαλούνται από διαρροές και μέσω του σκόπιμου... εξαερισμού ή της εκτόνωσης του αερίου στους ισολογισμούς. Έτσι, ενώ οι εταιρείες ενέργειας και οι κυβερνήσεις μας λένε ασταμάτητα ότι τα ορυκτά καύσιμα θα βοηθήσουν τη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το αέριο υπό ορισμένες συνθήκες είναι εξίσου επιβλαβές για το κλίμα με τον άνθρακα.
Η απόφαση, επομένως, είναι απλή: εάν η Ευρώπη θέλει να συμβάλει διεθνώς στη συμμόρφωση με το όριο των 1,5 βαθμών Κελσίου, δεν πρέπει να ξεκινήσουν νέα έργα ορυκτών καυσίμων και, επιπλέον, τα υπάρχοντα σχέδια πρέπει να σταματήσουν. Εάν χώρες όπως η Γερμανία δεσμεύονται σε τέτοια έργα για τις επόμενες δεκαετίες, εμποδίζουν τον φιλικό προς το κλίμα μετασχηματισμό της ΕΕ. Σε ολόκληρη την ΕΕ, παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο του συστήματος ορυκτών καυσίμων το οποίο πλησιάζει στο τέλος του. Είναι πιο σημαντικό από ποτέ ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα της ενεργειακής πολιτικής της Γερμανίας.

*Ακτιβιστής για το Κλίμα
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στo Forum.eu στις 23/2/2021
https://www.efsyn.gr/kosmos/282707_i-teleytaia-prospatheia-antistasis-toy-anthraka

Συμμετοχή του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος στη Δημόσια Διαβούλευση για τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των έργων:

Α. Αιολικός Σταθμός Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΣΠΗΕ) συνολικής ισχύος 40MW στη θέση Μίχος-Βοϊδολίβαδο-Απελίνα (Άγραφα)
Β. Αιολικός Σταθμός Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΣΠΗΕ) συνολικής ισχύος 46MW στη θέση Γραμμένη-Τούρλα-Καρνόπι (Άγραφα)
 
 
Οι επίμαχες χωροθετήσεις των δύο νέων ΑΣΠΗΕ στα Άγραφα, στις θέσεις Μίχος-Βοϊδολίβαδο-Απελίνα και Γραμμένη-Τούρλα-Καρνόπι, πέραν των ειδικών παρατηρήσεων που επισημαίνει το «Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την Προστασία των Αγράφων», τις οποίες και συμμεριζόμαστε, παρουσιάζουν πρόσθετες σοβαρές παραλείψεις που προκύπτουν από την σχέση τους με το ισχύον Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Οι παραλείψεις αυτές οφείλονται στο γεγονός ότι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία και κατά πλήρη παράβαση των επιστημονικών προδιαγραφών που διέπουν τον χωροταξικό σχεδιασμό, το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας δεν πληροί καμμία από τις προϋποθέσεις της σχετικής επιστημονικής μεθοδολογίας.  Συγκεκριμένα, αντί να προβεί αυτό το ίδιο, μετά από εξειδικευμένη έρευνα και τεκμηρίωση, στον ακριβή προσδιορισμό, των περιοχών εκείνων της Χώρας στις οποίες ενδείκνυται η εγκατάσταση κάθε συγκεκριμένου είδους ΑΠΕ (αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά πάρκα, γεωθερμία, βιομάζα κ.ο.κ.), επιτρέπει την χωροθέτηση αιολικών πάρκων σε ολόκληρη την Επικράτεια [Περιοχές Αιολικής Προτεραιότητας (ΠΑΠ) και Περιοχές Αιολικής Καταλληλότητας (ΠΑΚ)].  Η χωροθέτηση αποκλείεται μόνο σε εντελώς περιορισμένες περιπτώσεις, στις λεγόμενες «κατηγορίες ζωνών αποκλεισμού», στις οποίες όμως δεν συμπεριλαμβάνονται τα δάση (αλλά μόνον οι πυρήνες των Εθνικών Δρυμών και τα Αισθητικά Δάση).  Και ναι μεν στις εξαιρέσεις περιλαμβάνονται οι Περιοχές Απολύτου Προστασίας και Προστασίας της Φύσης των παρ. 1 και 2 του άρθρου 19 του Ν. 1650/86 (Α’ 160), πλην όμως, κατά παράβαση των Συνταγματικών και Ενωσιακών μας υποχρεώσεων (βλ. χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων, την πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 17.12.2020), αυτές δεν έχουν δυστυχώς θεσμοθετηθεί παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα πολλές περιοχές που συγκεντρώνουν τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά, όπως είναι και οι παρθένοι ορεινοί όγκοι των Αγράφων, να παραμένουν εκτός προστασίας.
Το ανωτέρω Ειδικό Πλαίσιο, σε συνδυασμό και με την Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων στην οποία στηρίζεται, παραδέχεται τον υψηλό βαθμό γενικότητας που το χαρακτηρίζει, θεωρεί όμως ότι το πρόβλημα αυτό θεραπεύεται με την μετάθεση των απαντήσεων στα κρίσιμα ζητήματα, τα οποία θα έπρεπε κανονικά να αντιμετωπίζονται στο επίπεδο του Στρατηγικού Σχεδιασμού, σε μεταγενέστερο στάδιο, το οποίο χαρακτηρίζει ως «επόμενο ωριμότερο (sic) στάδιο σχεδιασμού των έργων» !!
Με δεδομένη λοιπόν τη δυνατότητα χωροθέτησης αιολικών πάρκων σε ολόκληρη ουσιαστικά την Επικράτεια, η απόφαση για κάθε μεμονωμένη χωροθέτηση λαμβάνεται ατομικά, με κριτήριο –σύμφωνα με το ανωτέρω Ειδικό Πλαίσιο- τη μέγιστη επιτρεπόμενη πυκνότητα αιολικών εγκαταστάσεων σε επίπεδο πρωτοβάθμιου ΟΤΑ (κριτήριο προδήλως απρόσφορο αφού στηρίζεται στη διοικητική διαίρεση της Χώρας, η οποία ουδόλως αντιστοιχεί στα γεωμορφολογικά, υδρολογικά, περιβαλλοντικά, ακόμα και οικιστικά χαρακτηριστικά κάθε περιοχής), την τήρηση ωρισμένων κανόνων ένταξης στο τοπίο και τη λεγόμενη «φέρουσα ικανότητα» («χωρητικότητα») μιας περιοχής ως προς την εγκατάσταση έργων ΑΠΕ.
Η προσέγγιση αυτή του Ειδικού Πλαισίου, ανεξάρτητα από την επιστημονική εγκυρότητά της, δημιουργεί πάντως εξαιρετικά αυξημένες απαιτήσεις στο επίπεδο της ατομικής περιβαλλοντικής αδειοδότησης, οι οποίες δεν πληρούνται εν προκειμένω.  Οι απαιτήσεις αυτές συνίστανται ιδίως στην εξαντλητική μελέτη και τεκμηρίωση του πράγματι ζητουμένου, αν δηλαδή οι συγκεκριμένες χωροθετήσεις παραβιάζουν ή όχι την φέρουσα ικανότητα της περιοχής.  Προς τούτο απαιτείται η εκτίμηση των επιπτώσεων όχι μόνον του κάθε ΑΣΠΗΕ λαμβανομένου ατομικά και αποσπασματικά, αλλά του συνόλου των αιολικών εγκαταστάσεων που έχουν ήδη χωροθετηθεί ή βρίσκονται σε εξελισσόμενη διαδικασία αδειοδότησης στην ευρύτερη περιοχή.  Αυτό είναι απολύτως αναγκαίο, δεδομένου ιδίως ότι το Ειδικό Πλαίσιο δεν προβαίνει σε καμμία εκτίμηση της φέρουσας ικανότητας των περιοχών που ορίζει ως ΠΑΠ και ΠΑΚ (δηλ. ολόκληρης της χώρας και εν προκειμένω των Αγράφων), αλλά απλώς την μεταθέτει στο επόμενο επίπεδο της ατομικής χωροθέτησης, αναφέροντας ότι «τα πραγματικά τοπικά χωροταξικά δεδομένα μπορούν να συγκεκριμενοποιηθούν μετά από σχετική μελέτη σε τοπικό επίπεδο».  Είναι δε χαρακτηριστικό ότι το Σχέδιο αγνοεί πλήρως τα ποικίλα κριτήρια που πρέπει να συνεκτιμώνται για τον προσδιορισμό της φέρουσας ικανότητας, περιοριζόμενο (σε μια και μόνο σελίδα) σε μια γενικότατη αναφορά σε σχέση με τον ανταγωνισμό μεταξύ ΑΠΕ και άλλων χρήσεων γης.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το Σχέδιο πάσχει ουσιωδώς ως προς τη σύλληψη της ίδιας της έννοιας της φέρουσας ικανότητας (την οποία μάλιστα εκλαμβάνει ως υποκειμενική (!), δηλ. καθοριζόμενη, όπως ρητά αναφέρει, σε συνάρτηση με τις ισχύουσες κοινωνικές, πολιτιστικές και ψυχολογικές αντιλήψεις και διαχρονικά μεταβαλλόμενη μέσω των προσαρμογών των ανθρώπινων και φυσικών οικοσυστημάτων), η κρίσιμη αυτή εκτίμηση μετατέθηκε στο επίπεδο των επίμαχων ατομικών περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων.  Η εκτίμηση δε αυτή οφείλει να ερείδεται σε αντικειμενική διαπίστωση του αν, εξαιτίας της χωροθετήσεων αυτών, τα ουσιώδη στοιχεία του φυσικού, πολιτιστικού και οικιστικού περιβάλλοντος των Αγράφων δύνανται να μεταβληθούν σε βαθμό τέτοιο, ώστε το όλο σύστημα, δηλ. ολόκληρη η περιοχή, να απολέσει τελικά την ταυτότητά του.  Στην προκειμένη δε περίπτωση, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην επιστημονική αξιολόγηση των επιπτώσεων στο τοπίο. Η προστασία του τοπίου των Αγράφων, ενόψει των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών τους (φυσικό ανάγλυφο, συνεχείς εναλλαγές κ.ο.κ.), προδήλως δεν εξαντλείται στον καθορισμό ελάχιστων αποστάσεων μεταξύ αιολικών πάρκων και προστατευτέου τοπίου, οι οποίες, ακόμα και κατά κοινή πείρα, είναι ανεπαρκείς για την παροχή της δέουσας προστασίας.
Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι επίμαχες Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων παρακάμπτουν ουσιαστικά το κρίσιμο αυτό ζήτημα. Πλην όμως, η νομική προστασία του τοπίου με διεθνείς συμβάσεις (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Τοπίο-European Landscape Convention, η οποία ενσωματώθηκε στην ελληνική νομοθεσία με τον Ν.3827/2010) και άλλα ειδικότερα νομοθετήματα (προστασία βιοποικιλότητος, όροι δόμησης κ.λπ.) αποσκοπεί στην ολοκληρωμένη προστασία όλων των επιμέρους στοιχείων που συνδέονται στενά και αλληλεπιδρούν στη διαμόρφωση και διατήρηση ενός τοπίου ως συστήματος. Το τοπίο αποτελεί αντικειμενικό σύστημα, το οποίο προσδιορίζεται επιστημονικά με στοιχεία όπως το σχήμα, η φόρμα, η γραμμή, το χρώμα, η υφή κ.λπ. Τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν κάθε τοπίο αλλοιώνονται έντονα και κατά κανόνα ανεπανόρθωτα από τις επεμβάσεις σε αυτό.  Δεν είναι όλα τα τοπία δεκτικά παρεμβάσεων τόσο ριζικών για τη φυσιογνωμία τους όπως η εγκατάσταση αιολικών πάρκων.  Η αλλοίωση του τοπίου από την εγκατάσταση α/π είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί γεγονός αντικειμενικό και ανεξάρτητο από την υποκειμενική, θετική ή αρνητική, γνώμη του παρατηρητή.  Για το λόγο αυτό, μια τέτοιου είδους εγκατάσταση προϋποθέτει χαρτογράφηση και απεικόνιση των χαρακτηριστικών κάθε συγκεκριμένου τοπίου και της συνέχειάς του στο χώρο, προκειμένου να εκτιμηθεί το επιτρεπτό ή μη της επέμβασης στο τοπίο αυτό, καθώς και η δυνατότητα ή μη της αποκατάστασής του.  Είναι περιττό να επισημάνουμε ότι τέτοιες εκτιμήσεις δεν περιλαμβάνονται ούτε στο Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τις ΑΠΕ και τη ΣΜΠΕ που το συνοδεύει, ούτε στις επίμαχες Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των αιολικών σταθμών στις κορυφογραμμές Μίχος-Βοϊδολίβαδο-Απελίνα και Γραμμένη-Τούρλα-Καρνόπι των Αγράφων, περιορίζονται σε αποσπασματική εκτίμηση των επιπτώσεων καθενός από τους αντίστοιχους ΑΣΠΗΕ ξεχωριστά, ενώ οφείλουν να εκτιμήσουν τις επιπτώσεις αυτές συνολικά και σε συνδυασμό με όλες τις αντίστοιχες εγκαταστάσεις που έχουν ήδη εγκριθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία αδειοδότησης στην ευρύτερη περιοχή.  Τούτο αποτελεί απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την εκτίμηση της βιωσιμότητάς τους, δεδομένου ότι η περιοχή των Αγράφων αποτελεί μια αδιάσπαστη ενότητα τόσο από απόψεως τοπίου όσο και από πλευράς οικοσυστημάτων, ενδιαιτημάτων, υδρολογικών στοιχείων, μικροκλίματος κ.λπ.

Αθήνα, 3 Φεβρουαρίου 2021

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Η λογική του «σούπερ»

Πανδημία ναι, αλλά η Πάρος έχει ένα στρατό κτιστών και χτίζεται απ' άκρους εις άκρον, το ίδιο και η Αντίπαρος. Μπορεί οι πάντες να γονάτισαν οικονομικά, οι χτίστες όμως χτίζουν και οι εργολάβοι ορίζουν το νησί απ' άκρου εις άκρον. Αυτό το νησί με τα χιλιάδες σπίτια κλειστά 10 μήνες το χρόνο δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στέγη σε υπαλλήλους, δασκάλους και γιατρούς! Η μισή Αθήνα μετοίκησε στην Πάρο! Και μεγάλο μέρος της Ευρώπης! Όλοι ονειρευόμαστε το μεγάλο, το γρήγορο και το πολύ, και θα χάσουμε (εάν δεν το χάσαμε ήδη) το ταπεινό και μικρό και όμορφο που είχαμε! Στην «Ελευθεροτυπία» του 1996 δημοσιεύτηκε άρθρο του Γιώργου Γραμματικάκη, καθηγητή και πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης με θέμα τον Τιτανικό. Η αγάπη στο μεγάλο, στο πολύ και στο ταχύ θέτουν σε κίνδυνο τόσο την ασφάλεια της προσωπικής μας ζωής και τύχης όσο και την τύχη του νησιού. Ας αφιερώσουμε λίγες γραμμές σκεπτόμενοι τους Τιτανικούς που μας απειλούν όλους.
«Η ιδεολογία του Τιτανικού είναι λοιπόν παρούσα και εξαπλώνεται ραγδαία σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής. Το μεγάλο, το εντυπωσιακό αντικαθιστά το σεμνό και το ανθρώπινο. Σ’ ένα ξενοδοχείο δεν προέχει πια η προσαρμογή του στο τοπίο, ή η ζεστή φιλοξενία που παρέχει. Είναι ο αριθμός των κλινών που μετρά, οι πισίνες και τα «νάϊτ κλαμπ». Λίγο ενδιαφέρει αν το ύψος και ο όγκος του διαλύουν το χώρο και την ιστορία του χώρου που εκτίσθηκε. Οι αγορές μας δεν γίνονται πια στα καταστήματα ή το φούρνο της περιοχής, στα οπωροπωλεία ή τις λογής εμπορικές γωνιές της. Θηριώδη συχνά συγκροτήματα, με την ονομασία σουπερμάρκετ –τι χαρακτηριστικός γλωσσικός όρος!-υπόσχονται δώρα, καλύτερες τιμές, πλούσιο εύρος προϊόντων. Αυτό που δεν λέγεται ποτέ είναι ότι στη θέση του πελάτη υπάρχει τώρα ο «καταναλωτής», εκεί που άνθιζε η κουβέντα και το χαμόγελο υπάρχει τώρα η ψυχρή οργάνωση και το μέγεθος, την ανθρώπινη γνωριμία αντικαθιστούν οι αριθμοί.
....Ακόμα και δραστηριότητες, που μέχρι χθες, δεν θα επίστευε κανείς, υποτάσσονται στη λογική του «σούπερ» του Τιτανικού. Η αξία του πρωτογενούς «λόγου» εξαφανίζεται άλλωστε στα σύγχρονα περιοδικά ή στον τηλεοπτικό χώρο. Προέχει το περιτύλιγμα, οι έγχρωμες σελίδες και τα δώρα, αυτό που θα κάνει τον αναγνώστη ή τον τηλεθεατή να βυθιστεί ανήμπορος στην ανώδυνη λάμψη του κενού και των διαφημίσεων. Λίγο φαίνεται να μετρά σε όλα αυτά ότι το «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη, ο «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου ή οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα, ενώ υπάκουσαν στις δύσκολες προδιαγραφές των δημιουργών τους, αγαπήθηκαν πολύ και αποτελούν πάντα καίριες ανάσες του ελληνισμού».
-----------------------------------------------
Χτίζουμε τα πάντα και δεν απομείνει χώρος ν' ανασάνουμε!

Σιτηρέσια της ελληνικής γης προσφέρουν λύση στην κτηνοτροφία
Τον δρόµο τους προς την αγορά βρίσκουν πρωτοβουλίες γύρω από το πεδίο των ζωοτροφών που εντείνουν τη διασύνδεση της εγχώριας ζωικής και φυτικής παραγωγής και επιχειρούν να δώσουν µια νέα βάση πάνω στην οποία θα συνεχιστεί η ανάπτυξη της ελληνικής κτηνοτροφίας.

https://www.agronews.gr/ekmetaleuseis/ktinotrofika-futa/189895/s3-sitiresia-tis-ellinikis-gis-boroun-na-kanoun-ti-diafora-stin-ktinotrofia/

Καλησπέρα σε όλες/ους,
 
Προωθώ ξανά το κάλεσμα για την εκδήλωσή μας την Πέμπτη!
 
To P2P Lab σε συνεργασία με την Electra Energy διοργανώνει μια διαδικτυακή συζήτηση/ενημέρωση, την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου στις 6, γύρω από την προοπτική μιας ενεργειακής κοινότητας στην Ήπειρο. Η εκδήλωση είναι ανοιχτή προς όλες/ους. Παρόλα αυτα, εξαιτίας του τοπικού χαρακτήρα του θέματος προσκαλούμε κυρίως πολίτες, επιχειρήσεις και ΟΤΑ από την Ήπειρο να συμμετέχουν!
Περισσότερες πληροφορίες και ο σύνδεσμος για εγγραφή (υποχρεωτική!) στο επισυναπτόμενο.
Φιλικά,
-
Christos Giotitsas
P2P Lab

“Δημιουργώντας μια Ενεργειακή Κοινότητα στην Ήπειρο”

Πέμπτη, 25 Φεβρουαρίου, ώρα 18:00, Zoom
Οι Eνεργειακές Kοινότητες είναι συνεταιριστικά σχήματα μέσω των οποίων πολίτες, μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις και οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, δραστηριοποιούνται στον ενεργειακό τομέα, ενδυναμώνουν τις τοπικές τους κοινωνίες και συμμετέχουν ενεργά στην ενεργειακή μετάβαση.
Το εργαστήριο θα παρουσιάσει προτάσεις και ιδέες σχετικά με τη δημιουργία μιας πρότυπης Ενεργειακής Κοινότητας στην Ήπειρο και θα παρέχει πρακτικές πληροφορίες σε πολίτες που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν.

Πρόγραμμα Καλωσόρισμα: Δημήτρης Κιτσικόπουλος

- Οργάνωση ΗΛΕΚΤΡΑ energy Χαιρετισμός: κ. Νίκος Χατζηαργυρίου, καθηγητής ΕΜΠ

Α) Εισαγωγή • Οι Ενεργειακές Κοινότητες στην Ευρώπη Αντωνία Πρόκα, RESCOOP.EU

• Ενεργειακή μετάβαση και ενεργειακή δημοκρατία: Ο ρόλος των πολιτών Χρήστος Βρεττός, Οργάνωση ΗΛΕΚΤΡΑ energy
• Έρευνα και ανάπτυξη καινοτόμων συλλογικών ενεργειακών μοντέλων Χρήστος Γιωτίτσας, P2P lab

Β) Μια πρόταση για την Ήπειρο Δ. Κιτσικόπουλος (Οργάνωση ΗΛΕΚΤΡΑ energy), Φοίβος Παλαιογιάννης (ΕΜΠ), Αθαν. Βασιλάκης (ΕΜΠ)
• Τι είναι οι ενεργειακές κοινότητες • Δραστηριότητες μιας Ενεργειακής Κοινότητας
• Σχεδιασμός, ίδρυση και λειτουργία μιας πρότυπης Ενεργειακής Κοινότητας στην Ήπειρο
• Προκλήσεις
• Χρηματοδότηση

Γ) Συζήτηση και επόμενα βήματα Ανοιχτή συζήτηση, ερωτήσεις & απαντήσεις, προτάσεις για τα επόμενα βήματα --------------------------------
Η συζήτηση είναι ανοιχτή και θα πραγματοποιηθεί μέσω της πλατφόρμας Zoom.
Η εγγραφή είναι απαραίτητη. Θα μεταδοθεί και μέσω facebook live.

Πληροφορίες: Δημήτρης Κιτσικόπουλος (dimitris@electraenergy.coop / Τηλ. 6973957010),
Χρήστος Γιωτίτσας (chris.giotitsas@gmail.com / 6976827678)

Για εγγραφή πατήστε ΕΔΩ

Ομιλία του Αντώνη Καράγιωργα, Βιοχημικού στο 11ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας, με θέμα "Ο Επίκουρος, το περιβάλλον και οι πανδημίες" στις 21 Φεβρουαρίου 2021:

https://www.youtube.com/watch?v=ighNhba_uTU&feature=youtu.be

Λουίζα Σολομών

"Τρεις καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σχολιάζουν μέσω του GRTimes τα σημερινά γεγονότα που σημειώθηκαν στο πανεπιστήμιο. + ένας της Φιλοσοφικής
Άρης Στυλιανού – Πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ: Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που ντράπηκα τόσο πολύ, μέχρι που σκέφτηκα να παραιτηθώ
«Δυστυχώς σήμερα ζήσαμε μια πολύ θλιβερή μέρα για το ΑΠΘ, με την εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής στην κατάληψη του Κτιρίου Διοίκησης και στον περιβάλλοντα χώρο, με ρίψεις χημικών, με βία και έκτροπα από τα ΜΑΤ εναντίον φοιτητών και φοιτητριών. Είναι προφανές ότι μετά την ψήφιση του νόμου 4777/2021 για τα Πανεπιστήμια (Νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη) άρχισε αμέσως η σκληρή εφαρμογή του, σε μια επίδειξη ισχύος.
Έγιναν 30 προσαγωγές και συλλήψεις φοιτητών και φοιτητριών, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και 3 φοιτήτριες του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ. Όλοι/ες κρατούνται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης.
Ήμουν κι εγώ αυτόπτης μάρτυρας της σημερινής βαρβαρότητας των ΜΑΤ μέσα στο Πανεπιστήμιό μας. Η ευθύνη των Πρυτανικών Αρχών είναι μεγάλη.
Από τα 18 μου χρόνια έχω ζήσει πολλές χαρές και λύπες στο ΑΠΘ, το δεύτερο σπίτι μου, αλλά σήμερα ήταν η πρώτη φορά που ντράπηκα τόσο πολύ, μέχρι που σκέφτηκα να παραιτηθώ και να αναζητήσω κάποια αξιοπρεπή εργασία.»
Ιωάννα Κωσταρέλλα – Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας: Ασύμμετρη αντίδραση
Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα για όλους μας -μα πιο πολύ για τα μέλη της μεγάλης οικογένειας του ΑΠΘ-, να βλέπουμε το campus άδειο από το πιο δυναμικό του κομμάτι και γεμάτο αστυνομικές δυνάμεις, αντί να το βλέπουμε γεμάτο ζωή (την οποία εδώ κι ένα χρόνο, πλέον, τα μέτρα της πανδημίας έχουν βάλει σε παρένθεση).
Κάθε απόφαση και εντολή για αστυνομική επιχείρηση, με τα χαρακτηριστικά της σημερινής, φαντάζει ασύμμετρη και φέρνει στο προσκήνιο πολύ βασικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το ρόλο που θέλει να έχει το πανεπιστήμιο ως θεσμός.
Το πανεπιστήμιο είναι οι άνθρωποί του, το ακαδημαϊκό ήθος και οι αξίες. Όλοι εμείς, τα μέλη του, είμαστε οι κυρίως υπεύθυνοι να διασφαλίσουμε υγιείς συνθήκες και να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον που θα επιτρέψει στις επόμενες γενιές ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών, προσφέροντας σπουδές υψηλού επιπέδου.
Οι εξελίξεις στην επιστήμη τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και αν θέλουμε να είμαστε στην πρωτοπορία, θα πρέπει να δημιουργήσουμε γόνιμο έδαφος που θα κρατήσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες μέσα στα εργαστήρια, στις αίθουσες και στα αμφιθέατρα και όχι έξω από καγκελόφρακτες εισόδους. Όπου υπάρχει δημιουργία και πρόοδος, συρρικνώνονται τα περιθώρια για φαινόμενα ανομίας.
Γρηγόρης Ζαρωτιάδης – Κοσμήτορας Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ: Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει η Ελλάδα του σήμερα Τουρκία του Ερντογάν
Η σημερινή εικόνα των ΜΑΤ να καταστέλουν βιαιότατα την κινητοποίηση φοιτητών στην Πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ είναι η εικόνα από το μέλλον των ελληνικών πανεπιστημίων; Δεν θα το επιτρέψουμε!
Όπως καταδικάζουμε επιθέσεις σε καθηγητές και εργαζομένους, ανεξαρτήτως αν συμφωνούμε ή όχι με τις πεποιθήσεις τους, αντιστοίχως, ή μάλιστα περισσότερο, καταδικάζουμε την αστυνομική βία, πολλώ δε μάλλον αυτήν που ασκείται μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια που να δικαιολογεί την επέμβαση.
Οι Πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ οφείλουν να συγκαλέσουν εκτάκτως τη Σύγκλητο. Ο Ενιαίος Σύλλογος ΔΕΠ του ΑΠΘ οφείλει να παρέμβει άμεσα ζητώντας πληροφορίες από την Αστυνομία για τους προσαχθέντες, καθώς
και την επίσπευση των σχετικών διεργασιών προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι-ες.
Τέλος, η Κυβέρνηση οφείλει τώρα να ακυρώσει το πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο με νέα νομοθετική πρωτοβουλία. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει η Ελλάδα του σήμερα Τουρκία του Ερντογάν.
Γιατί η Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης έχει Κοσμήτορα τον
Καθηγητή Δημήτριο Κ. Μαυροσκούφη
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ακριβώς ένα μήνα πριν είχα εκδώσει μια ανακοίνωση με αφορμή τα επεισόδια που είχαν σημειωθεί στην Εγνατία, μπροστά στον ανδριάντα του Βενιζέλου, κατά τη διαμαρτυρία φοιτητών μας για την τότε επικείμενη ψήφιση του νόμου για την πανεπιστημιακή αστυνομία κ.λπ. Εκεί
έγραφα, μεταξύ άλλων, ότι «θέλω να ελπίζω –αν και πολύ φοβάμαι για το αντίθετο– ότι τα επεισόδια και οι συλλήψεις φοιτητών δεν αποτελούν πρόγευση του τι θα επακολουθήσει στους χώρους των Πανεπιστημίων», τόνιζα ότι «η επίδειξη πυγμής στους νέους και τις νέες, που εύκολα λέμε αλλά δύσκολα πιστεύουμε πως
αποτελούν την ελπίδα του τόπου, θυμίζει άλλες εποχές και απαξιώνει την ιδέα της δημοκρατίας» και με την ιδιότητα του δασκάλου και του παιδαγωγού για πάνω από σαράντα χρόνια συνιστούσα, κυρίως προς τους μεγαλύτερους και τους ιθύνοντες,ψυχραιμία.
Κάποιοι και κάποιες ενοχλήθηκαν τότε από την ανακοίνωσή μου. Κάποιοι και κάποιες μου έστειλαν μηνύματα σε οξύ και οργίλο τόνο, ανακαλώντας με στην τάξη. Δυστυχώς για κείνους κι ακόμη δυστυχέστερα για
τη δημοκρατία μας οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν σύντομα. Η χθεσινή παρουσία εκατοντάδων αρματωμένων αστυνομικών κάθε κατηγορίας μέσα στο Πανεπιστήμιο (τόσο πολλούς μαζεμένους είχα να δω από την εποχή του Ευάγγελου Σδράκα, του πρύτανη των τανξ) και τα επεισόδια που ακολούθησαν δεν είναι δυνατόν να μας κάνουν υπερήφανους ως πανεπιστημιακούς δασκάλους και πολίτες. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά μέσα στο Πανεπιστήμιο κι εμείς να συνεχίζουμε να ισχυριζόμαστε πως δεν εισέρχεται σ’ αυτό η αχρείαστη υπερβολική βία αλλά «μια δροσερή πνοή δημοκρατίας», ότι έτσι αποκαθίστανται η δημοκρατική νομιμότητα και η ακαδημαϊκή
τάξη. Στο κάτω κάτω, σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας, δεν φέρνεις τόσο πολλούς, για να διώξεις τόσο λίγους. Εκτός κι αν το σχέδιο αποσκοπεί στην καταπτόηση όσων αντιδρούν ή, μάλλον το αντίθετο, στην αύξηση των εντάσεων και την περαιτέρω υπονόμευση του δημόσιου Πανεπιστημίου.
Ας αναλογιστούν όσοι και όσες χαίρονται από τα όσα διαδραματίστηκαν χθες κατά την «επιχείρηση προάσπισης της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της απρόσκοπτης λειτουργίας του Πανεπιστημίου»τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν σημειωνόντουσαν σοβαροί τραυματισμοί –δεν θέλω να σκεφτώ τα χειρότερα–, ή τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον,αν η δημοκρατία μας συνεχίσει να αντιμετωπίζει τους εικοσάρηδες φοιτητές και τις εικοσάρες φοιτήτριες σαν να είναι οι εχθροί μας. Δεν ανησυχούμε άραγε για το πού μπορεί να οδηγήσει το σχήμα δράση –αντίδραση; Δεν ανησυχούμε για το ποιες μορφές μπορεί να λάβει η βία μέσα κι έξω από το Πανεπιστήμιο; Σκηνές από το θλιβερό παρελθόν, σκηνές από ένα ζοφερό μέλλον;
Ο Κοσμήτορας
της Φιλοσοφικής Σχολής
Καθηγητής Δημήτριος Κ. Μαυροσκούφης
Στη φωτογραφία καθηγητής στην σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ : "ΝΤΡΟΠΗ ΝΤΡΟΠΗ ΝΤΡΟΠΗ"

Argiris Oloktsidis

ΦΟΒΟΣ

Όποτε σκάβω τον κήπο, μου έρχεται στο νου ο θάνατος. Ίσως διότι κάνω συνειρμικά σκέψεις για τη σχέση του χώματος με την ανακύκλωση των οργανικών υλών, από τις οποίες, ως επί το πλείστον, κι εγώ (ως σώμα) αποτελούμαι.
Και τι παράξενο, δε φοβάμαι καθόλου! Όλα τα νιώθω γύρω μου τόσο φυσικά, όλα είναι μια ενότητα κι εγώ κομμάτι της. Ίσως αυτή η αίσθηση της ενσωμάτωσής μου με το όλον του κόσμου, να αίρει την αντίληψη του «εγώ» μου, το οποίο και είναι αυτό που φοβάται. Η αίσθηση δηλαδή της αποκοπής μου από τη φύση και η συνειδητοποίηση της ατομικότητάς μου, που είναι η αίσθηση του «εγώ», παράγει το φόβο της απώλειάς μου, ως «εγώ».
Είμαι μια ατομικότητα που προέκυψε κάποτε και που θα διαλυθεί κάποια στιγμή στα εξ ων συνετέθη. Τόσο απλό είναι το θέμα της γέννησης και του θανάτου. Πριν γεννηθώ, δεν είχα αντίληψη της ύπαρξής μου. Όταν πεθάνω, θα πάψω πάλι να έχω αντίληψη της ύπαρξής μου. Γιατί όμως η γνώση του θανάτου μου, να μου προξενεί τόσο μεγάλο φόβο, αφού θα επιστρέψω στην κατάσταση της «μη ύπαρξής» μου, εκεί δηλαδή που ήμουν πριν γεννηθώ;
Είναι όμως έτσι, ή συμβαίνει κάτι άλλο; Διότι πώς αντιλαμβάνομαι το φόβο της απώλειάς μου; Τον αντιλαμβάνεται το σώμα μου; Ξέρει το σώμα μου ότι θα πεθάνει; Μάλλον όχι. Ποιο μέρος μου, λοιπόν, ξέρει ότι θα πεθάνει; Το ξέρει η συνείδηση, η επίγνωση της ύπαρξής μου. Τι είναι όμως αυτή, η επίγνωση και που εδρεύει; Είναι παράγωγο της σωματικής - υλικής δομής μου, ή υπάρχει παράλληλα με αυτή και ανεξάρτητα απ’ αυτή;
«Εδώ σε θέλω κάβουρα!... Δώσε μια απάντηση αν μπορείς!», λέω στον εαυτό μου. Τώρα ποιος "εαυτός" λέει σε ποιον και ποιος είναι ποιος… άστα να πάνε! Πολύ μπέρδεμα, ρε παιδί μου! Πώς να βρει την άκρη του νήματος της ζωής μου, το καημένο το μυαλό μου;
Χα, χα! Σκάβω τον κήπο και σκέφτομαι το φόβο των ανθρώπων από τον κορωνοϊό. Ω ρε, φίλε, τι χαμός γίνεται! Αισθάνομαι μια πυκνή ομίχλη φόβου να τυλίγει τα πάντα και να κρύβει τη θέα της πραγματικότητας από τα πνευματικά μάτια των ανθρώπων.
Φόβοι, φόβοι παντού! Μεγάλοι, μικροί, μέτριοι… Φοβάμαι απ’ αυτό κι από εκείνο… Φοβάμαι που φοβάμαι, διότι δε θέλω να φοβάμαι, αφού ο φόβος μου δυσκολεύει τη ζωή. Φοβάμαι που δε φοβάμαι, διότι φοβάμαι ότι αν δε φοβάμαι, δεν θα πάρω τα ενδεικνυόμενα μέτρα για να προστατευθώ. Φοβάμαι που φοβάσαι, διότι ο φόβος σου δυσκολεύει τη συνύπαρξή μας. Φοβάμαι που δε φοβάσαι, διότι η απουσία του φόβου σου σε οδηγεί σε συμπεριφορές επικίνδυνες για μένα…
Άντε ρε από κει! Τι καλά που είμαι εδώ, στον κηπάκο μου και σκάβω! Τι κι αν μου έρχονται σκέψεις θανάτου, αφού δεν με φοβίζουν; Σκάψε, ρε Αργύρη, σκάψε! Τι καθαρός που είναι ο αέρας, εδώ ψηλά. Να και ο Όλυμπος , απέναντι - ασάλευτος και ατάραχος! Έρχεται η Άνοιξη, Μαγεύομαι, μεθώ, εκστασιάζομαι από την προοπτική του ερχομού της!... Όλα είναι υπέροχα!… Σκάψε, Αργύρη, σκάψε!...

Το ότι το ισπανικό κράτος στράφηκε ενάντια σε έναν Καταλανό ράπερ, του οποίου τα μαχητικά ποιήματα καλύπτονται από το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και, ως αποτέλεσμα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και από το Ισπανικό Σύνταγμα, δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής των ευρωπαίων πολιτών. Δεν θα έπρεπε να αποτελούν λόγο ποινικής δίωξης στην Ισπανία, τα τραγούδια του ράπερ. Και όμως λόγω πολλών αδίστακτων κατηγοριών, καταδικάστηκε σε σωρευτική ποινή φυλάκισης άνω των έξι ετών. Αυτό προκάλεσε δικαιολογημένα οργισμένες διαμαρτυρίες και ταραχές στην Καταλονία και αντίστοιχα σχόλια σε όλο τον κόσμο.
https://english.vilaweb.cat/noticies/catalan-rapper-pablo-hasel-arrested-for-his-lyrics/
https://www.vilaweb.cat/noticies/audiencia-lleida-condemna-hasel-amenaces-protestes-empresonament/

https://english.vilaweb.cat/noticies/thousands-hit-the-streets-in-catalonia-against-detention-of-rapper-pablo-hasel/
https://english.vilaweb.cat/noticies/reactions-to-the-imprisonment-of-catalan-rapper-hasel/
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι αυτή η ενέργεια του ισπανικού δικαστικού σώματος στην υπόθεση του Pablo Hasél σχολιάζεται με εμφανή έκπληξη παντού στα ξένα μέσα ενημέρωσης. Αλλά όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε αντίστοιχη καταστολή στην Ισπανία, ειδικά εναντίον πολιτών και πολιτικών από την Καταλονία, από τη χώρα των Βάσκων και τη Γαλικία, πολλές περιπτώσεις προφανούς νομικής αδικίας από το ισπανικό κράτος, είναι γνωστές και τεκμηριωμένες. Για παράδειγμα οι Καταλάνοι πολιτικοί και οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της καταλάνικης κοινωνίας των πολιτών, οι οποίοι εκλέχθηκαν δημοκρατικά και κηρύχθηκαν εκτοπισμένοι κατά παράβαση του ισπανικού συνταγματικού νόμου, καταδικάστηκαν σε μακρά ποινή φυλάκισης από δικαστήριο μάλιστα που δεν είχε τη δικαιοδοσία. Η περίπτωσή τους, δεν προκάλεσε μια τόσο ξεκάθαρη αντίδραση στον διεθνή τύπο όπως τώρα η καταδίκη ενός καταλάνου ράπερ. Γιατί; Πως και έτσι; Ίσως επειδή οι θυμωμένοι Καταλανοί αντέδρασαν στη σύλληψη του τραγουδιστή με βίαιες διαμαρτυρίες όχι μόνο στην Καταλονία, αλλά και αλλού;
Το ισπανικό συνταγματικό δικαστήριο, του οποίου οι δικαστές, οι οποίοι διορίζονται σύμφωνα με πολιτική αναλογική εκπροσώπηση, μόνο δύο έχουν τα προσόντα για να κατέχουν δικαστικό αξίωμα και που έχουν επίσης νομοθετική και εκτελεστική αρμοδιότητα (!) Είτε ως «συνταγματικό δικαστήριο», είτε ως το πολιτικό δικαστικό εποπτικό όργανο για τη διατήρηση των υφιστάμενων δομών εξουσίας στο κράτος της Ισπανίας, μπορεί να κρίνει κανείς με τι κριτήρια αποφασίζει. Πρόσφατα αποφάσισε ομόφωνα ότι ήταν νόμιμο να καταδικάσει τους Καταλανούς σε μακρά ποινή φυλάκισης στην πρώτη και μοναδική περίπτωση και να παρακάμψει το δικαστήριο πρώτης βαθμίδας, όπως παράδειγμα αυτό της Καταλονίας, όπως προβλέπει ο νόμος. Ωστόσο, το δικαίωμα να δικάζεται κανείς σε δύο βαθμίδες του δικαστικού σώματος είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο η Ισπανία έχει κατοχυρώσει στο σύνταγμά της ως δικαίωμα υψηλότερης κατάταξης στο ισπανικό νομικό σύστημα. Ποιοι πολιτικοί στα ευρωπαϊκά κράτη έχουν μέχρι στιγμής αντιδράσει σε αυτήν την απόφαση του Ισπανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, όπως στην πρόσφατη καταδίκης του Ρώσου δικηγόρου Alexei Anatolyevich Navalny, του οποίου έχει ήδη διατάξει την άμεση απελευθέρωση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;
Η Ισπανία κρατεί αυτό τον καιρό ένα εκλεγμένο μέλος του σημερινού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που έχει βουλευτική ασυλία και δεν μπόρεσε να αναλάβει καθήκοντα ως αποτέλεσμα αυτής της κράτησης. Γιατί η περίπτωση του Δρ. Oriol Junqueras, ο οποίος αμφισβητεί τη δημοκρατική νομιμότητα ολόκληρου του τρέχοντος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και θα πρέπει από μόνος του να οδηγήσει στην ακυρότητα όλων των ψηφοφοριών που έχουν ήδη διεξαχθεί σε αυτήν τη νομοθετική περίοδο, δεν έχει κερδίσει συγκρίσιμη αίσθηση από το ευρωπαϊκό κοινό;
https://www.spiegel.de/politik/ausland/eugh-urteil-katalane-oriol-junqueras-geniesst-immunitaet-als-eu-abgeordneter-a-1302043.html

https://www.zeit.de/politik/ausland/2019-12/eugh-urteil-katalanischer-eu-abgeordneter-mandatsantritt-spanien

https://www.heise.de/tp/features/EuGH-Urteil-Katalanischer-Ex-Vizepraesident-sitzt-illegal-im-Gefaengnis-und-nicht-im-Europaparlament-4620062.html

Τα κράτη της Ευρώπης έχουν αποδεχθεί το γεγονός ότι ένα εκλεγμένο μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εκπροσωπεί πολλούς πολίτες της ΕΕ που τον εξέλεξαν, απαγορεύεται παράνομα να ασκήσει την εντολή του. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο προηγούμενο που παραβιάζει τα δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων ευρωπαίων πολιτών και που κάνει όλο και περισσότερους Ευρωπαίους να αμφισβητούν τη νομιμότητα των αποφάσεων του σημερινού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε αυτήν την περίπτωση, γιατί δεν υπήρξε η κατακραυγή στα μέσα ενημέρωσης που είναι συγκρίσιμη με την αντίδραση στη σύλληψη του Pablo Hasél;
Η Ισπανία έχει ζητήσει από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να άρει την ασυλία τριών καταλανών βουλευτών - του καταλανού προέδρου ευρισκόμενου στην εξορία Carles Puigdemont και των υπουργών του Dr. Clara Ponsatí και Toni Comín. Λόγω των πολιτικών σχέσεων πλειοψηφίας που υπάρχει, η απόφαση σχετικά με αυτό φαίνεται να έχει ήδη ληφθεί εκ των προτέρων, χωρίς ούτε να ακολουθήσει αντικειμενικούς λόγους ούτε να λάβει υπόψη την απόφαση του βελγικού δικαστικού σώματος, στην οποία αναφέρθηκε σαφώς ότι οι εκπρόσωποι της ισπανικής δικαιοσύνης και πολιτικής είχαν παραβιάσει την αρχή του τεκμηρίου αθωότητας στην περίπτωση των εξόριστων καταλανών πολιτικών με τόσο σοβαρό τρόπο ώστε, από την άποψη του βελγικού δικαστικού σώματος, να μην αναμένεται μια δίκαιη δίκη και να παραβιάζει σαφώς την "ΟΔΗΓΙΑ (ΕΕ) 2016/343 ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 9ης Μαρτίου 2016 σχετικά με την ενίσχυση ορισμένων πτυχών του τεκμηρίου αθωότητας και του δικαιώματος να παρίσταται ο κατηγορούμενος κατά την ακρόαση στο πλαίσιο ποινικής διαδικασίας. Πού ήταν η κατακραυγή από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και πού ήταν η αντίστοιχη αντίδραση από κορυφαίους πολιτικούς;
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προφανώς παραβίασε σοβαρά τα δικαιώματα των τριών Καταλανών ευρωβουλευτών σε αυτές τις διαδικασίες:
https://english.vilaweb.cat/noticies/puigdemont-will-file-a-formal-complaint-to-sassoli-for-the-leak-of-his-immunity-report/

Γιατί δεν ενδιαφέρεται για αυτά σχεδόν κανένας πολιτικός ή δημοσιογράφος σε χώρες όπως η Γερμανία ή η Γαλλία, ενώ η υπόθεση του Pablo Hasél προκαλεί μεγάλη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης;
Ο πρόεδρος της Καταλανίας Quim Torra, ο οποίος απομακρύνθηκε από το αξίωμα από το ισπανικό δικαστικό σώμα και ο οποίος ήταν ένοχος για το «αδίκημα» της άσκησης του θεμελιώδους και ανθρώπινου δικαιώματός του στην ελευθερία της έκφρασης, το οποίο διασφαλίζεται επίσης από το ισπανικό σύνταγμα, πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει μια δεύτερη δίκη. Πρέπει να είναι σαφές εκ των προτέρων ότι θα καταδικαστεί και πάλι. Πού είναι η κατακραυγή του διεθνούς Τύπου ενόψει αυτής της αδικίας;
Έχει τεκμηριωθεί αρκετά συχνά, πώς τους τελευταίους μήνες, τόσο οι κανονικές μονάδες του ισπανικού στρατού, όσο και οι ελίτ μονάδες του, τραγούδησαν θερμά τον φασιστικό ύμνο "Cara al sol". Σε μια με καλή συμμετοχή διαδήλωση στη Μαδρίτη στις 13 Φεβρουαρίου 2021, εμφανίστηκαν για άλλη μια φορά σύμβολα του γερμανικού εθνικοσιαλισμού, τραγουδήθηκε πάλι το «Cara al sol», ασκήθηκε η αντισημιτική προπαγάνδα και διαδόθηκε η παράδοση του ισπανικού και του γερμανικού φασισμού. Τουλάχιστον αυτή τη φορά οι πρεσβείες του Ισραήλ, της Ρωσικής Ομοσπονδίας και επίσης της Γερμανίας υπέβαλαν σημειώματα διαμαρτυρίας. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά, και πιθανότατα δεν θα είναι η τελευταία, ειδικά επειδή η ισπανική εισαγγελία προστατεύει ρητά την ελευθερία έκφρασης των Ισπανών φασιστών. Για παράδειγμα, παρακολουθήστε το τελευταίο βίντεο στην ακόλουθη σελίδα της πύλης ειδήσεων VilaWeb:
https://english.vilaweb.cat/noticies/embassies-of-russia-israel-and-germany-protest-against-neo-nazi-event-in-madrid/

Σύμφωνα με το δικό του σύνταγμα και το υποχρεωτικό διεθνές δίκαιο, το ισπανικό κράτος υποχρεούται όχι μόνο να παραχωρήσει στον καταλανικό λαό το ανθρώπινο δικαίωμά του για αυτοδιάθεση, αλλά ιδίως να εγγυηθεί την ελεύθερη και ειρηνική του άσκηση. Αντίθετα, ποινικοποίησε ένα δημοψήφισμα - την ειρηνική άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης - παρόλο που η διεξαγωγή τέτοιων δημοψηφισμάτων δεν τιμωρείται βάσει του ισπανικού ποινικού κώδικα, και σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ άλλων, λογοκρίθηκε παράνομα ένας μεγάλος αριθμός ιστότοπων. Πού ήταν η κατακραυγή της Ευρώπης ενάντια σε αυτήν την καταστολή της ελευθερίας της έκφρασης;
Πέντε κόμματα από την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων ζήτησαν πρόσφατα από το Ισπανικό Κογκρέσο ότι το ισπανικό κράτος, σύμφωνα με το δικό του νομικό σύστημα, θα έπρεπε να δώσει στον καταλανικό λαό το δικαίωμα για ένα δημοψήφισμα για την άσκηση του συλλογικού ανθρώπινου δικαιώματος στην αυτοδιάθεση. Συντηρητικοί (Partido Popular και Ciudadanos), φασίστες (Vox) και οι κυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες (PSOE) το απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ισπανοί Σοσιαλδημοκράτες έχουν δείξει τα αληθινά τους πρόσωπα:
https://www.vilaweb.cat/noticies/congres-tomba-mocio-referendum-abstencio-podem-no-psoe/

Εάν ένας λαός στερηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματά του και τυραννιέται με βία, τότε θα αποκομίσει βία όποιος τη σπέρνει. Οι έχοντες την εξουσία στην Ισπανία αυτό ακριβώς φαίνεται να θέλουν και προσπαθούν προφανώς να αναπτύξουν την βία- και ίσως ακόμη και να εκπαιδεύσουν σε αυτήν-τον παραστρατιωτικό Guardia Civil και τον ισπανικό στρατό, που βασίζεται στο μοντέλο των γερμανικών SS, εναντίον των πολιτών της  Καταλονίας. Ορισμένοι στρατιωτικοί ονειρεύονται να μπορέσουν να βομβαρδίσουν ξανά τη Βαρκελώνη. Ακόμη και πριν από το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου 2017, υπήρχαν αναφορές ότι ένας μεγάλος αριθμός τεθωρακισμένων οχημάτων Pizarro είχαν μετακινηθεί στην Καταλονία. Φαίνεται ότι είναι η στρατηγική της Ισπανίας να προκαλεί τόσο πολύ τους Καταλανούς, ώστε τελικά να αντιδράσουν στη βία του κράτους με αντι-βία και η σύγκρουση να μπορέσει να κλιμακωθεί βάναυσα.

Το γεγονός ότι η καταδίκη του Pablo Haséls κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο το τραγούδι του ενάντια στη διαφθορά της ισπανικής μοναρχίας και κατά της μοναρχίας γενικά ως θεσμού, δεν έχει σημασία για το «βαθύ κράτος» της Ισπανίας. Μάλλον μέσω αυτής της σύλληψης μπορεί τελικά να υποκινήσει τη βία. Αυτό το πέτυχε, και η προθυμία για χρήση βίας αυξάνεται σαφώς εκ μέρους της καταλανικής νεολαίας, που επίσης κουράζεται από τη συνεχή καταπίεση από το ισπανικό κράτος και δεν γυρίζει πλέον το άλλο μάγουλο, αλλά θέλει να υπερασπιστεί τον εαυτό της, και την Καταλανία. Ο πληθυσμός φαίνεται να συμφωνεί με την ανυπακοή και τη ριζοσπαστική διαμαρτυρία της που αυξάνεται σταθερά ενάντια στο κράτος. Είναι πιθανό να ξεκινήσει μια σπείρα βίας, η οποία θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει την ισπανική μοναρχία να φτάσει στο ίδιο τέλος με την πορτογαλική μοναρχία στις αρχές του 20ού αιώνα και το πολιτικό μήνυμα του τραγουδιού του Pablo Hasel, «Death to the Bourbons», να γίνει πραγματικότητα.

Το ισπανικό κράτος στέκεται και πέφτει με τον βασιλιά ως τον «νόμιμο» διάδοχο του «ηγέτη» Francisco Franco, του οποίου βασιλιά το καθήκον ήταν και είναι να διατηρήσει τον ουσιαστικά Φρανκιστικό χαρακτήρα της ισπανικής "ολιγαρχικής δημοκρατίας". Εάν το ισπανικό κράτος κλιμακώσει αυτήν τη σύγκρουση περαιτέρω, αργά ή γρήγορα η ζωή ολόκληρης της βασιλικής οικογένειας θα είναι αναπόφευκτα σε κίνδυνο. Μπορεί να ελπίζουν βέβαια κάποιοι από αυτό το καθεστώς ότι οι καταλανοί πολιτικοί, οι οποίοι από την αρχή και επανειλημμένα αγωνίστηκαν για έναν ειρηνικό δρόμο με διάλογο για την επίτευξη της αυτονομίας από το ισπανικό κράτος, να αποκηρύξουν κάθε βία, ωστόσο, όσο περισσότερο το ισπανικό κράτος βασίζεται στη βίαιη καταστολή και καταπιέζει όχι μόνο τον καταλανικό λαό, αλλά και άλλες μειονότητες με βία, τόσο πιθανότερο είναι η απώλεια ανθρώπινων ζωών και από τις δύο πλευρές, πράγμα που θα έπρεπε να προσπαθήσουν να το αποφύγουν.
https://www.vilaweb.cat/noticies/noves-concentracions-contra-lempresonament-de-pablo-hasel/

Η Ευρώπη των «ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων» υποτίθεται, παραμένει σιωπηλή και παρακολουθεί. Το γεγονός ότι οι κορυφαίοι εκπρόσωποί της ανέχονται όλες αυτές τις παραβιάσεις από το ισπανικό κράτος αφαιρεί την αξιοπιστία κάθε κριτικής που η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να διακηρύξει κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων-δημοκρατικών δικαιωμάτων από άλλα κράτη.

Τα κινήματα πολιτών στην Ευρώπη θα πρέπει να αποκαλύψουν όλο και περισσότερο τα υποκριτικά διπλά πρότυπά της και να σταθούν δίπλα στην Καταλάνικη νεολαία που σημαντικό της μέρος[1] δεν επιδιώκει τη δημιουργία ενός νέου εθνικού κράτους, αλλά την αυτονομία μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, στα πλαίσια της «Ευρώπης των Περιφερειών και όχι των τραπεζιτών»
 
 


[1] Ένα σημαντικό μέρος του κινήματος ανεξαρτησίας-αυτονομίας της Καταλονίας από το φράγκικο ισπανικό κράτος σήμερα, δεν τάσσεται υπέρ ενός «Εθνικού Καταλανικού κράτους, αλλά για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης( https://www.anarkismo.net/article/21871). Ο Miguel Pérez, ο διεθνής γραμματέας της CNT ( Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας -Confederación Nacional del Trabajo, που είναι η ισπανική συνομοσπονδία αναρχοσυνδικαλιστικών ενώσεων συνδεδεμένη με τον Διεθνή Συνεταιρισμό Εργατών και έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στο ισπανικό εργατικό κίνημα, έχει δηλώσει για παράδειγμα πρόσφατα: «Μην κάνετε κανένα λάθος, ενώ αντιτασσόμαστε σταθερά στην καταστολή από ένα όλο και πιο αυταρχικό κράτος και τους φασίστες συμμάχους του, δεν υποστηρίζουμε καθόλου την εθνικιστική ατζέντα. Όλη αυτή την εβδομάδα υπήρξαν αμέτρητες διαδηλώσεις στην Καταλονία για την υπεράσπιση του σημερινού δημοψηφίσματος, της ανεξαρτησίας, της αυτοδιάθεσης ... πείτε το όπως θέλετε…»

Στο πρόσωπο του Δ. Κουφοντίνα ο Κ. Μητσοτάκης εφαρμόζει μία προσωπική βεντέτα -- αλλά και μία μοναρχική αντίληψη του κράτους και της δημοκρατίας.

Του Ανδρέα Κοσιάρη

Ο κρατούμενος Δ. Κουφοντίνας βρίσκεται πλέον στην εντατική εκτίοντας την 42η ημέρα της απεργίας πείνας του. Ο θάνατός του δεν θα είναι ένα «ατύχημα» ή ένα «αναπόφευκτο συμβάν», αλλά μία προσωπική και πολιτική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη έφερε την οικογένεια Μητσοτάκη σε συνθήκες προσωπικής βεντέτας με τον Δ. Κουφοντίνα. Το μαρτυρούν οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της οικογένειας στη δημόσια σφαίρα το διάστημα που ο κρατούμενος διεκδικούσε και λάμβανε το νόμιμο δικαίωμά του σε άδειες. Το μαρτυρά και το αποκορύφωμα του φωτογραφικού νόμου για τη μη έκτιση της ποινής του σε αγροτικές φυλακές, που είναι και ο ίδιος νόμος τον οποίο ο Πρωθυπουργός και οι εντολοδόχοι του αρνούνται να εφαρμόσουν, καθώς ορίζει τη μεταγωγή του κρατούμενου στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη, δηλαδή τον Κορυδαλλό.
Θα πρέπει να σημειωθεί ξανά και ξανά, ότι ο Δ. Κουφοντίνας δεν διεκδικεί «να πάει σπίτι του», όπως η παραπληροφόρηση των ΜΜΕ και της κυβέρνησης έχει οδηγήσει τον κόσμο να πιστεύει. Διεκδικεί να εφαρμοστεί στην περίπτωσή του ο νόμος — ακόμα κι αυτός ο φωτογραφικός, που γράφτηκε ειδικά για να στερήσει από αυτόν την κράτηση σε αγροτικές φυλακές. Και όσοι του αρνούνται αυτό το δικαίωμα, το κάνουν με έωλα και αστήρικτα επιχειρήματα, με υπεκφυγές και αρνήσεις ευθύνης.
Η βεντέτα αυτή της οικογένειας Μητσοτάκη, ίσως να είναι κατανοητή σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορεί όμως να είναι ανεκτή σε πολιτικό και πολιτειακό. Ενέχει μια μοναρχική αντίληψη της πολιτικής ζωής από τον Κ. Μητσοτάκη και μία εκδικητική επιθυμία – υπαρκτή στα χωριά της Κρήτης και της Μάνης, αλλά απαράδεκτη σε επίπεδο κράτους και δημοκρατίας.
Πέρα από προσωπικό, όμως, το ζήτημα είναι και άκρως πολιτικό. Ο Κ. Μητσοτάκης επιθυμεί να εμφανιστεί Θατσερικότερος της Θάτσερ, αγνοώντας επιδεικτικά τα νόμιμα δικαιώματα ενός κρατούμενου και οδηγώντας τον στον θάνατο, τον πρώτο στην Ευρώπη από απεργία πείνας έπειτα από εκείνον του Μπόμπι Σαντς.
Η κίνηση αυτή θα ικανοποιήσει τα άγρια, απάνθρωπα ένστικτα των ακροδεξιών βουλευτών και της βάσης που στηρίζουν τον Μητσοτάκη. Είναι όμως και προάγγελος της επόμενης ημέρας και της καταστολής των πολιτικών ελευθεριών που θα ακολουθήσουν.
Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ενδεχόμενος θάνατος του Δ. Κουφοντίνα θα προκαλέσει αντιδράσεις και έκρηξη στους δρόμους της χώρας. Όχι μόνο από όσους ταυτίζονται πολιτικά με τον Δ. Κουφοντίνα, αλλά και από όσους, αν και διαφωνούν έντονα με τη δράση του, θεωρούν ότι η δημοκρατία οφείλει να παρέχει ίσα δικαιώματα στους κρατούμενους και δεν μπορεί να τους εκδικείται ετσιθελικά. Όλοι τους θα χαρακτηριστούν «φιλοτρομοκράτες» – ήδη συμβαίνει. Οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι δικηγόροι, οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι απλοί πολίτες που υπερασπίζονται των δικαιωμάτων του κρατούμενου Κουφοντίνα, έχουν ήδη χαρακτηριστεί ως «εχθροί» του πολιτεύματος, «μπολσεβίκοι» και «τρομοκράτες» από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που ελέγχει – με τα ίδια «επιχειρήματα» έχουν απειληθεί ήδη και από τη νεολαία της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Η καταστολή στις αντιδράσεις για ενδεχόμενο θάνατο του Κουφοντίνα θα έχει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά, πιο άγρια ακόμα κι από την καταστολή που ήδη εφαρμόζεται σε όσους διαδηλώνουν για τα δικαιώματά του – θα είναι καταστολή εναντίον «εχθρών της δημοκρατίας», κι ας υπερασπίζονται αρκετοί από αυτούς ακριβώς αυτή την ίδια τη δημοκρατία. Θα είναι ένα πολιτικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», ενάντια αρχικά στους αναρχικούς κι έπειτα στους αριστερούς — από εκείνα που ονειρεύονται οι Μπογδάνοι και οι πρώην τσεκουροφόροι υπουργοί Εσωτερικών. Θα είναι ένα λουτρό αίματος, χημικών και συλλήψεων, με τους οπαδούς της ΝΔ να ζητωκραυγάζουν ως θεατές στην αρένα, αφού η εικόνα που έχουν διαμορφώσει για το πολίτευμα είναι αυτή που τους δίνει ο Κ. Μητσοτάκης.
Η εικόνα της μοναρχικής «δημοκρατίας», όπου η οικογένεια του βασιλέως αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, ποιος έχει δικαιώματα και ποιος όχι.

πηγή


Σχόλιο: Τι είναι άλλωστε ένας θάνατος μπροστά στην πολιτική επιβίωση ενός Μητσοτάκη; Εδώ δεν δίστασαν να συγκαλύψουν βιασμούς ανηλίκων, στον Κουφοντίνα θα σταματήσουν;
Έχουν τη σιγουριά ότι δημιουργώντας τόσο τοξικό κλίμα, θα αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη μέσα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε στην εξόντωση ενός απεργού πείνας, ούτε στη διεθνή κατακραυγή. Θεωρούν ότι η διαχείριση που κάνουν θα έχει μηδενική επίπτωση στους οπαδούς τους και μάλιστα ότι θα υπάρξει και συσπείρωση αν καταφέρουν να αλλάξουν την ατζέντα και να παραμερίσουν τον εφιάλτη του Λιγνάδη.
Να θυμίσουμε όμως ότι καμιά κυβέρνηση μετά τη χούντα δεν άφησε να πεθάνει ένας απεργός πείνας, ενώ οι τελευταίοι νεκροί απεργοί πείνας στην Ευρώπη (πλην Τουρκίας) ήταν το 1981 o Μπόμπι Σαντς, μέλος του IRA, και οι σύντροφοί του.
Να μην αφήσουμε να υπάρξει ο πρώτος νεκρός απεργός πείνας στις φυλακές από την μεταπολίτευση. Στην Ελλάδα, και σωστά, η θανατική ποινή έχει καταργηθεί. Να μην επιτρέψουμε την εισαγωγή της από την πίσω πόρτα!