Από το tvxs.gr, μέσω αυτής της έρευνας που ξεκίνησε και συνεχίζει -ως πολιτική - κοινωνική δράση- η δημοσιογράφος Κρυσταλία Πατούλη, απευθύνουμε και επίσημα το συγκεκριμένο ερώτημα σε όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών, με σκοπό έναν δημόσιο διάλογο ώστε α) να επικοινωνήσουμε τις απόψεις και τις θέσεις μας για την ελληνική κρίση σε όλους τους τομείς, και β) να δηλώσουμε ακόμα και την πρόθεση-πρόσκλησή μας για μελλοντική συνάντηση των συμμετεχόντων για μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση για το «Τι πρέπει να κάνουμε». Δηλαδή μιας προσπάθειας να μη μείνουμε στα λόγια.
Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε; Ως συστημικός σύμβουλος εκτός από δημοσιογράφος γνωρίζω ότι μία κρίση είναι πρώτα από όλα αλλαγή, και -αν θέλουμε- μπορεί να φέρει τη μεταμόρφωση σε ένα σύστημα, κάτι σημαντικότερο και δημιουργικότερο και από μία επανάσταση.
Καταλαβαίνουν όλοι τι λέμε. Γιατί πόσο πιο crystal clear να γίνει ότι μάλλον ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας όπως απάντησε ο Σωτήρης Χατζάκης; να συνεργαζόμαστε όπως απάντησε η Ελένη Νίνα, να λέμε την αλήθεια όπως απάντησε ο Σωτήρης Δημητρίου ή ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ότι ξεχάσαμε να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά όπως απάντησε ο Γρηγόρης Γκιζέλης. Ότι ξεχάσαμε όσα μας δίδαξε η ιστορία μας όπως απάντησε η Μαρία Μπέικου. Ότι ξεχάσαμε να εκφράζουμε την άποψή μας όπως απάντησε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Ότι ξεχάσαμε τι είναι δημοκρατία όπως απάντησε και συνεχώς μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς. Ότι ξεχάσαμε να παίρνουμε θέση, αυτό δηλαδή που απάντησε και με πράξεις ο Μίκης θεοδωράκης. Εφόσον αν πάρει κανείς θέση τότε σημαίνει ότι αρχίζει και η δράση και η πράξη που αναπόφευκτα την ακολουθεί!
Βρίζουμε τους πολιτικούς για την κατάσταση που δημιούργησαν στην Ελλάδα και είμαστε εξοργισμένοι εκτός των άλλων με την αριστερά που δεν ενώνεται να βρει έναν κοινό «λόγο». Και όλοι οι υπόλοιποι ως πολίτες τι κάνουμε; Βρίσκουμε μήπως έναν κοινό… τόπο; Για το τι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε; Όλοι μαζί; Κάτι; Ένα έστω ΚΟΙΝΟ; Τότε γιατί λεγόμαστε άνθρωποι; Αν δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε; Να συνεννοούμαστε; Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας αναρωτιούνται οι περισσότεροι. Γιατί δεν συναντιούνται να προσπαθήσουν έστω;
Και οι νόμοι που δεν υποστηρίζουν τελικά τον πολίτη αλλά το κράτος, όπως απάντησαν πολλοί, να μην μας δίνουν τη δυνατότητα τουλάχιστον για δικαιοσύνη ή απλά για δημοσιότητα της αλήθειας που είναι και η αρχή της δικαιοσύνης. Οι πελατειακές σχέσεις ή η διαφθορά δε; Μονίμως σε έξαρση… όπως απάντησε και ο Γρηγόρης Ψαριανός. Ή η εκμετάλλευση του αδύναμου γονιού που το παιδί του κινδυνεύει σε ένα νοσοκομείο, ακόμη είναι στα χέρια του όποιου γιατρού που αναμένει το φακελάκι του. Ή η ταπείνωση των συνταξιούχων που συνεχίζεται όπως απάντησε ο Γιάννης Ζουγανέλης, ενώ πέρασαν κατοχή, πολέμους, αντίσταση, εμφύλιο, και τόσα άλλα, με μία σκοροφαγωμένη σύνταξη που όλο μειώνεται. Και ο ατομικισμός φυσικά να βασιλεύει αμείλικτος όπως απάντησε ο Γιάννης Μακριδάκης.
Πολλές ήταν οι απαντήσεις μέχρι τώρα. Από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές ίσως «φυλές», ή πιθανώς με ελάχιστα κοινά μεταξύ τους, όμως έχοντας στο δια ταύτα κάτι κοινό: Την απόφαση για ανάληψη ευθύνης που υπαγορεύει η έκθεση μιας άποψης, αφού άλλωστε όλοι ξέρουν λίγο ως πολύ τον τρόπο πώς λύνονται τα μεγάλα προβλήματα: με brain storming. Ο καθένας δηλαδή καταθέτει τις ιδέες του και κάπου εκεί, όταν όλοι έχουν εκφέρουν τη γνώμη τους χωρίς φόβο και πάθος, διαφαίνονται και οι πιθανές λύσεις αλλά και οι ρεαλιστικές υλοποιήσεις. Πρωταγωνιστεί επιτέλους η ευθύνη του προσωπικού στίγματος αφού ο δρόμος τελικά για μια κοινωνία που είναι σε αλλαγή είναι αρχικά ένας: Η επικοινωνία, δηλαδή η δημοκρατία, άρα η συμμετοχή στα κοινά.
Σήμερα, λοιπόν, η συγκεκριμένη έρευνα του «τι πρέπει να κάνουμε» βρίσκεται κάπου στη μέση του δρόμου. Πολλά πρόσωπα και από εκείνα που μας έχουν προταθεί από αναγνώστες του tvxs.gr (και τους ευχαριστούμε για την συμμετοχή) έχουν ήδη ερωτηθεί και αναμένουμε τις απαντήσεις τους και καθημερινά προσκαλούμε στο ιντερνετικό αυτό πάνελ όλο και περισσότερους.
Συγχρόνως σήμερα καλούμε και από εδώ για αυτή την έρευνα όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, όπως π.χ. από την εταιρεία συγγραφέων, από την Πανεπιστημιακή κοινότητα, από τον κύκλο των καλλιτεχνών, από όλες τις κοινωνικές ομάδες εθελοντικές και μη που δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς, τους πολιτικούς που σέβονται την ευθύνη που έχουν αναλάβει και τέλος εκείνους τους δημοσιογράφους που δεν ασχολούνται (εξ απαλών ονύχων) με όσους μας έφεραν ως εδώ, αλλά με όλους εκείνους που το εισπράττουν όπως π.χ. τη νεολαία και τα παιδιά, τους άνεργους, τις γυναίκες, τις μητέρες, τους γονείς, τους συνταξιούχους, ή με όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες δράσης που κινητοποιούνται εθελοντικά για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ; Να αλλάξουμε τους νόμους μας; Το ίδιο το Σύνταγμα; Τη νοοτροπία μας; Την παιδεία μας; Τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας; Τις αξίες μας; Τον τρόπο που επικοινωνούμε; Να βγούμε στους δρόμους και να μη ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας μέχρι να αναγκάσουμε τους όποιους κυβερνώντες να βρουν μια λύση; Να κάνουμε δημοψήφισμα για το κάθε τι που μας αφορά και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε την… τύχη μας από τον καναπέ μας; Να απαιτήσουμε την τιμωρία όποιων ενόχων;
Ότι κι αν είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, ζητάμε να το επικοινωνήσουμε μέσα από τις συγκεκριμένες απαντήσεις.
Προσκαλούμε, λοιπόν, όλους όσοι θέλουν να συμμετέχουν σε αυτόν τον ανοιχτό δημόσιο διάλογο για: προβληματισμό, σκέψεις, απόψεις, προτάσεις και θέσεις... Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Όποιος δεν παίρνει θέση, δεν είναι άνθρωπος» όπως έχει αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς.
Κρυσταλία Πατούλη
Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε; Ως συστημικός σύμβουλος εκτός από δημοσιογράφος γνωρίζω ότι μία κρίση είναι πρώτα από όλα αλλαγή, και -αν θέλουμε- μπορεί να φέρει τη μεταμόρφωση σε ένα σύστημα, κάτι σημαντικότερο και δημιουργικότερο και από μία επανάσταση.
Καταλαβαίνουν όλοι τι λέμε. Γιατί πόσο πιο crystal clear να γίνει ότι μάλλον ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας όπως απάντησε ο Σωτήρης Χατζάκης; να συνεργαζόμαστε όπως απάντησε η Ελένη Νίνα, να λέμε την αλήθεια όπως απάντησε ο Σωτήρης Δημητρίου ή ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ότι ξεχάσαμε να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά όπως απάντησε ο Γρηγόρης Γκιζέλης. Ότι ξεχάσαμε όσα μας δίδαξε η ιστορία μας όπως απάντησε η Μαρία Μπέικου. Ότι ξεχάσαμε να εκφράζουμε την άποψή μας όπως απάντησε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Ότι ξεχάσαμε τι είναι δημοκρατία όπως απάντησε και συνεχώς μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς. Ότι ξεχάσαμε να παίρνουμε θέση, αυτό δηλαδή που απάντησε και με πράξεις ο Μίκης θεοδωράκης. Εφόσον αν πάρει κανείς θέση τότε σημαίνει ότι αρχίζει και η δράση και η πράξη που αναπόφευκτα την ακολουθεί!
Βρίζουμε τους πολιτικούς για την κατάσταση που δημιούργησαν στην Ελλάδα και είμαστε εξοργισμένοι εκτός των άλλων με την αριστερά που δεν ενώνεται να βρει έναν κοινό «λόγο». Και όλοι οι υπόλοιποι ως πολίτες τι κάνουμε; Βρίσκουμε μήπως έναν κοινό… τόπο; Για το τι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε; Όλοι μαζί; Κάτι; Ένα έστω ΚΟΙΝΟ; Τότε γιατί λεγόμαστε άνθρωποι; Αν δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε; Να συνεννοούμαστε; Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας αναρωτιούνται οι περισσότεροι. Γιατί δεν συναντιούνται να προσπαθήσουν έστω;
Και οι νόμοι που δεν υποστηρίζουν τελικά τον πολίτη αλλά το κράτος, όπως απάντησαν πολλοί, να μην μας δίνουν τη δυνατότητα τουλάχιστον για δικαιοσύνη ή απλά για δημοσιότητα της αλήθειας που είναι και η αρχή της δικαιοσύνης. Οι πελατειακές σχέσεις ή η διαφθορά δε; Μονίμως σε έξαρση… όπως απάντησε και ο Γρηγόρης Ψαριανός. Ή η εκμετάλλευση του αδύναμου γονιού που το παιδί του κινδυνεύει σε ένα νοσοκομείο, ακόμη είναι στα χέρια του όποιου γιατρού που αναμένει το φακελάκι του. Ή η ταπείνωση των συνταξιούχων που συνεχίζεται όπως απάντησε ο Γιάννης Ζουγανέλης, ενώ πέρασαν κατοχή, πολέμους, αντίσταση, εμφύλιο, και τόσα άλλα, με μία σκοροφαγωμένη σύνταξη που όλο μειώνεται. Και ο ατομικισμός φυσικά να βασιλεύει αμείλικτος όπως απάντησε ο Γιάννης Μακριδάκης.
Πολλές ήταν οι απαντήσεις μέχρι τώρα. Από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές ίσως «φυλές», ή πιθανώς με ελάχιστα κοινά μεταξύ τους, όμως έχοντας στο δια ταύτα κάτι κοινό: Την απόφαση για ανάληψη ευθύνης που υπαγορεύει η έκθεση μιας άποψης, αφού άλλωστε όλοι ξέρουν λίγο ως πολύ τον τρόπο πώς λύνονται τα μεγάλα προβλήματα: με brain storming. Ο καθένας δηλαδή καταθέτει τις ιδέες του και κάπου εκεί, όταν όλοι έχουν εκφέρουν τη γνώμη τους χωρίς φόβο και πάθος, διαφαίνονται και οι πιθανές λύσεις αλλά και οι ρεαλιστικές υλοποιήσεις. Πρωταγωνιστεί επιτέλους η ευθύνη του προσωπικού στίγματος αφού ο δρόμος τελικά για μια κοινωνία που είναι σε αλλαγή είναι αρχικά ένας: Η επικοινωνία, δηλαδή η δημοκρατία, άρα η συμμετοχή στα κοινά.
Σήμερα, λοιπόν, η συγκεκριμένη έρευνα του «τι πρέπει να κάνουμε» βρίσκεται κάπου στη μέση του δρόμου. Πολλά πρόσωπα και από εκείνα που μας έχουν προταθεί από αναγνώστες του tvxs.gr (και τους ευχαριστούμε για την συμμετοχή) έχουν ήδη ερωτηθεί και αναμένουμε τις απαντήσεις τους και καθημερινά προσκαλούμε στο ιντερνετικό αυτό πάνελ όλο και περισσότερους.
Συγχρόνως σήμερα καλούμε και από εδώ για αυτή την έρευνα όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, όπως π.χ. από την εταιρεία συγγραφέων, από την Πανεπιστημιακή κοινότητα, από τον κύκλο των καλλιτεχνών, από όλες τις κοινωνικές ομάδες εθελοντικές και μη που δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς, τους πολιτικούς που σέβονται την ευθύνη που έχουν αναλάβει και τέλος εκείνους τους δημοσιογράφους που δεν ασχολούνται (εξ απαλών ονύχων) με όσους μας έφεραν ως εδώ, αλλά με όλους εκείνους που το εισπράττουν όπως π.χ. τη νεολαία και τα παιδιά, τους άνεργους, τις γυναίκες, τις μητέρες, τους γονείς, τους συνταξιούχους, ή με όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες δράσης που κινητοποιούνται εθελοντικά για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ; Να αλλάξουμε τους νόμους μας; Το ίδιο το Σύνταγμα; Τη νοοτροπία μας; Την παιδεία μας; Τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας; Τις αξίες μας; Τον τρόπο που επικοινωνούμε; Να βγούμε στους δρόμους και να μη ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας μέχρι να αναγκάσουμε τους όποιους κυβερνώντες να βρουν μια λύση; Να κάνουμε δημοψήφισμα για το κάθε τι που μας αφορά και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε την… τύχη μας από τον καναπέ μας; Να απαιτήσουμε την τιμωρία όποιων ενόχων;
Ότι κι αν είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, ζητάμε να το επικοινωνήσουμε μέσα από τις συγκεκριμένες απαντήσεις.
Προσκαλούμε, λοιπόν, όλους όσοι θέλουν να συμμετέχουν σε αυτόν τον ανοιχτό δημόσιο διάλογο για: προβληματισμό, σκέψεις, απόψεις, προτάσεις και θέσεις... Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Όποιος δεν παίρνει θέση, δεν είναι άνθρωπος» όπως έχει αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς.
Κρυσταλία Πατούλη
RSS Feed
