To αίολο ερώτημα: Eυρώ πάση θυσία;

Αίολο χαρακτηρίζεται εν αρχή, διότι επί της ουσίας δεν εμπεδώνεται η ακέραια θέση του, δεν συνειδητοποιείται από κανέναν και άρα δεν απαντάται στη θέση που ρητά ορίζει…όσες αποκρίσεις και εάν δεχθεί.

Ειλικρινά έχουμε μάθει εν τη ρύμη του λόγου όχι μόνο να παραφράζουμε αλλά και τροποποιούμε τα νοήματα των λέξεων κατά δοκούν ή έστω κατά το κοινώς νοούμενο.

Ας δούμε ήρεμα λοιπόν κάνοντας το πρώτο μάθημα της έννοιας ‘’πάση θυσία’’.

-Ευρώ λοιπόν αγαπητέ μου καλλιεργημένε πολίτη;
-Ευρώ.
-Πάση θυσία;
-Πάση! Διότι έξω από αυτό η ζωή θα ήταν κόλαση, πολύ χειρότερη από ήδη κακή υπάρχουσα και καταστροφική και... και.. και προσθέστε και εσείς με τη σειρά σας όποια άλλη τρομολέξη επιθυμείτε και θα με βρει σύμφωνο.

Είναι η αλήθεια, απελπίζεται κανείς…
Θα μπορούσε να κριθεί αυτονόητη η σημασία (πάση θυσία) αλλά σας ορκίζομαι πως δεν είναι, καθώς πάση θυσία σημαίνει τα πάντα που μπορεί να πάθει ο εκάστοτε υπογράφων προκειμένου να πετύχει-αποκτήσει το στόχο του. 

Ας ξεκινήσουμε με τα τετριμμένα. 
Να μειώσουμε τους μισθούς; Να τους μειώσουμε αρκεί να μείνουμε στο ευρώ, διότι έξω από αυτό καταστροφή. Ωραία! 
Να κόψουμε τις κομμένες συντάξεις από τα 300 ευρώ στα διακόσια ή και στα εκατό; Ναι, διότι τι να κάνουμε οι καταστάσεις το επιβάλλουν και ασφαλώς και κανείς μας δεν χαίρεται. Σκοπός μας να μείνουμε στο Ευρώ... 

Ωραία και πάλι!

Να επανέλθει ο φόρος παρθενίας; Τι να κάνουμε εδώ που έχουμε φτάσει… Ναι, να επανέλθει. Να κοπεί το δεξί το χέρι από κάθε πολίτη ώστε να μπορεί να κρατάει με το αριστερό το Ευρώ; Ναι να κοπεί.
Σύμφωνοι υπερβάλλω, όμως δεν γίνεται αλλιώς διότι κάπου πρέπει να υπάρχει το όριο
Μέσα από την υπερβολή λοιπόν, παρουσιάζεται αυτούσιο το σφάλμα του ‘’Ναι’’ στο ''πάση". Το ''άπαν'' περιλαμβάνει άπαντα από την αρχή της ζωής μέχρι και το έσχατο ίχνος της, πριν τη λήξη αυτής.

Επομένως εάν κρίνουμε υπερβολική την προηγούμενη τοποθέτηση μου, συνομολογούμε ότι στην έκφραση ‘’πάση θυσία’’ υπάρχει αυτονοήτως -και εάν όχι για κάποιους θα πρέπει να τοποθετηθεί- ένα όριο. Ο θάνατος. 

Θέλετε να σας σκοτώσουμε και αμέσως μετά να σας εξασφαλίσουμε το ευρώ;
Όχι, -επιτέλους!- θα ήταν η προφανής απάντηση...

Αρχίζει πλέον να διαφαίνεται το ρητορικό της ερώτησης ‘’Πάση θυσία;’’ Το "Ναι" ξεστομίζεται ευκόλως ώστε να απλώσει την έννοιά του στα θεμιτά όρια… 

Εάν εν συνεχεία -για παράδειγμα- έλεγαν σε κάποιον να σκοτώσουμε το παιδί σου ώστε να έχεις ευρώ θα έλεγε και πάλι προφανώς όχι, άρα υπάρχουν και δεύτερα όρια. Αυτό το πλήθος των ορίων λοιπόν πρέπει να ειπωθεί-συμφωνηθεί ξεκινώντας από το τέλος, -αφού αλλιώς δεν μπορούμε (όντες μαθητές του δημοτικού) και επί πλέον εμπλεγμένοι με οργή στις πάγιες αντιλήψεις μας, ιδίως αυτό(!)- μήπως και βγάλουμε άκρη...

Η πορεία της ακολουθίας των ερωτημάτων λοιπόν, διαμορφώνεται ως ακολούθως:

• Ζωή ή Ευρώ;

Όσοι επιλέξουν Ζωή, από την μία μεριά… Θα υπάρξουν άραγε υπόλοιποι; Διερωτώμαι. Και συνεχίζουμε…

• Αρτιμελείς ή Ευρώ;  Αρτιμελείς!
• ....
• ....
• Κυρίαρχοι του κράτους μας ή όχι; Εδώ βεβαίως θα υπάρξει μείζων πρόβλημα διότι η έννοια κυρίαρχος πολλές φορές συνυφαίνεται με το χρήμα και άλλες, με την φυσική ελευθερία… Τα στάνταρ με τα χρόνια και τη ραστώνη -που επικολλάται σαν ιδρώτας στο δέρμα μας…- χάνουν τις φόρμες τους (!)

Θεωρώ ότι μέχρι εκεί θα καταφέρουμε να φτάσουμε ομονοώντας. Πέραν από αυτού του ερωτήματος όμως, διχασμός.

Βεβαίως μέχρι στιγμής έχουμε ένα κέρδος. Έχουμε αποδείξει την ηλιθιότητα του διλλήμματος ‘’Πάση θυσία’’ και έχουμε αποδεχθεί την άλλη, εκείνη που λέει ότι λέγοντας ‘’πάση θυσία’’ εννοείται ότι δεν μιλάμε για θάνατο ή διαπόμπευση(;)…

Νέα προβλήματα -πέραν της συνομολόγησης του μη θανάτου, φαντάζομαι- και μάλιστα τεράστια!

Θα πρέπει εκ νέου να συμφωνήσουμε ως -δύσκολος- λαός, πότε διαπομπεύεται κάποιος. Για μερικούς η απώλεια τιμής έρχεται με το "φτερό" και για άλλους με το φτύσιμο τη σφαλιάρα ή το δημόσιο ξεβράκωμα… Δεν είναι λογικό να υπάρχει συμφωνία για μια κάποια μέση λύση;

• Η φράση λοιπόν Ευρώ πάση θυσία και ακολούθως η αναμονή περί της καταφάσεώς της, θωρείται πάρα πολύ προχωρημένη και ομολογείται –θετικά ή αρνητικά- (από την ικανή πλειοψηφία όλων ημών) μετερχόμενη ρηχές, ρηχότατες και άρα αδύναμες επιχειρηματολογήσεις, που εδρεύουν σε μαγκωμένα πιστεύω.

Το ζήτημα δεν είναι Ευρώ ή Δραχμή, αλλά προτεινόμενος τρόπος ζωής. Υπήρχε ξέρετε πάντοτε το θετικό και το αρνητικό σε κάθε περίπτωση. Το (+) και το (-) και άμα τη ζεύξη τους το Ο. 

Η ελευθερία γενικώς δεν συνέπραττε ποτέ με το χρήμα καθώς ο αφέντης γινόταν τελικώς δούλος του εργάτη του (φλσ) διότι άνευ αυτού έχανε τα οφίτσια που τον έχριζαν άρχοντα -υφίσταται αφέντης δίχως δούλο;- ή του πάθους του για αυτό (πρκτ). Γνωρίζω ότι τέτοιες θεωρήσεις πόρρω απέχουν από την πράξη όπου θέλει το χρήμα να ρέει ζεστό, στο τραπέζι το πλούσιο, με όλα τα ακολουθούντα αυτό και ...γαία πυρί μιχθήτο. 

Δυναμώστε τις μουσικές τώρα γλεντάμε ανθιστάμενοι εις πάσης φύσεως αλλαγές... αντέχουμε. 

Όλα τα υπόλοιπα περί ηθικής υποχρέωσης, περί ορθώς ίστασθαι εις τους δανειστές κ.λ.π. έχουν το υπέροχο χρώμα της υποκρισίας και το άλλο του μισθού, της συντάξεως, της βολής… του καλώς είμαστε πού να τρέχουμε για λευτεριές τώρα…(Πάση θυσία λοιπόν!)

Στο ζύγι μπαίνει από τη μια, η δυσκόλως διαχειρίσιμη ελευθερία μας και από την άλλη ο τρόπος ζωής υπό το ‘’ευγενές’’ δάκτυλο του επιτρόπου που χαράσσει την δική μας πορεία  στο διηνεκές μην απατάσθε…

Η επιλογή θα είναι για άλλη φορά αποτέλεσμα της βολικής ή μη σκέψης μας…

* και ορθά σε κάποιες περιτπώσεις π.χ. Την υπεράσπιση της πατρίδας!

 
Πηγή:
http://politisg.blogspot.gr/2015/05/blog-post_6.html