Γιώργος Σταματόπουλος
«Η κατάργηση της επιτροπής χρέους, όπως και η κατάργηση της επιτροπής για τα σκάνδαλα Ζίμενς κ.λπ. και της επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, θα αποτελεί κάτι ανάλογο με τη Βάρκιζα, ίσως με εξ ίσου σοβαρές επιπτώσεις». Αυτή ήταν η κατακλείδα σημειώματος του καθηγητή Δημήτρη Σκαρπαλέζου στην «Εφ.Συν.»της Πέμπτης.
Ανεξάρτητα από την εκτίμησή του (σύγκριση με Βάρκιζα), ο λόγος του παραμένει καίριος και ουσιαστικός. Ενα από τα ισχυρά όπλα που διέθετε η κυβέρνηση, εκτός από το εντυπωσιακό 62% του δημοψηφίσματος, ήταν το πόρισμα αυτών των επιτροπών, το οποίο αποδεικνύει την αισχρότητα των δανειστών, το μη βιώσιμο του χρέους και τις ηθικές και νομικές υποχρεώσεις της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα.
Οι ρεαλιστές βέβαια της κυβέρνησης περί άλλα τυρβάζουν· σφυρίζουν κλέφτικα κάθε φορά που γίνεται λόγος για χρέος, Ζίμενς, λίστες Λαγκάρντ κ.ά., ακριβώς διότι γνωρίζουν ότι αν τα χρησιμοποιήσουν, πράγμα καθ’ όλα νόμιμο, θα δυσαρεστήσουν τους ισχυρούς εταίρους και άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί τους.
Τι να κάνουμε, έτσι είναι η εξουσία· όποιος τη θέλει πάση θυσία πρέπει να απογυμνωθεί, να ταπεινωθεί, να δηλώσει υποταγή όπως κάνουν όλοι οι εξουσιαστές, όλης της Γης, όλους τους αιώνες (και στους αιώνες των αιώνων... αλληλούια· κάπως έτσι).
Τέτοια κείμενα σαν του καθηγητή χαλάνε τον ύπνο των κυβερνητικών διότι τους θυμίζουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αντίσταση, έννοιες που μερικοί δεν τις έχουν ξεχάσει ακόμη και γεμίζουν ενοχές όταν κάποιος τους τις θυμίζει.
Υπάρχουν βεβαίως και οι παχύδερμες συνειδήσεις, που έχουν απωθήσει ό,τι τους συνέδεε (εάν ποτέ τους συνέδεε κάτι) με τις ιδέες της κακόμοιρης της Αριστεράς και με την ίδια την κοινωνία, μακαρίτισσες (;) και οι δύο πλέον, όχι από φυσική εξάντληση αλλά από δολοφονικά χέρια. Με τα παχύδερμα, ως γνωστόν, δεν μπορείς να συζητήσεις· μήπως όμως μπορείς με τους άλλους; Δεν κρύβεται η εξουσιομανία τους, η εξουσιολαγνεία, το ύφος πολλών καρδιναλίων, η πόζα και λοιπά.
Τελικά μάλλον γελάνε άπαντες οι κυβερνητικοί, διαβάζοντας τέτοια κείμενα, είναι βέβαιο, όμως, ότι κάποια στιγμή στο πολύ κοντινό μέλλον θα παγώσει το γέλιο στα χείλη τους· το τελευταίο δεν είναι ευχή, μακάρι μάλιστα να μη συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο, οι ενδείξεις, όμως, για το αναπόφευκτο της παγωμάρας είναι ισχυρότατες, οφθαλμοφανέστατες. Στα κουτουρού κυβερνάνε οι περισσότεροι· προσπαθούν να γίνουν επαγγελματίες στου κασίδη το κεφάλι (κι όποιον πάρει ο χάρος...).
Ασε που θεωρούν ότι κανένα πόρισμα δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των δανειστών. Γιατί, αλήθεια; Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σ’ αυτήν την πεποίθηση, την όχι και τόσο αριστερή θα λέγαμε, παρ’ ότι προέρχεται από αριστερούς;
Μην ψαχνόμαστε και κουραζόμαστε αδίκως· η συνθηκολόγηση είναι αυτή που τους καθοδηγεί πλέον· απλώς τώρα κοιτάνε να εξωραΐσουν με ρητορείες και πομφόλυγες την οδυνηρή ήττα της Αριστεράς. Να είχε προηγηθεί της ήττας και καμιά σύγκρουση... κομμάτια να γίνει· η Αριστερά ηττήθηκε χωρίς να δώσει μια μάχη (εξαιρούνται Ζωή Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης και λίγοι άλλοι).
«Η κατάργηση της επιτροπής χρέους, όπως και η κατάργηση της επιτροπής για τα σκάνδαλα Ζίμενς κ.λπ. και της επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, θα αποτελεί κάτι ανάλογο με τη Βάρκιζα, ίσως με εξ ίσου σοβαρές επιπτώσεις». Αυτή ήταν η κατακλείδα σημειώματος του καθηγητή Δημήτρη Σκαρπαλέζου στην «Εφ.Συν.»της Πέμπτης.
Ανεξάρτητα από την εκτίμησή του (σύγκριση με Βάρκιζα), ο λόγος του παραμένει καίριος και ουσιαστικός. Ενα από τα ισχυρά όπλα που διέθετε η κυβέρνηση, εκτός από το εντυπωσιακό 62% του δημοψηφίσματος, ήταν το πόρισμα αυτών των επιτροπών, το οποίο αποδεικνύει την αισχρότητα των δανειστών, το μη βιώσιμο του χρέους και τις ηθικές και νομικές υποχρεώσεις της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα.
Οι ρεαλιστές βέβαια της κυβέρνησης περί άλλα τυρβάζουν· σφυρίζουν κλέφτικα κάθε φορά που γίνεται λόγος για χρέος, Ζίμενς, λίστες Λαγκάρντ κ.ά., ακριβώς διότι γνωρίζουν ότι αν τα χρησιμοποιήσουν, πράγμα καθ’ όλα νόμιμο, θα δυσαρεστήσουν τους ισχυρούς εταίρους και άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί τους.
Τι να κάνουμε, έτσι είναι η εξουσία· όποιος τη θέλει πάση θυσία πρέπει να απογυμνωθεί, να ταπεινωθεί, να δηλώσει υποταγή όπως κάνουν όλοι οι εξουσιαστές, όλης της Γης, όλους τους αιώνες (και στους αιώνες των αιώνων... αλληλούια· κάπως έτσι).
Τέτοια κείμενα σαν του καθηγητή χαλάνε τον ύπνο των κυβερνητικών διότι τους θυμίζουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αντίσταση, έννοιες που μερικοί δεν τις έχουν ξεχάσει ακόμη και γεμίζουν ενοχές όταν κάποιος τους τις θυμίζει.
Υπάρχουν βεβαίως και οι παχύδερμες συνειδήσεις, που έχουν απωθήσει ό,τι τους συνέδεε (εάν ποτέ τους συνέδεε κάτι) με τις ιδέες της κακόμοιρης της Αριστεράς και με την ίδια την κοινωνία, μακαρίτισσες (;) και οι δύο πλέον, όχι από φυσική εξάντληση αλλά από δολοφονικά χέρια. Με τα παχύδερμα, ως γνωστόν, δεν μπορείς να συζητήσεις· μήπως όμως μπορείς με τους άλλους; Δεν κρύβεται η εξουσιομανία τους, η εξουσιολαγνεία, το ύφος πολλών καρδιναλίων, η πόζα και λοιπά.
Τελικά μάλλον γελάνε άπαντες οι κυβερνητικοί, διαβάζοντας τέτοια κείμενα, είναι βέβαιο, όμως, ότι κάποια στιγμή στο πολύ κοντινό μέλλον θα παγώσει το γέλιο στα χείλη τους· το τελευταίο δεν είναι ευχή, μακάρι μάλιστα να μη συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο, οι ενδείξεις, όμως, για το αναπόφευκτο της παγωμάρας είναι ισχυρότατες, οφθαλμοφανέστατες. Στα κουτουρού κυβερνάνε οι περισσότεροι· προσπαθούν να γίνουν επαγγελματίες στου κασίδη το κεφάλι (κι όποιον πάρει ο χάρος...).
Ασε που θεωρούν ότι κανένα πόρισμα δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των δανειστών. Γιατί, αλήθεια; Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σ’ αυτήν την πεποίθηση, την όχι και τόσο αριστερή θα λέγαμε, παρ’ ότι προέρχεται από αριστερούς;
Μην ψαχνόμαστε και κουραζόμαστε αδίκως· η συνθηκολόγηση είναι αυτή που τους καθοδηγεί πλέον· απλώς τώρα κοιτάνε να εξωραΐσουν με ρητορείες και πομφόλυγες την οδυνηρή ήττα της Αριστεράς. Να είχε προηγηθεί της ήττας και καμιά σύγκρουση... κομμάτια να γίνει· η Αριστερά ηττήθηκε χωρίς να δώσει μια μάχη (εξαιρούνται Ζωή Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης και λίγοι άλλοι).
RSS Feed
