O Χαΐνης Δ. Αποστολάκης εξηγεί γιατί συμμετέχει στη συναυλία υπέρ του «ΟΧΙ».
Ξέρω ότι:
1) Το παγκόσμιο πολίτευμα λέγεται «αστική δημοκρατία». Ο όρος που ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα είναι «ολιγαρχική τυραννία». Είναι τόσο παράλογο, που απειλεί την ανθρωπότητα με εξαφάνιση από τον πλανήτη Γη, το πολύ σε 150 χρόνια, σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους επιστήμονες.
2) Τα δημοψηφίσματα τίθενται από το λαό και όχι από τα κυβερνώντα κόμματα.
3) Κάθε δίλημμα είναι εκβιαστικό και συνεπώς δεν άπτεται της ηθικής μου.
4) Δεν μισώ ούτε αυτούς που τάσσονται με το «Ναι» ούτε αυτούς που υποστηρίζουν το «Όχι».
5) Οι περισσότεροι επιφανείς συστρατεύονται με το ένα ή το άλλο, υπό το φόβο της απομόνωσης, υπό τον τρόμο μη μείνουν χωρίς συμμάχους και χωρίς πελάτες.
6) Οι άνθρωποι που με γοήτευσαν στη ζωή μου δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ και για τίποτα.
7) Σε ένα παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο ωκεανό είναι αδύνατο να δημιουργήσεις μια κεϋνσιανή νησίδα. Ο λόγος δεν είναι μόνο η απόλυτη κυριαρχία των αγορών, αλλά και η εγκατάλειψη επί δεκαετίες των πολιτών σε καταστάσεις ημιμάθειας. Και η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Οι άνθρωποι αυτού του τόπου ήταν δεκαετίες πτωχευμένοι πολιτισμικά πριν αισθανθούν την αδυναμία της τσέπης τους. Οποιαδήποτε νέα κατάσταση δεν μπορεί να έχει άλλη αρχή από την πολιτισμική επανάσταση. Ανα-μόρφωση για όλες και όλους από 5 έως 85 χρόνων.
8) Ο παραλογισμός των αγορών και το επιβαλλόμενο σοκ απαιτούν παράλογες, σοκαριστικές και ταυτόχρονα γοητευτικές και παγκοσμίως πρωτότυπες απαντήσεις, όπως για παράδειγμα η οικοδόμηση προϋποθέσεων μετάβασης σε αμεσοδημοκρατικές, αυτοοργανωμένες κοινότητες.
Συμμετέχω στη συναυλία υπέρ του «Όχι», γιατί είμαι συναισθηματικά αιχμάλωτος στους παλιούς αγνούς αγωνιστές αυτού του τόπου που ξεπήδησαν από την Αριστερά, όπως ο οικουμενικός ακτιβιστής Πάμπλο, όπως ο παγκόσμιος διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης, όπως οι αφανείς μάρτυρες που πήραν την ευθύνη του όλου και το πλήρωσαν ακριβά. Ξέρω, όμως, βαθιά μέσα μου ότι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην αξιοπρέπεια δεν είναι το ψήφισμα μιας Κυριακής, αλλά η διαρκής επανάσταση που σκοτώνει τον παλιό εαυτό μας. Γιατί δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς θάνατο. Ούτε για άτομα ούτε για σύνολα.
Παναγιώτης Φρούντζος, Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Ξέρω ότι:
1) Το παγκόσμιο πολίτευμα λέγεται «αστική δημοκρατία». Ο όρος που ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα είναι «ολιγαρχική τυραννία». Είναι τόσο παράλογο, που απειλεί την ανθρωπότητα με εξαφάνιση από τον πλανήτη Γη, το πολύ σε 150 χρόνια, σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους επιστήμονες.
2) Τα δημοψηφίσματα τίθενται από το λαό και όχι από τα κυβερνώντα κόμματα.
3) Κάθε δίλημμα είναι εκβιαστικό και συνεπώς δεν άπτεται της ηθικής μου.
4) Δεν μισώ ούτε αυτούς που τάσσονται με το «Ναι» ούτε αυτούς που υποστηρίζουν το «Όχι».
5) Οι περισσότεροι επιφανείς συστρατεύονται με το ένα ή το άλλο, υπό το φόβο της απομόνωσης, υπό τον τρόμο μη μείνουν χωρίς συμμάχους και χωρίς πελάτες.
6) Οι άνθρωποι που με γοήτευσαν στη ζωή μου δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ και για τίποτα.
7) Σε ένα παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο ωκεανό είναι αδύνατο να δημιουργήσεις μια κεϋνσιανή νησίδα. Ο λόγος δεν είναι μόνο η απόλυτη κυριαρχία των αγορών, αλλά και η εγκατάλειψη επί δεκαετίες των πολιτών σε καταστάσεις ημιμάθειας. Και η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Οι άνθρωποι αυτού του τόπου ήταν δεκαετίες πτωχευμένοι πολιτισμικά πριν αισθανθούν την αδυναμία της τσέπης τους. Οποιαδήποτε νέα κατάσταση δεν μπορεί να έχει άλλη αρχή από την πολιτισμική επανάσταση. Ανα-μόρφωση για όλες και όλους από 5 έως 85 χρόνων.
8) Ο παραλογισμός των αγορών και το επιβαλλόμενο σοκ απαιτούν παράλογες, σοκαριστικές και ταυτόχρονα γοητευτικές και παγκοσμίως πρωτότυπες απαντήσεις, όπως για παράδειγμα η οικοδόμηση προϋποθέσεων μετάβασης σε αμεσοδημοκρατικές, αυτοοργανωμένες κοινότητες.
Συμμετέχω στη συναυλία υπέρ του «Όχι», γιατί είμαι συναισθηματικά αιχμάλωτος στους παλιούς αγνούς αγωνιστές αυτού του τόπου που ξεπήδησαν από την Αριστερά, όπως ο οικουμενικός ακτιβιστής Πάμπλο, όπως ο παγκόσμιος διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης, όπως οι αφανείς μάρτυρες που πήραν την ευθύνη του όλου και το πλήρωσαν ακριβά. Ξέρω, όμως, βαθιά μέσα μου ότι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην αξιοπρέπεια δεν είναι το ψήφισμα μιας Κυριακής, αλλά η διαρκής επανάσταση που σκοτώνει τον παλιό εαυτό μας. Γιατί δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς θάνατο. Ούτε για άτομα ούτε για σύνολα.
Παναγιώτης Φρούντζος, Κωνσταντίνος Καϊμάκης
RSS Feed
