Αγωνιζόμαστε να μην περάσει το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο
Από τη δεκαετία του 1990, έχει ξεκινήσει μια μεθοδευμένη και συστηματική σειρά νόμων που ξηλώνουν (σε συντονισμό και συγχρονισμό με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων) το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.
Οι παρεμβάσεις που έγιναν στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν το ασφαλιστικό πρόβλημα κυρίως ως πρόβλημα παροχών.
Έτσι, τα μέτρα που πάρθηκαν κατευθύνθηκαν κυρίως στη συμπίεση των παροχών και στη συρρίκνωση των δικαιωμάτων.
Ανηλεή επίθεση δέχθηκε ο τομέας της κοινωνικής ασφάλισης και της υγείας, ενώ το σύστημα πρόνοιας παραμένει εντελώς αδύναμο να καλύψει τις σοβαρές ανάγκες που υπάρχουν και διαρκώς διογκώνονται, ιδίως με τη διεύρυνση της φτώχειας.
Όλοι οι νόμοι των μνημονιακών κυβερνήσεων κινήθηκαν στην ίδια νεοφιλελεύθερη λογική της υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης τμήματος της κοινωνικής ασφάλισης, μέσω μιας βίαιης ενοποίησης των ταμείων, της αύξησης των εισφορών, της μείωσης των παροχών και της διεύρυνσης του χρόνου ασφάλισης, με κύρια θύματα τους νέους εργαζόμενους και τις γυναίκες.
Τα Μνημόνια είχαν εξ αρχής βασικό στόχο να διαλύσει ένα ήδη ετοιμόρροπο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στις προϋπάρχουσες ανεπάρκειες του οποίου, οι διαδοχικές κυβερνήσεις που το έχουν υλοποιήσει, έχουν επιφέρει διαλυτικές αλλοιώσεις.
Τα Μνημόνια ήρθαν για να επιβάλουν ως μοναδικές και αναπόφευκτες τις ταξικές πολιτικές που προσπαθούσαν να μειώσουν το μισθολογικό κόστος και να ενισχύσουν την ιδιωτική ασφαλιστική βιομηχανία.
Πρόκειται για την εφαρμογή των αντασφαλιστήκαν σχεδίων που απέτυχαν πριν από μία δεκαετία και που επανεμφανίστηκαν με ευκαιρία την οικονομική κρίση ως λύση από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που μας οδήγησαν στο κοινωνικό αδιέξοδο.
Οι μνημονιακοί νόμοι που σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν συμβάλλουν στη διαρκή προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα.
Τα βασικά αποτελέσματα των μνημονιακών μοντέλων κοινωνικής προστασίας είναι:
• Κατάργηση της δημόσιου χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσω του περιορισμού εγγύησης του κράτους στη βασική σύνταξη, την κατάργηση της τριμερούς χρηματοδότησης και την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης.
• Δραστικός περιορισμός του κοινωνικού χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης σε μία βασική σύνταξη φτώχειας και ατομική αποταμίευση.
• Μετατροπή ενός συστήματος βασισμένου στην αλληλεγγύη των γενεών σε ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο σύγκρουσης των γενεών και ενοχοποίησης των ηλικιωμένων.
• Εισαγωγή της "βασικής" σύνταξης, που δεν αποτελεί ύστατο δίχτυ ασφαλείας αλλά στρατηγικό στόχο ενός μοντέλου κοινωνικής προστασίας που θα ασχολείται μόνο με την ακραία φτώχεια και όσο θα ασχολείται με αυτήν, θα την διευρύνει.
• Υπολογισμό συντάξιμου μισθού σε όλο τον εργασιακό βίο που καθιστά τη σύνταξη από αναπλήρωση μισθού «εξόδου» σε συσσώρευση αποταμιεύσεων από την εργασία.
• Μακροπρόθεσμος δημοσιονομικός περιορισμός των συνταξιοδοτικών δαπανών, ώστε να αυξηθούν μόνο κατά 2,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, ενώ οι συνταξιούχοι θα έχουν αυξηθεί 70%.
• Αυτοματοποίηση της αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ανά διετία βάσει της αύξησης του προσδόκιμου ζωής.
Στόχος της κυβέρνησης είναι να τηρηθούν οι δεσμεύσεις από το τρίτο μνημόνιο για μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 1,8 δις ευρώ το 2016, αναμένοντας την εκκίνηση μιας διαδικασίας διευθέτησης του Χρέους.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κανένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο ως προαπαιτούμενο μνημονιακών υποχρεώσεων, δε μπορεί να επιλύσει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού ως συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Απαιτείται μία μεταρρύθμιση κοινωνικού προσανατολισμού για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και η σημερινή και οι επόμενες γενιές.
Το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό. Η πρόταση της κυβέρνησης προς τους δανειστές, αν και γίνεται σε συνθήκες πρωτοφανούς ανεργίας 25%, οικονομικής ύφεσης 5 ετών με συνολική απώλεια 25% του ΑΕΠ και με εξαερωμένα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μετά το PSI σε συνδυασμό από τις αλόγιστες πολιτικές λιτότητας των προηγούμενων ετών, δεν αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος που είναι πρόβλημα εισροών (εσόδων) και όχι εκροών (παροχών). Και βέβαια δεν συνιστά, ασφαλιστική μεταρρύθμιση, που θα σώσει την κοινωνική ασφάλιση, αλλά ακολουθεί την πεπατημένη των προηγούμενων πολιτικών με κύρια θύματα τους χαμηλοσυνταξιούχους λόγω σταδιακής κατάργησης του ΕΚΑΣ, τους νέους συνταξιούχους από 1/1/2016, τους νέους και τους αγρότες. Κρίσιμο στοιχείο είναι ότι οι πάμπολλοι συνταξιούχοι γονείς και παππούδες συντηρούν τις νεότερες οικογένειες οι οποίες χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν οικονομικά στην δυστυχία της κοινωνίας.
Από τις προτάσεις της κυβέρνησης πλήττονται ιδιαίτερα όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ, αφού πέρα από τη νέα αύξηση των εισφορών με το νέο σύστημα υπολογισμού της σύνταξης, οι μειώσεις που θα προκύψουν σε όσους βγαίνουν σε σύνταξη από 1/1/2016 μπορεί να φτάσουν και πάνω από 20%.
Αν και τα ποσοστά αναπλήρωσης του νομοσχεδίου είναι μεγαλύτερα του Ν. 3863/2010, όμως από τον τρόπο υπολογισμού παράγουν χαμηλότερες συντάξεις. Στην πρώτη περίπτωση το ποσό σύνταξης καθορίζεται για όλα τα έτη με βάση το μεγαλύτερο συντελεστή που αντιστοιχεί στο τελευταίο πλήρες έτος ασφάλισης. Ενώ στον προτεινόμενο νόμο η σύνταξη καθορίζεται από όλους τους αντίστοιχους συντελεστές της κάθε επιμέρους περιόδου, ξεκινώντας από τον χαμηλότερο.
Στην 35ετία, για παράδειγμα, ο συντελεστής του Ν. 3863/2010 παράγει 45,85% επί του συντάξιμου μισθού + 360 ευρώ, ενώ ο προτεινόμενος 37,52% του συντάξιμου μισθού + 384 ευρώ. Πολύ μακριά και τα δυο από το 70% της ισχύουσας νομοθεσίας.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι αυτοαπασχολούμενοι δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου και Κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, για να μην ψηφιστεί το νέο νομοσχεδίου που θα φέρει η κυβέρνηση μετά από την συμφωνία με τους δανειστές.
ΤΟ ΣΕΚΕΣ καλεί σε συμμετοχή όλων στο συλλαλητήριο της Αθήνας
θα γίνει το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016 και ώρα 12:00 στην Πλατεία Ομονοίας
Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΚΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΥΔΑΠ
Από τη δεκαετία του 1990, έχει ξεκινήσει μια μεθοδευμένη και συστηματική σειρά νόμων που ξηλώνουν (σε συντονισμό και συγχρονισμό με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων) το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.
Οι παρεμβάσεις που έγιναν στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν το ασφαλιστικό πρόβλημα κυρίως ως πρόβλημα παροχών.
Έτσι, τα μέτρα που πάρθηκαν κατευθύνθηκαν κυρίως στη συμπίεση των παροχών και στη συρρίκνωση των δικαιωμάτων.
Ανηλεή επίθεση δέχθηκε ο τομέας της κοινωνικής ασφάλισης και της υγείας, ενώ το σύστημα πρόνοιας παραμένει εντελώς αδύναμο να καλύψει τις σοβαρές ανάγκες που υπάρχουν και διαρκώς διογκώνονται, ιδίως με τη διεύρυνση της φτώχειας.
Όλοι οι νόμοι των μνημονιακών κυβερνήσεων κινήθηκαν στην ίδια νεοφιλελεύθερη λογική της υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης τμήματος της κοινωνικής ασφάλισης, μέσω μιας βίαιης ενοποίησης των ταμείων, της αύξησης των εισφορών, της μείωσης των παροχών και της διεύρυνσης του χρόνου ασφάλισης, με κύρια θύματα τους νέους εργαζόμενους και τις γυναίκες.
Τα Μνημόνια είχαν εξ αρχής βασικό στόχο να διαλύσει ένα ήδη ετοιμόρροπο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στις προϋπάρχουσες ανεπάρκειες του οποίου, οι διαδοχικές κυβερνήσεις που το έχουν υλοποιήσει, έχουν επιφέρει διαλυτικές αλλοιώσεις.
Τα Μνημόνια ήρθαν για να επιβάλουν ως μοναδικές και αναπόφευκτες τις ταξικές πολιτικές που προσπαθούσαν να μειώσουν το μισθολογικό κόστος και να ενισχύσουν την ιδιωτική ασφαλιστική βιομηχανία.
Πρόκειται για την εφαρμογή των αντασφαλιστήκαν σχεδίων που απέτυχαν πριν από μία δεκαετία και που επανεμφανίστηκαν με ευκαιρία την οικονομική κρίση ως λύση από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που μας οδήγησαν στο κοινωνικό αδιέξοδο.
Οι μνημονιακοί νόμοι που σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν συμβάλλουν στη διαρκή προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα.
Τα βασικά αποτελέσματα των μνημονιακών μοντέλων κοινωνικής προστασίας είναι:
• Κατάργηση της δημόσιου χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσω του περιορισμού εγγύησης του κράτους στη βασική σύνταξη, την κατάργηση της τριμερούς χρηματοδότησης και την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης.
• Δραστικός περιορισμός του κοινωνικού χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης σε μία βασική σύνταξη φτώχειας και ατομική αποταμίευση.
• Μετατροπή ενός συστήματος βασισμένου στην αλληλεγγύη των γενεών σε ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο σύγκρουσης των γενεών και ενοχοποίησης των ηλικιωμένων.
• Εισαγωγή της "βασικής" σύνταξης, που δεν αποτελεί ύστατο δίχτυ ασφαλείας αλλά στρατηγικό στόχο ενός μοντέλου κοινωνικής προστασίας που θα ασχολείται μόνο με την ακραία φτώχεια και όσο θα ασχολείται με αυτήν, θα την διευρύνει.
• Υπολογισμό συντάξιμου μισθού σε όλο τον εργασιακό βίο που καθιστά τη σύνταξη από αναπλήρωση μισθού «εξόδου» σε συσσώρευση αποταμιεύσεων από την εργασία.
• Μακροπρόθεσμος δημοσιονομικός περιορισμός των συνταξιοδοτικών δαπανών, ώστε να αυξηθούν μόνο κατά 2,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, ενώ οι συνταξιούχοι θα έχουν αυξηθεί 70%.
• Αυτοματοποίηση της αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ανά διετία βάσει της αύξησης του προσδόκιμου ζωής.
Στόχος της κυβέρνησης είναι να τηρηθούν οι δεσμεύσεις από το τρίτο μνημόνιο για μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 1,8 δις ευρώ το 2016, αναμένοντας την εκκίνηση μιας διαδικασίας διευθέτησης του Χρέους.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κανένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο ως προαπαιτούμενο μνημονιακών υποχρεώσεων, δε μπορεί να επιλύσει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού ως συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Απαιτείται μία μεταρρύθμιση κοινωνικού προσανατολισμού για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και η σημερινή και οι επόμενες γενιές.
Το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό. Η πρόταση της κυβέρνησης προς τους δανειστές, αν και γίνεται σε συνθήκες πρωτοφανούς ανεργίας 25%, οικονομικής ύφεσης 5 ετών με συνολική απώλεια 25% του ΑΕΠ και με εξαερωμένα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μετά το PSI σε συνδυασμό από τις αλόγιστες πολιτικές λιτότητας των προηγούμενων ετών, δεν αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος που είναι πρόβλημα εισροών (εσόδων) και όχι εκροών (παροχών). Και βέβαια δεν συνιστά, ασφαλιστική μεταρρύθμιση, που θα σώσει την κοινωνική ασφάλιση, αλλά ακολουθεί την πεπατημένη των προηγούμενων πολιτικών με κύρια θύματα τους χαμηλοσυνταξιούχους λόγω σταδιακής κατάργησης του ΕΚΑΣ, τους νέους συνταξιούχους από 1/1/2016, τους νέους και τους αγρότες. Κρίσιμο στοιχείο είναι ότι οι πάμπολλοι συνταξιούχοι γονείς και παππούδες συντηρούν τις νεότερες οικογένειες οι οποίες χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν οικονομικά στην δυστυχία της κοινωνίας.
Από τις προτάσεις της κυβέρνησης πλήττονται ιδιαίτερα όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ, αφού πέρα από τη νέα αύξηση των εισφορών με το νέο σύστημα υπολογισμού της σύνταξης, οι μειώσεις που θα προκύψουν σε όσους βγαίνουν σε σύνταξη από 1/1/2016 μπορεί να φτάσουν και πάνω από 20%.
Αν και τα ποσοστά αναπλήρωσης του νομοσχεδίου είναι μεγαλύτερα του Ν. 3863/2010, όμως από τον τρόπο υπολογισμού παράγουν χαμηλότερες συντάξεις. Στην πρώτη περίπτωση το ποσό σύνταξης καθορίζεται για όλα τα έτη με βάση το μεγαλύτερο συντελεστή που αντιστοιχεί στο τελευταίο πλήρες έτος ασφάλισης. Ενώ στον προτεινόμενο νόμο η σύνταξη καθορίζεται από όλους τους αντίστοιχους συντελεστές της κάθε επιμέρους περιόδου, ξεκινώντας από τον χαμηλότερο.
Στην 35ετία, για παράδειγμα, ο συντελεστής του Ν. 3863/2010 παράγει 45,85% επί του συντάξιμου μισθού + 360 ευρώ, ενώ ο προτεινόμενος 37,52% του συντάξιμου μισθού + 384 ευρώ. Πολύ μακριά και τα δυο από το 70% της ισχύουσας νομοθεσίας.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι αυτοαπασχολούμενοι δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου και Κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, για να μην ψηφιστεί το νέο νομοσχεδίου που θα φέρει η κυβέρνηση μετά από την συμφωνία με τους δανειστές.
ΤΟ ΣΕΚΕΣ καλεί σε συμμετοχή όλων στο συλλαλητήριο της Αθήνας
θα γίνει το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016 και ώρα 12:00 στην Πλατεία Ομονοίας
Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΚΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΥΔΑΠ
RSS Feed
