εισήγηση του Γιάννη Παζάρα
γεωπόνου - βιοκαλλιεργητή, πρώην μέλους της ομάδας του περιοδικού "Νέα Σελήνη"
και της Πανελλαδικής Κίνησης κατά των Γ.Τ.Ο. , στα πλαίσια της οικογιορτής, που έγινε στην Κατερίνη
Νομίζω ότι θα μας βοηθούσε να ξεκινήσουμε τη
συζήτηση με μια διαπίστωση/παραδοχή: "o φυσικός κόσμος είναι μια ενότητα
διακριτών υπάρξεων, ενοποιούμενων από έναν παλμό που διατρέχει όλους τους
ζωντανούς οργανισμούς".
Ιστορικά διαπιστώνουμε ότι η "πρωτόγονη" ηθική
προσεγγίζεται σαν μέθοδος κατανόησης των οικολογικών σχέσεων. Όλοι οι τρόποι
προσέγγισης στηρίζονται σε μια απλή παραδοχή : το άτομο είναι μέλος μιας
κοινότητας αλληλοεξαρτώμενων μελών...
Το ένστικτό του το ωθεί να ανταγωνιστεί για το χώρο του στην κοινότητα, για τα φαινόμενα συμφέροντά του, αλλά η ηθική του το ωθεί στο να συνεργαστεί. Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος με οικολογική συνείδηση χαρακτηρίζεται από την ικανότητα του αυτοπεριορισμού.
Η αυτονομία -η αληθινή ελευθερία του- είναι ο αυτοπεριορισμός, αναγκαίος όχι
μόνον στους κανόνες ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά και στους κανόνες που
υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας απέναντι στο περιβάλλον. Σήμερα όμως ο άνθρωπος
είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, ο εχθρός του ανθρώπου. Οχι μόνο
γιατί συνεχίζει να επιδίδεται με περισσό ζήλο στη σφαγή των ομοίων του, αλλά
και γιατί πριονίζει με συνέπεια το κλαδί στο οποίο κάθεται, το περιβάλλον.
Χαρακτηριστική είναι η «ηθική» στάση του απέναντι στη βασικότερη
δραστηριότητά του με την οποία εξασφαλίζει τους όρους της επιβίωσής του - τη
γεωργία. Ποιοτικά η γεωργία αντιπροσωπεύει τον θρίαμβο της αποξένωσης και του
οριστικού διαχωρισμού της κουλτούρας από τη φύση και των ανθρώπων μεταξύ τους.
Η οργανική ύλη, ότι έχει μείνει από αυτή, μηχανοποιείται εντελώς κάτω
από τον έλεγχο μιας χούφτας πετροχημικών εταιρειών. Τα τεχνητά τους λιπάσματα,
φυτοφάρμακα, ζιζανιοκτόνα και το σχεδόν μονοπώλιο του παγκόσμιου αποθέματος σε
σπόρους ορίζουν ένα πλήρες περιβάλλον που ολοκληρώνει την παραγωγή τροφής από
την καλλιέργεια μέχρι την κατανάλωση.
Οι νόμοι για τις πατέντες που αφορούν στη ζωή, στα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους αναδεικνύονται ως η βασική μολυσματική προβολή της ιδιοκτησίας πάνω στη βιοποικιλότητα, και βασικός άξονας μετατροπής της φύσης σε οικονομικό αγαθό.
"Μέσα από τις πατέντες και τη γενετική μηχανική νέες αποικιοποιήσεις υλοποιούνται. Η γη, το δάσος... όλα έχουν αποικιοποιηθεί, μολυνθεί. Το κεφάλαιο πρέπει να ψάξει τώρα για νέες αποικίες που θα εισβάλει και θα τις εκμεταλλευτεί για να μπορεί να συνεχίσει τη συσσώρευσή του. Αυτές οι νέες αποικίες είναι κατά τη γνώμη μου το εσωτερικό των σωμάτων των γυναικών, τα φυτά και τα ζώα.
Η αντίσταση στη βιοτεχνολογία είναι η αντίσταση στην ακρογωνιαία αποικιοποίηση της ίδιας της ζωής, της μελλοντικής της εξέλιξης καθώς και του μέλλοντος των μη-δυτικών παραδόσεων γνώσης και σχέσης με τη φύση. Είναι ένας αγώνας για το δικαίωμα των ειδών να εξελιχτούν, είναι ένας αγώνας για την προστασία της ελευθερίας των διαφορετικών πολιτισμικών συστημάτων να πορευτούν..." (Δρ.Βαντάνα Σίβα).
Τα άτομα είναι όπως εκδηλώνουν τη ζωή τους, αυτό που είναι, συμπίπτει λοιπόν με την παραγωγή τους , τόσο μέσω αυτού που παράγουν, όσο και μέσω του τρόπου που το παράγουν.
Το πρωτεύον
ζητούμενο μέσα από μια παραγωγική διαδικασία όπως η Οικολογική Γεωργία δεν είναι
μια «ευσεβής» αντιμετώπιση του περιβάλλοντος -αυτό μένει για τους
οικο-επιχειρηματίες- αλλά η δημιουργία των συνεργατικών εκείνων δομών που θα
παραμερίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα γνωρίσματα της καπιταλιστικής αγοράς. Ο
λαός, είτε ζει στις πόλεις, είτε στα χωριά, πρέπει να ανακτήσει την οργανική του
σχέση με την τροφή του
Η οικολογική γεωργία - και ας σκεφτούμε για λίγο
τη διάσταση «οικολογικής» / "βιολογικής" - δεν είναι ατομική επιχείρηση αλλά
κοινοτική υπόθεση και γιαυτό απευθύνεται σε βιοκαλλιεργητές και βιοκαταναλωτές
ευθέως χωρίς μεσολαβήσεις. Η Οικολογική γεωργία δεν είναι αιτήσεις, δεν είναι
μηχανογραφημένες φόρμες προς συμπλήρωση, δεν είναι φάκελοι παραστατικών. Αυτά
τα διακριτικά σημεία βιολογικής - οικολογικής σημαδεύουν μια τεράστια
συνειδησιακή ατέλεια, ένα ηθικό κενό...
Η οικολογική γεωργία είναι
συνεργασία, συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Είναι εργαλείο των κοινοτήτων με
στόχο την παραγωγή των υλικών προϋποθέσεων για τη ζωή τους. Γιαυτό πιστεύω ότι
απευθύνεται πρωταρχικά σε ανθρώπους που η συνείδησή τους τους καθοδηγεί να
λειτουργήσουν έξω από τους όρους, την ηθική και τις λογικές του κεφαλαίου.
Η οικολογική γεωργία έχει τη μεγάλη υποχρέωση να συνθέσει όλα τα αποσπάσματα
εμπειρίας και να ξαναδημιουργήσει τη θρυμματισμένη εικόνα του κόσμου στη φυσική
του μορφή και κατάσταση με τις φυσικές του σχέσεις. Όταν θα δώσει το παρόν θα
φέρει τα πάνω κάτω. Ο ολιστικός της προσανατολισμός θα αγγίξει όλη την
ανθρώπινη διάσταση.
Ας μην ξεχνάμε ότι ως άνθρωποι, ως επισκέπτες του
βιομηχανικού κόσμου στον φυσικό χρειάζεται να επαναδιδαχθούμε τους τρόπους της
γης και τους τρόπους της ζωής - τι αντιπροσωπεύει ένα "βλαβερό" και τι ένα
"ωφέλιμο".
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σε μια «φυσική» παραγωγική
διαδικασία αγωνιζόμαστε πρώτιστα για την κοινωνία και όχι για την αγορά. Για την
τοπική ανάπτυξη, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ουσιαστική εξυγίανση της
παραγωγής και της τροφικής αλυσίδας, για την τοπικότητα και τον έλεγχο της
αγοράς από την τοπική κοινωνία, για την εξυγίανση της φύσης, για την επανόρθωση
των στρεβλών καταναλωτικών προτύπων, για την ποιοτική παραγωγή και τη
βιωσιμότητα, για την επανασύνδεση φύσης - κοινωνίας, για μια επιστημονική γνώση
που θα υπηρετεί τον άνθρωπο, για την άμεση επαφή παραγωγού και καταναλωτή χωρίς εμπόρους , μεσάζοντες και σοφούς αναπτυξιολόγους.
Στην Οικολογική
Γεωργία εκτός από την Ιδεολογία υπάρχει χώρος και για το εμπόριο, ένα εμπόριο
όμως που θα σέβεται το αντικείμενο αγοραπωλησίας και τον καταναλωτή και που πάνω
απ΄όλα, ξεκάθαρα και έντιμα δεν θα εμπορεύεται την Ιδεολογία. Από τότε που
φάνηκαν στον ορίζοντα οι επιδοτήσεις, ο χώρος σφύζει από κινητικότητα . Έχει
στηθεί ένα τρελό πανηγύρι και οι λογής λογής«οικοεπιχειρηματίες» δεν σταματούν
το τρέξιμο. Το κράτος και τα διακρατικά μορφώματα και οργανισμοί νομιμοποιούν
και ανταμείβουν -πριμοδοτούν- ως βιολογική γεωργία οποιασδήποτε ήπιας μορφής
καλλιέργεια της οποίας τα πάντα καθορίζονται -φτάνει να καθορίζονται- από τη
γραφειοκρατική και κερδοσκοπική εκμετάλλευση, επιχειρώντας ταυτόχρονα να
περιθωριοποιήσουν οποιαδήποτε ανάλογη καλλιεργητική διαδικασία, την οποία οι
δημιουργοί της αρνούνται να εντάξουν κάτω από την επίβλεψη των μεσαζόντων, των
εμπόρων και της γραφειοκρατίας
Η ενστικτώδης ζήτηση του "καταναλωτή" για
τα "σήματα" και όχι για τα "σημαίνοντα" θα οδηγήσει στην απρόσωπη
βιομηχανοποίηση της βιοκαλλιέργειας ; Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα το
βιοκαλλιεργητικό κίνημα δεν κατορθώνει να συνδεθεί με το καταναλωτικό - πράγμα
διόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς το γενικότερο ατομικιστικό χαρακτήρα της
κοινωνίας μας - θα το οδηγήσει στο να πέσει θύμα της κατ΄ όνομα αποδοχής του ;
Σε ποιο βαθμό μπορούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες να διεκδικήσουν
μορφοποιητικό ρόλο απέναντι σε ριζικές ανθρώπινες ανάγκες και σε τι βαθμό
ενδέχεται το εγγενές ήθος και η λογική των πρώτων να παραμορφώνουν τις δεύτερες
; Η ανάπτυξη επιχειρηματικών μπλοκ για τη διαχείριση των προϊόντων της
βιοκαλλιέργειας δεν θα αναπαράξει το παρασιτικό μοντέλο εκμετάλλευσης του
πρωτογενή τομέα;
Δυστυχώς η εμπειρία δείχνει ότι «εναλλακτικές»
προτάσεις που δεν είναι ικανές να θέσουν άλλες αρχές από εκείνες στις οποίες
υποτίθεται ότι ασκούν κριτική,είναι καταδικασμένες να ανακυκλώνονται οι ίδιες
μέσα στον στενό κύκλο των αντικειμένων στα οποία την ασκούν
Ο δημόσιος
διάλογος έχει ατροφήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε πλέον -και ίσως να μη
θέλουμε- να πραγματευτούμε τα καθημερινά τα δημόσια προβλήματα με τη λογική
Και τα πράγματα είναι απλά:
"Σταματήστε να σκέφτεστε για την άριστη
χρήση της γης σαν να πρόκειται μόνο για ένα οικονομικό πρόβλημα, εξετάστε κάθε
ερώτημα προβληματιζόμενοι αν είναι ηθικά και αισθητικά αποδεκτό όπως επίσης και
τι είναι οικονομικά πρόσφορο. Ένα πράγμα είναι αποδεκτό όταν τείνει να διατηρεί
την ακεραιότητα, τη σταθερότητα και την ομορφιά της βιολογικής κοινότητας. Είναι
απαράδεκτο όταν τείνει σε οτιδήποτε άλλο..." (Αλντο Λέοπολντ).
Μας λείπει το δυσκολότερο κομμάτι , η οικολογική συνείδηση.
ΑΝ ο άνθρωπος αποκτήσει οικολογική συνείδηση ΤΟΤΕ και η γεωργία θα γίνει οικολογική.
Η Οικολογική γεωργία δεν είναι η στείρα και αμφίβολη πρόταση για οικονομική
διέξοδο που προτείνεται σήμερα. Είναι Ριζική Ανθρώπινη Ανάγκη και Βιωματική
Επιλογή.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε την μεγέθυνση της βιολογικής αγοράς
στον ελλαδικό χώρο με ποικίλα παραγόμενα ντόπια προϊόντα και πάρα πολλά
εισαγώμενα κυρίως τυποποιημένα. Εκείνο που προβληματίζει είναι αν η
υποταγή της «βιολογικής» γεωργίας στην ελεύθερη αγορά, δεν αποτελεί παρά την
ουσιαστική κατάργηση του οικολογικού της νοήματος που υποτίθεται ότι εμπεριέχει.
Ας σταματήσουμε να βλέπουμε αυτό το «προϊόν» που αποκαλούμε «καταναλωτή»
σαν αγελάδα για άρμεγμα και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ουσία του χώρου
μέσα στον οποίο θέλουμε να λειτουργήσουμε και επαγγελματικά. Δεν θα
προσαρμοστεί η οικολογική γεωργία στις απαιτήσεις της καταναλωτικής κοινωνίας
γιατί σ΄αυτή την περίπτωση δεν θα είναι πια παρά μια φαντασιακή προβολή , μια
οικολογική γεωργία - μαϊμού.
Δεν μπορεί ο βιοκαλλιεργητής να παράγει σύμφωνα με τις επιταγές της αδιάφορης περιβαλλοντικά και κοινωνικά καταναλωτικής κοινωνίας-αγοράς και δεν είναι δυνατόν ο βιοκαταναλωτής να δέχεται να μη αντιλαμβάνεται το πολυδιάστατο κόστος των προϊόντων που καταναλώνει.
Κανένα χαρτί και καμιά σφραγίδα δεν αντικαθιστά το βλέμμα τις σκέψεις και τη
στάση ζωής του ανθρώπου που έχουμε μπροστά μας και οι περιβαλλοντικές και
κοινωνικές ευθύνες μας απέναντι στην παραγωγή των οικολογικών προϊόντων δεν
εξαντλούνται στην απόδοση μερικών παραπάνω ευρώ.
Αντίστοιχα
Η αντίθεσή μας στα τροποποιημένα μόνο σε ένα μέρος οφείλεται και σίγουρα δεν
μπορεί να εξαντλείται στην επικινδυνότητά τους για την υγεία μας. Είναι μέρος
της συνολικότερης άρνησης παράδοσης της ζωής των ανθρώπων στα χέρια των λίγων
με όρους μονοπωλίου. Αφορά στην απόρριψη του κέρδους ως κινητήριας δύναμης της
ανθρώπινης δράσης και της εξουσίας ως βασικής αρχής της ανθρώπινης
συναναστροφής.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς το κίνημα που
αναπτύσσεται ενάντια σε όλες αυτές τις κυκλωτικές κινήσεις των υπερεθνικών
εταιρειών ούτε και θα βρει σύμφωνες τις συνιστώσες του εκτός από μερικά βασικά
σημεία. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπάρχουν αμέτρητοι συνασπισμοί ανθρώπων που σε
ολόκληρο τον πλανήτη που αγωνίζονται έμπρακτα ενάντια στην επικράτηση των
τροποποιημένων, της βιοπειρατίας και της πατέντας.
Η στρατηγική που αναπτύσσεται με σκοπό την όσο το δυνατόν ταχύτερη είσοδο των γ.τ. τροφίμων εξελίσσεται σε γάγγραινα για τις ανθρώπινες δημόσιες σχέσεις.
Βλέπομε έτσι στο ξεκίνημα της πρώτη προσπάθεια εμφάνισης οργανωμένης κίνησης κατά των Γ.Τ.Ο. σε επίπεδο βάσης πολιτών, που είναι η συγκρότηση του Πανθεσσαλικού Δικτύου Φορέων και Πολιτών κατά των Γ.Τ.Ο., στην αρχή όλα να φαίνονταν ξεκάθαρα:
Από τη μια τα μεταλλαγμένα από την άλλη εμείς...
Κατά το πρώτο όμως
πεντάμηνο λειτουργίας του Δικτύου διαπιστώνουμε να αναπτύσσονται φυγόκεντρες
τάσεις και τριβές γύρω από θέματα αρχών και στρατηγικών στόχων. Διαπιστώνονται
διαθέσεις παραγωγής και προώθησης ψηφισμάτων που εναρμονίζονται με το θεσμικό
πλαίσιο της Ε.Ε και συνδιαλέγονται με αυτούς που το διαμόρφωσαν αντί να
απαιτήσουν τον άμεσο κοινωνικό έλεγχο .
Για κάποιους ήταν ξεκάθαρο ότι η
νομοθεσία αποδοχής -Οδηγία 18/2001- δεν αφήνει περιθώρια προστασίας της Φύσης
και με αυτό σαν δεδομένο έπρεπε να προχωρήσουμε.Η με οποιοδήποτε τρόπο εμπλοκή
μας στις μεθοδεύσεις εισόδου των Γ.Τ.Ο. ήταν σίγουρο ότι θα αξιοποιηθεί ως
άλλοθι δημοκρατικότητας των πλέον αντιδημοκρατικών -τα γονίδια δεν αποφασίζουν
δημοκρατικά για τις κινήσεις τους!- και βάρβαρων μηχανισμών .
Ηταν ξεκάθαρο ότι το σχετικό Ευρωπαϊκό νομοθετικό πλέγμα είναι το απλό όργανο ελέγχου και διαχείρισης των μεταλλαγμένων και σε καμία περίπτωση μέσο αποτροπής της εισόδου τους. Είναι ο χώρος προεργασίας κατασκευής της συναίνεσης.
Συνειδητοποιήσαμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε αντιπροσώπους "Φορέων και
Πολιτών" που θα παράγουν μια Γιορταστική Αμφισβήτηση και θα διαχειρίζονται μια
καθησυχαστική εικόνα του βαθύτατα κοινωνικού προβλήματος των μεταλλαγμένων.
Είδαμε τον κίνδυνο να αποτελέσει το κίνημά μας φορέα διαχείρισης της κρίσης!
Ετσι πήρε σάρκα και οστά η Πανελλαδική -πλέον- Κίνηση κατά των Γ.Τ.Ο.
Καταλήγοντας σήμερα (και επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ren? Riesel)
καταλαβαίνουμε ότι σαν Οικολογική Βιοκαλλιεργητική Κίνηση επείγει να
συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουν ουσιαστική διαφορά εκείνοι που ονειρεύονται να
προσαρμόσουν τους ανθρώπους στη σύγχρονη κόλαση παραμορφώνοντας τα γονίδια και εκείνοι που είναι πρόθυμοι να συζητήσουν τους όρους με τους οποίους θα
πραγματοποιηθεί η προσαρμογή αυτή.
Zum Bearbeiten hier klicken .
γεωπόνου - βιοκαλλιεργητή, πρώην μέλους της ομάδας του περιοδικού "Νέα Σελήνη"
και της Πανελλαδικής Κίνησης κατά των Γ.Τ.Ο. , στα πλαίσια της οικογιορτής, που έγινε στην Κατερίνη
Νομίζω ότι θα μας βοηθούσε να ξεκινήσουμε τη
συζήτηση με μια διαπίστωση/παραδοχή: "o φυσικός κόσμος είναι μια ενότητα
διακριτών υπάρξεων, ενοποιούμενων από έναν παλμό που διατρέχει όλους τους
ζωντανούς οργανισμούς".
Ιστορικά διαπιστώνουμε ότι η "πρωτόγονη" ηθική
προσεγγίζεται σαν μέθοδος κατανόησης των οικολογικών σχέσεων. Όλοι οι τρόποι
προσέγγισης στηρίζονται σε μια απλή παραδοχή : το άτομο είναι μέλος μιας
κοινότητας αλληλοεξαρτώμενων μελών...
Το ένστικτό του το ωθεί να ανταγωνιστεί για το χώρο του στην κοινότητα, για τα φαινόμενα συμφέροντά του, αλλά η ηθική του το ωθεί στο να συνεργαστεί. Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος με οικολογική συνείδηση χαρακτηρίζεται από την ικανότητα του αυτοπεριορισμού.
Η αυτονομία -η αληθινή ελευθερία του- είναι ο αυτοπεριορισμός, αναγκαίος όχι
μόνον στους κανόνες ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά και στους κανόνες που
υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας απέναντι στο περιβάλλον. Σήμερα όμως ο άνθρωπος
είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, ο εχθρός του ανθρώπου. Οχι μόνο
γιατί συνεχίζει να επιδίδεται με περισσό ζήλο στη σφαγή των ομοίων του, αλλά
και γιατί πριονίζει με συνέπεια το κλαδί στο οποίο κάθεται, το περιβάλλον.
Χαρακτηριστική είναι η «ηθική» στάση του απέναντι στη βασικότερη
δραστηριότητά του με την οποία εξασφαλίζει τους όρους της επιβίωσής του - τη
γεωργία. Ποιοτικά η γεωργία αντιπροσωπεύει τον θρίαμβο της αποξένωσης και του
οριστικού διαχωρισμού της κουλτούρας από τη φύση και των ανθρώπων μεταξύ τους.
Η οργανική ύλη, ότι έχει μείνει από αυτή, μηχανοποιείται εντελώς κάτω
από τον έλεγχο μιας χούφτας πετροχημικών εταιρειών. Τα τεχνητά τους λιπάσματα,
φυτοφάρμακα, ζιζανιοκτόνα και το σχεδόν μονοπώλιο του παγκόσμιου αποθέματος σε
σπόρους ορίζουν ένα πλήρες περιβάλλον που ολοκληρώνει την παραγωγή τροφής από
την καλλιέργεια μέχρι την κατανάλωση.
Οι νόμοι για τις πατέντες που αφορούν στη ζωή, στα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους αναδεικνύονται ως η βασική μολυσματική προβολή της ιδιοκτησίας πάνω στη βιοποικιλότητα, και βασικός άξονας μετατροπής της φύσης σε οικονομικό αγαθό.
"Μέσα από τις πατέντες και τη γενετική μηχανική νέες αποικιοποιήσεις υλοποιούνται. Η γη, το δάσος... όλα έχουν αποικιοποιηθεί, μολυνθεί. Το κεφάλαιο πρέπει να ψάξει τώρα για νέες αποικίες που θα εισβάλει και θα τις εκμεταλλευτεί για να μπορεί να συνεχίσει τη συσσώρευσή του. Αυτές οι νέες αποικίες είναι κατά τη γνώμη μου το εσωτερικό των σωμάτων των γυναικών, τα φυτά και τα ζώα.
Η αντίσταση στη βιοτεχνολογία είναι η αντίσταση στην ακρογωνιαία αποικιοποίηση της ίδιας της ζωής, της μελλοντικής της εξέλιξης καθώς και του μέλλοντος των μη-δυτικών παραδόσεων γνώσης και σχέσης με τη φύση. Είναι ένας αγώνας για το δικαίωμα των ειδών να εξελιχτούν, είναι ένας αγώνας για την προστασία της ελευθερίας των διαφορετικών πολιτισμικών συστημάτων να πορευτούν..." (Δρ.Βαντάνα Σίβα).
Τα άτομα είναι όπως εκδηλώνουν τη ζωή τους, αυτό που είναι, συμπίπτει λοιπόν με την παραγωγή τους , τόσο μέσω αυτού που παράγουν, όσο και μέσω του τρόπου που το παράγουν.
Το πρωτεύον
ζητούμενο μέσα από μια παραγωγική διαδικασία όπως η Οικολογική Γεωργία δεν είναι
μια «ευσεβής» αντιμετώπιση του περιβάλλοντος -αυτό μένει για τους
οικο-επιχειρηματίες- αλλά η δημιουργία των συνεργατικών εκείνων δομών που θα
παραμερίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα γνωρίσματα της καπιταλιστικής αγοράς. Ο
λαός, είτε ζει στις πόλεις, είτε στα χωριά, πρέπει να ανακτήσει την οργανική του
σχέση με την τροφή του
Η οικολογική γεωργία - και ας σκεφτούμε για λίγο
τη διάσταση «οικολογικής» / "βιολογικής" - δεν είναι ατομική επιχείρηση αλλά
κοινοτική υπόθεση και γιαυτό απευθύνεται σε βιοκαλλιεργητές και βιοκαταναλωτές
ευθέως χωρίς μεσολαβήσεις. Η Οικολογική γεωργία δεν είναι αιτήσεις, δεν είναι
μηχανογραφημένες φόρμες προς συμπλήρωση, δεν είναι φάκελοι παραστατικών. Αυτά
τα διακριτικά σημεία βιολογικής - οικολογικής σημαδεύουν μια τεράστια
συνειδησιακή ατέλεια, ένα ηθικό κενό...
Η οικολογική γεωργία είναι
συνεργασία, συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Είναι εργαλείο των κοινοτήτων με
στόχο την παραγωγή των υλικών προϋποθέσεων για τη ζωή τους. Γιαυτό πιστεύω ότι
απευθύνεται πρωταρχικά σε ανθρώπους που η συνείδησή τους τους καθοδηγεί να
λειτουργήσουν έξω από τους όρους, την ηθική και τις λογικές του κεφαλαίου.
Η οικολογική γεωργία έχει τη μεγάλη υποχρέωση να συνθέσει όλα τα αποσπάσματα
εμπειρίας και να ξαναδημιουργήσει τη θρυμματισμένη εικόνα του κόσμου στη φυσική
του μορφή και κατάσταση με τις φυσικές του σχέσεις. Όταν θα δώσει το παρόν θα
φέρει τα πάνω κάτω. Ο ολιστικός της προσανατολισμός θα αγγίξει όλη την
ανθρώπινη διάσταση.
Ας μην ξεχνάμε ότι ως άνθρωποι, ως επισκέπτες του
βιομηχανικού κόσμου στον φυσικό χρειάζεται να επαναδιδαχθούμε τους τρόπους της
γης και τους τρόπους της ζωής - τι αντιπροσωπεύει ένα "βλαβερό" και τι ένα
"ωφέλιμο".
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σε μια «φυσική» παραγωγική
διαδικασία αγωνιζόμαστε πρώτιστα για την κοινωνία και όχι για την αγορά. Για την
τοπική ανάπτυξη, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ουσιαστική εξυγίανση της
παραγωγής και της τροφικής αλυσίδας, για την τοπικότητα και τον έλεγχο της
αγοράς από την τοπική κοινωνία, για την εξυγίανση της φύσης, για την επανόρθωση
των στρεβλών καταναλωτικών προτύπων, για την ποιοτική παραγωγή και τη
βιωσιμότητα, για την επανασύνδεση φύσης - κοινωνίας, για μια επιστημονική γνώση
που θα υπηρετεί τον άνθρωπο, για την άμεση επαφή παραγωγού και καταναλωτή χωρίς εμπόρους , μεσάζοντες και σοφούς αναπτυξιολόγους.
Στην Οικολογική
Γεωργία εκτός από την Ιδεολογία υπάρχει χώρος και για το εμπόριο, ένα εμπόριο
όμως που θα σέβεται το αντικείμενο αγοραπωλησίας και τον καταναλωτή και που πάνω
απ΄όλα, ξεκάθαρα και έντιμα δεν θα εμπορεύεται την Ιδεολογία. Από τότε που
φάνηκαν στον ορίζοντα οι επιδοτήσεις, ο χώρος σφύζει από κινητικότητα . Έχει
στηθεί ένα τρελό πανηγύρι και οι λογής λογής«οικοεπιχειρηματίες» δεν σταματούν
το τρέξιμο. Το κράτος και τα διακρατικά μορφώματα και οργανισμοί νομιμοποιούν
και ανταμείβουν -πριμοδοτούν- ως βιολογική γεωργία οποιασδήποτε ήπιας μορφής
καλλιέργεια της οποίας τα πάντα καθορίζονται -φτάνει να καθορίζονται- από τη
γραφειοκρατική και κερδοσκοπική εκμετάλλευση, επιχειρώντας ταυτόχρονα να
περιθωριοποιήσουν οποιαδήποτε ανάλογη καλλιεργητική διαδικασία, την οποία οι
δημιουργοί της αρνούνται να εντάξουν κάτω από την επίβλεψη των μεσαζόντων, των
εμπόρων και της γραφειοκρατίας
Η ενστικτώδης ζήτηση του "καταναλωτή" για
τα "σήματα" και όχι για τα "σημαίνοντα" θα οδηγήσει στην απρόσωπη
βιομηχανοποίηση της βιοκαλλιέργειας ; Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα το
βιοκαλλιεργητικό κίνημα δεν κατορθώνει να συνδεθεί με το καταναλωτικό - πράγμα
διόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς το γενικότερο ατομικιστικό χαρακτήρα της
κοινωνίας μας - θα το οδηγήσει στο να πέσει θύμα της κατ΄ όνομα αποδοχής του ;
Σε ποιο βαθμό μπορούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες να διεκδικήσουν
μορφοποιητικό ρόλο απέναντι σε ριζικές ανθρώπινες ανάγκες και σε τι βαθμό
ενδέχεται το εγγενές ήθος και η λογική των πρώτων να παραμορφώνουν τις δεύτερες
; Η ανάπτυξη επιχειρηματικών μπλοκ για τη διαχείριση των προϊόντων της
βιοκαλλιέργειας δεν θα αναπαράξει το παρασιτικό μοντέλο εκμετάλλευσης του
πρωτογενή τομέα;
Δυστυχώς η εμπειρία δείχνει ότι «εναλλακτικές»
προτάσεις που δεν είναι ικανές να θέσουν άλλες αρχές από εκείνες στις οποίες
υποτίθεται ότι ασκούν κριτική,είναι καταδικασμένες να ανακυκλώνονται οι ίδιες
μέσα στον στενό κύκλο των αντικειμένων στα οποία την ασκούν
Ο δημόσιος
διάλογος έχει ατροφήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε πλέον -και ίσως να μη
θέλουμε- να πραγματευτούμε τα καθημερινά τα δημόσια προβλήματα με τη λογική
Και τα πράγματα είναι απλά:
"Σταματήστε να σκέφτεστε για την άριστη
χρήση της γης σαν να πρόκειται μόνο για ένα οικονομικό πρόβλημα, εξετάστε κάθε
ερώτημα προβληματιζόμενοι αν είναι ηθικά και αισθητικά αποδεκτό όπως επίσης και
τι είναι οικονομικά πρόσφορο. Ένα πράγμα είναι αποδεκτό όταν τείνει να διατηρεί
την ακεραιότητα, τη σταθερότητα και την ομορφιά της βιολογικής κοινότητας. Είναι
απαράδεκτο όταν τείνει σε οτιδήποτε άλλο..." (Αλντο Λέοπολντ).
Μας λείπει το δυσκολότερο κομμάτι , η οικολογική συνείδηση.
ΑΝ ο άνθρωπος αποκτήσει οικολογική συνείδηση ΤΟΤΕ και η γεωργία θα γίνει οικολογική.
Η Οικολογική γεωργία δεν είναι η στείρα και αμφίβολη πρόταση για οικονομική
διέξοδο που προτείνεται σήμερα. Είναι Ριζική Ανθρώπινη Ανάγκη και Βιωματική
Επιλογή.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε την μεγέθυνση της βιολογικής αγοράς
στον ελλαδικό χώρο με ποικίλα παραγόμενα ντόπια προϊόντα και πάρα πολλά
εισαγώμενα κυρίως τυποποιημένα. Εκείνο που προβληματίζει είναι αν η
υποταγή της «βιολογικής» γεωργίας στην ελεύθερη αγορά, δεν αποτελεί παρά την
ουσιαστική κατάργηση του οικολογικού της νοήματος που υποτίθεται ότι εμπεριέχει.
Ας σταματήσουμε να βλέπουμε αυτό το «προϊόν» που αποκαλούμε «καταναλωτή»
σαν αγελάδα για άρμεγμα και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ουσία του χώρου
μέσα στον οποίο θέλουμε να λειτουργήσουμε και επαγγελματικά. Δεν θα
προσαρμοστεί η οικολογική γεωργία στις απαιτήσεις της καταναλωτικής κοινωνίας
γιατί σ΄αυτή την περίπτωση δεν θα είναι πια παρά μια φαντασιακή προβολή , μια
οικολογική γεωργία - μαϊμού.
Δεν μπορεί ο βιοκαλλιεργητής να παράγει σύμφωνα με τις επιταγές της αδιάφορης περιβαλλοντικά και κοινωνικά καταναλωτικής κοινωνίας-αγοράς και δεν είναι δυνατόν ο βιοκαταναλωτής να δέχεται να μη αντιλαμβάνεται το πολυδιάστατο κόστος των προϊόντων που καταναλώνει.
Κανένα χαρτί και καμιά σφραγίδα δεν αντικαθιστά το βλέμμα τις σκέψεις και τη
στάση ζωής του ανθρώπου που έχουμε μπροστά μας και οι περιβαλλοντικές και
κοινωνικές ευθύνες μας απέναντι στην παραγωγή των οικολογικών προϊόντων δεν
εξαντλούνται στην απόδοση μερικών παραπάνω ευρώ.
Αντίστοιχα
Η αντίθεσή μας στα τροποποιημένα μόνο σε ένα μέρος οφείλεται και σίγουρα δεν
μπορεί να εξαντλείται στην επικινδυνότητά τους για την υγεία μας. Είναι μέρος
της συνολικότερης άρνησης παράδοσης της ζωής των ανθρώπων στα χέρια των λίγων
με όρους μονοπωλίου. Αφορά στην απόρριψη του κέρδους ως κινητήριας δύναμης της
ανθρώπινης δράσης και της εξουσίας ως βασικής αρχής της ανθρώπινης
συναναστροφής.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς το κίνημα που
αναπτύσσεται ενάντια σε όλες αυτές τις κυκλωτικές κινήσεις των υπερεθνικών
εταιρειών ούτε και θα βρει σύμφωνες τις συνιστώσες του εκτός από μερικά βασικά
σημεία. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπάρχουν αμέτρητοι συνασπισμοί ανθρώπων που σε
ολόκληρο τον πλανήτη που αγωνίζονται έμπρακτα ενάντια στην επικράτηση των
τροποποιημένων, της βιοπειρατίας και της πατέντας.
Η στρατηγική που αναπτύσσεται με σκοπό την όσο το δυνατόν ταχύτερη είσοδο των γ.τ. τροφίμων εξελίσσεται σε γάγγραινα για τις ανθρώπινες δημόσιες σχέσεις.
Βλέπομε έτσι στο ξεκίνημα της πρώτη προσπάθεια εμφάνισης οργανωμένης κίνησης κατά των Γ.Τ.Ο. σε επίπεδο βάσης πολιτών, που είναι η συγκρότηση του Πανθεσσαλικού Δικτύου Φορέων και Πολιτών κατά των Γ.Τ.Ο., στην αρχή όλα να φαίνονταν ξεκάθαρα:
Από τη μια τα μεταλλαγμένα από την άλλη εμείς...
Κατά το πρώτο όμως
πεντάμηνο λειτουργίας του Δικτύου διαπιστώνουμε να αναπτύσσονται φυγόκεντρες
τάσεις και τριβές γύρω από θέματα αρχών και στρατηγικών στόχων. Διαπιστώνονται
διαθέσεις παραγωγής και προώθησης ψηφισμάτων που εναρμονίζονται με το θεσμικό
πλαίσιο της Ε.Ε και συνδιαλέγονται με αυτούς που το διαμόρφωσαν αντί να
απαιτήσουν τον άμεσο κοινωνικό έλεγχο .
Για κάποιους ήταν ξεκάθαρο ότι η
νομοθεσία αποδοχής -Οδηγία 18/2001- δεν αφήνει περιθώρια προστασίας της Φύσης
και με αυτό σαν δεδομένο έπρεπε να προχωρήσουμε.Η με οποιοδήποτε τρόπο εμπλοκή
μας στις μεθοδεύσεις εισόδου των Γ.Τ.Ο. ήταν σίγουρο ότι θα αξιοποιηθεί ως
άλλοθι δημοκρατικότητας των πλέον αντιδημοκρατικών -τα γονίδια δεν αποφασίζουν
δημοκρατικά για τις κινήσεις τους!- και βάρβαρων μηχανισμών .
Ηταν ξεκάθαρο ότι το σχετικό Ευρωπαϊκό νομοθετικό πλέγμα είναι το απλό όργανο ελέγχου και διαχείρισης των μεταλλαγμένων και σε καμία περίπτωση μέσο αποτροπής της εισόδου τους. Είναι ο χώρος προεργασίας κατασκευής της συναίνεσης.
Συνειδητοποιήσαμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε αντιπροσώπους "Φορέων και
Πολιτών" που θα παράγουν μια Γιορταστική Αμφισβήτηση και θα διαχειρίζονται μια
καθησυχαστική εικόνα του βαθύτατα κοινωνικού προβλήματος των μεταλλαγμένων.
Είδαμε τον κίνδυνο να αποτελέσει το κίνημά μας φορέα διαχείρισης της κρίσης!
Ετσι πήρε σάρκα και οστά η Πανελλαδική -πλέον- Κίνηση κατά των Γ.Τ.Ο.
Καταλήγοντας σήμερα (και επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ren? Riesel)
καταλαβαίνουμε ότι σαν Οικολογική Βιοκαλλιεργητική Κίνηση επείγει να
συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουν ουσιαστική διαφορά εκείνοι που ονειρεύονται να
προσαρμόσουν τους ανθρώπους στη σύγχρονη κόλαση παραμορφώνοντας τα γονίδια και εκείνοι που είναι πρόθυμοι να συζητήσουν τους όρους με τους οποίους θα
πραγματοποιηθεί η προσαρμογή αυτή.
Zum Bearbeiten hier klicken .
RSS Feed
