Ρύζι Φυσικής Καλλιέργειας!
Η νέα ερευνητική δράση της Κοινότητας «ΗΛΕΣΙΟΝ»

Μπορεί ο Άνθρωπος να Ζήσει με τους κανόνες της Φύσης και όχι με αυτούς των κερδοσκόπων!

Κι έγινε ένα δάσος με ρύζι, καλάμια, κύπερη, βασιλικό, καλαμομουχρίτσα και εκατοντάδες άλλα φυτά!

Μέσα στο νερό ζούν χιλιάδες  βατράχια και νύμφες λιβελλούλας.

Στον αέρα πετούν πολύχρωμες πεταλούδες, πασχαλίτσες, κόκκινες, κίτρινες και μπλέ λιβελλούλες (αεροπλανάκια ή ελικοπτεράκια), που κατασπαράσσουν τα κουνούπια.

Ένας υγροβιότοπος ζωντανός!

Το ρύζι "θρέφει" 9.000 χρόνια τους ανθρώπους, από όσα γνωρίζουμε. Το καλλιεργούμενο ρύζι έλκει την καταγωγή του από την Κίνα και όχι από την Ινδία όπως κάποτε θεωρείτο. Άρχισε να καλλιεργείται πριν από περίπου 8.200 - 9.000 χρόνια στην κοιλάδα του ποταμού Γιανγκτσέ, του μεγαλύτερου της Κίνας, ενώ στην κοιλάδα του Γάγγη ποταμού στην Ινδία οι αντίστοιχες καλλιέργειες άρχισαν πριν από περίπου 4.000 χρόνια.

Πολύ λίγα δημητριακά έχουν τη σημασία του ρυζιού στη διατροφή των ανθρώπων. Είναι πλούσιο σε σύνθετους υδατάνθρακες (άμυλο με φυτικές ίνες), πρωτεΐνες, βιταμίνες και άλλα ανόργανα στοιχεία. Δεν περιέχει χοληστερόλη ούτε νάτριο. Οι πληθυσμοί της Ασίας ζούσαν χιλιάδες χρόνια βασικά με το ρύζι.

Το καστανό ρύζι είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες, κάλιο, μαγνήσιο, φωσφόρο, σίδηρο, βιταμίνες Β και βιταμίνη Ε. Οι φυτικές ίνες του ρυζιού μειώνουν τη χοληστερόλη αίματος και είναι φιλικές με το έντερο. Είναι εύπεπτο βρασμένο με το ζουμί του.

Κατά τη διαδικασία παραγωγής του λευκού ρυζιού καταστρέφονται περίπου: 99% της βιταμίνης Β1, 72% της Β3, 90% της Β6, 60% του σιδήρου, 50% του μαγγανίου, 50% του φωσφόρου, το μεγαλύτερο μέρος των φυτικών ινών και πολλά άλλα. Έτσι δημιουργήθηκε μαζικά η ασθένεια beri beri στους πληθυσμούς της Ασίας, που άλλαξαν τη διατροφή τους από καστανό σε λευκό ρύζι, με την επιβολή του Codex Alimentarius και της λεγόμενης «πράσινης επανάστασης στη γεωργία».

Η Κοινότητα του Ηλέσιον αρνούμενη την «πράσινη επανάσταση στη γεωργία», που τόσες καταστροφές έφερε στους ανθρώπους, προχώρησε στην φυσική και βιολογική καλλιέργεια του ρυζιού. Διαχώρισε τη θέση της στα χημικά σκευάσματα του κανονισμού βιολογικής γεωργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ), γιατί οι επιστημονικές επιτροπές της ΕΕ πιεζόμενες από τα «λόμπυ» των φαρμακοβιομηχανιών όλο και περισσότερο εγκρίνουν ουσίες, σκευάσματα και φυτοφάρμακα «ολίγον» τοξικά σαν επιτρεπόμενα στην βιολογική γεωργία και παραγωγή.

Το Ηλέσιον είναι υπέρ της φυσικής βιολογικής γεωργίας και παραγωγής με την επέμβαση μόνο με φυσικά υλικά, όπως κοπριά, κομπόστα και φυσικών μικροοργανισμών (ΕΜ). Θεωρεί τα «ζιζάνια» συναγωνιστές και όχι ανταγωνιστές της βασικής καλλιέργειας. Προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει με το να τα ξεγελάσει, όπως η πρώιμη ψευδοσπορά κ.λπ.

Έτσι έχει δημιουργηθεί ένα δάσος στην κυριολεξία, με το ρύζι βέβαια μέχρι στιγμής να υπερτερεί και να δυναμώνει καθημερινά, παρά τους συναγωνιστές του.

Αυτό το ρύζι, όσο κι αν παραχθεί, είναι για τους φίλους και τα μέλη του Ηλέσιον.

Πατώντας εδώ βλέπετε και άλλες φωτογραφίες

Πατώντας εδώ ακούτε τις συναυλίες των βατράχων και βλέπετε τους έρωτες των πεταλούδων!

Στο Μεξικό, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μια μεγάλη απειλή από την καλλιέργεια του μεταλλαγμένου(γ.τ.) καλαμποκιού NK 603 από τη Monsanto και τη DuPont -Pioneer. Μέσα στις επόμενες δέκα ημέρες η κυβέρνηση του Μεξικού ετοιμάζεται να δώσει άδεια για καλλιέργεια 24 εκατομ. στρεμμάτων με το γενετικώς τροποποιημένο καλαμπόκι για την καλλιεργητική περίοδο, που ξεκινά κιόλας από τον Δεκέμβριο. Πρόκειται για μια έκταση στο μέγεθος του Λουξεμβούργου. Αυτό το  καλαμπόκι είναι για ανθρώπινη κατανάλωση και για εξαγωγή. Το Μεξικό είναι πλατιά γνωστό σαν ο τόπος προέλευσης του καλαμποκιού, το οποίο  είναι ένα από τα πιο σημαντικά είδη για τη διατροφή του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει μια τεράστια ζημιά για τους αγροτικούς σπόρους, για τη γεωργία και για όλους μας.
Η συνέλευσηση των  φορέων που επηρεάζονται από αυτή την απόφαση [Asamblea de afectados Ambientales] στο Μεξικό, συνέταξαν ένα κείμενο ντοκουμέντο. Ζητούν  παγκόσμια συμπαράσταση και την οργάνωση δράσεων, ώστε να  πιεσθεί η κυβέρνηση του Μεξικού. Η συνέλευση είναι ένα δίκτυο στο οποίο συναντώνται πολλές αγροτικές και άλλες ομάδες (ενάντια στα ορυχεία, στα φράγματα), καθώς και ομάδες, οι οποίες ασχολούνται με τα ζητήματα των σπόρων, του καλαμποκιού και ελέγχου των τροφίμων.  Παρακαλούμε να γνωστοποιήσετε εάν η οργάνωσή σας θα υπόγραφε αυτό το κάλεσμα. Και παρακαλούμε να το διαδώσετε όσο το δυνατόν  ευρύτερα.

Στις 18 Νοεμβρίου, παράκτιοι ψαράδες από την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες βρέθηκαν για πρώτη φορά μαζί στο 1ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Παράκτιων Αλιέων στις Βρυξέλλες.

Καθώς η Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρώπης αναθεωρείται για πρώτη φορά σε μία δεκαετία, ψαράδες από την Ελλάδα, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Ρουμανία και άλλες χώρες, συναντήθηκαν για να συγκεντρώσουν γνώση και εμπειρίες, και να ανταλλάξουν προτάσεις και λύσεις για τα προβλήματα των θαλασσών μας. Στο τέλος υιοθέτησαν ένα κοινό Μανιφέστο με το οποίο θα διεκδικήσουν από τους πολιτικούς ηγέτες ένα πιο δίκαιο σύστημα για τη θάλασσα, το οποίο θα εξασφαλίσει ένα μέλλον με αρκετό ψάρι στο πιάτο μας και ακόμη περισσότερο στις θάλασσες..

«Οι παράκτιοι ψαράδες αποτελούμε το 95% του αλιευτικού δυναμικού στην Ελλάδα. Είμαστε το παρόν, αλλά και το μέλλον της αλιείας. Έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε άφθονο και καλής ποιότητας ψάρι στον καταναλωτή, αρκεί οι θάλασσές μας να είναι ζωντανές. Για αυτό το λόγο πηγαίνω στις Βρυξέλλες, για να διεκδικήσω από την πολιτική ηγεσία ένα πιο δίκαιο σύστημα για τη θάλασσα, το οποίο θα προσβλέπει στην ουσιαστική προστασία των αλιευτικών πόρων και τη δίκαιη πρόσβαση των παράκτιων ψαράδων σε αυτούς».
Δημήτρης Ζάννες ,ψαράς από την Άνδρο.

O χρυσός της θάλασσας

Δεν πρόκειται για το πολύ φτηνό αλάτι που βρίσκετε σχεδόν αποκλειστικά στα ράφια των super market. Αλλά για το φυσικό αλάτι της θάλασσας που στην ετικέτα του επιβάλλεται να γράφει ΜΗ ΡΑΦΙΝΑΡΙΣΜΕΝΟ, δηλαδή όχι βιομηχανικά επεξεργασμένο.

Δυστυχώς αποτελούσε είδος πολυτελείας που μόνο οι καλοί σεφ γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν. Όμως τα τελευταία χρόνια αρχίζει να αναγνωρίζεται και πάλι η θρεπτική αξία του που αν και ελαφρώς πιο ακριβό από το ραφιναρισμένο, μπαίνει ξανά στην κουζίνα της νοικοκυράς.
Γιατί όμως τόσο ενδιαφέρον για το γνήσιο θαλασσινό αλάτι;

Είναι το μόνο είδος αλατιού που με σιγουριά το κατατάσσουμε στα θρεπτικά αρτύματα αφού περιέχει 92 στοιχεία του περιοδικού πίνακα (μέταλλα και ιχνοστοιχεία) που είναι  απαραίτητα για την υγεία των κυττάρων μας!

Βοηθάει σημαντικά στην απορρόφηση των θρεπτικών στοιχείων από τον βλεννογόνο του λεπτού εντέρου, ισορροπεί τα επίπεδα σακχάρου, προστατεύει τα εγκεφαλικά κύτταρα, έχει αντιαλλεργική δράση, προστατεύει από κράμπες το μυϊκό σύστημα, δυναμώνει τα οστά κι ενισχύει την καλή ερωτική διάθεση.
Και το σημαντικότερο, ρυθμίζει την πίεση του αίματος και δεν προκαλεί κατακράτηση υγρών!

Αυτό όμως  έρχεται σε αντίθεση με ό,τι μας έλεγαν μέχρι τώρα οι γιατροί και οι διαιτολόγοι για το αλάτι και η εξήγηση είναι απλή:
Η βασικότερη αιτία της υπέρτασης και των κατακρατήσεων είναι η υψηλή λήψη νατρίου. Το ραφιναρισμένο αλάτι είναι εμπλουτισμένο σε νάτριο κατά 40% περίπου περισσότερο από την αρχική του φυσική μορφή. Λόγω της επεξεργασίας, του έχουν απομείνει μόνο 2 από τα 92 στοιχεία, δηλαδή το νάτριο και το χλώριο (χλωριούχο νάτριο είναι η χημική ονομασία του ραφιναρισμένου αλατιού-NaCl). Σε κάποιες περιπτώσεις είναι εμπλουτισμένο με ιώδιο και κάλιο αλλά ακόμα κι έτσι δεν έχει τίποτα από την αρχική του θρεπτική αξία.

Το  αποτέλεσμα είναι η διαταραχή της ηλεκτρολυτικής ισορροπίας των κυττάρων. Αυτή είναι η ικανότητα του κυττάρου να διατηρεί ισορροπία στα υγρά του μέσα και έξω από αυτό και η οποία προάγει την ομοιόστασή του, δηλαδή την μόνιμη ομοιογένειά του.
Η αυξημένη συγκέντρωση νατρίου επομένως προκαλεί κακή υγεία στα κύτταρα που μεταφράζεται σε κατακρατήσεις, υπέρταση, αθηροσκλήρωση, καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά επεισόδια ενώ φαίνεται πως πυροδοτεί ακόμα και τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Άρα να προτιμάτε τη χρήση του θαλασσινού μη ραφιναρισμένου αλατιού όπως π.χ. το φυσικό αλάτι από τις αλυκές των Κυθήρων ή της Καλλονής στη Μυτιλήνη ή του Μεσολογγίου, που σε συνδυασμό με μια πληθώρα άλλων ανεπεξέργαστων τροφών  στην καθημερινή διατροφή αποτελεί το μέσον για μια άριστη σωματική και ψυχική υγεία.
Δεδομένου ότι έχει φυσική, έντονη γεύση, μισό κουταλάκι του γλυκού αρκεί για το φαγητό μιας 4 μελής οικογένειας. Συστήνεται και σε υπερτασικούς με τη συγκατάθεση πάντα του γιατρού.
Επειδή είναι σε χοντρές νιφάδες, χρησιμοποιείστε έναν μύλο πιπεριού.

Στέλλα Η. Σαρηπαναγιώτου 

Διατροφολόγος

Master Practitioner in Eating Disorders and Obesity

Μια γερμανική παροιμία λέει: «ο θάνατος προέρχεται από το έντερο». Αυτό σημαίνει ότι και η ζωή εξαρτάται από το πεπτικό σύστημα.

 Όλα τα έμβια όντα πάνω στη γη έχουν ένα πεπτικό σύστημα(π.σ.)-ακόμα και τα φυτά για τα οποία αυτόν τον ρόλο παίζει το έδαφος, στο οποίο έχουν τις ρίζες τους-με το οποίο έρχονται σε επαφή με το περιβάλλον γύρω τους.

α) Ας πάρουμε το παράδειγμα του ανθρώπου:

Η επιφάνεια του π.σ. είναι πάνω από 300 τετρ. μέτρα( για σύγκριση το δέρμα του έχει επιφάνεια μόνο 2 τ.μ.). Η μεγάλη αυτή επιφάνειά του δείχνει ότι έχει να επιτελέσει και μεγάλο έργο. Πραγματικά: πάνω, μέσα και κάτω από τη βλέννα του βλεννογόνου του υπάρχουν ειδικά βακτηρίδια και μικροοργανισμοί(μ.ο.), τα οποία ελέγχουν ποιες ουσίες-που έχουν εισέλθει στο π. σ.-θα πρέπει να απορροφηθούν ή όχι, στη βάση του αν ωφελούν ή όχι τον οργανισμό.  Αυτή η εποπτεία από τους μ.ο είναι και ο πυρήνας της άμυνας του οργανισμού, δηλαδή του ανοσοποιητικού συστήματός(α.σ.) μας. Οι εγκαταστημένοι εκεί μ.ο. ελέγχουν την κάθε ουσία που πρόκειται να περάσει στο αίμα και τα σωματικά υγρά. Αυτό το κάνουν μέσα από τη συμβίωση με τον συγκεκριμένο οργανισμό. Από αυτόν δέχονται την πληροφορία για το τι τον ωφελεί και τι όχι. Και επειδή έχουν άμεσο συμφέρον να είναι καλά ο ξενιστής τους, ώστε να ευημερούν και οι συγκεκριμένοι αυτοί μ.ο., φροντίζουν για την καλή κατάστασή του, όπως ακριβώς κάνουμε και οι άνθρωποι για την καλή κατάσταση της κατοικίας μας.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το π.σ. των ζώων. Όπως είπαμε και τα φυτά έχουν το έδαφος σαν π.σ. Και εδώ υπάρχουν οι κατάλληλοι μ.ο που συμβιώνουν με το ριζικό σύστημα των φυτών και αποφασίζεται τι ωφελεί και τι όχι το συγκεκριμένο φυτό, για να απορροφηθεί στη συνέχεια από αυτό και να μεταφερθεί μέσω των χυμών, όπου χρειάζεται. Για υγιή λοιπόν φυτά απαιτείται υγιές έδαφος. Στην πραγματικότητα να υπάρχουν δηλαδή στο έδαφος οι κατάλληλοι συμβιωτικοί μ.ο.

Για τα καλλιεργούμενα από τον άνθρωπο φυτά λοιπόν, επειδή αυτά δεν επιλέγουν μόνα τους το κατάλληλο για αυτά έδαφος, θα πρέπει αυτήν την επιλογή να την κάνει ο καλλιεργητής τους. Αυτός θα χρειασθεί να εξασφαλίσει για αυτά το κατάλληλο υγιές έδαφος, αν θέλει να έχει και υγιή φυτά.

β) Ειδικά για το π.σ. των εμβρύων( ανθρώπων και ζώων):

Από την παρατήρηση του π.σ. ενός νεογέννητου ανθρώπου ή ζώου, διαπιστώνεται ότι όσο είναι στο μητρικό σώμα, το π.σ. είναι τελείως αποστειρωμένο. Το α.σ. του εμβρύου εξαρτάται πλήρως από τη μητέρα. Ο οργανισμός της τρέφει το έμβρυο. Το π.σ. του εμβρύου είναι αλκαλικό(πε.χα. 10) και δεν περιέχει καθόλου μ.ο.

Όταν όμως αρχίζει η γέννα και περνά το έμβρυο από τον τράχηλο της μήτρας, έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με τους μ.ο. του τραχήλου. Ο κόλπος της μητέρας, σε φυσιολογικές συνθήκες, έχει ένα πε-χα 4, πράγμα που σημαίνει ότι εκεί ευδοκιμούν αναγεννητικοί μ.ο. (όπως είναι π.χ. οι Ενεργοί Μικροοργανισμοί-ΕΜ), που καθορίζουν την εποίκηση των μικροβίων και στο π.σ. του νεογέννητου.

Στη συνέχεια έχουμε επαφή του νεογέννητου(ανθρώπου ή ζώου) με το άμεσο περιβάλλον της μητέρας(στο νοσοκομείο-σπίτι ή στο στάβλο). Αργότερα έρχεται σε επαφή με τα αντικείμενα στο περιβάλλον που βρίσκεται και με τους μ.ο. που βρίσκονται στη θηλή του μαστού της μητέρας, όταν βυζαίνει το πρώτο μητρικό γάλα, το οποίο του προσφέρει ζωτική βοήθεια με την παθητική ανοσοποίηση που πραγματοποιείται σε αυτό το στάδιο.

Από τη φύση τους -στα ζώα και τον άνθρωπο- έχουν τοποθετηθεί κοντά  οι έξοδοι των νεογέννητων και των περιττωμάτων. Αυτό δεν είναι λάθος, όπως πιστεύεται από τη σημερινή πρακτική υγείας. Έτσι το νεογέννητο έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει γρήγορα τη μικροβιολογική χλωρίδα της μητέρας και να προσαρμοσθεί γρήγορα στο περιβάλλον του γεννιέται. Η αποκτημένη γνώση του π.σ. ενός ώριμου οργανισμού μεταδίδεται στον νέο οργανισμό γρήγορα, ώστε χωρίς μεγάλες δυσκολίες να ξεκινήσει τη ζωή του. Οι μηχανισμοί αυτοί της φύσης ήταν γνωστοί παλιότερα στις αγροτικές κοινότητες. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, μέχρι τη δεκαετία του 1950-60, έτριβαν π.χ. τα νεογέννητα γουρουνόπουλα, αμέσως μετά τη γέννησή τους με νωπή αγελαδινή κοπριά από τη γηραιότερη αγελάδα τους. «Αυτή ήξερε καλύτερα από κάθε άλλο ζώο στο στάβλο». Έτσι π.χ. τα γουρουνόπουλα δεν προσβάλλονταν σχεδόν ποτέ από τη διάρροια των νεογνών, γιατί αποκτούσαν γρήγορα τον καλύτερο συνδυασμό μ.ο. στα πεπτικά τους όργανα.

Και μια σημαντική παρατήρηση: το μητρικό γάλα είναι πολύ σημαντικό για τα νεογέννητα, γιατί περιέχει πρωτεϊνες που είναι μέρος του α.σ. της μητέρας. Οι ανοσοποιητικές ουσίες της μητέρας, κατά τη διάρκεια του τοκετού(λόγω σχετικής έλλειψης οξυγόνου τα τοιχώματα του π.σ. της γίνονται πιο διαπερατά από μεγαλύτερα μοριακά συμπλέγματα πρωτεϊνών) καταλήγουν μέσω του αίματος στους αδένες των μαστών. Εάν η μητέρα έχει μια υγιή χλωρίδα στο π.σ., τότε έχουμε και επιθυμητές πρωτεϊνες στο αίμα. Είναι δε φανερό ότι η σωματική και ψυχική υγεία της μητέρας καθορίζουν το είδος των μικροβίων στον τράχηλο-κόλπο της, καθώς και τη ποιότητα του πρώτου γάλακτός της. Η υγιής ανάπτυξη του νεογέννητου ανθρώπου, καθώς και η επιτυχής εκτροφή των νεογεννημένων ζώων εξαρτώνται από την υγεία και την απουσία άγχους - στρες των μητέρων.

γ) Ο πεπτικός μηχανισμός και η σύνδεσή του με το νευρικό σύστημα:

Κάθε οργανισμός έχει ένα συγκεκριμένο νευρικό σύστημα(ν.σ.). Ακόμα και πριν τη γέννηση τα νεύρα του ν.σ. μπορούν να δημιουργήσουν συνδέσεις-συνάψεις όπως λέγονται- στη βάση επαναλαμβανόμενων ερεθισμάτων από το περιβάλλον του οργανισμού. Είναι μια διαδικασία μάθησης σε σωματικό επίπεδο, ώστε να ενεργοποιούνται άμεσα ανάλογες αντιδράσεις του σώματος, όταν υπάρχει το αντίστοιχο ερέθισμα.

Στο έμβρυο το ν.σ. αναπτύσσεται από τον κεντρικό σωλήνα, που είναι και η εμβρυακή μορφή του π.σ. Εξακολουθεί λοιπόν και μετά να βρίσκονται πολλές νευρικές συνδέσεις στο π.σ. Εκεί βρίσκονται τελικά οι μισές περίπου συνδέσεις, οι οποίες ενεργοποιούνται από τα ερεθίσματα του π.σ. Εάν ένα τέτοιο π.σ. έχει μια υγιή φυσική εποίκηση από μ.ο., τότε ερεθίζονται και τα νεύρα με τον φυσιολογικό προβλεπόμενο τρόπο. Εάν επομένως έχουμε μια αρχική επιθυμητή για τον οργανισμό εποίκηση βακτηριδίων, τότε θα έχουν δημιουργηθεί και οι κατάλληλες και καθοριστικές για το είδος του οργανισμού νευρικές συνδέσεις.

Από πανεπιστημιακές έρευνες(π.χ. πανεπιστήμιο Λειψίας), έχει δειχθεί ότι πολλά προβλήματα(κληρονομικές ασθένειες) οφείλονται στην πρωταρχική εποίκηση του π.σ. με ανεπιθύμητους μ.ο. Γιατί αυτό οδηγεί και σε ανεπιθύμητες νευρικές συνδέσεις. Έτσι είναι ύψιστης σημασίας η πρωταρχική εποίκηση του πεπτικού συστήματος. Ειδικά για τον άνθρωπο είναι αποδεδειγμένα σημαντικές οι υγιείς διαδικασίες πέψης. Μια περιστασιακή δυσπεψία π.χ. μας κάνει οξύθυμους. Επιδρά στο ιδιότυπο νευρικό μας σύστημα. Οι μακροχρόνιες δε δυσπεψίες μπορούν να προκαλέσουν πολύ σοβαρά προβλήματα.    

 δ) Η ολοκλήρωση του κύκλου :

Αν τα περιττώματα των ανθρώπων και ζώων βελτιώνονται μικροβιολογικά(κομποστοποιούνται π.χ. με τη βοήθεια των ΕΜ) πριν την επιστροφή τους στο έδαφος, δηλαδή αν περιέχουν επιθυμητούς μ.ο., τότε εμπλουτίζουν το έδαφος. Διότι βοηθούν και τη δομή των μικροβίων που βρίσκονται ήδη σε αυτό. Ο άνθρωπος και τα ζώα δίνουν τη «πληροφορία» στο έδαφος-μέσω των μικροβίων των περιττωμάτων τους-για το τι είδος μικροβιακού βιότοπου επιθυμούν.

Έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος: η μικροβιακή εποίκηση του εδάφους καθορίζει την εποίκηση των φυτών και στη συνέχεια της τροφής των ζώων και του ανθρώπου. Η μικροβιακή εποίκηση της τροφής στη συνέχεια καθορίζει αυτήν του πεπτικού συστήματός τους. Τέλος η μικροβιακή εποίκηση του π.σ. καθορίζει την περιεκτικότητα και τη σύνθεση των μ.ο. στα περιττώματα, τα οποία με τη σειρά τους επηρεάζουν τη μικροβιακή ποιότητα του εδάφους. Για αυτό και ο βέλτιστος τρόπος επιστροφής των απορριμμάτων στο έδαφος καθορίζει και την υγεία όλων μας.

Δυστυχώς η επιστήμη μέχρι τώρα δεν έχει μελετήσει όσο θα έπρεπε τον συσχετισμό όλων των έμβιων όντων μέσω των μικροβίων του εδάφους και μέσω του κοινού περιβάλλοντος ενός οικοσυστήματος. Προβλέπεται όμως ότι θα υπάρξει εξέλιξη σε αυτό το πεδίο. Οι επιστήμονες, παρατηρώντας τις διαδικασίες της ζώσας φύσης(σε αυτό βοηθά ο νέος κλάδος της επιστήμης της Βιονικής), μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα την αέναη διαδικασία μετατροπής ύλης σε ενέργεια και το αντίστροφο, καθώς και τις μετατροπές ανώτερων μορφών ενέργειας σε κατώτερες αλλά και το αντίστροφο. Πώς τα φυσικά συστήματα με τη βιοποικιλότητά τους και ιδίως με τη δράση των μικροοργανισμών, μπορούν και ανάγουν κατώτερες μορφές ενέργειας σε ανώτερες, δημιουργώντας κατάλληλες δομές της ύλης.

Είναι αναγκαίο όμως αυτό να γίνει κατανοητό και στους αγρότες. Για τον ρόλο που μπορούν να παίξουν στις διαδικασίες της ροής ύλης και ενέργειας στα αγροκτήματά τους, τα οποία έτσι και αλλιώς είναι συγκεκριμένα οικοσυστήματα. Είναι οικοσυστήματα στα οποία γίνεται μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο και το αντίστροφο. Και αυτό μπορεί να το καταλάβουν αυτοί καλύτερα, γιατί διαπιστώνουν με πρακτικό τρόπο πως για παράδειγμα από απονεκρωμένη ύλη δημιουργείται νέα φυτική ζωή.

Το ίδιο και για τους απλούς ανθρώπους: να γίνει κατανοητό από τον καθένα μας ότι την τροφή που θα χρειασθούμε μετά από 12 εβδομάδες τη κουβαλάμε στο πεπτικό μας σύστημα. Πραγματικά τόσος χρόνος χρειάζεται π.χ. για να δημιουργηθούν από τα περιττώματά μας και πάλι  λαχανικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να επιστρέψουμε με κατάλληλο τρόπο τα περιττώματα στη σωστή θέση στο έδαφος και θα δούμε ότι αμέσως θα αρχίσει να αναπτύσσεται από αυτά η τροφή μας μετά από συνήθως 12 βδομάδες, αρκεί να έχουμε τους κατάλληλους σπόρους να φυτέψουμε. Καμιά ουσία δεν χάνεται, αλλάζει μόνο η δομή της. Για τη δημιουργία των νέων δομών υπάρχει άφθονη και δωρεάν ενέργεια καθημερινά από τον ήλιο. Αν καταλάβουμε τους φυσικούς συσχετισμούς, που αναλύσαμε όσο μπορούσαμε πιο πάνω, τότε θα ξεπερνούσαμε και το φόβο που έχουμε για την έλλειψη τροφής και ενέργειας. Και ξεπερνώντας τους φόβους μας θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι από τους διάφορους καταναγκασμούς που εκφυλίζουν εκτός των άλλων και την υγεία μας.

Οι Ροβιές είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό στη βόρεια Εύβοια, που όμως χαίρει μνείας για κάτι παραπάνω από τον ήλιο και τη θάλασσά του. Εδώ έχει οργανωθεί ένας πρότυπος αγροτικός συνεταιρισμός, του οποίου τα 130 μέλη είναι πλέον αποκλειστικά βιοκαλλιεργητές. «Ξεκινήσαμε το 2000, και το 2006 το 70% των ελαιοπαραγωγών είχε μεταβεί στη βιολογική καλλιέργεια», διηγείται στην «Κ» ο κ. Νίκος Βαλλής, πρόεδρος του συνεταιρισμού και εκ των πρωτεργατών του εγχειρήματος.  «Τον Μάιο του 2011 ξεκίνησαν τη διαδικασία και οι τελευταίοι εναπομείναντες στη συμβατική». Η μετάβαση ήταν ομαλή και τα αποτελέσματα ορατά στο περιβάλλον και στην υγεία των αγροτών. Σύμφωνα με τον κ. Βαλλή, «μεγάλη εταιρεία που κατασκευάζει φυτοφάρμακα διενήργησε επιτόπια έρευνα για την επίδραση των χημικών στα πτηνά και διαπίστωσε απώλεια μεγάλου πληθυσμού αμέσως μετά τον ψεκασμό». «Κρίνω ότι ολόκληρη η ελληνική ελαιοπαραγωγή θα μπορούσε να γίνει βιολογική», ισχυρίζεται ο πρόεδρος, που πέρα από βιοκαλλιεργητής ο ίδιος είναι και πυρηνικός μηχανικός. «Είμαστε το μόνο κράτος της νοτίου Ευρώπης που το κράτος αναλαμβάνει τη δακοκτονία», επισημαίνει. Ενας επιμελής βιοκαλλιεργητής, που παρακολουθεί στενά τα δένδρα και χρησιμοποιεί βιολογικές παγίδες, φαίνεται να μην έχει λόγο να φοβάται τον δάκο. Ωστόσο, η ρηξικέλευθη σκέψη στις Ροβιές δεν σταματάει μόνο στην αλλαγή καλλιεργητικής τακτικής. Ο συνεταιρισμός, που ιδρύθηκε το 1982, εδώ «τιμά» το όνομά του. «Δεν αποσκοπούμε σε κάποιο ατομικό κέρδος», σημειώνει ο πρόεδρός του. Λειτουργώντας συλλογικά κατόρθωσαν να προσδώσουν υπεραξία στον τόπο και να αποκτήσουν εξαγωγικό προσανατολισμό. «Μέχρι το 1992 δίναμε τη σοδειά μας σε βαρέλια των 150 κιλών στην Ελαιουργική, που τα εξήγε στην Ιταλία», εξηγεί· «εν συνεχεία κληθήκαμε να συνεχίσουμε τις εξαγωγές μόνοι μας». Το βάπτισμα του πυρός ήρθε από Ελληνα του Λονδίνου που διαθέτει εταιρεία για ελληνικά τρόφιμα. «Πήγαμε στις πρώτες εκθέσεις τροφίμων με νέες, μικρότερες συσκευασίες». Σήμερα, ο συνεταιρισμός εμπορεύεται ελιές, πάστα ελιάς και γεμιστές ελιές (με αμύγδαλο, πιπεριά Φλωρίνης, σκόρδο, λεμόνι). Εξάγουν πάνω από το 50% σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Νορβηγία, Σουηδία και Ιταλία, πωλούν ένα 40% σε δύο εξαγωγικές εταιρείες, ενώ στην Ελλάδα συνεργάζονται με επιλεγμένες επιχειρήσεις. Διάκριση στη Γερμανία Οι πράσινες ελιές από τις Ροβιές (με ετικέτα γερμανικής αλυσίδας τροφίμων) έλαβαν, μάλιστα, τον Αύγουστο του 2010 τη διάκριση «sehr gut» από το περιοδικό OKO-TEST που διενεργεί ελέγχους, δίνοντάς τους σημαντικό προβάδισμα στη γερμανική αγορά. «Κρατούμε ημερολόγια παραγωγών, προσφέρουμε στον πελάτη όλες τις πληροφορίες για την πορεία του προϊόντος από το δέντρο έως το ράφι», υπογραμμίζει ο κ. Βαλλής. Γι’ αυτές τις διαδικασίες, όπως και τη συντήρηση, τη ζύμωση, τη συσκευασία αλλά και το «γέμισμα» των ελιών, έχουν δημιουργηθεί 50 θέσεις εργασίας. Φυσικά και εδώ η κρίση «χτύπησε» την πόρτα. «Οι Αγγλοι από το 2009 μείωσαν δραστικά τις αγορές τους στα βιολογικά, ενώ ο ανταγωνισμός στις γεμιστές ελιές από παραγωγούς που είτε τις στέλνουν για γέμισμα στη Βουλγαρία είτε τις αγοράζουν από την Τουρκία έχει ως συνέπεια συρρίκνωση των πωλήσεών μας». Ωστόσο, ο συνεταιρισμός δεν προτίθεται να αλλάξει τις προτεραιότητές του. Ο πρόεδρός του πιστεύει στην ποιότητα του προϊόντος. «Η Γεωπονική Αθηνών έκανε μετρήσεις σε όλα τα είδη ελιών και στα στάδια της διαδικασίας ανάλογα με τη μέθοδο (ελληνική με άλμη, ισπανική με σόδα, καλιφορνέζικη με οξείδωση) και αποδείχθηκε ότι οι ελληνικές ελιές υπερέχουν σημαντικά σε συγκέντρωση τριτερπενικού οξέως, που προλαμβάνει τον καρκίνο του παχέος εντέρου».