Η συνεχιζόμενη και συστηματική εξαφάνιση των τοπικών ποικιλιών φυτών, θα οδηγήσει σύντομα στο σημείο να θεωρείται πολυτέλεια το δίλημμα κατά πόσο θέλουμε να καταναλώνουμε μεταλλαγμένα ή όχι.

Όταν εξαφανιστούν οι τοπικές ποικιλίες καλλιεργήσιμων φυτών, μαζί τους θα εξαφανιστούν ανεπιστρεπτί και οι επιλογές μας, καθώς θα είμαστε διατροφικά εξαρτημένοι.

Δεδομένου ότι υπάρχει ανετοιμότητα, όσον αφορά το πρόβλημα το οποίο απροκάλυπτα εντείνεται, πρέπει η κοινωνία να αφυπνιστεί και να λάβει τα μέτρα της απέναντι σε μία κατάσταση επικίνδυνα οργανωμένη και δρομολογημένη, για τον έλεγχο των διατροφικών πηγών του κόσμου.

Αυτή η πιθανή εξέλιξη πρέπει να σταματήσει, πριν είναι πολύ αργά.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σημασία διατήρησης των τοπικών, παραδοσιακών, ενδημικών, μη-τροποποιημένων αγροτικών ποικιλιών.
 
Σημασία των Παραδοσιακών Τοπικών Ποικιλιών

Οι κοινωνίες των νησιών, επιβίωσαν επί χιλιετίες καλλιεργώντας τις μοναδικές νησιωτικές ποικιλίες οπωροκηπευτικών φυτών. Οι ποικιλίες αυτές χρειάστηκαν αιώνες για να προσαρμοστούν γενετικά στις ιδιαίτερες συνθήκες των διαφορετικών νησιών, όπως για παράδειγμα η έλλειψη νερού, οι έντονοι άνεμοι, το φτωχό σε θρεπτικά συστατικά χώμα, τα τοπικά φυτοπαθογόνα.

Η γεωγραφική απομόνωση των νησιών, οδήγησε στην ανάπτυξη μεγάλου αριθμού διαφορετικών τοπικών ποικιλιών, οι οποίες είναι προσαρμοσμένες στις εδαφοκλιματικές συνθήκες του κάθε νησιού. Έτσι μπορούν να αναπτύσσονται έχοντας καλή απόδοση, περιορισμένες ανάγκες σε νερό και θρεπτικά συστατικά, ενώ μπορούν να αμύνονται στους φυσικούς τους εχθρούς. Δηλαδή μπορούν να καλλιεργούνται χωρίς να χρειάζονται χημικά λιπάσματα ή φυτοφάρμακα.

Ενώ χρειάζονται αιώνες για να εξελιχθούν οι τοπικές ποικιλίες φυτών, σε λίγες μόνο δεκαετίες βλέπουμε ότι σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι τοπικές ποικιλίες εξαφανίζονται με ιδιαίτερα ανυσυχητικούς ρυθμούς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα, σε λίγες μόνο δεκαετίες, από τις 200 ποικιλίες σταριού που καλλιεργούνταν, έχουν μείνει μόνο 20, δηλαδή μειώθηκαν κατά 92%.

Επίσης, πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο το 2-3 % των ποικιλιών λαχανικών που υπήρχαν πριν 50 χρόνια στην Ελλάδα έχει διασωθεί υπό καλλιέργεια μέχρι τις μέρες μας.
 
Κιβωτός - Τράπεζα Σπόρων Αιγαίου

Μια σύγχρονη Κιβωτός για  την προστασία του ελληνικού Φυτογενετικού Υλικού

Προσπαθώντας να προσεγγίσει αυτό το δύσκολο πρόβλημα, το Αρχιπέλαγος δημιούργησε την άνοιξη του 2005 την Κιβωτό - Τράπεζα Σπόρων Αιγαίου, η οποία εδρεύει στην ερευνητική βάση στις Ράχες Ικαρίας και έχει ως στόχο τη συγκέντρωση και μακροχρόνια φύλαξη σπόρων, καθώς και τον πολλαπλασιασμό και τη διάδοση της καλλιέργειας των τοπικών ποικιλιών καλλιεργούμενων φυτών από τα νησιά του Αιγαίου. Παράλληλα συγκεντρώνονται και σπόροι από ενδημικά, προστατευόμενα και άλλα είδη χλωρίδας των νησιών. Η ανάγκη δημιουργίας της Τράπεζας Σπόρων ήταν επιτακτική, καθώς τα τελευταία χρόνια κατά την ερευνητική μας δράση στο Αιγαίο, παρατηρούμε ότι οι τοπικές ποικιλίες εξαφανίζονται χρόνο με το χρόνο, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα νησιά.

Η Κιβωτός - Τράπεζα Σπόρων Αιγαίου μέσα σε λίγα χρόνια λειτουργίας, κατάφερε να συγκεντρώσει φυτογενετικό υλικό από διάφορες περιοχές της χώρας.  Συνεργάζεται με την Τράπεζα Σπόρων Φυτογενετικού Υλικού του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας, με μη-κυβερνητικές οργανώσεις καθώς και φορείς που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον τομέα στην Μεσόγειο.

Με συνεχή, εκτεταμένη έρευνα και τη συγκινητική συνεργασία ευαισθητοποιημένων πολιτών από τις τοπικές κοινωνίες, έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες ποικιλίες, από νησιά , νησίδες, βραχονησίδες και παράκτιες περιοχές του Αιγαίου, καθώς και περιοχές της Στερεάς Ελλάδας. Περιλαμβάνουν τοπικές ποικιλίες δενδρωδών, κηπευτικών, σιτηρών, ψυχανθών, αμπέλου και βοτάνων. Η Κιβωτός Σπόρων έχει επίσης καταφέρει να συλλέξει ποικιλίες που πιστεύαμε ότι είχαν εξαφανιστεί, όπως η κόκκινη πατάτα της Κρήτης, άσπρο και κόκκινο καλαμπόκι και το κρεμμύδι “μελάθι”.

Οι σπόροι φυλλάσονται υπό κατάλληλες συνθήκες για μακροχρόνια συντήρηση και καλλιεργούνται πειραματικά για μορφολογική παρατήρηση, έτσι ώστε να εξεταστεί ο τυχόν βαθμός επιμόλυνσής και να επιτευχθεί ο πολλαπλασιασμός τους.
 
Ενέργειες της Κιβωτού - Τράπεζας Σπόρων Αιγαίου

Καθόλη τη διάρκεια του χρόνου οι ερευνητές του Αρχιπελάγους προσεγγίζουν απομακρυσμένες περιοχές, συνεχίζοντας τις προσπάθειες εύρεσης και συλλογής σπόρων από σπάνιες παραδοσιακές και ενδημικές ποικιλίες.

Ωστόσο για να μπορέσει η Κιβωτός - Τράπεζα Σπόρων Αιγαίου, να γίνει περισσότερο αποτελεσματική και να επιτευχθεί σωστή διαχείριση, καθώς και εξασφάλιση της βιωσιμότητας του Ελληνικού φυτογενετικού υλικού, είναι απαραίτητος ο πολλαπλασιασμός και αναδιανομή μέρους του φυλασσόμενου φυτογενετικού υλικού, σε υπεύθυνους και ευαισθητοποιημένους καλλιεργητές έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η προώθηση της καλλιέργειας των αναντικατάστατων αυτών ποικιλιών, που στήριξαν επί αιώνες τη διατροφή των αγροτικών κοινωνιών και ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας.Οι αγρότες συνεργάζονται με τους επιστήμονες του Αρχιπελάγους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ότι καλλιεργούν υπό ασφαλείς συνθήκες, δηλαδή συνθήκες τέτοιες που αποκλείουν κίνδυνο επιμόλυνσης από ξένες ποικιλίες, αλλά και που θα επιτρέπουν τον πολλαπλασιασμό των τοπικων ποικιλίων, με μεθόδους βιολογικής καλλιέργειας, χωρίς τη χρήση χημικών χημικών φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων.

Γι αυτό το Αρχιπέλαγος συνεχίζει να ενημερώσει και να ευαισθητοποιεί τις κοινωνίες των νησιών, για την ανάγκη σωστής φύλαξης των τοπικών ποικιλιών καλλιεργούμενων ειδών φυτών, αλλά και για τις μεθόδους με τις οποίες μπορούν να καλλιεργούνται χωρίς κίνδυνο επιμόλυνσης και χρήση χημικών πρόσθετων.
 
Πως επιμολύνονται και εξαφανίζονται οι τοπικές ποικιλίες

Έως και τα μέσα του περασμένου αιώνα, οι αγρότες των νησιών και των περισσότερων περιοχών της Ελλάδας καλλιεργούσαν σχεδόν αποκλειστικά τοπικές ποικιλίες και κάθε χρόνο φύλαγαν τους σπόρους για την καλλιέργεια της επόμενης χρονιάς. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, όλο και περισσότεροι αγρότες (τόσο οι επαγγελματίες, όσο και αυτοί που καλλιεργούν για να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας) αγοράζουν τους σπόρους για τις καλλιέργειές τους. Οι σπόροι που είναι διαθέσιμοι στο εμπόριο είναι από ξένες προς τα νησιά ποικιλίες, ενώ πολύ συχνά είναι και υβριδισμένοι.

Οι υβριδισμένοι σπόροι έχουν υποστεί πολλές κατευθυνόμενες εργαστηριακές διασταυρώσεις. Ως αποτέλεσμα έχουν μεγάλη παραγωγή την πρώτη χρονιά της καλλιέργειάς τους, με την προϋπόθεση ότι θα τους παρέχονται μεγάλες ποσότητες νερού, θρεπτικών συστατικών (με χημικά ή βιολογικά λιπάσματα), ενώ επίσης θα πρέπει να προστατευθούν από τα τοπικά φυτοπαθογόνα (με χημικά ή βιολογικά φυτοφάρμακα) στα οποία είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι.

Οι εργαστηριακές διασταυρώσεις των υβριδίων, πέραν από την υψηλή παραγωγή τους δίνουν και ένα άλλο χαρακτηριστικό: ο σπόρος αποδυναμώνεται μετά την πρώτη καλλιέργεια, και εάν καλλιεργηθεί δεύτερη φορά δίνει ελάχιστη παραγωγή, δηλαδή ο αγρότης αναγκάζεται πλέον να αγοράζει κάθε χρόνο τους απαραίτητους σπόρους ή φυντάνια (αφού δεν μπορεί πια να τα παράγει).

Ο μεγάλος όμως κίνδυνος που προκύπτει από την ανεξέλλεγκτη καλλιέργεια υβριδίων είναι ότι κατά την γονιμοποίηση τους, μέσω των εντόμων ή του αέρα, μπορούν να επιμολύνουν τοπικές ποικιλίες που βρίσκονται έως και 2 χλμ. μακριά. Όταν μία τοπική ποικιλία επιμολυνθεί, ο επόμενός της σπόρος θα αποκτήσει χαρακτηριστικά του υβριδίου, και το κυριότερο θα εξασθενίσει η δυνατότητα του να σχηματίζει παραγωγικούς σπόρους. Δηλαδή μία ποικιλία που χρειάστηκε αιώνες για να εξελιχθεί, μπορεί να εξαφανιστεί ακόμα και σε μία μόνο καλλιεργητική περίοδο. Έτσι οι τοπικές ποικιλίες που πολλοί αγρότες προσπαθούν ακόμα να διατηρούν και να καλλιεργούν, συχνά επιμολύντονται εν αγνοία τους.
 
Τι μπορούμε να κάνουμε

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση, πρέπει να κινητοποιηθούμε τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Για παράδειγμα, οι αγρότες ενός οικισμού, χωριού, ή ακόμα κι ενός νησιού, μπορούν να πάρουν μία συλλογική απόφαση, έτσι ώστε να σταματήσουν να εισάγονται στην περιοχή τους σπόροι ή φυντάνια από υβρίδισμένες ποικιλίες. Επίσης η εισαγωγή αυτών, μπορεί να σταματήσει σε τοπικό επίπεδο με σχετική απόφαση των τοπικών γεωργικών συνεταιρισμών, εμπόρων γεωργικών προιόντων, αλλά και των γεωπόνων, οι οποίοι συχνά εμπορεύονται υβρίδια, αντί να συμβουλεύουν τους αγρότες ενάντια στη χρήση τους.

Πρέπει να επισημάνουμε, ότι ακόμα και στους σπόρους που διατίθενται στο εμπόριο με πιστοποιητικά ότι δεν είναι υβριδισμένοι, συχνά βρίσκονται ανάμεσα τους (κατά τύχη;) σπόροι υβριδίων. Επομένως η λύση για να διατηρούμε καθαρές τις ποικιλίες που καλλιεργούνται, είναι να επιστρέψουμε στην πρακτική που εδώ και πολλούς αιώνες και εώς και πριν από λίγες δεκαετίες εφαρμοζόταν από τους αγρότες: συλλογή, σωστή φύλαξη και ανταλλαγή των τοπικών ποικιλιών σπόρων.

Πρέπει να κινητοποιηθούμε άμεσα, δεδομένου ότι έχουμε βρεθεί τελείως ανέτοιμοι, απέναντι σε μία κατάσταση επικίνδυνα οργανωμένη και δρομολογημένη, για τον έλεγχο των διατροφικών πηγών του κόσμου.   Όπως επισημαίνει και ο κ Νίκος Σταυρόπουλος, προϊστάμενος της Τράπεζας Γενετικού Υλικού της Ελλάδας, στο ΕΘΙΑΓΕ:  «Όποιος ελέγχει το γενετικό υλικό των φυτών, ελέγχει την παγκόσμια διατροφή για το μέλλον. Οι μεγάλες εταιρείες παράγουν σπόρους για όλο τον κόσμο και έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν αυτό που θέλουν».

Πηγή: Αρχιπέλαγος

Μετά την τελική ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο:

Η νέα ΚΑΠ σπαταλά δημόσιους πόρους σε μεγάλες γεωργικές επιχειρήσεις και μεγάλους γαιοκτήμονες, που δεν χρειάζονται τη χρηματοδότηση για να συνεχίσουν και χρηματοδοτήσεις προς ασφαλιστικές εταιρίες εξασφαλίζοντας έτσι τα κέρδη τους. Δεν υιοθετήθηκε η πρόταση για ανώτατο ύψος επιδοτήσεων ανά αγρότη και παραγωγό 100.000 ευρώ, ώστε να μη καρπώνονται οι μεγάλο-αγρότες και η αγρο-βιομηχανία μεγάλο μέρος των επιδοτήσεων. Αν η πρόταση ψηφιζόταν, περίπου 5 δις ευρώ ετησίως θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στη στήριξη των νέων αγροτών, στην έρευνα και τη βιώσιμη ανάπτυξη της υπαίθρου.

Οι όποιες οικολογικές ρυθμίσεις προβλέπονται, έχουν αποδυναμωθεί, είναι άτολμες, προαιρετικές, γεμάτες εξαιρέσεις, και εκτιμάται ότι δεν θα εφαρμοστούν από την συντριπτική πλειοψηφία των γεωργικών εκμεταλλεύσεων. Συνεχίζεται η μονοκαλλιέργεια (στο 70% των εκτάσεων) και δεν διασφαλίστηκε η πραγματική αμειψισπορά με ψυχανθή, πολύτιμη για το περιβάλλον, τη γονιμότητα του εδάφους και τη μείωση της δαπανηρής εξάρτησης των αγροτών από χημικές ουσίες. Η αμειψισπορά είναι μια σοφή πρακτική που ακολουθούσαν οι γεωργοί και στη χώρα μας, ιδιαίτερα στις νησιωτικές περιοχές, για να εμπλουτίζουν το έδαφος με φυσικό τρόπο και να διατηρούν τη γονιμότητά του. Απορρίφθηκαν προτάσεις κανόνων με βάση τη σημαντική Οδηγία Πλαίσιο για τα Νερά (2000/60) που θα βελτίωναν τις περιβαλλοντικές επιδόσεις της γεωργίας. Υιοθετήθηκε περιορισμένη δέσμευση για οικολογικές ζώνες στην καλλιεργήσιμη γη χωρίς φυτοφάρμακα και χημικά λιπάσματα.

Η νέα ΚΑΠ συνεχίζει να λειτουργεί σε βάρος του διατροφικού συστήματος στις αναπτυσσόμενες χώρες μέσω των επιδοτήσεων εξαγωγών για πλεονάσματα (ντάμπινγκ) από την Ευρώπη προς τις αναπτυσσόμενες χώρες.

Οι εκδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες του κινήματος για μια γεωργία των «αγροκτημάτων αντί των εργοστασίων» (βλέπε ανάρτηση http://topikopoiisi.blogspot.gr/2013/03/arc2020.html)  μπροστά στο ευρωκοινοβούλιο δεν έφεραν τα αναμενόμενα από τους διοργανωτές αποτελέσματα. Για μια ακόμα φορά σε όλους τους θεσμούς της Ε.Ε. επικρατούν τα συμφέροντα των βιομηχανιών, των μεγάλων εταιρικών γεωργικών επιχειρήσεων και των μεγαλοαγροτών-γεοκτημόνων. Δεν πρέπει να βγάλει επιτέλους τα συμπεράσματά του και το κίνημα για την αγροτική γεωργία και μαζί με τα άλλα κινήματα να αμφισβητήσουν συνολικά πια αυτή την Ε.Ε.; Ακόμη επιμένει και αυτό σε μια λειτουργία και δράση μορφής «λόμπυ»;  Σε αυτό το επίπεδο τα «λόμπυ» των παραπάνω κερδισμένων έχουν πολύ μεγαλύτερες «διασυνδέσεις» στους θεσμούς μιας «Ευρώπης των τραπεζών».

  Με αφορμή τη  συνεχιζόμενη άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να απελευθερώσει την καλλιέργεια της κλωστικής (βιομηχανικής) κάνναβης, η οποία επιδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μπορεί να αποτελέσει μια από τις διεξόδους για τους έλληνες μικροαγρότες, ας δούμε τι είναι αυτό το φυτό:

Πέρα από το επίμαχο συνθετικό «κάνναβη», η κλωστική (βιομηχανική) δεν έχει κανένα άλλο κοινό με την Ινδική κάνναβη. Για του λόγου το αληθές, σημειώνεται ότι σύμφωνα με τον κανονισμό Ε.Ο.Κ. 619/71 (αρθρο 3, παράγραφος 1) κλωστική κάνναβη θεωρούνται οι ποικιλίες της Cannabis Sativa (Hemp) με περιεκτικότητα σε THC (Δ9 τετρανδροκανναβινόλη) κάτω από 0,2%. 

Πρόκειται για φυτό που καλλιεργείται παγκοσμίως [1], καθώς είναι ποικιλία με διεθνώς αναγνωρισμένες οικολογικές ιδιότητες [2] και το σύνολο του υπέργειου μέρους του είναι πλήρως αξιοποιήσιμο και μπορεί να παράγει περισσότερα από 25.000 προϊόντα όπως ίνες για υφαντά, χαρτί, οικοδομικά υλικά, χρώματα - βερνίκια βαφές, Είδη κοσμητικής, φαγητό και συμπληρώματα διατροφής, ενέργεια, βελτιωτικά εδάφους, κα. 

Μάλιστα, το Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ) και το Εργαστήριο Γεωργίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών σε μελέτη με τίτλο «Σχέδιο καλλιέργειας κλωστικής κάνναβης και κλωστικού λιναριού στην Ελλάδα» (2000) σημειώνει συμπερασματικά: «Η κλωστική κάνναβη είναι δυνατόν να αποτελέσει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και η μεταποίηση της σημαντικό παράγοντα πράσινης ανάπτυξης». 

Επομένως είναι προφανές ότι για να υπάρξει ουσιαστική δυνατότητα  καλλιέργειας του φυτού, που θα μπορούσε να οδηγήσει και σε εξαγωγές αλλά και στην δημιουργία ενός καινούριου παραγωγικού, εμπορικού και μεταποιητικού κλάδου, χρειάζεται να επιτραπούν όχι μόνο τα προϊόντα αλλά και το ίδιο το φυτό. Δε συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως στο νέο νομοσχέδιο όπου διαχωρίζονται μεν ρητά τα προϊόντα κλωστικής κάνναβης (άρθρο 1, παράγραφος 2) από τις ναρκωτικές ουσίες, αλλά δεν υπάρχει κανένας ρητός διαχωρισμός για τη καλλιέργεια του ίδιου του φυτού, ούτε από το άρθρο 20 που προσδιορίζει το βασικό έγκλημα, ούτε από τους ορισμούς για το τι είναι παράνομη ναρκωτική ουσία.

Όπως όμως προκύπτει από τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Παράρτημα ΙΙ του Κανονισμού Ε.Ε. 796/2004, άρθρου 39 του Κανονισμού Ε.Κ. 73/2009) οι μέχρι τώρα προτεινόμενοι ορισμοί του σχεδίου νόμου δεν εναρμονίζονται με το υπάρχον ευρωπαϊκό πλαίσιο και δημιουργούν νομικά κενά που ενδέχεται να εμποδίσουν τη δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για την καλλιέργεια και μεταποίηση προϊόντων κλωστικής (βιομηχανικής) κάνναβης.

Οι ποικιλίες κάνναβης που πληρούν τα κριτήρια του άρθρου 39 του κανονισμού (ΕΚ) 73/2009 του Συμβουλίου μπορούν να καλλιεργούνται από όλους τους γεωργούς που επωφελούνται του καθεστώτος ενιαίας ενίσχυσης. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ουδέποτε ζήτησε να της κατανεμηθεί μέρος της εθνικής εγγυημένης ποσότητας των 5.000 τόνων βραχειών ινών λίνου ή ινών κάνναβης, σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) 507/2008 της Επιτροπής (άρθρο 8 παράγραφος 1).

  Η κλωστική (βιομηχανική) κάνναβη καλλιεργείται σε πολλές χώρες παγκοσμίως (στην Ευρώπη ενδεικτικά σε Αυστρία, Δανία, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ολλανδία, Πολωνία, Ισπανία και Ρουμανία) αλλά και στην Ελλάδα μέχρι πριν μερικές δεκαετίες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ψυχαγωγική- ευφορική χρήση, αλλά έχει χιλιάδες άλλες χρήσεις, που μπορεί να συμβάλλουν στην αγροτική ανάπτυξη και να δώσει τη δυνατότητα σε νέους αγρότες, καλλιεργώντας την να βρουν διέξοδο για την επιβίωσή τους.
[1] http://www.thehia.org/facts.html

[2] http://www.eiha.org/attach/643/11-05-13_Ecological_benefits_of_hemp_and_flax.pdf