1.Ανθρώπινη διατροφή
Είναι σήμερα κατανοητό ότι τα ανθρώπινα σώματα χρειάζονται ενέργεια για την ανάπτυξη και συντήρησή τους. Αλλά όχι μόνο. Oι διατροφολόγοι λένε ότι εκτός από ενέργεια χρειάζονται και «λάδωμα» για τις διάφορες λειτουργίες τους (χρειάζονται π.χ. ουσίες που δρουν σαν μεσάζοντες σε διάφορους μεταβολικούς κύκλους και διαδρομές), καθώς και διάφορα «δομικά υλικά» για να «κτίζουν» ή να «ανακαινίζουν» τη σάρκα. Όλα αυτά εξασφαλίζονται από τη κατανάλωση της τροφής[1], από τα συστατικά που την απαρτίζουν.
Τα απαραίτητα συστατικά της τροφής είναι: υδατάνθρακες, λίπη, πρωτεΐνες-τα λεγόμενα «μακροθρεπτικά» συστατικά- και επίσης μέταλλα, βιταμίνες, ανόργανα στοιχεία-τα λεγόμενα «μικροθρεπτικά» συστατικά. Οι άνθρωποι χρειάζονται κατά Μ.Ο. περίπου 2700 θερμίδες[2], σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων. Το διατροφικό μοντέλο των πλουσίων δυτικών περιέχει πολύ κρέας, άρα πολλά λίπη. Συνήθως εξασφαλίζουν το 40% των θερμίδων τους από το λίπος. Τα πολλά λίπη όμως επιφυλάσσουν όχι μόνο μεγάλο βάρος, αλλά και πολλά είδη καρκίνων και καρδιακά νοσήματα (στεφανιαία κυρίως). Η ιδανική δίαιτα θα ήταν αν εξασφαλίζαμε γύρω στο 20% των θερμίδων από λίπη[3]
Οι πρωτεΐνες είναι –μαζί με το νερό-κύριο συστατικό του σώματος (στους μυς, στις μεμβράνες, ερυθρά αιμοσφαίρια, αντισώματα, ορμόνες, ένζυμα κ.λπ). Παλιότερα στη Δύση-Βορρά κυριαρχούσε η άποψη ότι χρειαζόμαστε καθημερινά μεγάλες ποσότητες ζωικών πρωτεϊνών για να είμαστε υγιείς (δίαιτα με 12-15% πρωτεϊνη). Σήμερα μελέτες δείχνουν ότι το καλύτερο είναι μια δίαιτα με λιγότερο από 5% πρωτεϊνη[4] και αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν την απαραίτητη για αυτούς πρωτεϊνη από τα δημητριακά και τα όσπρια, πράγμα που έκαναν μέχρι τώρα μόνο οι χορτοφάγοι (αποδεδειγμένα πιο υγιείς σε σχέση με τους ευτραφείς υπέρβαρους αυτού του κόσμου). Φυσικά τα ζωικά προϊόντα μας εξασφαλίζουν και κάποια απαραίτητα συστατικά όπως τα βασικά μέταλλα ασβέστιο και ψευδάργυρο, που δεν υπάρχουν σε ικανές ποσότητες στα φυτικά αντίστοιχα. Δεν θα πρέπει να τα διαγράψουμε εντελώς από τη καθημερινή μας δίαιτα, αλλά δεν χρειάζεται να στηρίζουμε τη δίαιτά μας κύρια στα ζωικά προϊόντα.
Αυτό θα έχει επιπτώσεις για τη μελλοντική «φωτισμένη» γεωργία: θα πρέπει να σταματήσει η σημερινή επιμονή στην εντατική κτηνοτροφία και η μεγάλη ζήτηση για τα προϊόντα της, ώστε να είναι δυνατόν να διατρέφεται ο παγκόσμιος πληθυσμός πλουσιοπάροχα με σιτηρά και όσπρια. Τα ζώα να είναι ενταγμένα με ισορροπία σε ολοκληρωμένα αγροκτήματα και τα ζωικά προϊόντα να είναι συμπληρωματικά στην ανθρώπινη διατροφή.   Από την άλλη θα χρειασθεί να επανέλθει στην πραχτική των αγροτικών κοινοτήτων η καλλιέργεια των ντόπιων εγκλιματισμένων ποικιλιών, που δεν χρειάζονται πολλές εξωτερικές εισροές και αντέχουν καλύτερα στις ντόπιες συνθήκες κλίματος και εδάφους, καθώς αντίστοιχα  και η εκτροφή των ντόπιων ρατσών ζώων και πουλερικών[5].
Σε παγκόσμιο επίπεδο: η υπάρχουσα παραγωγή τροφίμων μπορεί να θρέψει με τροφή 2700 θερμίδων ημερησίως, 12 δισεκατομ. ανθρώπους. Δεν θα έπρεπε να πεινάει κανείς, δεδομένου ότι είμαστε προς το παρόν περίπου 7 δις. Όμως 40 εκατομ. πεθαίνουν από πείνα κάθε χρόνο και κάπου 850 εκατομ. υποφέρουν από υποσιτισμό, εκ των οποίων το 34% (Αφρικανοί) ζουν με κάτω από 300 θερμίδες την ημέρα. Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι της παραγωγής, που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, αλλά της διανομής της τροφής[6] και του εισοδήματος (φτώχεια) και άρα κοινωνικοπολιτικό και παίρνει διαφορετική μορφή, ανάλογα με τη χώρα και την περιοχή.
Όταν τρώμε τη τροφή μας, στην ουσία τρώμε φυτικούς και ζωικούς ιστούς με όμορφες δομές στις οποίες έχει αποθηκευτεί χημική ενέργεια. Η βάση αυτών των δομών είναι η γλυκόζη-μια όμορφη τρισδιάστατη κρυστάλλινη μορφή-  που δημιουργείται από το διοξείδιο του άνθρακα και το νερό μέσω της φωτοσύνθεσης στα φυτά και παροχής ενέργειας από τον ήλιο. Στην ουσία η χημική ενέργεια που παίρνουμε από τη τροφή είναι ηλιακή ενέργεια που έχει μετατραπεί.
2.Ανθρώπινο γάλα-Ζωϊκό γάλα
Η αποτυχία του θηλασμού στην Ελλάδα είναι σύμπτωμα κοινωνικής παθολογίας, με κοινωνικές, πολιτισμικές, πολιτικές – και, φυσικά, οικονομικές αιτίες. Πόσο κοστίζει η διατροφή ενός βρέφους με τεχνητό γάλα; Το μηνιαίο κόστος μπορεί να φτάσει τα 300 ευρώ ανά βρέφος, για τουλάχιστον 12 μήνες. Είναι δυνατόν; Ενώ 90% των εγκύων δηλώνει ότι επιθυμεί να θηλάσει, μόλις το 8-10% το καταφέρνει ως τον 4ο μήνα ζωής του βρέφους (ο ΠΟΥ συστήνει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ διατροφή με μητρικό γάλα για τους πρώτους 6 μήνες) ενώ η πλειονότητα θηλάζει μόνο για ένα μήνα.
Το μητρικό γάλα έχει προσαρμοστεί στις ανθρώπινες ανάγκες μέσα από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης. Η αγελάδα δεν είναι άνθρωπος. Το νεογέννητο μοσχάρι είναι σχετικά ώριμος οργανισμός. Διαθέτει σχετικά ώριμους νεφρούς, στομάχι και συκώτι, γι’ αυτό και το αγελαδινό γάλα έχει πολύ αλάτι και μεγάλο υπόλειμμα. Χρειάζεται να αναπτύξει γρήγορα τους μυς του, γι’ αυτό το αγελαδινό γάλα έχει πάρα πολλές πρωτεΐνες. Χρειάζεται να κοιμάται πολύ ώστε να μπορεί η μητέρα του να τρώει χορταράκι όλη μέρα χωρίς παρεμπόδιση. Γι’ αυτό το αγελαδινό γάλα έχει μεταξύ άλλων πολλή καζεΐνη ώστε να φέρνει πλήρωση, νωθρότητα και ύπνο… Τι συμβαίνει με τα μικρά των ανθρώπων; Πρόκειται για τα πιο «ανώριμα» νεογέννητα στη φύση. Η επίδραση του περιβάλλοντος σε αυτήν τη διαδικασία είναι μεγάλη και κρίσιμη. Ο εγκέφαλος στα πρώτα χρόνια της ζωής αναπτύσσεται ραγδαία, τριπλασιάζεται σε όγκο και μορφοποιείται υπό την επίδραση των πλούσιων ερεθισμάτων του περιβάλλοντος (νευρικές διασυνδέσεις κυττάρων, μυελινοποίηση, κτλ.) Το ανθρώπινο γάλα είναι το πιο γλυκό από οποιοδήποτε άλλο γάλα θηλαστικού, περιέχοντας πολλή λακτόζη, το απαραίτητο καύσιμο για τον εγκέφαλο των βρεφών μας. Τεράστια ποσά ωφέλιμων λιπαρών και χοληστερίνης συγκριτικά με το αγελαδινό γάλα δίνουν ώθηση στην ανάπτυξη. Το γάλα της μαμάς πρέπει να είναι φιλικό για τα ανώριμα όργανα του μωρού, το έντερο, το συκώτι, τους νεφρούς του. Δεν περιέχει πλεόνασμα ουσιών, και ότι περιέχει χρησιμοποιείται στο έπακρο χωρίς να προκύπτουν ‘σκουπίδια’ στον οργανισμό του μωρού. Το μητρικό γάλα πρέπει να μη φέρνει υπερβολικό ύπνο στο μωρό, ώστε να μπορέσει να δεθεί με τη μητέρα του και να εξερευνήσει γρήγορα τον κόσμο γύρω του.
Η κατανάλωση επεξεργασμένου γάλακτος, στη Δύση-Βορρά κυρίως, είναι αυξητική. Από έρευνες (π.χ για το 2010) προκύπτει ότι από τα 20 δις δολάρια που είναι ο τζίρος για βρεφικές τροφές, τα 2/3 προέρχονται από βρεφικά γάλατα. Η Ευρώπη είναι η μεγαλύτερη αγορά παγκοσμίως με πωλήσεις πάνω από 2 δις ετησίως (www.strategyr.com/Baby_Foods_and_Infant_Formula_Market_Report.asp).
Οι προσδοκίες του κλάδου είναι να ξεπεράσουν τα 80 δις το χρόνο. Τα περιθώρια αύξησης κερδών είναι μεγάλα, και προσπαθούν με συστηματική προπαγάνδα να απομακρύνουν τις γυναίκες από το θηλασμό. Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκουν ως σημαντικό σύμμαχο τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τα συστήματα υγείας.
Η εξάρτηση των βρεφών από το επεξεργασμένο γάλα αγελάδας έχει και οικολογικές επιπτώσεις:
Πέρα από τα θέματα υγείας, ενώ το μητρικό γάλα είναι μια «ανανεώσιμη πηγή ενέργειας», τα όλο και περισσότερα κουτιά τεχνητού γάλακτος που καταναλώνονται σημαίνουν περισσότερη αποψίλωση των δασών, διάβρωση των εδαφών, ρύπανση από διοξίνες και άλλες τοξίνες, κλιματικές αλλαγές και σπατάλη πόρων. Για κάθε κουτί γάλακτος σε σκόνη που παράγεται, καταναλώνεται ενέργεια στη διαδικασία της επεξεργασίας και της παραγωγής, διανύονται χιλιάδες χιλιόμετρα για τη διεθνή μεταφορά τους, καταναλώνεται ενέργεια και νερό στο σπίτι για το καθάρισμα των συσκευών και την προετοιμασία του μπουκαλιού και παράγονται σκουπίδια από μέταλλο, πλαστικό και χαρτί.
Ένα άλλο σημαντικό που πρέπει να τονισθεί είναι η κατανάλωση γάλακτος από τους ενήλικες. Οι εταιρείες έχουν καταφέρει να πιστέψουμε ότι και σαν ενήλικες μας είναι απαραίτητο το γάλα από τα ζώα. Για τους περισσότερους ανθρώπους, υπάρχει δυσανεξία στη λακτόζη που επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου λόγω της έλλειψης ενός ενζύμου, της λακτάσης. Μετά το 2ο έτος της ηλικίας, το σώμα αρχίζει να παράγει πολύ λιγότερη λακτάση. Βέβαια, πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην παρουσιάσουν συμπτώματα, παρά όταν μεγαλώσουν.
Όλα τα νήπια και τα παιδιά έχουν τα ένζυμα της λακτάσης. Γιαυτό οι γιατροί πίστευαν ότι αυτά τα ένζυμα υπήρχαν σε όλους σχεδόν τους ενήλικες. Όταν έγιναν έρευνες σε ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων, σχετικά με την πεπτική τους ικανότητα στη λακτόζη, τα αποτελέσματα απέδειξαν πόσο λανθασμένη ήταν αυτή η άποψη. Γενικά, το 75% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού, χάνουν τα ένζυμα της λακτάσης μετά τον απογαλακτισμό.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος γι’ αυτούς που παρουσιάζουν δυσανεξία στη λακτόζη, να αναγκάζουν τους εαυτούς τους να πίνουν γάλα, ακόμα και αν αυτό περιέχει μειωμένα ποσοστά λακτόζης (υπάρχει τέτοιο στο εμπόριο, σαν «λύση» στη δυσανεξία στη λακτόζη), γιατί δε λύνει το πρόβλημα, καθώς το άτομο μπορεί να συνεχίσει να υποφέρει από πεπτικές ενοχλήσεις.
Είναι εκπληκτικό, αλλά η κατανάλωση γάλακτος δε φαίνεται καν να προλαμβάνει την ανάπτυξη οστεοπόρωσης, που είναι ο κυριότερος λόγος κατανάλωσής του. Επιστημονικές μελέτες αποκαλύπτουν ότι: «Οι πολιτισμοί με μεγάλη κατανάλωση γάλακτος, έχουν τα υψηλότερα ποσοστά οστεοπόρωσης, μια ασθένεια που σπάνια συναντάται σε πολιτισμούς που δεν καταναλώνουν γάλα».
Στην πραγματικότητα το γάλα και τα λοιπά γαλακτοκομικά προϊόντα, δεν προσφέρουν κανένα θρεπτικό συστατικό που δεν μπορεί να βρεθεί σε υγιεινότερες μορφές τροφών. Αυτό είναι ένα επιπλέον στοιχείο που συνηγορεί υπέρ του ισχυρισμού μας, ότι δηλαδή τα ζωϊκά προϊόντα θα πρέπει να είναι συμπληρωματικά των φυτικών και όχι κύρια για τη διατροφή μας, αν δεν μπορούμε να είμαστε 100% χορτοφάγοι.

Η μελλοντική μας θεωρία για τη διατροφή θα πρέπει να στηριχθεί πάλι στην απλότητα, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το σφιχταγκάλιασμα των ειδικών και των ιθυνόντων κάθε είδους, που ευνοούνται από την πολυπλοκότητα της γνώσης και της κατοχής των αποτελεσμάτων της έρευνας και της «ανάπτυξης». Έχουν γραφεί χιλιάδες εγχειρίδια για τη σωστή και υγιεινή διατροφή. Όλο το περιεχόμενό τους μπορεί να συμπυκνωθεί στην εξής απλή συμβουλή: «πολλά χορταρικά, όσο το δυνατόν λιγότερο κρέας, μεγαλύτερη δυνατή ποικιλία τροφών». Αυτό είναι το συμπέρασμα: η εμπειρία χιλιάδων χρόνων επιβεβαιώνεται και επιστημονικά. Και το ερώτημα και ζήτημα που μας μπαίνει είναι πως θα παράγουμε αυτή την μεγάλη ποικιλία των τροφών που μας χρειάζονται για την ευζωία μας, προωθώντας την «αποανάπτυξη» της σημερινής εντατικής και βιομηχανοποιημένης γεωργίας-κτηνοτροφίας.

3 .  Κτηνοτροφία-ζωοεκτροφή

Στην αρχική της μορφή η κτηνοτροφία (επειδή η λέξη κτήνος είναι αρνητικά φορτισμένη θα χρησιμοποιούμε τον όρο ζωοεκτροφή από δω και πέρα) είχε στόχο την εξασφάλιση κρέατος για την οικογένεια-ομάδα. Το γάλα δεν το χρησιμοποιούσαν και σαν κτηνοτροφικά προϊόντα θεωρούσαν το μαλλί και τα δέρματα, από τα οποία κατασκεύαζαν ρούχα και διάφορα άλλα αντικείμενα. Η κτηνοτροφία αρχίζει να αποκτά εμπορικό χαρακτήρα με την πλήρη εγκατάσταση των ανθρώπων σε οικισμούς και τον χωρισμό σε αγρότες και ζωοεκτροφείς. Μέχρι πριν από 100 περίπου χρόνια, η ζωοεκτροφή εξακολουθούσε να έχει σαν αποκλειστικό σκοπό τα απαραίτητα ζωικά προϊόντα για την οικογένεια και μόνο ένα μικρό μέρος για την αγορά. Μετά τη βιομηχανική επανάσταση, που όλο και περισσότερος πληθυσμός άρχισε να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές ασχολίες και να δουλεύει στα εργοστάσια, άρχισε να δημιουργείται μεγάλη ζήτηση από διάφορα τρόφιμα και φυσικά και ζωικά προϊόντα. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται οι φάρμες, που είχαν σαν αποκλειστική αποστολή την εκτροφή των ζώων και την παραγωγή ζωικών προϊόντων. Έτσι αρχίζει η εποχή της εντατικής ζωοεκτροφής. Κάποια χρήσιμα στοιχεία: Το 40% των εδαφών της Γης είναι καλλιεργήσιμα, εκ των οποίων το 1/3 χρησιμοποιείται για την παραγωγή ζωοτροφών. 
Η κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων αυξάνεται κάθε χρόνο, ενώ η παγκόσμια παραγωγή κρέατος προβλέπεται να υπερδιπλασιαστεί από τα 229 εκατομμύρια τόνους το 1999/2001 σε 465 εκατομμύρια τόνους το 2050.
Από αρχές του 1960: ο παγκόσμιος πληθυσμός 2-πλασιάσθηκε, η κατανάλωση κόκκινου κρέατος 4-πλασιάσθηκε, κρέατος πουλερικών 10-πλασιάσθηκε. Υπολογίζονται σε 60 δις τα ζώα εκτροφής και συμβαίνει κάτι παράδοξο – στα αναπτυγμένα κράτη περίπου 1 δις άτομα πάσχουν από παχυσαρκία και προβλήματα υγείας που συνδέονται με τον τρόπο διατροφής(Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναγνωρίζει ότι η επιδημία της παχυσαρκίας αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα υγείας και η κατανάλωση ζωικών λιπών και κτηνοτροφικών προϊόντων ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτό), ενώ στις αναπτυσσόμενες χώρες ο ίδιος αριθμός ατόμων πάσχουν από υποσιτισμό.

Η εκτροφή ζώων είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες των σημερινών σοβαρότατων περιβαλλοντικών προβλημάτων, ιδιαίτερα της κλιματικής αλλαγής. Σύμφωνα με έκθεση του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ που δημοσιεύθηκε στις 29.11.06 η ζωοεκτροφή ευθύνεται για τις παρακάτω εκπομπές αερίων θερμοκηπίου σε παγκόσμιο επίπεδο: 
1) 9% του διοξειδίου του άνθρακα
2) 65% του οξειδίου του αζώτου το μεγαλύτερο μέρος του οποίου προέρχεται από την κοπριά και το οποίο είναι 296 φορές πιο επιβαρυντικό σε σχέση με το διοξείδιο του άνθρακα
3) 37% του μεθανίου το οποίο παράγεται κατά ένα μεγάλο μέρος από το πεπτικό σύστημα των μηρυκαστικών και είναι 23 φορές πιο επιβαρυντικό σε σχέση με το διοξείδιο του άνθρακα, και 
4) 64% της αμμωνίας που προκαλείται από τα ούρα των ζώων και συμβάλλει σημαντικά στην όξινη βροχή. Χρησιμοποιώντας πλέον το 30% ολόκληρης της επιφάνειας του γήινου εδάφους, αποψιλώνονται ολόκληρα δάση για να μετατραπούν σε βοσκότοπους.
Σύμφωνα με μια επίσημη έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: 13% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου προέρχονται από τη παραγωγή ζωϊκών προϊόντων διατροφής( κρέας, γάλα και αυγά) στην Ε.Ε.
Σύμφωνα με την έρευνα: περισσότερο ζημιογόνα για το κλίμα είναι τα μυρηκαστικά. Έτσι για την παραγωγή 1 κιλού βοδινού κρέατος έχουμε εκπομπή 22 κιλών «ισοδύναμου διοξειδίου», 1 κιλού αρνήσιου-κατσικίσιου κρέατος εκπομπή 20 κιλών, ενώ 1 κιλού χοιρινού εκπομπή μόνο 7,5 κιλών καθώς και 1 κιλού πουλερικών εκπομπή 5 κιλών «ισοδύναμου CO2»…
Η παραγωγή αυγών και γάλακτος είναι πιο φιλική για το κλίμα(επειδή τα ζώα χρειάζονται λιγότερη ενέργεια για αυτό): σε 1 κιλό αυγών ή κατσικίσιου-προβατίσιου γάλακτος αντιστοιχούν 3 κιλά εκπομπή «ισοδύναμου CO2», ενώ σε 1 κιλό αγελαδινού αντιστοιχούν μόνο 1,4 κιλά εκπομπών.

Σύμφωνα βέβαια με τον ΟΗΕ(FAO) η ζωοεκτροφή εκπέμπει το 18% του «ισοδύναμου CO2», σε παγκόσμιο επίπεδο[7].
Ο Γερμανικός Σύνδεσμος Χορτοφάγων-με αφορμή τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών-ζητά να ανέβει ο συντελεστής φορολόγησης των προϊόντων κρέατος και γάλακτος από τον πολύ χαμηλό 7% στον 19%, όπως είναι για παράδειγμα ο συντελεστής φορολόγησης του γάλακτος που παράγεται από σόγια[8]
Αντίθετα η Γερμανική Αγροτική Ένωση απέρριψε το αίτημα των Χορτοφάγων και είναι κατά οποιασδήποτε αύξηση της φορολογίας των ζωϊκών προϊόντων.
Από την άλλη: περίπου το 20% των βοσκότοπων έχουν υποβαθμιστεί λόγω της υπερβόσκησης, της διάβρωσης και της ρύπανσης του εδάφους από τα ζωικά απόβλητα, τα αντιβιοτικά, τις ορμόνες, τις χημικές ουσίες από τη βυρσοδεψία, τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούνται για να ψεκαστούν οι καλλιέργειες ζωοτροφών. Όσο δε αφορά τους φθίνοντες πλέον υδάτινους πόρους της γης, η κτηνοτροφία χρησιμοποιεί τεράστιες ποσότητες νερού κι είναι ένας σημαντικός παράγοντας ρύπανσης και μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα.
Υπάρχει επίσης μεγάλη σπατάλη φυσικών πόρων και ενέργειας. Στη Δύση, το μισό από το νερό που καταναλώνεται, πηγαίνει στην εκτροφή. Ενδεικτικά ο παρακάτω πίνακας:
Παραγωγή κρέατος ανά κιλό
Λίτρα νερού που απαιτούνται

1 κ. μοσχαρίσιου κρέατος
22.000 lt

1 κ. βοδινού κρέατος
15.000 lt

1 κ. κρέας κοτόπουλου
3.500–6.000 lt

Παραγωγή γάλατος: για 1 lt γάλατος απαιτούνται 990 lt νερού
Παραγωγή φυτικής τροφής(για σύγκριση): 1 κ. καλαμποκιού απαιτεί 450 lt νερού.

Σύμφωνα με μια έκθεση του Σουηδικού Πανεπιστημίου Γεωργικών Επιστημών ( Lantb ruksuniversitet ), η ενέργεια που καταναλώνεται για την παραγωγή ενός κιλού χοιρινού και ενός κιλού βοδινού, είναι 8.3 και 12.8 kWh αντίστοιχα. Συγκριτικά, η παραγωγή ενός κιλού φασολιών απαιτεί μόνο 0.86 kWh και ενός κιλού πατατών μόνο 0.44 kWh . Δηλαδή, απαιτείται 10-20 φορές περισσότερη ενέργεια για την παραγωγή ζωικών προϊόντων, απ’ότι για την παραγωγή φυτικής τροφής. Τα ζώα καταναλώνουν περισσότερη πρωτεΐνη τρώγοντας φυτά, από την πρωτεΐνη που μπορούν να παράγουν με τη μορφή κρέατος, γάλακτος και αυγών. Για παράδειγμα, 7 κιλά σιτηρών χρειάζονται για να παραχθεί ένα κιλό κρέας. Σαν «μηχανές» για τη μετατροπή της φυτικής πρωτεΐνης σε ζωική πρωτεΐνη, είναι εντελώς αναποτελεσματικά. Ο βαθμός μετατροπής από ζωοτροφή σε τροφή για τον άνθρωπο, κυμαίνεται από 1:30 έως 1:4 ανάλογα με το είδος του ζώου. Παρόλα αυτά τα ζώα τρέφονται με μεγάλες ποσότητες ζωοτροφής υψηλής πρωτεϊνικής αξίας, τη στιγμή που «είναι πιο αποδοτικό να τρώμε απευθείας ό,τι καλλιεργούμε, αντί να το αφήσουμε να περάσει πρώτα μέσα από ένα ζώο». Επίσης η μαζική-εντατική εκτροφή των εκατομμυρίων ζώων αφανίζει τη ζωή και από τις θάλασσες αφού περίπου το 50% των ψαριών που αλιεύονται χρησιμοποιούνται ως τροφή για τα γουρούνια, τις αγελάδες, τα πρόβατα, τα κοτόπουλα κλπ. Αυτά τα ζώα καταναλώνουν περισσότερους τόνους ψαριών από ότι όλοι οι καρχαρίες, τα δελφίνια και οι φώκιες ολόκληρου του πλανήτη. Έτσι οι πληθυσμοί των ψαριών σταδιακά εξαφανίζονται ενώ οι φάλαινες, οι φώκιες, τα δελφίνια και τα θαλασσοπούλια πεθαίνουν από πείνα.
Αν οι «αναπτυγμένες» χώρες μειώσουν την κατανάλωση κρέατος, θα μπορούσαμε επιπλέον να αντιμετωπίσουμε σε σημαντικό βαθμό την παγκόσμια πείνα, η οποία σκοτώνει περίπου 6 εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο. Το 25% του πληθυσμού της γης υποσιτίζεται λόγω κυρίως της χρησιμοποίησης της γης για την παραγωγή ζωοτροφών και της διατροφής των ζώων με δημητριακά και σόγια, όταν αυτά θα μπορούσαν να θρέψουν τον υποσιτιζόμενο κόσμο.
Για 1 κιλό κρέατος απαιτείται γη που θα μπορούσε να παράγει:
Δημητριακά 6 κιλά
Ρύζι 9 κιλά
Όσπρια 12 κιλά
Λόγω των άθλιων και ανθυγιεινών συνθηκών εκτροφής των ζώων, καθώς και των ορμονών ανάπτυξης και πάχυνσης που τους χορηγούνται για την επιτάχυνση της παραγωγής κρέατος και γάλακτος, ένα σημαντικό ποσοστό της παγκόσμιας παραγωγής αντιβιοτικών (περίπου το 50%) χορηγείται στα εκτρεφόμενα ζώα. Όμως παρά την τόσο απλόχερη ιατρική «φροντίδα», ασθένειες και επιδημίες όπως η νόσος των τρελών αγελάδων και των πτηνών, η γρίπη των χοίρων, ο μελιταίος πυρετός, κλπ. ξέσπασαν σκορπώντας τον πανικό. Η αφύσικη τροφή που τρώνε τα εκτρεφόμενα ζώα (ιχθυάλευρα, αλεσμένα κόκκαλα, νύχια, τρίχες κλπ), οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και η υπερβολική χορήγηση αντιβιοτικών και ορμονών, καθιστούν την κατανάλωση κρέατος εντελώς επιβλαβή για την ανθρώπινη υγεία, ενώ οι απάνθρωπες συνθήκες μεταφοράς τους, αλλά και η ίδια η φρικαλέα διαδικασία σφαγής των ζώων θέτουν ζητήματα βιοηθικής. Η σφαγή, η μεταφορά, η επεξεργασία και το μαγείρεμα θεωρούνται επίσης σημαντικό μέρος κατανάλωσης ενέργειας.
Παρόλα όμως αυτά τα τεράστια «εξωτερικά κόστη» στη συμβατική οικονομία, τα ζωϊκά προϊόντα κοστίζουν πολύ λιγότερο σε σχέση με το κόστος παραγωγής τους. Στη πραγματικότητα όμως η παγκόσμια ζωοεκτροφή είναι ουσιαστικώς αντιπαραγωγική. Χρειάζεται επομένως μεγάλη αποανάπτυξη στη ζωοεκτροφή και να πάμε σε μια ζωοεκτροφή στα πλαίσια ολοκληρωμένων αγροκτημάτων. Έτσι θα έχουμε και αποανάπτυξη στη παραγωγή ζωϊκών προϊόντων, καθώς και στη κατανάλωσή τους:
• Αν κάποιος δεν φάει κρέας μία φορά τη βδομάδα, τότε όλο το χρόνο εξοικονομεί 170 κιλά διοξειδίου εκτός του ότι παράλληλα θα εξοικονομήσει φυτική τροφή για τους φτωχούς του κόσμου.
• Αν κάποιος ακολουθήσει τη μεσογειακή δίαιτα και τρώει μια φορά τη βδομάδα κρέας τότε εξοικονομεί 1020 κιλά/έτος=2/3 των εκπομπών ενός νέας τεχνολογίας αυτοκινήτου (150γρ/χιλ x10.000χιλ=1500 κιλ/έτος)
• Έχει αναπτυχθεί κίνημα πόλεων για μια μέρα τη βδομάδα «αποχή κρέατος» (Paul McCartney, ”Less meat, less heat”, The Lanset: μείωση 30% κρέατος, μείωση θανάτων από καρδιαγγειακές παθήσεις κατά 18.000 στη Βρετανία)
• Αν π.χ. οι κάτοικοι του Δήμου Βόλου(περίπου 140.000) ακολουθούσαν τη μεσογειακή διατροφή, τότε θα εξοικονομούσαν: 140.000χ1020=142.800.000 κιλά=0,1428 γιγατόνοι =1% των ετήσιων παγκόσμιων εκπομπών( περίπου 14 γιγατόνοι). Να μια ουσιαστική και όχι μόνο συμβολική καμπάνια σε κάθε δήμο! Μπορεί να εξελίσσεται, συνδεδεμένη και με την οικονομική κρίση, σε πρόταση για μεσογειακή διατροφή, που εκτός της υγείας θα προφυλάξει και το κλίμα

4. Κρεοφαγία-φυτοφαγία
Να δούμε λίγο περισσότερο τι συμβαίνει με την κρεοφαγία σε αντιδιαστολή με τη φυτοφαγία.
Το θέμα είναι αρκετά φορτισμένο, λόγω και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ φυτοφάγων-κρεοφάγων, πράγμα που αντιμετωπίζουμε εδώ και χρόνια στα πλαίσια των οικογιορτών, για το αν π.χ. θα πρέπει να συμμετέχουν και παραγωγοί ζωϊκών προϊόντων ή όχι. Το ζήτημα δεν έχει καταλήξει και το αντιμετωπίζουμε μέχρι τώρα συμβιβαστικά: στα πλαίσια της γιορτής οι ζωοτρόφοι μπορούν να παρουσιάζουν την εκτροφή τους με έντυπο κ.λ.π. υλικό, αλλά δεν πωλούν τα προϊόντα σφαγής(αν υπάρχει ψυγείο μπορούν να πωλούν τυριά).
Όπως αναφέρω και πιο πάνω έχουμε αύξηση της παγκόσμιας κατανάλωσης ζωϊκών προϊόντων. Μεγαλύτερη στην 20ετία 1960-80, κάπως λιγότερη στην 20ετία 1980-2000. Στην τελευταία έχουμε συγκεκριμένα τις εξής μεταβολές(στοιχεία παγκόσμιας τράπεζας):
• Παγκόσμια από 29,5 κιλά ανά άτομο το χρόνο σε 36,4 κιλά
• Βιομηχανικές χώρες από 78,5 σε 88,2
• Για σύγκριση Νότια Αφρική από 10,6 σε 9,4
Κάθε χρόνο θανατώνονται 56 δισεκατομμύρια ζώα για να καταναλωθούν από τον άνθρωπο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας τα ψάρια. Εκτός των άλλων έχουμε να κάνουμε και με ένα φιλοσοφικό και βιοηθικό ζήτημα. Δεν είναι πολυτέλεια σήμερα να συμφωνήσουμε ότι τα ζώα και τα άλλα όντα έχουν μια εγγενή αυταξία και πρέπει να τα σεβόμαστε. Ο κυρίαρχος μέχρι τώρα ανθρωποκεντρισμός μας έφερε ως εδώ. Να απειλούμε εμείς οι ίδιοι τις βάσεις της ύπαρξής μας. Γιατί ότι έχει εγγενή αξία μπορεί να έχει και εργαλειακή αξία. Ακόμα και για ωφελιμιστικούς λόγους θα χρειασθεί να αντικαταστήσουμε τον ανθρωποκεντρισμό με τον οικοκεντρισμό!
Στην Ελλάδα δεν μας αρέσει πλέον το ελληνικό-μεσογειακό μενού με τα όσπρια, τα λαχανικά και τα φρούτα[9].
Η κατανάλωση συνολικού πιστοποιημένου κρέατος είναι περίπου 85 κιλά ανά Έλληνα το χρόνο, αν και με τον ερχομό της κρίσης αυτό μπορεί να έχει μειωθεί, ιδίως όσον αφορά στο πιστοποιημένο κρέας. Γιατί θα πρέπει να προστεθεί και το μη πιστοποιημένο που για τις δικές μας συνθήκες δεν θα πρέπει να είναι ευκαταφρόνητο. Αυτό που βέβαια παρατηρούμε είναι ότι δεν έχουμε αυτάρκεια στο κρέας, ιδίως στο βοδινό. Εισάγουμε το 41,6% των συνολικών κρεάτων[10].
Σημαντικό για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος, αλλά και για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας πείνας είναι να δούμε και τα εξής στοιχεία:
• 1 θερμίδα στο ψωμί προέρχεται από 1 θερμίδα δημητριακών
• 1 θ. στο βοδινό κρέας προέρχεται από κατανάλωση 10 θ. δημητριακών
• 1 θ. στο κρέας πουλερικών προέρχεται από 4 θ. δημητριακών
• 1θ. στο χοιρινό από 3 θ. δημητριακών
Φαίνεται και από αυτά τα στοιχεία ότι «είναι πιο αποδοτικό να τρώμε απευθείας ό,τι καλλιεργούμε, αντί να το αφήσουμε να περάσει πρώτα μέσα από ένα ζώο». Είναι μια τρομερή σπατάλη πόρων και κατανάλωση ενέργειας, δεδομένου ότι σχεδόν το 1/3 της παγκόσμιας συγκομιδής δημητριακών χρησιμοποιείται για την παραγωγή κρέατος.
Με ποια λογική ένας πολιτισμός εξαντλεί τις πηγές του πλανήτη για να παράγει με εντατικό τρόπο όλο και περισσότερα ζωικά προϊόντα για τους πλούσιους του «αναπτυγμένου κόσμου; Η κατανάλωση ζωικών λιπών δεν ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την παχυσαρκία και τα προβλήματα υγείας που ακολουθούν; Πόσες φορές την εβδομάδα είναι ανάγκη να τρώμε κρέας; Πόσο ζαμπόν; Πόσο γάλα ή τυρί; Γιατί τα ζώα πρέπει να λαμβάνουν τεράστιες ποσότητες πρωτεϊνούχων σπόρων (όπως σόγια) για να παράγουν ακόμα περισσότερο; Διότι κάποιοι έχουν κάνει επενδύσεις και αναζητούν τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση; Διότι οι εταιρείες του γεωργοκτηνοτροφικού τομέα θα πρέπει να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους;

Η χορτοφαγία «απελευθερώνει» κατά μέσο όρο γη που θα μπορούσε να θρέψει πολύ περισσότερους ανθρώπους. Ενδεικτικά, ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να σιτίζονται για ένα χρόνο ανά εκτάριο και ανά είδος διατροφής είναι:
22 άτομα με πατάτες
19 άτομα με ρύζι
1 άτομο με μοσχάρι
2 άτομα με αρνί
Χωρίς υπερβολή, από την προηγούμενη ανάλυση προκύπτει ότι μέχρι τώρα ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος με την κατανάλωση της τροφής του –εκτός των άλλων-παίζει και το μέλλον αυτού του πλανήτη «χάρη στη βουλιμία του για χάμπουργκερ»[11].
Με μια δικαιότερη κατανομή των θρεπτικών πόρων της Γης μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη διατροφή όλης της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να έχει υγιεινότερο τρόπο ζωής. Με μια ζωοεκτροφή, ούτε εκτατική ούτε σταυλισμένη, αλλά στα πλαίσια ολοκληρωμένων αγροκτημάτων, όπου τα ζώα παίζουν συμπληρωματικό ρόλο και ανακυκλώνουν την οργανική ύλη, ενώ τα ζωϊκά προϊόντα συμπληρώνουν επίσης τη διατροφή. Δεν θα πρόκειται οπωσδήποτε για χορτοφαγία, αλλά για οικολογική-υγιεινή διατροφή. 
Χρειάζεται όμως αλλαγή του καταναλωτικού και διατροφικού μοντέλου στη δύση με περιορισμό της υπερκατανάλωσης κρέατος και ευρεία ενημέρωση του κόσμου ότι η ζωοεκτροφή συμβάλλει σημαντικά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου καθώς και στην κακή υγεία. Χρειάζεται γενικότερα να απορρίψουμε το καπιταλιστικό αναπτυξιακό μοντέλο παραγωγής, συσσώρευσης και κατανάλωσης. Να επιλέξουμε την κατεύθυνση μιας αγροδιατροφικής οικονομίας των αναγκών και όχι των επιθυμιών, των μικρών αποστάσεων και της εγγύτητας μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, της δίκαιης διανομής των τροφίμων- με αποφυγή των μεσαζόντων- μέσω δικτύων παραγωγο-αναλωτών και τοπικών αυτοδιαχειριζόμενων αγορών. Γενικά μέσα από κοινοτικές αμεσοδημοκρατικές δομές που θα συντονίζονται μέσω διασύνδεσης και ομοσπονδιοποίησης. 
 

[1] «Οι άνθρωποι πια δεν λένε “τρώω” ή “πίνω” αλλά λένε “καταναλώνω”. Όλες οι φυσικές πράξεις και λειτουργίες που κρατούν στη ζωή ένα φυσικό πλάσμα άνθρωπο, έχουν αντικατασταθεί από τον όρο κατανάλωση, λες και είναι ο άνθρωπος πλέον μηχάνημα... Αυτή είναι η μέγιστη ύβρις και ο μέγιστος εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αποδοχή της πλήρους μετάλλαξης του ανθρώπου σε γρανάζι του συστήματος που απομυζεί το οικοσύστημα καταναλώνοντας τους φυσικούς του πόρους αναίσχυντα. Αυτός είναι ο αναίσχυντος σύγχρονος άνθρωπος – καταναλωτής, ο ταυτισμένος με την χυδαιότητα.» Γιάννης Μακριδάκης http://yiannismakridakis.gr/?p=4851


[2] Οι υδατάνθρακες αποτελούν τη βασική πηγή ενέργειας στα περισσότερα ανθρώπινα σιτηρέσια. Δίνουν περίπου 420 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια. Ο «μέσος άνθρωπος» λοιπόν μπορεί να πάρει την ενέργεια που χρειάζεται καθημερινά από 500-700 γραμμάρια υδατάνθρακες. Στις παραδοσιακές δίαιτες και σιτηρέσια, τα φυτά οι σπόροι και οι βολβοί είναι η πρωταρχική πηγή ενέργειας. Σε αυτές τις τροφές υπάρχει και πολλή κυτταρίνη στον φλοιό  και επειδή η κυτταρίνη δεν μας παρέχει ενέργεια, οδήγησε παλιότερα στην άποψη ότι δεν μας χρειάζονται τα «πίτουρα» και είναι πιο εύπεπτα τα «λευκά» αλεύρια. Στη συνέχεια όμως αποδείχθηκε ότι τα πίτουρα είναι πολύ σημαντικό συστατικό για την δίαιτα του ανθρώπου. Η παρουσία τους ή η απουσία τους έχει μεγάλη επίδραση στη φυσιολογική λειτουργία του εντέρου, που παίζει σημαντικό βιοχημικό ρόλο για όλο το σώμα. τρώγοντας παραδοσιακά «ανεπεξέργαστους» υδατάνθρακες λοιπόν, έχουμε στη διάθεσή μας πιο υγιεινή τροφή.
 

[3] Γιατί το λίπος είναι απαραίτητο όχι μόνο σαν πηγή ενέργειας, αλλά σαν σημαντικό δομικό συστατικό του σώματος, σημαντικότερο από τους υδατάνθρακες. Κυρίως είναι χρήσιμο για τη μεμβράνη των κυττάρων(με τη μορφή «λιπιδίων»), τα μέρη του εγκεφάλου και για τα νεύρα. Όμως σαν δομικό συστατικό των παραπάνω πρέπει να είναι με τη μορφή «βασικών» λιπών (κυρίως του τύπου των «πολυακόρεστων». Τέτοια είναι τα λίπη που προέρχονται από τα φύλλα και τους σπόρους των φυτών, καθώς και από τα ψάρια, ιδίως τα λιπαρά, όπως το σκουμπρί. Αλλά τα ψάρια σε παγκόσμιο επίπεδο είναι τροφή για τους λίγους και λόγω της υπεραλίευσης και της μόλυνσης τα αλιεύματα σπανίζουν πια. Πιο ρεαλιστικό είναι να εξασφαλίζουμε τα βασικά λίπη από τα φυτά.

[4] Και καλύτερα με φυτικές πρωτείνες που παίρνονται από τον συνδυασμό δημητριακών και οσπρίων.  Οι άνθρωποι που ακολουθούν παραδοσιακές δίαιτες μπορεί να μη ξέρουν από βιοχημεία, αλλά ξέρουν από τη μακροχρόνια εμπειρία τους ότι δημητριακό και όσπριο είναι ο καλύτερος συνδυασμός στη μαγειρική τους, ώστε να είναι υγιείς. Αποτέλεσμα της μέχρι τώρα κυρίαρχης άποψης για πολλές ζωικές πρωτεϊνες στη διατροφή μας, ήταν τα εντατικά συστήματα ζωοεκτροφής και πτηνοτροφίας με όσο γινόταν πιο πολλά ζώα –πτηνά. Παράλληλα τα δημητριακά, τα όσπρια και η σόγια θεωρούνταν «δεύτερης τάξης» τροφή και προορίζονταν κυρίως για ζωοτροφές. Το αγροδιατροφικό σύστημα χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα το 50% της παγκόσμιας παραγωγής σιταριού και κριθαριού, το 80% του καλαμποκιού και το 90% της σόγιας σαν ζωοτροφές (οι ευρωπαίοι καταναλωτές π.χ. επιδοτούν με 2 ευρώ την ημέρα κάθε εκτρεφόμενη με δημητριακά αγελάδα τους, ενώ πάνω από 2 δις άνθρωποι στον τρίτο κόσμο ζούν με 2 ευρώ την ημέρα).

[5] Σήμερα υπάρχει αναγκαιότητα να καλλιεργηθούν τα «ντυμένα» σιτηρά επειδή αντέχουν σε δυσκολότερες εδαφοκλιματολογικές συνθήκες (ξηρασία, άγονα εδάφη), είναι πολύτιμο γενετικό υλικό για τη μελλοντική γεωργία σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής, ενώ παράλληλα μπορούν να δώσουν προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας (χωρίς βέβαια να τα θεωρούμε και «υπερτροφές», όπως σκόπιμα διαδίδουν κάποια επιχειρηματικά συμφέροντα εκμεταλλευόμενα τη σύγχυση  και τη μόδα των «προϊόντων χωρίς γλουτένη».
 Γλουτένη: είναι μια πρωτεϊνη των μαλακών κυρίως σιτηρών (υπάρχει και στα σκληρά).Στο νερό παίρνει τη μορφή κολλοειδούς ουσίας, στην οποία οφείλεται και το «φούσκωμα» του ζυμαριού για το ψωμί. Στη βρώμη και το κριθάρι υπάρχει μια χαμηλότερη αναλογία της γλουτένης, όπως και στο μονόκοκκο και στα δίκοκκα σιτάρια. Το κεχρί, καλαμπόκι, ρύζι, κινόα, αμάρανθος, φαγόπυρο δεν περιέχουν γλουτένη. Είναι πλεονέκτημα για την αρτοποιία, αλλά κάποιοι άνθρωποι(όχι όλοι) δεν μπορούν να τη χωνέψουν και τους προκαλεί αλλεργία, δυσανεξία ή «ευαισθησία στη γλουτένη»(πόνο στο στομάχι, καούρες, φούσκωμα και αέρια στα έντερα, πονοκέφαλο, κόπωση κ.λπ.). Στο 1% του πληθυσμού περίπου προκαλεί την επικίνδυνη χρόνια νόσο κοιλιοκάκη στο λεπτό έντερο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του όριο στη ανοχή της γλουτένης και θα πρέπει να το διερευνήσει, ώστε να βρει τρόπους αντιμετώπισης της τυχόν ευαισθησίας του σε αυτήν.
Η σύγχρονη διατροφή μας (τα τελευταία 50 χρόνια κυρίως στη Δύση) είναι «υπερφορτωμένη» με γλουτένη, λόγω της παρουσία της παντού σχεδόν(μπαίνει σαν πρόσθετο) και της υπερκατανάλωσης επεξεργασμένων τροφών που στηρίζονται στο ραφιναρισμένο αλεύρι. 

[6] Μέσα από το εμπορικό σύστημα διανομής, εκτός των άλλων προβλημάτων που δημιουργούνται, έχουμε και το γεγονός ότι πηγαίνει πάνω από το 30% της παραγόμενης τροφής στα σκουπίδια. 14 δισ. στρεμ. (28% των καλλιεργούμενων εδαφών) χρησιμοποιούνται για παραγωγή 1,3 δισ. t πεταμένης από το εμπορικό σύστημα τροφής σε παγκόσμιο επίπεδο.

[7] Η σχέση μεταξύ του βιομηχανικού συστήματος τροφίμων και της υπερθέρμανσης του πλανήτη δεν φαίνεται συχνά να είναι άμεση, λόγω κυρίως του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζονται τα στατιστικά στοιχεία. Έχει υπολογισθεί ότι η εκτεταμένη χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, η επέκταση της βιομηχανίας κρέατος με επακόλουθο τη καταστροφή των σαβάνων και των δασών του πλανήτη για να αυξηθούν τα βασικά γεωργικά προϊόντα, είναι από κοινού υπεύθυνες για το ένα τρίτο περίπου των αερίων του θερμοκηπίου, που προκαλούν παγκόσμια αλλαγή του κλίματος. Όταν προσθέσουμε όμως σε αυτά και το ποσό της ενέργειας από ορυκτά καύσιμα που χρησιμοποιείται για την επεξεργασία των γεωργικών προϊόντων, για τη ψύξη και συντήρησή τους, για τη συσκευασία, για τη μεταφορά τους σε όλο τον κόσμο και στη συνέχεια για τη διανομή τους σε σούπερ-μάρκετ, ο ρόλος της βιομηχανίας τροφίμων στη δημιουργία της κλιματικής αλλαγής αυξάνει σημαντικά. Το παγκόσμιο σύστημα τροφίμων μπορεί να είναι υπεύθυνο για το μισό περίπου των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο.

[8]. «Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί της έρευνας είναι ένα γεγονός το οποίο πρέπει να λάβουμε υπόψη και οι καταναλωτές και οι πολιτικοί», δήλωσε ο πρόεδρος των Χορτοφάγων Sebastian Zösch. «Είναι ένα ακόμα επιχείρημα για τη μείωση της κατανάλωσης κρέατος και των άλλων ζωϊκών προϊόντων».

[9] Σύμφωνα με το Βήμα(30 Νοεμβρίου 2003) στην τελευταία ανανεωμένη έκδοση του προγράμματος «DAFNE», που καταγράφει τις διατροφικές συνήθειες των Ευρωπαίων: «Πρωτιά μεταξύ 13 ευρωπαϊκών χωρών κατέχει η χώρα μας σε ό,τι αφορά την κατανάλωση κόκκινου κρέατος, με μέσο όρο τα 100 γραμμάρια ημερησίως κατ' άτομο, τη στιγμή που σε χώρες όπως η Νορβηγία, η Γερμανία ή η Πολωνία οι κάτοικοι καταναλώνουν σχεδόν τη μισή ποσότητα χοιρινού ή βοδινού κρέατος. Συγκεκριμένα, η μέση ημερήσια κατανάλωση κόκκινου κρέατος στη Νορβηγία είναι 53 γραμμάρια, στη Γερμανία 60 και στην Πολωνία 62 γραμμάρια. Πρωταθλήτρια όμως είναι η Ελλάδα στον συγκεκριμένο τομέα και σε σύγκριση με τους «μεσογειακούς» γείτονές της. H κατανάλωση κόκκινου κρέατος στην Ιταλία είναι 71 γραμμάρια, στην Ισπανία 55, ενώ στην Πορτογαλία 91 γραμμάρια. Οι Πορτογάλοι είναι και οι μόνοι που φαίνεται να μας ακολουθούν κατά πόδας στις διατροφικές ατασθαλίες». Αν κάνουμε μια αναγωγή στο έτος έχουμε 36,5 κιλά κόκκινο κρέας για κάθε Έλληνα. Θα πρέπει βέβαια να προσθέσουμε και τα υπόλοιπα λευκά κρέατα όπως επίσης και τα υπόλοιπα ζωϊκά προϊόντα(αυγά, γάλα κ.λ.π.).
Μια καλύτερη εικόνα έχουμε από μια άλλη μελέτη, που όμως περιλαμβάνει μόνο τα πιστοποιημένα κρέατα (http://www.vakakis.gr/Background/VA/4_enimerosi/Arthra/pdfs/paragogi_kreatos_poiotitas.pdf)

Βοδινό: παραγωγή σε τόνους 58.850, κατανάλωση σε τόνους 189.170, ποσοστό εγχωρίου 32,3%
χοιρινό: παραγωγή 128.730, κατανάλωση 300.370 ποσοστό 45,1 %
Αιγοπρόβειο: παραγωγή 114.612, κατανάλωση 139.450 ποσοστό 88,5 %
Πουλερικά: παραγωγή 176.434, κατανάλωση 211.150 , ποσοστό 77,5%
Λοιπά: παραγωγή 4.429, κατανάλωση 11.030 , ποσοστό 40,3%
Σύνολο: παραγωγή 482.063, κατανάλωση 851.170, ποσοστό 58,4%

[10] Ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων της χώρας
Εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων.
(σε δις ευρώ).
Έτος             Εξαγωγές        Εισαγωγές              Ισοζύγιο
 2002                3,3                      5,2                         -1,9
 2008                3,9                      7,1                          -3,3
 2009                4                         6,4                          -2,4
2010                 4,6                     6,5                           -1,9
 2011                 4,8                     6,7                           -1,9
 2012                 5,2                    6,4                           -1,2
2013                  5,4                    6,5                            -1,1
2014                   5,1                    6,4                           -1,3
 
[11] Singer Peter: Η απελευθέρωση των Ζώων, Αντιγόνη, Θεσσαλονίκη, 2010.

​Εκφράζεται αυτή η κρίση και στις τοπικές κυρίαρχες ελίτ;
Η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού και του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης τα τελευταία 30-40 χρόνια έγινε βασικά υπό την ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και δευτερευόντως του βιομηχανικού. Αυτό είχε σαν συνέπεια πλεονεκτήματα για την χρηματοπιστωτική οικονομία και τον τριτογενή τομέα, έναντι της πραγματικής οικονομίας του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα.
Οι πολιτικές ηγεμονίας στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης οδήγησαν στη διαμόρφωση σιγά –σιγά δύο συγκρουόμενων πόλων: 

1. Από τη μια τα τμήματα των διεθνών κεφαλαίων που θέλουν να βάλουν φραγμούς στην παγκοσμιοποίηση και να προστατεύσουν την πραγματική παραγωγή στη Δύση-Βορρά(κύρια στις ΗΠΑ) από την μεγάλη απειλή της Κίνας-Γερμανίας, που κυριάρχησαν στο διεθνές εμπόριο μέσω των εξαγωγών των προϊόντων της παραγωγής τους πετυχαίνοντας μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα.
2. Από την άλλη είναι τα κεφάλαια –κυρίως επενδυμένα στη χρηματική οικονομία, τις επικοινωνιακές-ψηφιακές τεχνολογίες αιχμής και στις υπηρεσίες- που επωφελήθηκαν περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση -και δεν θέλουν κανένα φραγμό- επειδή κυκλοφορούν πολύ πιο γρήγορα ανά τον κόσμο και κερδοσκοπούν εκτός πραγματικής υλικής παραγωγής και επειδή είναι τοποθετημένα σε παραγωγικές δραστηριότητες που υπερτερούν σε παραγωγικότητα και κερδοφορία.

Ο πρώτος πόλος εκφράζεται σήμερα από τον προστατευτισμό του οικονομικού προγράμματος του Τραμπισμού στην «ηγέτιδα» της παγκοσμιοποίησης, που μπορεί να εξελιχθεί και  σε ένα αμερικάνικου τύπου μερκαντιλισμό. Πολιτικά εκφράζεται στον νέο ακροδεξιό λαϊκισμό-με διαφορετικές μορφές στις διάφορες χώρες- που “πουλάει” στους άνεργους και φτωχοποιημένους την υπόσχεση προστασίας των θέσεων απασχόλησης τους με τον εμπορικό  προστατευτισμό αλλά και τους ρατσιστικούς φραγμούς στα σύνορα.
Ο δεύτερος πόλος προωθεί τις διεθνείς συμφωνίες τύπου TTIP, TISA, CETA, TPP για την άρση κάθε φραγμού στις δραστηριότητές του σε παγκόσμιο επίπεδο[1] και πολιτικά εκφράζεται στην παραδοσιακή κεντροδεξιά σε ΕΕ και ΗΠΑ, τον Μερκελισμό, αλλά και στο νεοφιλελεύθερο κέντρο και την νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία (Κλίντον, Μπλερ, Σρέντερ, Σουλτς, κλπ) .
Αυτή η σύγκρουση αναπαράγεται στο πολιτικό επίπεδο σχεδόν σε κάθε «αναπτυγμένο» κράτος της Δύσης-Βορρά.  Η νέα ακροδεξιά ισχυροποιείται -εκτός από τη Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία, Ολλανδία, Ουγγαρία κ.λπ. στην Ευρώπη- και στη Γερμανία. Το όχημα βέβαια και εδώ είναι η ξενοφοβία, αλλά το οικονομικό πρόγραμμα του AfD κινείται περισσότερο προς τη κατεύθυνση της  τρέχουσας γερμανικής πολιτικής του Σόιμπλε(με ακόμη σκληρότερο νεοφιλελευθερισμό και εχθρότητα προς την Ευρωπαϊκή περιφέρεια) και όχι προς τον προστατευτισμό του Τραμπ ή της Λε Πεν. Ο διεθνής ενοποιητικός παράγοντας της νέας ακροδεξιάς είναι βασικά η ξενοφοβία και ο εθνικισμός[2] και όχι οπωσδήποτε ο προστατευτισμός της πραγματικής οικονομίας σε κάθε χώρα. Μέχρι τώρα αυτό έχει δυσκολέψει και την σύγκλιση γερμανικής και  γαλλικής ακροδεξιάς. Η Λε Πεν προωθεί τον προστατευτισμό της γαλλικής παραγωγικής οικονομίας στα λόγια, όπως ακριβώς το κάνει και ο Τράμπ στα ακροατήριά του, ενώ αντίστοιχα, η Ιταλική Λέγκα του Βορρά είναι το ίδιο προστατευτική. Αντίθετα η Ολλανδική ακροδεξιά δεν κάνει το ίδιο, αφού η «παγκοσμιοποιημένη» λογική του Ολλανδικού κεφαλαίου δεν το επιτρέπει.
Στις ΗΠΑ η εξωτερική πολιτική του Τράμπ φαίνεται να καθορίζεται από το σύνθημά του: «Πρώτα η Αμερική»[3], πράγμα που η «παγκόσμια κοινότητα» φαίνεται να το αντιλαμβάνεται σαν απομόνωση και περιορισμό των ΗΠΑ μόνο στις σφαίρες επιρροής των και ότι θα παραιτηθεί από την «παγκόσμια ηγεμονία». Όμως, υπό το πρίσμα της μειωμένης παραγωγικότητας-ανταγωνιστικότητας των ΗΠΑ, είναι πιθανό –για τη συνέχιση της ηγεμονίας-να χρησιμοποιήσει το χαρτί της στρατιωτικής ισχύος, αλλά θα απαιτήσει-όπως άφησε να διαφανεί σε δηλώσεις του-από την Ευρώπη και ιδίως από Γερμανία να χρηματοδοτήσει τις πρόσφατες εγκαταστάσεις μονάδων του ΝΑΤΟ σε Πολωνία, Βαλτικές χώρες κ.λπ. Στην περίπτωση της Ιαπωνίας μάλλον θα ανταλλάξει τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Άπω Ανατολή με επενδύσεις από την Ιαπωνία στις ΗΠΑ, από ότι φάνηκε στην πρόσφατη επίσκεψη του Άμπε στην Ουάσιγκτον.
Σε σχέση με την Κίνα όμως τα πράγματα περιπλέκονται. Ο «απομονωτισμός» των ΗΠΑ δεν συνδυάζεται με τη συγκρουσιακή διάθεση της κυβέρνησης Τράμπ απέναντί της. Αν εννοεί πραγματικά τον απομονωτισμό σαν γραμμή της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησής του, τότε μπορεί το πεδίο να γίνει ελεύθερο για την Κινεζική οικονομία  στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη και η Κίνα να ηγεμονεύσει, ιδίως στην Ανατολή και τον Ειρηνικό(βλέπε π.χ. αποχή από τη συμφωνία ΤΡΡ), πράγμα που θα είναι ενάντια στις αμερικάνικες πολυεθνικές.
Γενικά, αν την πολιτική που εξαγγέλλει την εννοεί και πραγματικά, τότε αυτή μπορεί να οδηγήσει σε εμπορικό πόλεμο, αλλά και σε κατάρρευση των αγορών χρήματος και κεφαλαίων. Αν επιδιώξει τη μείωση του εμπορικού ελλείμματος των ΗΠΑ απαιτώντας ακριβότερο ευρώ από την Ευρωζώνη[4] και ακριβότερο Γουάν από την Κίνα, τότε θα διακινδυνεύσει τον ρόλο του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, ενώ θα ανέβουν οι τιμές του πετρελαίου(πέφτει το δολάριο= ανεβαίνει το πετρέλαιο). Επίσης, αν η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ κόψει καινούργια δολάρια για να χρηματοδοτήσει τις κρατικές επενδύσεις που υποσχέθηκε ενώ ταυτόχρονα θα μειώνει τους φόρους των επιχειρήσεων, τότε θα έχει σαν αποτέλεσμα τον πληθωρισμό του δολαρίου.
Σε σχέση με τη Ρωσία η πολιτική του είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Είναι πάντως σίγουρο ότι δεν μπορεί για παράδειγμα, ο Τράμπ να μοιράσει την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη με τον Πούτιν, χωρίς να αντισταθούν σε αυτό οι διάφορες εθνικιστικές δυνάμεις στην περιοχή και η κοντινή Γερμανία. Η φαινομενικά απλή εξίσωση στη παγκόσμια σκακιέρα, αρχίζει και περιπλέκεται σχεδόν πάντα-όπως συνέβη και συμβαίνει στη μέση Ανατολή και Αφρική- όταν υπάρχουν τρίτες δυνάμεις που ενδιαφέρονται άμεσα ή έμμεσα και εμπλέκονται οι τοπικές δυνάμεις και οι λαοί. Εξάλλου, υπάρχουν παραδοσιακοί Ρεπουμπλικανοί που εξακολουθούν να βλέπουν την Ρωσία σαν τον μεγάλο αντίπαλο και μάλλον θα εναντιωθούν σε παραχωρήσεις προς στον Πούτιν.
Όσον αφορά στην Ευρώπη πιο συγκεκριμένα: η σύγκρουση και η κρίση στο εσωτερικό των ελίτ της είναι κρίσιμης σημασίας και για την χώρα και την ελληνική κυβέρνηση. Οι μέχρι τώρα πολιτικές ισορροπίες αυτής της σύγκρουσης εκφραζόταν πολιτικά από απόψεις τύπου Σόιμπλε ή Φιγιόν που ενώ είναι τάσεις στην παραδοσιακή κεντροδεξιά, οικοδόμησαν και οικοδομούν συγγένειες με τη νέα ακροδεξιά. Ειδικά ο Σόιμπλε, ενώ δεν δέχεται τον «οικονομικό εθνικισμό» του Τράμπ[5], προσβλέπει βασικά σε μια «Γερμανική Ευρώπη», έστω και μικρότερη από τη σημερινή, με πυρήνα Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο( ή σε περίπτωση μη συμμετοχής της Γαλλίας τη δημιουργία καθαρού γερμανικού πυρήνα- με Ολλανδία, Αυστρία, Τσεχία), που θα έστηναν νέα νομισματική ένωση με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Με μια τέτοια μικρότερη ή μεγαλύτερη «γερμανική Ευρώπη», ο Σοϊμπλισμός(σαν δεύτερο ποδάρι του Μερκελισμού που έτσι και αλλιώς προτείνει τελευταία Ευρώπη δύο ή και περισσότερων ταχυτήτων) θα διαπραγματευόταν σε ισότιμη βάση με τον Τραμπισμό για ένα πακέτο διμερών οικονομικών σχέσεων, αντί του παγκοσμιοποιητικού πακέτου των συμφωνιών τύπου ΤΤΙΡ και TISA, εξισορροπώντας έτσι τη σύγκρουση των ελίτ που προαναφέραμε, αλλά και αμβλύνοντας τις διαφορές δεξιάς και ακροδεξιάς, χωρίς βέβαια να τις εξαλείψει εντελώς.
 Η μεγαλύτερη όμως ανησυχία του Βερολίνου και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών είναι-εκτός του ότι οι ευρωπαίοι «από κάτω» απορρίπτουν την ευρωζώνη κάθε φορά που τους δίνεται η ευκαιρία να εκφραστούν με δημοψηφίσματα- ότι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την Ευρωζώνη και σημαντικά τμήματα των οικονομικών ελίτ, εκτός του γερμανικού χώρου. Πρόκειται για τμήματα που συνειδητοποιούν ότι το ευρώ και η ΕΕ μπορεί μεν στην αρχή να τα ευνόησαν με μια αναδιανομή πλούτου από τους φτωχούς προς τις τοπικές ελίτ, αλλά στη συνέχεια βοήθησαν περισσότερο τη γερμανική ελίτ, διαλύοντας τις βιομηχανικές δομές και το εμπόριο όλων των άλλων χωρών. Στα αγγλοσαξωνικά κυρίως ΜΜΕ-αλλά και της Νότιας Ευρώπης και Ελλάδας- αναδείχθηκαν τα μεγάλα οφέλη που είχε από το ευρώ η γερμανική ανταγωνιστικότητα με τα πλεονάσματα που συσσωρεύει και σε αυτό το γεγονός οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και το Brexit.
 Η ελληνική βέβαια ελίτ δεν βλέπει μέλλον για αυτήν εκτός Ευρωζώνης, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ελλήνων «από κάτω», που σιγά-σιγά πείθεται για αυτό. Παραμένει βέβαια το ερώτημα για αυτήν αν η σε ένα βαθμό εξελισσόμενη κρίση μεταξύ των δύο πόλων της παγκόσμιας και των τοπικών ελίτ θα εξελιχθεί και σε σύγκρουση ΗΠΑ-Ε.Ε.(με πεδίο σύγκρουσης και την Ελλάδα και το χρέος της). Με ποιόν πόλο να συνταχθεί; Ένα μέρος της-κύρια το τραπεζιτικό κεφάλαιο-εκφράζεται πολιτικά από τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη που πιστεύει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο και βιώσιμο και έτσι συντάσσεται με την χρηματοπιστωτική ελίτ, ενώ ένα άλλο μέρος της εκφράζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που πιστεύει ότι πρέπει να γίνει «κούρεμα του χρέους», ώστε να επιστρέψουν οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία της χώρας και να επανέλθει η «ανάπτυξη»[6].
Η συγκρότηση ενός κοινωνικού κινήματος των ελλήνων «από κάτω», που θα απαιτήσει να μην είναι πια τα συνήθη «υποζύγια» της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ενδο-ελιτικής σύγκρουσης, θα είναι και το πρώτο βήμα για μια διέξοδο από την κρίση. Με στάση πληρωμών προς τους διεθνείς «επενδυτές», με έξοδο από το ευρώ, αλλά όχι σύνδεση με το δολάριο(πράγμα που θα είναι το ίδιο) και με στροφή στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση. Η επιλογή της στρατηγικής της περιφερειοποίησης-τοπικοποίησης, της άμεσης δημοκρατίας, της κοινωνικής ισότητας και της οικολογικής ισορροπίας, θα είναι ίσως η πολιτική γραμμή που θα δώσει τη βιώσιμη λύση και στη χώρα και στην Ευρώπη και σε όλον τον πλανήτη( http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/brexit-t).


[1]Πολλοί οι λόγοι για τους οποίους οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας έχουν βάλει στο στόχαστρο την πολιτική Τραμπ π.χ. με τις διαφημιστικές τους καμπάνιες. Ο «οικονομικός εθνικισμός» του, σε συνδυασμό με την bullying  εξωτερική πολιτική , μπορεί να υπόσχεται τεράστια κέρδη σε κατασκευαστικές εταιρείες και την πολεμική βιομηχανία, όχι όμως και στους τομείς της αμερικάνικης οικονομίας που απολάμβαναν τα οφέλη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης με επενδύσεις σε χώρες φθηνής εργατικής δύναμης. Οι τελευταίοι τομείς μάλιστα στελεχώνονται βασικά από ξένο προσωπικό υψηλής κατάρτισης και πολύ συχνά παράγουν-όταν παράγουν- σε εργοστάσια κολαστήρια της Κίνας ή του Μπαγκλαντές.

[2] Όλοι φοβούνται για το τι νέο φρικώδες θα εξαγγείλει ο Τραμπ, αλλά στην πραγματικότητα πολλές από τις αποφάσεις του τις έχει υλοποιήσει ήδη η Ευρώπη, όπως για παράδειγμα: Τα τείχη της ντροπής έχουν υψωθεί στο Καλαι, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, επίσης στη Σλοβενία, την Αυστρία και Ουγγαρία και μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα με τον φράχτη στον Έβρο. Το τέλος των εκτρώσεων στη Βόρεια Ιρλανδία ή στην Μάλτα, ενώ η Πολωνία βρίσκεται σε διαδικασία τελικής έγκρισης νομοθεσίας που θα απαγορεύει τις αμβλώσεις ακόμη και για θύματα βιασμού. Το κάψιμο σημαίας διώκεται ποινικά στην Αυστρία, τη Φινλανδία, τη Γερμανία, την Ιταλία και στην Πορτογαλία και φυσικά την Ελλάδα. Στη Γαλλία προβλέπεται πρόστιμο μόνο εάν πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια δημόσιας τελετής. Την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του Ισραήλ, που ανακοίνωσε ο Τραμπ, και που αποτελεί ουσιαστικά αναγνώριση των επεκτατικών πολέμων του Ισραήλ και έχουν καταδικαστεί και από τα Ηνωμένα Έθνη, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ήδη το έχει κάνει, αφού αναφέρεται στην Ιερουσαλήμ σαν ιστορική πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ. Τη διακοπή λειτουργίας σε μουσουλμανικά Τεμένη που έχει προειδοποιήσει ο Τραμπ, η Ελλάδα ούτε καν έχει επιτρέψει κάποια λειτουργία τους. 
 

[3] Το χρησιμοποίησε ο Τραμπ στην ομιλία του κατά την ορκομωσία.

[4] Έχει δηλώσει ότι το φθηνό ευρώ είναι υπέρ κυρίως της Γερμανίας και της αυτοκινητοβιομηχανίας της στην εσωτερική αγορά των ΗΠΑ

[5] Κατηγόρησε μάλιστα για Τραμπισμό τον νέο υποψήφιο για την καγκελαρία σοσιαλδημοκράτη Σουλτς

[6] Αρκετά μέλη της σημερινής ελληνικής ελίτ μάλιστα έχουν προσχωρήσει στη θέση ότι εν ανάγκη αυτό να γίνει και με έξοδο από το ευρώ και σύνδεση της νέας δραχμής με το δολάριο, τώρα που στα πράγματα της υπερδύναμης έχει έλθει ο Τραμπ. 

​Σε παλιότερο κείμενό μας για την επισιτιστική κρίση αναφερόμασταν στους λόγους γιατί η επόμενη κρίση θα είναι διατροφική (http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/194 ).
Παρακάτω θα αναλύσουμε έναν ακόμα σημαντικό λόγο, αυτόν της επέκτασης των καλλιεργειών των ενεργειακών φυτών για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Έχουμε σε αυτή τη φάση της αντιμετώπισης του θερμοκηπιακού φαινομένου και της κλιματικής αλλαγής, διεκδίκηση της φυτικής παραγωγής στην γεωργία από την μεγάλη κατηγορία των οδηγών της αυτοκίνησης, έναντι των υποσιτισμένων και των πεινασμένων του πλανήτη.
Η επιτακτική ανάγκη για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και άρα της μείωσης της κατανάλωσης των ορυκτών καυσίμων και ιδίως του πετρελαίου, οδήγησαν στην πρόταση από τις «αναπτυγμένες» χώρες, στις οποίες η μείωση της αυτοκίνησης δεν είναι δημοφιλής, για παραγωγή βιοκαυσίμων (ή αγροκαυσίμων) από την γεωργία. Προτάθηκαν στους αγρότες καλλιέργειες ενεργειακών (ελαιοδοτικών) φυτών, όπως η ελαιοκράμβη, ο ηλίανθος, το σουσάμι, η σόγια κ.λπ., αλλά και δημητριακών, όπως ζαχαροκάλαμου ή καλαμποκιού, από την επεξεργασία των οποίων παράγεται αιθανόλη και στη συνέχεια βιοντίζελ.
Έτσι το 2005 η παραγωγή αιθανόλης σε παγκόσμιο επίπεδο έφθασε τα 10 δισεκατ. γαλόνια[1], με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί μεγάλος ανταγωνισμός στη παγκόσμια αγορά των γεωργικών βασικών αγαθών, με τεράστια ζήτηση για την παραγωγή βιοκαυσίμων από αυτά, έναντι της ζήτησής τους για την επεξεργασία τροφίμων. Σαν άμεσο αποτέλεσμα αυτού του ανταγωνισμού είχαμε τη μείωση των εκτάσεων για καλλιέργεια τροφής, τη μείωση της παραγωγής ειδών διατροφής, την μεγάλη αύξηση των τιμών των δημητριακών, την αύξηση της κατανάλωσης των αποθεμάτων νερού, και άρα την αύξηση της πείνας και του υποσιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο[2].
Σημαντικό ποσοστό των καλλιεργούμενων εκτάσεων χρησιμοποιούνται πλέον για την παραγωγή βιοκαυσίμων, υπέρ των πάσης φύσεως οδηγών και εις βάρος των φτωχών σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπάρχει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην παραγωγή βιοκαυσίμων, το οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε από το γεγονός: για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός μεγάλου τζίπ με 25 γαλόνια αιθανόλης, θα πρέπει να στερηθεί τροφή ισοδύναμη με 220 κιλά καλαμποκιού, που μπορεί να θρέψει έναν άνθρωπο για ένα χρόνο.
Το πρόβλημα του μεγάλου κοινωνικού κόστους των βιοκαυσίμων έχει επισημανθεί δεόντως: ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ το 2007 επεσήμανε ότι οι καλλιέργειες αυτές ενδέχεται να «μειώσουν τη συνολική διαθεσιμότητα της τροφής», ενώ η βρετανική οργάνωση Action Aid το 2010 ανέφερε ότι, με τους στόχους που έχουν μπει από την «παγκόσμια κοινότητα» για την κάλυψη μέρους των αναγκαίων καυσίμων από την γεωργία, θα έχουμε σαν αποτέλεσμα αύξηση περίπου 76% των τιμών των τροφίμων μέχρι το 2020. Πράγμα που σημαίνει και αύξηση κατά 600 εκατομμύρια των πεινασμένων.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτού του κοινωνικού κόστους είχαμε π.χ. στο Μεξικό το 2007 με την «κρίση της τορτίγιας», στην υποσαχάρια Αφρική με την χρήση της μανιόκας[3] σαν βιοκαύσιμο, στην Αίγυπτο, Ταϋλάνδη και Αϊτή με τις «ταραχές για φαγητό» το 2008. Η καλλιέργεια ενεργειακών φυτών για αγροκαύσιμα έχει σαν αποτέλεσμα: γαιοκτήμονες του Νότου μαζί με τις  πολυεθνικές του Βορρά να διεκδικούν μεγάλες εκτάσεις υπέρ του «οδηγού» και εις βάρος του «υποσιτισμένου».
Αν σε όλα αυτά προστεθούν και οι εκτάσεις που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πεταμένης τροφής: Το 30% της παραγόμενης τροφής πάει στα σκουπίδια(λόγω των προδιαγραφών εμπορίας, της ημερομηνίας λήξης στα σουπερμάρκετς και μεγάλων υπολειμμάτων στα νοικοκυριά, 14 δισ. στρεμ.- δηλαδή το 28% των καλλιεργούμενων εδαφών- χρησιμοποιούνται για παραγωγή 1,3 δισ. t πεταμένης τροφής σε παγκόσμιο επίπεδο), όπως επίσης τις μεγάλες εκτάσεις χρησιμοποιούνται για ζωοτροφή[4], τότε  η αναδυόμενη παγκόσμια βιομηχανία αγροκαυσίμων θα προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από ότι πάει να λύσει.
Και στην Ελλάδα πολλοί αγρότες έχουν αρχίσει να καλλιεργούν ενεργειακά φυτά σε γη που θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν δημητριακά διατροφής με καλή απόδοση, χωρίς την υπερχρήση νερού-που χρειάζονται τα ενεργειακά φυτά-λόγω λειψυδρίας που έχουμε στη χώρα. Σύμφωνα με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, το 2010, ενεργειακές καλλιέργειες υπήρχαν σε 28 περιοχές, με τις περισσότερες εκτάσεις στην Ορεστιάδα, Σέρρες, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη. Στη χώρα μας θα μπορούσε να παραχθεί αιθανόλη και βιοαέριο για ενεργειακή χρήση, από τα φυτικά υπολείμματα των καλλιεργειών, τα οποία οι αγρότες συνήθως καίνε για να προετοιμάσουν τα χωράφια για την επόμενη χρονιά. Επίσης η αγριοαγκινάρα σαν πολυετές φυτό που δεν χρειάζεται καθόλου νερό θα μπορούσε να είναι μια λύση για τους αγρότες που θέλουν να καλλιεργήσουν ενεργειακά φυτά. 


[1] Αναφέρεται στο «Περιβαλλοντική φιλοσοφία και περιβαλλοντική εκπαίδευση» του Σταύρου Καραγεωργάκη σελ 73: « από τα οποία το 45% προέρχονταν από καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου της Βραζιλίας και το 44% από καλλιέργειες καλαμποκιού των ΗΠΑ»

[2] Οι κλιματικές αλλαγές οδηγούν σε μείωση και καταστροφή παραγωγής(αλλού καύσωνες, αλλού ξηρασίες ή πλημμύρες πλημύρες  με αποτέλεσμα την άνοδο της τιμής π.χ. των σιτηρών κατά 70%, πάνω από 230 Ε/τόνο)  

[3] Η μανιόκα είναι μια αμυλώδης ρίζα που καλύπτει κατά το 1/3 τις ανάγκες σε θερμίδες των κατοίκων της.

[4] Με μεγάλη απώλεια αρχικής ενέργειας κατά 65-90%: στα βιομηχανοποιημένα συστήματα καταναλώνονται 300 μονάδες πόρων, για να παραχθούν 100.