Μας ήρθε λοιπόν και το 3ο Μνημόνιο, το οποίο καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση Τσίπρα και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί-βλέπε δηλώσεις Σουλτς- ελπίζουν να το φέρει καλύτερα σε πέρας.

Όχι όλοι βέβαια, ιδίως κάποιοι κύκλοι και λόμπυ από τα κόμματα CDU, SPD και CSU, που συμμετέχουν στη γερμανική κυβέρνηση και που δεν έχουν πεισθεί ακόμα για την ειλικρίνεια του έλληνα πρωθυπουργού. Αυτοί οι κύκλοι –με προεξάρχοντα τον Σόυμπλε-θέλουν έτσι και αλλιώς την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη,  σαν παράδειγμα «τιμωρίας» και αποφυγής για τους νοτιοευρωπαίους «ναυαγούς» των δημοσιονομικών χρεών.

Το ίδιο συμβαίνει όμως και με διάφορους οικονομικούς κύκλους. Σημαντικά γερμανικά «Think tank”, αλλά και διεθνείς οικονομολόγοι, όπως ο Γκρούγκμαν και ο Στίγκλιτζ, θεωρούν ότι η Ευρωζώνη υποφέρει από τις στρεβλώσεις των εσωτερικών συναλλαγματικών ισοτιμιών. Αυτό είναι και η αιτία για τις μακροοικονομικές ανισορροπίες, στα πλαίσιά της.

Έτσι για την Ελλάδα θεωρούν σαν λύση την έξοδο από την Ευρωζώνη και την επαναφορά της δραχμής, όχι σαν τιμωρία, αλλά σαν διέξοδο. 

Δικαιολογούν την άποψή τους ως εξής:

Το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας πηγαίνει από ρεκόρ σε ρεκόρ. Αυτό οδηγεί σε παραπέρα «μακροοικονομικές ανισορροπίες». Το «επιχειρηματικό μοντέλο» της Γερμανίας έχει επικεντρωθεί στις εξαγωγές και ακολουθεί πολιτικές σκληρού περιορισμού των μισθών.

Και επειδή είναι η κυρίαρχη οικονομία στην Ευρώπη, επιβάλει σχεδόν στις χώρες της κρίσης ελλείμματα στο εξωτερικό τους εμπόριο και με αυτόν τον τρόπο τις βλάπτει ουσιαστικά.

Οι εμπορικές ανισορροπίες στη ζώνη του ευρώ έχουν να κάνουν ουσιαστικά με τις βασικές στρεβλώσεις στις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Λόγω της ανάπτυξης διαφορετικών ανταγωνιστικών δυνατοτήτων, οι πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των χωρών του ευρώ έχουν αποκλίνει. Αυτό είναι ένα από τα βασικότερα προβλήματα: για τις ελλειμματικές χώρες το ευρώ αποτιμάται πολύ ψηλά και για τις χώρες με πλεονάσματα σε χαμηλά επίπεδα. Έχουμε για παράδειγμα:υπερτιμημένο ελληνικό ευρώ και υποτιμημένο γερμανικό ευρώ!

Πραγματικά, η Ελλάδα έχει μια ανάγκη υποτίμησης, ενώ αντίθετα, η Γερμανία έχει ανάγκη από μια τέτοια υπερτίμηση.

Όλες οι άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ βρίσκονται στο ενδιάμεσο: η Μάλτα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Κύπρος θα χρειαστεί να υποτιμήσουν αρκετά, η Σλοβενία​​, η Σλοβακία και η Ιταλία με την Ιρλανδία. Ανάγκη για υπερτίμηση έχουν Βέλγιο, Εσθονία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία και Αυστρία.

Η ζώνη του ευρώ είναι, κατά συνέπεια, μια περιοχή εσωτερικά ευθυγραμμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών. Εδώ βρίσκεται στην ουσία η βάση για την εξήγηση, όχι μόνο των αποκλινόντων ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών, αλλά και των άλλων στρεβλώσεων στην κατανομή των πόρων της ζώνης του ευρώ.

Γιατί, κάθε υπερτίμηση του νομίσματος μιας χώρας λειτουργεί σαν τροχοπέδη για τις εξαγωγές και σαν έμμεση επιδότηση του συνόλου των εισαγωγών, με αποτέλεσμα η χώρα να εξάγει πολύ λίγο και εισάγει πάρα πολύ, ώστε να έχει υπερβολικό πλεόνασμα των εισαγωγών.

Αυτό σημαίνει ότι η παραγωγική δομή της χώρας παραμορφώνεται: οι εξαγωγές και τομείς υποκατάστασης των εισαγωγών υποαναπτύσσονται, ενώ ο εισαγωγικός τομέας υπερμεγενθύνεται. Έτσι η σημερινή υπερτίμηση για την Ελλάδα λειτουργεί σαν τροχοπέδη για τις εξαγωγές και σαν επιδότηση για τις εισαγωγές.

Η υποτίμηση ενός νομίσματος αντανακλά αναλόγως στρεβλωτικές επιπτώσεις: έμμεση επιδότηση της εγχώριας παραγωγής που προορίζεται για εξαγωγή, με συνέπεια έναν υπερμεγέθη τομέα εξαγωγών, στον οποίο μπορούν και ευδοκιμούν, έστω και οριακά, προμηθευτές οι οποίοι θα είχαν εξαλειφθεί σαν ασύμφοροι, αν επικρατούσε ισότιμο νόμισμα.

Την ίδια στιγμή επιδοτεί τους ξένους αγοραστές, ενώ λειτουργεί και σαν εμπόδιο για τις εισαγωγές, με αποτέλεσμα τα υπερβολικά εξωτερικά πλεονάσματα, τα οποία δείχνουν ότι η γερμανική κοινωνία π.χ. χρησιμοποιεί λιγότερο εθνικό προϊόν από ό, τι δημιούργησε, και κατά συνέπεια εξάγει αντίστοιχο κεφάλαιο. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στη Γερμανία, που προκαλεί τέτοια έντονη κριτική στη ζώνη του ευρώ .

Σταθερές εσωτερικές συναλλαγματικές ισοτιμίες ένα προς ένα του ευρώ, τα οποίο δεν είναι πλέον σε ισορροπία, δίνουν λάθος δεδομένα της αγοράς στους παραγωγούς-πωλητές, που οδηγούν σε άνιση κατανομή των πόρων σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ.

Η προβλεπόμενη από την εσωτερική ολοκλήρωση της αγοράς επιθυμητή αλληλοδιείσδυση των αγορών με βάση το συγκριτικό πλεονέκτημα, παρακωλύεται σε σημαντικό βαθμό εντός της ζώνης του ευρώ από τις άνισες συναλλαγματικές ισοτιμίες. Έτσι η ζώνη του ευρώ, σαν μια περιοχή επένδυσης, χάνει το πλεονέκτημά της στο διεθνή ανταγωνισμό.

Τι πρέπει να γίνει; Σύμφωνα με τον κανόνα: δεν είναι ο υγιής που χρειάζεται θεραπεία, αλλά ο ασθενής, θα πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο κύρια οι ελλειμματικές χώρες, διότι η ανάγκη υποτίμησης οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη ανταγωνιστικότητάς τους. Έτσι μπαίνει στην ημερήσια διάταξη των ελλειμματικών χωρών η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας μέσω ανάπτυξης πολιτικών ενθάρρυνσης των πλευρών προσφοράς, προκειμένου να αυξηθεί η συναλλαγματική ισοτιμία τους, και έτσι να πετύχουν τιμές ισορροπίας.

Μια τέτοια όμως στρατηγική μπορεί να πετύχει σε χώρες των οποίων η ανάγκη για υποτίμηση δεν είναι πολύ υψηλή. Για την Ελλάδα, που έχει εξαιρετικά υψηλή ανάγκη υποτίμησης, η στρατηγική αυτή δεν είναι ρεαλιστική, διότι την συγκλονίζει η συντριπτική υπερτίμηση του ευρώ. Για αυτό η Ελλάδα πρέπει να βαδίσει τον δρόμο της κατανομής του βάρους της προσαρμογής: εσωτερική διέγερση της ανάπτυξης και ταυτόχρονα να βάλει «όπισθεν» στην υπερτίμηση. Το τελευταίο συνεπάγεται την απόσυρση της Ελλάδας από το ευρώ και την επανεισαγωγή της δραχμής.

Γιατί η έξοδος από το ευρώ θα αύξαινε την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει την ζώνη του ευρώ, μπορεί και θα τα καταφέρει να εξαλείψει-μέσω μιας ισχυρής υποτίμησης της δραχμής- την κακή κατανομή της παραγωγικής δομής της: όχι ξαφνικά, αλλά σταδιακά με μια χρονική επιμήκυνση της διαδικασίας προσαρμογής. 

Αυτή η ρεαλιστική ανάλυση, η οποία στη γενική θεωρία και την πολιτική της συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι πραγματικά κοινή λογική, έρχεται έντονα σε αντίθεση με όσους επιχειρηματολογούν ενάντια στην αποχώρηση της Ελλάδας, που υποστηρίζουν ότι μια υποτίμηση δεν θα βοηθούσε τη χώρα, αλλά μάλλον κακό θα της έκανε, διότι η εξαγωγική της βάση (κυρίως τουρισμός, πλοία- ναυτιλία και γεωργία) είναι πολύ μικρή και η υποτίμηση θα έχει μόνο μια αρνητική επίδραση στην αγοραστική δύναμη για προϊόντα εισαγωγής.

Το ότι η υποτίμηση μπορεί να διευρύνει την εξαγωγική βάση με νέα αγαθά, που λόγω του υπερτιμημένου ευρώ δεν παράγονταν στην Ελλάδα στο παρελθόν, το ότι δηλαδή το χαρτοφυλάκιο των εξαγωγών μπορεί να διευρυνθεί και να υπάρξει διαφορετική κατανομή των πόρων και της δράσης, δεν αναγνωρίζεται ως μια λογική δυνατότητα σε αυτή την οπτική. Η έξοδος από το ευρώ θα βελτίωνε, μέσω της υποτίμησης, το σύνολο της εγχώριας παραγωγικής δομής, όχι μόνο με κριτήριο τον προσανατολισμό προς την αγορά, αλλά επίσης και θα την διεύρυνε και θα ενίσχυε την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Το ουσιαστικότερο όμως δεν αφορά στη νομισματική πολιτική. Το ουσιαστικότερο είναι οι πολιτικές αλλαγής του μέχρι τώρα παραγωγικού μοντέλου και της αναδιάρθρωσής του προς τη κατεύθυνση της αυτάρκειας και του συγκριτικού πλεονεκτήματος.

Αυτό δε μπορεί να φέρει σε πέρας καμιά «φιλοσοφία διάσωσης», όπως προπαγανδίζεται σήμερα με όλο και νέες ακριβές παραλλαγές και προωθείται σε πολιτικό επίπεδο. Πακέτα διάσωσης διατηρούν τις στρεβλώσεις στη ζώνη του ευρώ, αντί να τις σπάσουν. "Αγορά χρόνου» είναι το σύνθημα, αλλά οι «διασώσεις» περνάνε λάθος μηνύματα κατά τη διάρκεια του «αγορασμένου χρόνου», επειδή συνεχίζουν να χρηματοδοτούν υφιστάμενα εξωτερικά εμπορικά ελλείμματα, αντί να τα διορθώνουν.

Από τη μεριά μας: τα παραπάνω εκτιμούν γερμανοί και διεθνείς οικονομολόγοι, πιθανά όχι ανιδιοτελώς. Όμως αυτά λέει και η κοινή λογική. Η καπιταλιστική κοινή λογική βεβαίως, που στηρίζεται στην οικονομία της αγοράς.

Για μια οικονομία των κοινωνικών αναγκών, της αλληλεγγύης των «από κάτω», καθώς και της αλληλεγγύης προς τις επερχόμενες ελληνικές γενιές, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η έξοδος από την ευρωζώνη είναι επιθυμητή και «μονόδρομος». Έπρεπε να είχε γίνει καλύτερα από το 2009, δεν θα είχαμε χάσει τόσο χρόνο και πόρους που πέρασαν στους τοκογλύφους.

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί ο ελληνικός λαός να μη συνεχίσει να θεωρεί «τιμωρία» την έξοδο.

Να καταλάβουμε ότι η «σωτηρία» που μας προσφέρει η ευρωζώνη είναι η κοινωνική, ψυχολογική και η οικολογική μας κατάρρευση.

Να αντιληφθούμε ότι η μακροπρόθεσμη λύση για μας είναι η απόρριψη όλων αυτών των πολιτικών και η στροφή προς την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία των αναγκών, των αναγκών που θα διαμορφώσουμε κατά τη διάρκεια της μετάβασης προς μια μετακαπιταλιστική κοινωνία.

Για τα πρώτα βήματα αυτής της μετάβασης δείτε:http://www.topikopoiisi.com/902rhothetarhoalpha/m-3

Και: http://topikopoiisi.blogspot.gr/p/blog-page_10.html

Το επόμενο βήμα για την ελληνική κοινωνία: Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση- Κοινωνικοποίηση-Kοινοτισμός-Άμεση Δημοκρατία

Οι «από κάτω» της ελληνικής κοινωνίας, τις δύο προηγούμενες βδομάδες, προ του δημοψηφίσματος και μετά, ένιωσαν σε ένα βαθμό ότι τους δίνεται η δυνατότητα να μπουν στο προσκήνιο της πολιτικής. Μετά από πολλές δεκαετίες «ανάθεσης» της λύσης των προβλημάτων τους στο αποτυχημένο αντιπροσωπευτικό πολιτικό προσωπικό-η τελευταία  ανάθεση μέσω των κοινοβουλευτικών εκλογών το Γενάρη ήταν στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-επιτέλους ρωτήθηκαν απευθείας οι ίδιοι για το αν δέχονται τη παραπέρα φτωχοποίησή τους από την ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ. Με το συντριπτικό τους ΟΧΙ, παρόλο που έγινε από διαφορετικές οπτικές γωνίες, εντάχθηκαν σε μια «κοινότητα αγώνα». Μια «κοινότητα κινδύνου», απέναντι στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ. Συμπαρατασσόμενοι  στην απάντηση του ΟΧΙ, αποτέλεσαν καταρχήν την «κοινότητα του ΟΧΙ», αφού σαν πολίτες προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και τάξεις (είχαμε ακόμα και στοιχεία της αστικής τάξης, που εκφράζονται από τους ΑΝΕΛ και δεν ταυτίζονται με τον "Μερκελισμό" της ευρωπαϊκής ελίτ, που αντικατέστησαν στοιχεία της εργατικής τάξης, τα οποία εκφράσθηκαν από τον κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΕΣΕΕ και τάχθηκαν με το μέρος του ΝΑΙ, εκλιπαρώντας για μια θέση εργασίας).  

Σήμερα στα ερείπια του καταρρέοντος δυτικού "αναπτυξιακού" προτάγματος, αναδύεται το πρόταγμα της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης με  Κοινωνικοποίηση, Kοινοτισμό και Άμεση Δημοκρατία, σαν νέο πολιτισμικό ρεύμα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανακαλύπτεται πάλι το κοινοτικό πνεύμα, μέσα από τη συλλογική υπόσταση των «κοινοτήτων του αγώνα» και των «κοινοτήτων του κινδύνου» καταρχήν. Μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων που αποτελούν αυτές τις κοινότητες, οι πιο σημαντικές είναι οι άνεργοι και οι φτωχοί εργαζόμενοι, τα ανειδίκευτα τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας (όχι η εργατική ειδικευμένη ελίτ και τα υπάρχοντα συνδικάτα που παρακαλούν να μη χάσουν τη θέση τους, ακόμα και αν αυτή η θέση έχει να κάνει με τοξική, ρυπογόνα και μιλιταριστική δραστηριότητα), τα εκτοπισμένα από την τεχνολογία στρώματα, οι νέοι με το αμφίβολο μέλλον (που θα είναι η πλειοψηφία σε σχέση με τα μελλοντικά «γκόλντεν μπόις») και οι ηλικιωμένοι με τα αβέβαια γηρατειά, οι φθίνοντες μικρομεσαίοι αγρότες, οι μικροεπιχειρηματίες, τα γυναικεία κινήματα και γενικά οι γυναίκες, που είναι το βασικότερο στοιχείο αυτών των κοινοτήτων, τα οικολογικά κινήματα, τα κινήματα των αυτοχθόνων και των μειονοτήτων, οι κάθε είδους μετανάστες και γενικώς εκείνοι που θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε στην κοινωνία «των από κάτω», που βρίσκονται σε κίνδυνο και είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης

Στη χώρα μας που αποδείχθηκε περίτρανα ότι είναι ο ναυαγός της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι πιο εύκολο οι «από κάτω» και τα φτωχοποιημένα πολυπληθή μεσοστρώματά της να αποφασίσουν ότι η διέξοδος δεν είναι η επιστροφή στη χίμαιρα της «αέναης ανάπτυξης», που σε ένα πεπερασμένων δυνατοτήτων πλανήτη είναι αδύνατη, αλλά η στροφή σε αυτό που έχει ονομασθεί –για να είναι πιο κατανοητή η απομυθοποίηση της χίμαιρας-σαν «από-ανάπτυξη».:

1. Με λίγα λόγια αυτό σημαίνει: αφού σημερινή κρίση των δημοσιονομικών χρεών λυθεί υπέρ των κοινωνιών και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω». (Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν και δεν τους πληρώνουμε με τίποτα), να στηριχθούμε –όσο γίνεται περισσότερο-στις τοπικές οικονομίες, στην αυτοδυναμία και αυτάρκεια των περιοχών, στις δίκαιες ανταλλαγές μεταξύ τους. Να επαναπροσδιορίσουμε τις βασικές μας ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους, όσο γίνεται λιγότερο μέσω των αγορών και με μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα. Να επιδιώξουμε την ευημερία-καλύτερα την ευζωία μέσω της «ατομικής εγκράτειας» και της «συλλογικής αφθονίας», μέσω δηλαδή της επάρκειας των συλλογικών και κοινωνικών αγαθών, αρκεί να υπάρχει ισότητα στην κατανομή τους. 

2. Να επιλέξουμε την Τοπικοποίηση σαν μια στρατηγική για στροφή σε μια αποκεντρωμένη, επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, οικολογική και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών.

3. Η Κοινωνικοποίηση των συλλογικών φυσικών αγαθών θα είναι η βάση και η προϋπόθεση για την κατάργηση: του σημερινού «κομματιάσματος της γης» και των «περιφράξεων» από την ιδιοκτησία, της σημερινής ιδιωτικοποίηση των φυσικών-συλλογικών-κοινωνικών αγαθών, του ατομικισμού-ανταγωμισμού και των κοινωνικών ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης ανθρώπων, οικοσυστημάτων και φύσης, της μόλυνσης-ρύπανσης του περιβάλλοντος, της αποσταθεροποίησης του κλίματος κ.λπ. Να κοινωνικοποιήσουμε την οικονομία, τη γνώση και την επιστήμη, την παιδεία, την υγεία κ.λπ.

4. Και όλα αυτά πως θα γίνουν και από ποιους;

Ο κοινοβουλευτισμός και το κομματικό σύστημα διαμεσολάβησης και διακυβέρνησης έχει αποτύχει, έχει απομυθοποιηθεί στα μάτια των νέων γενιών του «αναπτυγμένου» κόσμου, ιδίως στους «αδύνατους κρίκους», όπως η Ελλάδα. Μια κοινωνία σε κίνηση και μετάβαση μπορεί να εφεύρει διαδικασίες και θεσμούς που σήμερα δε μπορούμε ούτε να φαντασθούμε. Μπορεί να διατυπωθεί και να υλοποιηθεί «από τα κάτω»  και από τους «αποκάτω» ένα « πρόγραμμα μετάβασης» για την ελληνική κοινωνία. Ο ευνοϊκότερος χώρος για τη δημιουργία αυτής της νέας πολιτικής, των νέων θεσμών, του νέου ανθρωπολογικού τύπου και πολιτισμικού προτύπου, είναι οι τοπικές κοινωνίες: 

Εδώ θα είναι πιο εύκολη η δημιουργία ενός συνειδητού μαζικού πολιτικού κινήματος της άμεσης δημοκρατίας που θα διαμόρφωνε ένα πρόγραμμα μετάβασης «από τα κάτω» με αμεσοδημοκρατικές κινηματικές διαδικασίες του τύπου συνελεύσεων γειτονιών- «πλατειών» των πόλεων, των χώρων εργασίας και εκπαίδευσης, των αγροτικών κοινοτήτων, των κοινοτήτων ενδιαφερόντων κ.λπ., που συνδεόμενες σε δίκτυα και λειτουργώντας σε ομοσπονδιακή βάση με εντολοδόχους, θα κατέληγαν στην καταρχήν διατύπωση αυτού του προγράμματος . 

Η διαμόρφωση και η υλοποίησή του θα προωθούνταν καλύτερα με τη δημιουργία τοπικών ριζοσπαστικών κινήσεων πολιτών που θα παρέμβαιναν στις τοπικές κοινωνίες και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (Τ.Α.)και θα πίεζαν από τη μια να προωθήσει τα αιτήματα προς το κεντρικό κράτος, από την άλλη θα απαιτούσαν από τα όργανά της να καλούν συνελεύσεις δημοτικών διαμερισμάτων, δήμων και των περιφερειών, για τη θεσμοθέτηση ενός συμμετοχικού προϋπολογισμού με βάση τη δικαιοσύνη, τους τοπικούς πόρους και το μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα.

Αυτή η διαδικασία θα οδηγούσε όχι μόνο μακροπρόθεσμα, αλλά και μεσοπρόθεσμα να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στους θεσμούς της Τ.Α. και να αντικατασταθεί η εξουσία τους από τους εντολοδόχους των συνελεύσεων των πολιτών.

Όταν γίνει αυτό σε αρκετούς δήμους, τότε θα είναι δυνατόν να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και η έκφρασή του σε ένα νέο σύνταγμα που δε θα στηρίζεται στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το σημερινό κομματικό σύστημα, αλλά σε όσο γίνεται πιο αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, με κύτταρο τις κάθε είδους κοινότητες και με τη μορφή ίσως της ομοσπονδίας δήμων και συνομοσπονδίας των περιφερειών (Περισσότερα στο :http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf.html)

Η παρούσα κυβέρνηση, ενώ ισχυριζόταν ότι θέλει να αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα, τους έξι μήνες που «κυβερνά» δεν έχει δώσει δείγματα για μια ώθηση των πολιτών προς την αυτοοργάνωση.  Αντίθετα εγκλωβισμένη στη διαπραγμάτευση με τους γύπες της χρηματοπιστωτικής ευρωπαϊκής ελίτ, υποχωρεί στις ορέξεις τους θέλοντας να υπογράψει και αυτή-όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις-νέο δάνειο και νέο μνημόνιο, μετατρέποντας με το «έτσι θέλω» το ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Από την Κοινότητα του ΟΧΙ υπήρξε η ελπίδα ότι αυτή η Κυβέρνηση –όπως το είχε δηλώσει πολλές φορές ο Τσίπρας-θα «πρωτοτυπήσει» και θα κρατήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της και μετά τις εκλογές και μετά το δημοψήφισμα. Αυτό όμως δεν συνέβη και θα χρειασθεί να το πάρει απόφαση ότι από δω και πέρα δεν γίνεται τίποτα με την «ανάθεση σε σωτήρες» και να νιώσει ότι αποτελεί μια κοινότητα που μπορεί να πάρει στα χέρια της τη ζωή της πλειοψηφίας των «από κάτω», προχωρώντας στην αυτοοργάνωση.