Σε παγκόσμιο επίπεδο: η υπάρχουσα παραγωγή τροφίμων μπορεί να θρέψει με τροφή 2700 θερμίδων ημερησίως, 12 δισεκατομ. ανθρώπους. Δεν θα έπρεπε να πεινάει κανείς, δεδομένου ότι είμαστε προς το παρόν περίπου 7 δις. Όμως 40 εκατομ. πεθαίνουν από πείνα κάθε χρόνο και κάπου 850 εκατομ. υποφέρουν από υποσιτισμό, εκ των οποίων το 34% (Αφρικανοί) ζουν με κάτω από 300 θερμίδες την ημέρα. Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι της παραγωγής, που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, αλλά της διανομής της τροφής και του εισοδήματος (φτώχεια) και άρα κοινωνικοπολιτικό και παίρνει διαφορετική μορφή, ανάλογα με τη χώρα και την περιοχή.

Στη χώρα μας το πρόβλημα εκφράζεται με 3 διαφορετικές μορφές ανάλογα με το εισόδημα του πληθυσμού:

1.            Η έλλειψη θερμίδων αφορά στα φτωχά λαϊκά στρώματα(κύρια άνεργους και συνταξιούχους), λόγω της ακρίβειας και χαμηλού εισοδήματος. Η ακρίβεια όπως είναι γνωστό οφείλεται λιγότερο στο μεγάλο κόστος παραγωγής των εγχώριων γεωργικών προϊόντων και περισσότερο στο όλο σύστημα διανομής τους. Το οποίο σύστημα αντιμετωπίζει το θέμα της ακρίβειας, όχι συμπιέζοντας τα δικά του κέρδη (αντίθετα προσπαθεί να τα μεγιστοποιεί κάθε φορά), αλλά συμπιέζοντας τις τιμές παραγωγού, που φθάνει μέχρι την εισαγωγή φθηνότερων υποβαθμισμένων ομοειδών προϊόντων από τρίτες χώρες και την εισαγωγή παράνομων μεταλλαγμένων. Τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τη μεριά τους θα μπορούσαν να το ξεπεράσουν εν μέρει, αν διέθεταν μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός τους για τροφή (σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο μέσος καταναλωτής διαθέτει περίπου το 18% του εισοδήματός του για αυτό) και εν μέρει αν απαιτούσαν μεγαλύτερα εισοδήματα ικανά για να τρέφονται καλά, όχι μόνο από άποψη θερμίδων, αλλά με ποιοτικά και υγιεινά προϊόντα.

2.            Η ποιότητα της τροφής και η επιβάρυνσή της με ανθυγιεινά και χημικά-τοξικά κατάλοιπα και γ.τ.ο., αφορά στην πλειοψηφία του πληθυσμού και για ένα μέρος του (χωρίς οικονομικό πρόβλημα, αλλά που έχει ενστερνισθεί τον καταναλωτισμό) έχει πάρει τη μορφή της παχυσαρκίας(κατανάλωση λιπαρών τροφών κ.λ.π.). Εδώ το ζήτημα έχει να κάνει με την ενημέρωση και την αλλαγή της νοοτροπίας, ιδίως της ταχυφαγίας.

3.    Η φυσική και υγιεινή τροφή αφορά ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, όχι κατ ανάγκην «πλούσιου», αλλά «συνειδητού» (με την έννοια ότι προτιμούν την ποιότητα παρά την ποσότητα), που όμως από την μια αντιμετωπίζει το πρόβλημα της έλλειψής της (δεν καλύπτεται η ζήτηση από την παραγωγή ποιοτικής τροφής ) και από την άλλη των υψηλότερων τιμών της. Εδώ το ζήτημα έχει να κάνει με την στήριξη και επέκταση της βιολογικής και οικο-γεωργίας, που αν γενικευθεί θα μπορέσει να απαντήσει όχι μόνο στο πρόβλημα της έλλειψης και της σχετικής ακρίβειας, αλλά θα μπορέσει να θρέψει όλο τον πληθυσμό και  γενικότερα να αναζωογονήσει την επαρχία, να μειώσει την ανεργία και να βοηθήσει στην αλλαγή της νοοτροπίας, ώστε να  στραφούμε  προς την ποιότητα και να μη προσκολλάμε στην ποσότητα.

Βασικά λοιπόν σημεία ενός προγράμματος επίτευξης διατροφικής αυτοδυναμίας της τοπικής κοινωνίας είναι:

Ø    Στήριξη των αιτημάτων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για μεγαλύτερα εισοδήματα και των συνταξιούχων για μεγαλύτερες συντάξεις.

Ø    Μποϋκοτάζ των ακριβών και των υποβαθμισμένων ποιοτικά προϊόντων των μεγάλων εταιρειών καθώς και των μεταλλαγμένων στα μεγάλα σουπερμάρκετς. Απαίτηση από τη Τ.Α. να οργανώσει ειδική υπηρεσία, που θα μας εξασφαλίζει όχι μόνο από την είσοδο των μεταλλαγμένων, αλλά και από την επιβάρυνση των λαχανικών και των άλλων ειδών διατροφής από τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα .

Ø    Όχι στα πτηνοτροφικά προϊόντα από μεγάλες αποστειρωμένες πτηνοτροφικές μονάδες που με τα αντιβιοτικά που περιέχουν μας διαλύουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα (στήριξη προϊόντων οικόσιτων πουλερικών) Προώθηση της αντίληψης ότι η ποιότητα της τροφής αφορά στην υγεία μας και στην ίδια την ποιότητα της ζωής μας και άρα αξίζει περισσότερης προσοχής. Όχι στην  ταχυφαγία, ναι στην αναζήτηση ποιοτικής τροφής και στην μεσογειακή δίαιτα.

Ø    Στήριξη των τοπικών ποιοτικών προϊόντων και ιδιαίτερα βιολογικών. Λαϊκές αγορές με ασφαλή ελεγμένα προϊόντα από τους ίδιους τους παραγωγούς (σήμερα τα περισσότερα διακινούνται από εμπόρους, είναι ανώνυμα και επιβαρημένα με κάθε είδους φυτοφάρμακα). Οργάνωση αυτοδιαχειριζόμενης λαϊκής αγοράς βιολογικών προϊόντων

Ø    Οργάνωση Καμπάνιας για στροφή προς ένα νέο μοντέλο ζωής, που δεν θα στηρίζεται στην κατανάλωση, αλλά στη δημιουργία, στην αυτοεκπαίδευση και αυτοβελτίωση, στην αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη με προτροπή των πολιτών να παράγουν (υλικά και πνευματικά), όσο γίνεται περισσότερο για τον εαυτό τους και τους γύρω τους (π.χ συλλογικοί ή οικογενειακοί μπαχτσέδες, δημοτικοί λαχανόκηποι, καλλιέργεια ξανά των παρατημένων κτημάτων στα χωριά κ.λ.π.) κάνοντας ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών.

Ø    Ποιοτικά είδη διατροφής στα κυλικεία των σχολείων και των πανεπιστημίων με αυτοδιαχείρισή τους από τη σχολική κοινότητα και τους φοιτητές αντίστοιχα.

 

Αναφερόμαστε πολύ συχνά στην οικονομική ή την οικολογική κρίση που μαστίζει τον κόσμο, αλλά πολύ λίγο στην εξίσου σοβαρή, σε έκταση και συνέπειες βιολογική κρίση και την παγκοσμιοποίηση της ασθένειας.

Αυτή είναι μέρος της πολυδιάστατης (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, οικολογικής) κρίσης και αφορά στη βιόσφαιρα και στον άνθρωπο. Οφείλεται ουσιαστικά στην επιδείνωση του περιβάλλοντος (γενικευμένη μόλυνση του αέρα, των νερών, του εδάφους, της θάλασσας, των τροφίμων κ.λ.π.), στο καταναλωτικό πρότυπο (ανθυγιεινές συνήθειες των ανθρώπων από μικρή κιόλας ηλικία), στην ταχύτητα που διέπει τη σύγχρονη ζωή των ανθρώπων και τους βιορυθμούς που δεν επιτρέπουν τη φυσική αναζωογόνησή τους, καθώς και στις κοινωνικές ανισότητες (φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, κοινωνική εξαθλίωση, υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα των ιατρικών -νοσηλευτικών συστημάτων κ.λ.π.), που προωθεί η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική αγορά.
Χρόνιες εκφυλιστικές αρρώστιες, σ’ ένα σημαντικό ποσοστό του ενήλικου πληθυσμού των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Σοβαρές αρρώστιες που προσβάλλουν ολοένα και περισσότερους σε όλο και νεώτερες ηλικίες, σ’ ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού στις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες,  όπως καρκίνοι παντός είδους, διαβήτης, στεφανιαία, αρτηριοσκλήρυνση, υψηλή πίεση, αρθρίτιδα, ελκώδης κολίτιδα, αλτσχάιμερ, σκλήρυνση κατά πλάκας, άσθμα και αλλεργίες, επιληψία και κατάθλιψη, διανοητική αδυναμία, πνευματική κάμψη, σεξουαλική αδυναμία, ακόμη και σε νέους άνδρες, στειρότητα σε γυναίκες και άνδρες, με ανήσυχη εξασθένιση του ανδρικού σπέρματος. Η παχυσαρκία είναι η μεγαλύτερη μάστιγα στην εποχή μας στον ανεπτυγμένο κόσμο (και τα Ελληνόπουλα είναι από τα πιο παχύσαρκα και υπέρβαρα παιδιά στον κόσμο).

Σύμφωνα με έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.O.Y.): Μεγάλος αριθμός θανάτων συνοδεύεται από την υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής και τη φτώχεια στις αναπτυσσόμενες χώρες: 1,73 εκατομμύρια θάνατοι από ακάθαρτο πόσιμο νερό, έλλειψη υγιεινής και αποχέτευσης, 1,6 εκατομμύρια από τη χρήση ξύλου και βιομάζας για μαγείρεμα και θέρμανση, 0,84 εκατομμύρια από έλλειψη σιδήρου, 0,77 από έλλειψη βιταμίνης Α και 0,79 από έλλειψη ψευδαργύρου, λόγω κακής διατροφής.
Η αστική ατμοσφαιρική ρύπανση είναι υπεύθυνη για 0,8 εκατομμύρια θανάτους, τα 3/4 των οποίων συμβαίνουν σε μεγάλες πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών. Περίπου 500.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από μη ασφαλείς ιατρικές επεμβάσεις, κυρίως σε χώρες με ελλιπώς οργανωμένες ιατρικές υπηρεσίες. Ακολουθούν άλλες αιτίες, όπως η έκθεση σε καρκινογόνες ουσίες στο εργασιακό περιβάλλον (0,47 εκατομμύρια θάνατοι), τα εργατικά ατυχήματα (0,31 εκατομμύρια, εκ των οποίων το 70% στις αναπτυσσόμενες χώρες), η ρύπανση του αέρα, του νερού και του εδάφους από μόλυβδο (0,23 εκατομμύρια θάνατοι) και η χρήση ναρκωτικών ουσιών με 0,2 εκατομμύρια θανάτους ετησίως. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του παιδικού άσθματος(1). Εξάλλου η Διακυβερνητική Ομάδα Ειδικών για το Κλίμα προειδοποιεί ότι θα έχουμε αύξηση της θνησιμότητας, εξαιτίας της έξαρσης των μολυσματικών ασθενειών από τις προβλεπόμενες κλιματικές αλλαγές (δάγκειος πυρετός, χολέρα, ελονοσία κύρια στην Αφρική, διαρροϊκές ασθένειες και αλλεργίες στην υποσαχάρια Αφρική και Ασία, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες, ιδίως στις πόλεις θα έχουμε έξαρση των αναπνευστικών και καρδιαγγειακών νοσημάτων, λόγω κυρίως του καύσωνα).

 Η βιολογική κρίση, ενώ επιδεινώνεται σταδιακά σε όλο τον κόσμο, δεν γίνεται τίποτε ουσιαστικό για την αναχαίτισή της. Από πλευράς Ιατρικής γίνεται προσπάθεια για το μετριασμό, την ανακούφιση και την καταστολή των συμπτωμάτων της βιολογικής κρίσης -δηλαδή των διαφόρων μορφών της αρρώστιας και της νοσηρότητας γενικά- αλλά σχεδόν τίποτε ουσιαστικό για την απομάκρυνση και διόρθωση των βασικών αιτιών της.

Στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, έχει δημιουργηθεί ένας κόσμος του παράλογου, στον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας και θα μεγαλώσουν οι επόμενες γενιές, ζώντας αφύσικα σε ένα τοξικό νοσηρό περιβάλλον από τα γενοφάσκια τους, με τραγικές συνέπειες στη ζωή τους, στην υγεία τους, στη βιολογική τους υπόσταση. Η οικονομία της αγοράς βάζει την οικονομική λεγόμενη ανάπτυξη πιο πάνω από την ευζωία, την υγεία και ευεξία των πολλών και πάνω από τη βιολογική ακμή του ανθρώπινου είδους.

Η υγεία στα πλαίσια της τοπικοποιημένης κοινωνίας
Δεν θα πρέπει να ταυτισθεί η έννοια της υγείας με την ιατρική περίθαλψη. Το γενικό επίπεδο υγείας συνδέεται άμεσα με την οικονομική ζωή, τις ανισότητες και τη μόλυνση του περιβάλλοντος και έτσι η δράση σε αυτούς τους τομείς θα έχει να κάνει και με την υγεία. Ταυτόχρονα το ενδιαφέρον θα πρέπει να στραφεί και στον τομέα της λήψης περίθαλψης από τον πληθυσμό. Οι δαπάνες για αυτό θα πρέπει να ωφελούν το σύνολο των πολιτών και όχι τους λίγους. Η φροντίδα της υγείας θα οργανωθεί στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης με αυτοδιαχείριση (π.χ. συμβούλιο υγείας)

Ø    Προώθηση του αιτήματος για βελτιωμένη δημόσια υγεία στοχεύοντας κατ αρχάς στη βελτίωση των περιβαλλοντικών παραγόντων που την επιβαρύνουν και στην εξασφάλιση του απαραίτητου χρόνου για την βιολογική μας αναπαραγωγή και ανανέωση. Στην ποιότητα του αέρα και της τροφής,  στην ποιότητα του πόσιμου νερού. Είναι απαραίτητες πολιτικές που θα εξασφαλίζουν την πρόσβαση όλων των πολιτών στο ποιοτικό νερό .Αυτό συνδέεται με την ανανέωση των δικτύων, ώστε να μην χάνεται το νερό, με καμπάνιες μείωσης της αλόγιστης χρήσης του, με επεκτεινόμενη χρήση ανακυκλωμένου νερού(από την επεξεργασία των υγρών αποβλήτων) για πότισμα και καθάρισμα, με προστασία των πηγών, των υδροφόρων στρωμάτων και των συνδεόμενων με αυτά οικοσυστημάτων.

Ø    Εντοπισμός των διάφορων τοξικών υλικών της καθημερινής χρήσης(π.χ. τοξικά χρώματα, μονώσεις, παρασιτοκτόνα κ.λ.π.) στους χώρους διαμονής και εργασίας, ευαισθητοποίηση των πολιτών για μη χρήση τους και μέτρα που μπορεί να φθάνουν μέχρι απαγόρευσή τους από την τοπική αρχή.

Ø    Προώθηση συστήματος αγωγής υγείας με βασικό άξονα την πρόληψη. Υγεία σημαίνει ισορροπία και μέσα και έξω από μας.

Ø    Βελτίωση των συνθηκών νοσοκομειακής περίθαλψης (επαναπροσδιορισμός του νοσοκομειακού συστήματος και από άποψη θέσης και από άποψη εξοπλισμών και προσωπικού, καθώς και των μεθόδων περίθαλψης) (2)


Ø    Αναγνώριση των εναλλακτικών μορφών ιατρικής και δημιουργία κέντρων εναλλακτικών θεραπειών.  

Γενικά θα χρειασθεί να αλλάξει και η σχέση των κατοίκων με την αναπόφευκτη ασθένεια και τον τραυματισμό. Αυτή η σχέση συνδέεται άμεσα και με τη σχέση που έχουμε σαν άνθρωποι με το φόβο του θανάτου στην κοινωνία που ζούμε. Η διαχείριση αυτού του φόβου αποτελεί βασικό στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης που έχουμε. Αν αυτή η οργάνωση θα έχει σαν κύτταρο την κοινότητα, αυτό σημαίνει ότι και η γνώση της θεραπείας θα πρέπει να είναι κτήμα της κοινότητας. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η σημερινή σχέση εξουσίας μεταξύ γιατρού/ασθενή, που στηρίζεται στη σχέση γνώσης/άγνοιας, θα πρέπει να αρθεί αφενός μέσω της αγωγής υγείας και πρόληψης για τους πολίτες και αφετέρου μέσω της μετατραπής της σχέσης μελών γιατρών/μελών ασθενών της κοινότητας  σε σχέση αλληλεγγύης.          

(1) Για το οποίο οι συντάκτες της Έκθεσης αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Γινόμαστε μάρτυρες μιας χωρίς προηγούμενο αύξησης του άσθματος στα παιδιά της Ευρώπης», επισημαίνοντας ότι στην Αγγλία σχετικά προβλήματα εντοπίζονται στο 32,2% των παιδιών, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες συνολικά παρουσιάζεται με συχνότητα 10 φορές μεγαλύτερη σε σύγκριση με τις χώρες του τρίτου κόσμου.

(2) Αντιμετώπιση ιδιαίτερα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, που σήμερα αποτελούν σημαντικότατη αιτία θανάτων στα νοσοκομεία, με καλύτερες τεχνικές καθαριότητας και ορθολογική χρήση των αντιβιοτικών. Γιατί το 70% των νοσοκομειακών λοιμώξεων είναι ανθεκτικές στα υπάρχοντα αντιβιοτικά, ακριβώς γιατί υπάρχει υπερβολική χρήση τους, που οφείλεται βέβαια στην πολιτική των φαρμακευτικών εταιρειών και του ιατρικού συστήματος.

Όσον αφορά στο ζήτημα της εργασίας θα πρέπει να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια της μισθωτής εργασίας και της απασχόλησης. Πρέπει να επιδιώξουμε την έννοια της εργασίας συνδεδεμένη με την έννοια της αυτοπραγμάτωσης. Αυτό που σε ένα βαθμό μέχρι σήμερα ήταν προνόμιο των καλλιτεχνών και των διανοουμένων να γίνει γενικό χαρακτηριστικό της. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η αυτοπραγμάτωση θα επιτυγχάνεται μόνο μέσω της επαγγελματικής εργασίας. Η εργασία, η κάθε μορφής επαγγελματική εργασία, παραμένει βασικά στο «βασίλειο της ανάγκης». Η αυτοπραγμάτωση θα επιτυγχάνεται μάλλον περισσότερο στον ελεύθερο χρόνο και έτσι και από αυτή την άποψη θα πρέπει να επιδιωχθεί η μείωση του χρόνου, ιδιαίτερα της μισθωτής εργασίας. Αυτό θα έχει και σαν συνέπεια τη μείωση της ζήτησης της μερικής απασχόλησης. Η δυνατότητα που υπάρχει σήμερα να παράγονται περισσότερα πράγματα με λιγότερη εργασία σε διάφορες παραγωγικές δραστηριότητες, όπου θα θεωρηθούν απαραίτητες και από τη σκοπιά της τοπικοποίησης, πρέπει να οδηγήσει από τη μια σε όφελος του εργαζόμενου πληθυσμού και από την άλλη σε μείωση του εργάσιμου χρόνου. Δημιουργώντας θέσεις εργασίας σε χώρους που δεν κυριαρχεί ο διεθνής ανταγωνισμός, αλλά σε χώρους που προωθούν την τοπική κοινωνία, επιμορφώνοντας τους εργαζόμενους στις νέες απαιτήσεις που περιγράψαμε μέχρι τώρα και μειώνοντας το χρόνο της εργασίας, επιδιώκουμε την μεγαλύτερη δυνατή αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου στην εργασία. Τα απαραίτητα για την κοινωνία επαγγέλματα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ισοδύναμης σπουδαιότητας από αυτήν, να προσφέρουν την ίδια ποιότητα ζωής και να ασκούν ισοδύναμη επιρροή. Επίσης κάθε επάγγελμα να περιλαμβάνει ένα σύνολο καθηκόντων και ευθυνών (και μονότονων και με ενδιαφέρον και διευθυντικών), ώστε κάθε επαγγελματίας να είναι «πολυλειτουργικός». Η αυτοαπασχόληση, η μερική απασχόληση, το ευέλικτο ωράριο, η δυνατότητα ευρύτητας στην εργασιακή πράξη, η μικρή προσανατολισμένη στη τοπική αγορά επιχείρηση κ.λ.π. μπορούν να συνεισφέρουν προς αυτή τη κατεύθυνση. Μια καλύτερη εικόνα για το που πρέπει να στραφούμε αύριο, μπορούμε να πάρουμε, αν αναλύσουμε λίγο περισσότερο το ρόλο που θα μπορούσε να παίζει από σήμερα η υπάρχουσα τοπική αυτοδιοίκηση.

  Η εργασία σήμερα και η Τοπική Αυτοδιοίκηση(Τ.Α.):

Για τους «μη έχοντες και μη κατέχοντες» η ανάγκη για δράση και εισόδημα ταυτιζόταν μέχρι τώρα, με την κατοχή μιας θέσης «μισθωτής εργασίας». Ακόμα και για τους αγρότες της Χώρας η ανάγκη αυτή ταυτιζόταν με την παραγωγή προϊόντων, όχι και για τον εαυτό τους, αλλά σχεδόν αποκλειστικά για τον έμπορο, την εταιρεία και την απρόσωπη αγορά.

Το τελευταίο όμως διάστημα και όσο ολοκληρώνεται η διαμόρφωση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων από την Παγκοσμιοποίηση και την οικονομική κρίση στην οποία έχουν μπει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωής, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την πιο πάνω ανάγκη. Είναι οι άνεργοι, οι «απόκληροι» και οι «αποκλεισμένοι» των πόλεων, οι μετανάστες,  είναι οι «γερασμένοι» αγρότες μας που δεν μπορούν να «αναδιαρθρωθούν» και να μετατραπούν σε επιχειρηματίες του αγροτικού τομέα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

Για να μπορέσουν να επιβιώσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και να διατηρήσουν, ιδίως οι νέοι, την ελπίδα  για δημιουργικότητα και ποιότητα στη ζωή τους ,θα προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο έξω από τα μεγασυστήματα που διαμορφώνουν μέχρι τώρα τη ζωή τους και τους δημιουργούν το φόβο και το αίσθημα της αδυναμίας απέναντί τους(ιδίως τώρα που το κράτος έχει πάψει να είναι «κοινωνικό» και να ικανοποιεί «σοσιαλδημοκρατικά»αιτήματα). Θα στραφούν σε αυτοδημιουργούμενες και αυτοελεγχόμενες δομές εργασίας, που θα παράγουν αξίες χρήσης για τις ανάγκες, τις ατομικές και της τοπικής κοινωνίας(τις οποίες γνωρίζουν λίγο πολύ, χωρίς να χρειάζεται κάποια έρευνα αγοράς).

Η Τ.Α. μπορεί να βοηθήσει, ώστε όλες αυτές οι δομές να ενταχθούν σε ένα σχέδιο τοπικής απασχόλησης και ικανοποίησης τοπικών αναγκών, που μπορεί να καταρτισθεί από ειδικό για αυτό το σκοπό γραφείο του δήμου. Να δημιουργήσει ταυτόχρονα ένα δίκτυο μεταξύ τους, ξεκινώντας στην αρχή τουλάχιστον με  συστέγασή τους σε χώρους του δήμου.

Τα βασικά χαρακτηριστικά τους, στην πρώτη φάση:

α) Αποτελούν ριζοσπαστική απάντηση στις ανάγκες των ανθρώπων για εργασία και εισόδημα. Απάντηση στην αδυναμία των ανέργων να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, σε όσους εργάζονται «επ αμοιβή», αλλά δεν τους εκφράζει η «εργασία» τους. Για όσους έχουν ανάγκη από υγιεινή διατροφή καλή υγεία και επανασύνδεση με τη φύση, για συντροφικότητα αλληλεγγύη  κοινωνική επαφή και πολιτική δραστηριότητα στα πλαίσια

β) Χαρακτηρίζονται από δημιουργική πολυδραστηριότητα των μελών τους, που έχουν στόχο όχι μόνο τη βιωσιμότητά τους, αλλά και την απελευθέρωση της σκέψης και της φαντασίας των μελών τους, την ενοποίηση της γνώσης και της πράξης, τη σύνδεση των δραστηριοτήτων με την ατομική και συλλογική διαχείριση του χρόνου. Την ανάπτυξη μη ιεραρχικών και εξουσιαστικών δομών, στη βάση της άμεσης δημοκρατίας, που θα οδηγούν στην αυτοανάπτυξη των δεξιοτήτων των ατόμων με αυτομόρφωση και συλλογική έρευνα.

γ) Στηρίζονται στην ανάπτυξη παραγωγικών τεχνικών που θα σέβονται το περιβάλλον, τις φυσικές ισορροπίες και τις άλλες μορφές ζωής. Στη χρήση ήπιων μορφών ενέργειας και τεχνολογίας προσιτής σε όλους, που θα έχει στόχο την αυτοδυναμία και την όσο το δυνατό μεγαλύτερη αυτάρκεια. Στην ανάπτυξη συλλογικών εξοπλισμών, συνεργατικών μορφών παραγωγής, μη χρηματικών ανταλλαγών (μπορούν να δημιουργήσουν «εσωτερικό» νόμισμα μεταξύ τους).

δ)  Στις σχέσεις τους με την υπόλοιπη κοινωνία λειτουργούν από τη μία ως παράδειγμα από την άλλη σαν ενεργή συλλογικότητα στα συμβαίνοντα και στα δρώμενα της αντίστοιχης περιοχής. Θα πρέπει να δίνουν απαντήσεις στα ερωτήματα του τύπου: 1)τι κάνουν, 2) πώς το κάνουν και 3)γιατί το κάνουν.

Να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι: ό,τι είναι δυνατό σε μικρή κλίμακα είναι δυνατό και σε μεγάλη, αρκεί να υπάρξουν οι αντίστοιχες κοινωνικές δυνάμεις που θα αναλάβουν το εγχείρημα.

Οι δήμοι από τη μεριά τους μπορούν να βοηθήσουν στο ζήτημα της εργασίας προσλαμβάνοντας ειδικούς «εμψυχωτές», που θα βοηθήσουν να στηθούν τέτοιες δομές. Επίσης με τη δημιουργία δημοτικών μονάδων παραγωγής και κατανάλωσης.