Ο κόσμος που ζούμε και που θέλουμε να αλλάξουμε
Για μια Δικτύωση Κοινοτήτων Αγώνα, για την υπεράσπιση της ζωής, των κοινών και της ελευθερίας.
"Αναπτυγμένος" και "πολιτισμένος" κόσμος ή ένας κόσμος χυδαία υλιστικός;
Σήμερα, διανύοντας την 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, με μεγάλη πια δόση βεβαιότητας, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο καπιταλισμός εν γένει όπως και η εξέλιξή του, ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, συνεχίζει να προσπαθεί να πείσει τα πληθυσμιακά σύνολα, με μια άνωθεν επιβεβλημένη, εξορθολογιστική και ποτέ ορθολογική αντίληψη, πως μέσα από παραλογισμένες, αυθαίρετες και αυτοκαταστροφικές προσεγγίσεις θα δημιουργήσει κοινωνίες αφθονίας και ευημερίας.
Αναφερόμαστε στη Δυτική αντίληψη/ψευδαίσθηση για τη φύση και τη ζωή. Αναφερόμαστε στο Δυτικό κόσμο, στον καθεαυτό αλλά και στην παγκόσμια φαντασιακή επικυριαρχία του που εδώ και πέντε περίπου αιώνες έχει αυτοαναχθεί σε "αναπτυγμένο και πολιτισμένο" και αυτοανακηρυχθεί στον "καλύτερο δυνατό κόσμο" σε όλα τα επίπεδα, ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό, τεχνολογικό.
Μιλάμε για τον κόσμο τον βαθιά εγκλωβισμένο στα μυθεύματα των ιερατείων του."
Μιλάμε για έναν κόσμο που έχει καβαλήσει τον τιτανικό του και απλά περιμένει τη στιγμή της σύγκρουσης.
Έναν κόσμο που παρά τις προβλέψεις και τις διαπιστώσεις των ίδιων του των φωστήρων σχετικά με τον επικείμενο περιβαλλοντικό όλεθρο και τη συνεπαγόμενη κοινωνικο-πολιτική τραγωδία, στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει ή δε θέλει να αντιληφθεί, να παραδεχτεί και να πράξει αντίστοιχα π.χ αναφορικά με τη φυσική, αιτιακή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην αποδάσωση του πλανήτη και στην αυτονόητη συνέπειά της την κλιματική απορρύθμιση.
Έναν κόσμο χυδαία υλιστικό που δε λαμβάνει υπόψη τα στοιχειώδη υλικά δεδομένα και το πεπερασμένο των δυνατοτήτων του συστήματος Γη, που δε θέλει να αποδεχτεί ότι στο ισοζύγιο ατμόσφαιρας-βιόσφαιρας και άρα στο ισοζύγιο ζωής και θανάτου, βασικό, ζωτικό ρυθμιστικό ρόλο παίζουν τα δάση μαζί με το γόνιμο έδαφος και την υφιστάμενη βιομάζα και όχι τα αιολικά ή φωτοβολταικά τερατουργήματα, οι μονοκαλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών και οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές συνθετικής τροφής.
Θεμελιακή αναδιάρθρωση της Κυριαρχίας με την επιβολή του τεχνο-επιστημονικού ολοκληρωτισμού
Σ' αυτή την εποχή, στην εποχή λοιπόν που ζούμε, εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της επιστημονικής νεο-μαγείας, ακόμη και οι εμπειρίες που αποκτά κανείς μέσω των αισθήσεών του τίθενται υπό αμφισβήτηση. Έτσι, όταν ένα, το όποιο βίωμα, γίνεται επώδυνο, η ψηφιοποίηση και η κουλτούρα του “like” εξαλείφουν την πραγματικότητα και εκμηδενίζουν την αμφισβήτηση που θα μπορούσε να προκαλέσει η οποιαδήποτε εξέγερση. Ζούμε δηλαδή σε μια μετα-πραγματική εποχή παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού όπου εγκαθίσταται μια βαθιά απάθεια για την πραγματικότητα. Τα Τέμπη με την αρχική συλλογική, συναισθηματική έκρηξη και την εν συνεχεία αδιαφορία μπροστά στο κυβερνητικό κουκούλωμα είναι ίσως μια επίκαιρη οδυνηρή διαπίστωση.
Γενικά, μπορούμε να πούμε πως διανύουμε μια περίοδο όπου μέσω της σύγκλισης διαφόρων επιστημονικών τομέων, της Βιοτεχνολογίας, της Γνωσιακής Επιστήμης, της Νανοτεχνολογίας και της Πληροφορικής πραγματώνεται η 4η βιομηχανική επανάσταση. Πρόκειται για μια καμπή της Ιστορίας κατά την οποία περαιώνεται μια θεμελιακή αναδιάρθρωση της Κυριαρχίας με την επιβολή του τεχνο-επιστημονικού ολοκληρωτισμού. Μια κατάσταση όπου για τα ζητήματα που άπτονται της ζωής μας δεν πρέπει να ανησυχούμε οι ίδιοι, πόσο μάλλον να αμφισβητούμε ή να εξεγειρόμαστε, γιατί τώρα πια θα πρέπει να είσαι ειδικός για να αναφέρεσαι σε τέτοια θέματα και προβλήματα.
Σ’ αυτόν το νέο κόσμο, υπό το καθεστώς των πολυεθνικών και των εταιρικών συμφερόντων, της νεο-φιλελεύθερης φρενίτιδας των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών και των ληστρικών πολιτικών λιτότητας, τα κράτη ως βασικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί συνεχίζουν να επιτελούν το σταθεροποιητικό και ρυθμιστικό τους ρόλο προάγοντας το φόβο και τη διαχείρισή του. Προάγουν και διαχειρίζονται το φόβο μιας γενικευμένης αβεβαιότητας, το φόβο της θνητότητας, το φόβο του θανάτου. Το φόβο που από βασικό φιλοσοφικό ζητούμενο και λογική υπαρξιακή ανησυχία καθίσταται τρόμος και συνεπαγόμενη υστερία επιβίωσης. Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι ο θάνατος έχασε τη φυσιολογικότητά του, ότι η σύγχρονη Δυτική κοινωνία φοβάται όλο και περισσότερο και ότι το κενό μεταξύ πραγματικού και προσομοιωμένου θανάτου όλο και αυξάνει με συνέπεια η άρνηση του θανάτου να εντείνεται και να γίνεται τρόμος όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος στην κοσμική του διάσταση δεν είναι καθόλου πιο σημαντικός από τα άλλα ζώα. Αυτός ο υπερβολικός φόβος είναι αντανάκλαση μιας κοινωνίας της υστερίας της επιβίωσης και όχι βέβαια μιας κοινωνίας της ευζωίας. Στο όνομα της επιβίωσης θυσιάσαμε και συνεχίζουμε να θυσιάζουμε, με χαρά θα έλεγε κάποιος, όσα κάνουν τη ζωή να αξίζει κανείς να τη ζήσει.
Μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης και γενικευμένη κρίση
Η τελευταία «πανδημία» και η διαχείρισή της από μέρους του κράτους αποτέλεσε κορύφωση αυτής της διάστασης ενώ τις συνέπειες και τις επιπτώσεις τους δε νομίζουμε ότι τις έχουμε αντιληφθεί ή κατανοήσει σε όλο τους το μέγεθος. Ήταν μια τριετία κατά την οποία δεχτήκαμε χωρίς να πούμε λέξη, τον περιορισμό θεμελιωδών κεκτημένων και δικαιωμάτων αφού επιτρέψαμε μια ολόκληρη κοινωνία να μετατραπεί σε μια τεράστια καραντίνα.
Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι το ουρανοκατέβατο ή για κάτι το εντελώς καινούριο.
Τους τελευταίους αιώνες, το αστικό κράτος μαζί με όλους τους διάφορους άλλους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και με δυναμικές βέβαια ενέργειες, κατάφεραν να αναγάγουν προοδευτικά το σκεπτόμενο άνθρωπο σε άνθρωπο του ενστίκτου. Σε επισφαλές και απομονωμένο άτομο που παραδέχεται ότι προτιμά την καθολική ασφάλεια που του παρέχουν οι παραπάνω θεσμοί εξουσίας, από την ατομική κριτική σκέψη και τη συλλογική πράξη.
Που αποφασίζει να παραμένει πελάτης παρά να γίνει μέρος της κοινωνίας.
Που θεωρεί πρόοδο την αλλοτρίωση στη σχέση του με τη φύση, την αποξένωση από τον εαυτό του και από τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Που δεν ενίσταται στο γεγονός ότι το εμπορικό σύστημα διανομής τροφίμων στέλνει το 30% της παραγόμενης τροφής,1,3 δις. τόνους τροφίμων, στα σκουπίδια, ή που το 28% των καλλιεργούμενων εδαφών παγκοσμίως χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πεταμένης τροφής.
Που θεωρεί μοιραίο ή αυτονόητο 26 άνθρωποι να κατέχουν περιουσιακά στοιχεία που ισούνται με τα εισοδήματα των φτωχότερων 3,8 δις κατοίκων της γης.
Την τελευταία τριετία βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, απανωτά και συνεχιζόμενα «σοκ». Διαμορφώθηκαν δηλαδή ευνοϊκές συγκυρίες που επιτρέπουν τη δημιουργία και την ανάδυση νέων μοντέλων εξουσίας και εκμετάλλευσης. Βρισκόμαστε ως άτομα και ως κοινωνία μπροστά σε μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης. Ο όρος κρίση έχει καταστεί καθημερινό ανάγνωσμα.
Κρίση υγειονομική, με τις παλιές και τις επερχόμενες πανδημίες να επιτρέπουν τη γενίκευση του κοινωνικού ελέγχου.
Κρίση κλιματική, με τα επικείμενα οικολογικά lockdown να εντείνουν τον παραπάνω έλεγχο.
Κρίση επισιτιστική, με την πείνα να χτυπά τις πόρτες και του Δυτικού κόσμου.
Κρίση οικονομική, με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την οικονομία του χρέους να κεφαλαιοποιούν την καταστροφή.
Κρίση γενικευμένων πολεμικών συρράξεων και εκ νέου απειλή πυρηνικού ολέθρου.
Είμαστε πλέον στα πρόθυρα «νευρικής κρίσης», και ως μέρος των κινημάτων, με μια σχετική αμηχανία στις προβλέψεις μας και στους τρόπους που αντιμετωπίζουμε εμάς ως προοπτική και τον εχθρό ως ανάγνωση, είναι πολλαπλά τα πεδία που εξελίσσονται χωρίς να έχουμε συμμετοχή έστω και ως αντίθεση.
Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε και να πειστούμε ότι κάθε συστημική κρίση που εμφανίζεται είναι στην πραγματικότητα μια ηθική κρίση. Ότι ο σύγχρονος δυτικός τρόπος οργάνωσης έχει αποτύχει στο να θέσει υγιείς, ορθολογικές, ηθικές βάσεις. Ότι το καπιταλιστικό σύστημα, με την άνευ όρων και οποιουδήποτε κόστους ανάπτυξη/μεγέθυνση έχει δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες στην προσπάθεια επίτευξης του ψευδο-οράματος ότι η αύξηση της ποσότητας παρέχει και ποιότητα ζωής. Ότι ο οικονομισμός, το θέαμα των πλασματικών αναγκών και η αναγωγή της μισθωτής εργασίας σε υπέρτατη αρετή, οδήγησαν σαν «φυσικό» επακόλουθο σε μια παγκόσμια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο υποσιτισμός στον «υπό ανάπτυξη κόσμο», η παχυσαρκία στον υπερ-βιταμινούχο «αναπτυγμένο κόσμο» και η κλιματική απορρύθμιση σε όλο τον πλανήτη. Ότι οι απαντήσεις που απεργάζεται το ίδιο το σύστημα, όπως ο ολοκληρωτικός επαναπροσδιορισμός όλων των εργασιακών σχέσεων μέσω της εξ αποστάσεως εργασίας, η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και ασφάλισης, η διάλυση του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης και η υπερ-εξειδίκευση, η ιδιωτικοποίηση όλων των φυσικών αγαθών (νερού, αέρα, οικοσυστημάτων) και η αντιμετώπισή τους ως πόρων με μόνη ενδιαφέρουσα παράμετρο τις οικονομικές τους αξίες, όπως και η διάλυση του εδάφους και το ξεκοίλιασμα της γης μέσω των μεγα-εξορύξεων και των μεγα-προγραμμάτων προς ικανοποίηση μετα-ανθρώπινων αναγκών, παραμένουν αντιλήψεις παραλογισμένες, αυθαίρετες και αυτοκαταστροφικές.
Η αλλαγή του κόσμου από τον κόσμο και τις κοινότητες των από τα κάτω
Αυτόν τον κόσμο λοιπόν, τον κόσμο που χωρίζει τους ανθρώπους σε από πάνω και από κάτω, όπου η λογική του οποιουδήποτε κέρδους και η κυριαρχία ως επιβίωση για τους πρώτους δε θα διστάσει να καταστρέψει τις ζωές μας, εμείς θέλουμε να τον αλλάξουμε.
Εμείς μέρος των από τα κάτω και μέσα από τις κοινότητες που δημιουργήσαμε και δημιουργούμε, αναγνωρίζουμε την ανάγκη για επικοινωνία και επαφή μεταξύ μας με όρους ισότητας, αντιεραρχίας, αλληλοσεβασμού και έμπρακτης αλληλεγγύης. Ενάντια σε όποιας μορφής εξουσία αλλά και στην εσωτερική της αναπαραγωγή. Ενάντια στο κράτος και την πατριαρχεία. Με τη βεβαιότητα ότι τα βιώματά μας είναι διαφορετικά όπως διαφορετικές είναι και οι αφετηρίες αγώνα της καθεμιάς και του καθενός, θεωρούμε αυτονόητο το σεβασμό της διαφορετικότητας και της αξιοπρέπειας των άλλων, το σεβασμό της αυτονομίας της κάθε κοινότητας και του κάθε ατόμου.
Υποστηρίζουμε την κατεύθυνση της αποανάπτυξης, ότι δηλαδή η αφθονία μπορεί να βρεθεί στην επάρκεια. Ότι η αφθονία και η επάρκεια είναι θέμα σχεσιακό και όχι υλικό. Είναι θέμα αυτονομίας, φιλικότητας και ευζωίας. Μόνο μια κοινωνία που αποφασίζει ότι "έχει αρκετά" και περιορίζει τον εαυτό της με την επιδίωξη αυτού που μπορεί να επιδιωχθεί, μπορεί να λύσει το πρόβλημα των γενικευμένων κρίσεων. Μόνο μια κοινωνία που είναι ισότιμη και μοιράζεται ό,τι είναι διαθέσιμο μπορεί να υπερβεί τις ανισορροπίες και την αίσθηση γενικευμένου ανικανοποίητου και σπανιότητας.
Πιστεύουμε ότι τα δεινά και τα προβλήματα που δημιουργεί ένα σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης είναι αδύνατο να καταπολεμηθούν και να λυθούν με τα εργαλεία και τις μεθόδους του ίδιου του συστήματος και σε προκαθορισμένα πλαίσια.
Παραμένουμε εχθροί της ανάθεσης και πεπειμένοι ότι αν οι εκλογές άλλαζαν τη ζωή μας τότε θα ήταν παράνομες.
Δεν μας αφορούν τα κλειστά σχήματα ούτε προσδοκούμε στην ομοιογενοποίηση ή στην ομοφωνία. Διερευνούμε μια ανοιχτή διαδικασία συνεχούς σύνδεσης με τους διαφορετικούς αγώνες και εγχειρήματα. Αναζητούμε με άλλες δικτυώσεις, ομάδες και άτομα, να βρούμε κοινούς τόπους, που γνωρίζουμε πως σίγουρα υπάρχουν, καθώς βιώνουμε όλοι μας μια κοινή πραγματικότητα εκμετάλλευσης, καταπίεσης και λεηλασίας της ζωής μας, υφιστάμενοι όλες τις στρατηγικές καταστολής των εχθρών μας.
Προσδοκούμε αληθινές συντροφικές σχέσεις και προσπαθούμε να προχωρούμε με βάση τις συμφωνίες μας. Φορές διαφωνούμε. Πιστεύουμε όμως ότι είναι πιο σημαντικά αυτά που μπορούν να μας ενώσουν από αυτά που μπορεί να μας χωρίζουν.
Θεωρούμε πολύτιμες τις ανταλλαγές μεταξύ μας, των εμπειριών μας, των αγώνων μας, των αγωνιών μας και των λαθών μας.
Με λίγα λόγια η δικτύωση των κοινοτήτων αγώνα και η ουσιαστική επαφή με άλλες γεωγραφίες, αποτελούν έναν τρόπο σύνδεσης και δυνάμωσης στον κοινό αγώνα για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Αν συνεχίσουμε να επιβιώνουμε χωρίς να ζούμε, αν δεν αντιτάξουμε την αναζήτηση της πραγματικής ζωής στον αγώνα για την επιβίωση, η σχέση του δυτικού ανθρώπου με τη φύση θα παραμείνει σοβαρά διαταραγμένη.
Εναπόκειται σε εμάς, γυναίκες, άνδρες και άλλες που διατηρούν ακόμη την ευαισθησία και τη διάθεση για αντίσταση και εξέγερση, να επανεξετάσουμε και να περιορίσουμε ριζικά τον αρπακτικό καπιταλισμό, την απεριόριστη και καταστροφική κινητικότητά του, να σώσουμε το κλίμα και να διατηρήσουμε ζωντανό τον πλανήτη μας.
Σε πείσμα των καιρών λοιπόν, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι κοινωνίες με τις κοινότητές τους, τις κοινότητες αγώνα και τις δικτυώσεις τους, είναι αυτές που θα καθορίσουν στην τελική τις όποιες εξελίξεις. Στα πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα που μας επιβάλλουν, απαντάμε ότι στο δρόμο και στις αντιπροτάσεις μας θα βρούμε τις δικές μας διεξόδους, γιατί μόνο εκεί αποκτάμε συνείδηση και ευθύνη των καταστάσεων.
Μόνο έτσι κάποια μέρα μπορεί να πάψει να έχει νόημα ο στίχος του TS Elliot
“go go go said the bird, human kind cannot bear so much reality”
“φύγε φύγε φύγε είπε το πουλί, το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα”
Ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί, διαφορετικά στο γκρεμό θα μας πάρει μαζί του.
Για μια Δικτύωση Κοινοτήτων Αγώνα, για την υπεράσπιση της ζωής, των κοινών και της ελευθερίας.
"Αναπτυγμένος" και "πολιτισμένος" κόσμος ή ένας κόσμος χυδαία υλιστικός;
Σήμερα, διανύοντας την 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, με μεγάλη πια δόση βεβαιότητας, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο καπιταλισμός εν γένει όπως και η εξέλιξή του, ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, συνεχίζει να προσπαθεί να πείσει τα πληθυσμιακά σύνολα, με μια άνωθεν επιβεβλημένη, εξορθολογιστική και ποτέ ορθολογική αντίληψη, πως μέσα από παραλογισμένες, αυθαίρετες και αυτοκαταστροφικές προσεγγίσεις θα δημιουργήσει κοινωνίες αφθονίας και ευημερίας.
Αναφερόμαστε στη Δυτική αντίληψη/ψευδαίσθηση για τη φύση και τη ζωή. Αναφερόμαστε στο Δυτικό κόσμο, στον καθεαυτό αλλά και στην παγκόσμια φαντασιακή επικυριαρχία του που εδώ και πέντε περίπου αιώνες έχει αυτοαναχθεί σε "αναπτυγμένο και πολιτισμένο" και αυτοανακηρυχθεί στον "καλύτερο δυνατό κόσμο" σε όλα τα επίπεδα, ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό, τεχνολογικό.
Μιλάμε για τον κόσμο τον βαθιά εγκλωβισμένο στα μυθεύματα των ιερατείων του."
Μιλάμε για έναν κόσμο που έχει καβαλήσει τον τιτανικό του και απλά περιμένει τη στιγμή της σύγκρουσης.
Έναν κόσμο που παρά τις προβλέψεις και τις διαπιστώσεις των ίδιων του των φωστήρων σχετικά με τον επικείμενο περιβαλλοντικό όλεθρο και τη συνεπαγόμενη κοινωνικο-πολιτική τραγωδία, στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει ή δε θέλει να αντιληφθεί, να παραδεχτεί και να πράξει αντίστοιχα π.χ αναφορικά με τη φυσική, αιτιακή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην αποδάσωση του πλανήτη και στην αυτονόητη συνέπειά της την κλιματική απορρύθμιση.
Έναν κόσμο χυδαία υλιστικό που δε λαμβάνει υπόψη τα στοιχειώδη υλικά δεδομένα και το πεπερασμένο των δυνατοτήτων του συστήματος Γη, που δε θέλει να αποδεχτεί ότι στο ισοζύγιο ατμόσφαιρας-βιόσφαιρας και άρα στο ισοζύγιο ζωής και θανάτου, βασικό, ζωτικό ρυθμιστικό ρόλο παίζουν τα δάση μαζί με το γόνιμο έδαφος και την υφιστάμενη βιομάζα και όχι τα αιολικά ή φωτοβολταικά τερατουργήματα, οι μονοκαλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών και οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές συνθετικής τροφής.
Θεμελιακή αναδιάρθρωση της Κυριαρχίας με την επιβολή του τεχνο-επιστημονικού ολοκληρωτισμού
Σ' αυτή την εποχή, στην εποχή λοιπόν που ζούμε, εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της επιστημονικής νεο-μαγείας, ακόμη και οι εμπειρίες που αποκτά κανείς μέσω των αισθήσεών του τίθενται υπό αμφισβήτηση. Έτσι, όταν ένα, το όποιο βίωμα, γίνεται επώδυνο, η ψηφιοποίηση και η κουλτούρα του “like” εξαλείφουν την πραγματικότητα και εκμηδενίζουν την αμφισβήτηση που θα μπορούσε να προκαλέσει η οποιαδήποτε εξέγερση. Ζούμε δηλαδή σε μια μετα-πραγματική εποχή παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού όπου εγκαθίσταται μια βαθιά απάθεια για την πραγματικότητα. Τα Τέμπη με την αρχική συλλογική, συναισθηματική έκρηξη και την εν συνεχεία αδιαφορία μπροστά στο κυβερνητικό κουκούλωμα είναι ίσως μια επίκαιρη οδυνηρή διαπίστωση.
Γενικά, μπορούμε να πούμε πως διανύουμε μια περίοδο όπου μέσω της σύγκλισης διαφόρων επιστημονικών τομέων, της Βιοτεχνολογίας, της Γνωσιακής Επιστήμης, της Νανοτεχνολογίας και της Πληροφορικής πραγματώνεται η 4η βιομηχανική επανάσταση. Πρόκειται για μια καμπή της Ιστορίας κατά την οποία περαιώνεται μια θεμελιακή αναδιάρθρωση της Κυριαρχίας με την επιβολή του τεχνο-επιστημονικού ολοκληρωτισμού. Μια κατάσταση όπου για τα ζητήματα που άπτονται της ζωής μας δεν πρέπει να ανησυχούμε οι ίδιοι, πόσο μάλλον να αμφισβητούμε ή να εξεγειρόμαστε, γιατί τώρα πια θα πρέπει να είσαι ειδικός για να αναφέρεσαι σε τέτοια θέματα και προβλήματα.
Σ’ αυτόν το νέο κόσμο, υπό το καθεστώς των πολυεθνικών και των εταιρικών συμφερόντων, της νεο-φιλελεύθερης φρενίτιδας των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών και των ληστρικών πολιτικών λιτότητας, τα κράτη ως βασικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί συνεχίζουν να επιτελούν το σταθεροποιητικό και ρυθμιστικό τους ρόλο προάγοντας το φόβο και τη διαχείρισή του. Προάγουν και διαχειρίζονται το φόβο μιας γενικευμένης αβεβαιότητας, το φόβο της θνητότητας, το φόβο του θανάτου. Το φόβο που από βασικό φιλοσοφικό ζητούμενο και λογική υπαρξιακή ανησυχία καθίσταται τρόμος και συνεπαγόμενη υστερία επιβίωσης. Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι ο θάνατος έχασε τη φυσιολογικότητά του, ότι η σύγχρονη Δυτική κοινωνία φοβάται όλο και περισσότερο και ότι το κενό μεταξύ πραγματικού και προσομοιωμένου θανάτου όλο και αυξάνει με συνέπεια η άρνηση του θανάτου να εντείνεται και να γίνεται τρόμος όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος στην κοσμική του διάσταση δεν είναι καθόλου πιο σημαντικός από τα άλλα ζώα. Αυτός ο υπερβολικός φόβος είναι αντανάκλαση μιας κοινωνίας της υστερίας της επιβίωσης και όχι βέβαια μιας κοινωνίας της ευζωίας. Στο όνομα της επιβίωσης θυσιάσαμε και συνεχίζουμε να θυσιάζουμε, με χαρά θα έλεγε κάποιος, όσα κάνουν τη ζωή να αξίζει κανείς να τη ζήσει.
Μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης και γενικευμένη κρίση
Η τελευταία «πανδημία» και η διαχείρισή της από μέρους του κράτους αποτέλεσε κορύφωση αυτής της διάστασης ενώ τις συνέπειες και τις επιπτώσεις τους δε νομίζουμε ότι τις έχουμε αντιληφθεί ή κατανοήσει σε όλο τους το μέγεθος. Ήταν μια τριετία κατά την οποία δεχτήκαμε χωρίς να πούμε λέξη, τον περιορισμό θεμελιωδών κεκτημένων και δικαιωμάτων αφού επιτρέψαμε μια ολόκληρη κοινωνία να μετατραπεί σε μια τεράστια καραντίνα.
Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι το ουρανοκατέβατο ή για κάτι το εντελώς καινούριο.
Τους τελευταίους αιώνες, το αστικό κράτος μαζί με όλους τους διάφορους άλλους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και με δυναμικές βέβαια ενέργειες, κατάφεραν να αναγάγουν προοδευτικά το σκεπτόμενο άνθρωπο σε άνθρωπο του ενστίκτου. Σε επισφαλές και απομονωμένο άτομο που παραδέχεται ότι προτιμά την καθολική ασφάλεια που του παρέχουν οι παραπάνω θεσμοί εξουσίας, από την ατομική κριτική σκέψη και τη συλλογική πράξη.
Που αποφασίζει να παραμένει πελάτης παρά να γίνει μέρος της κοινωνίας.
Που θεωρεί πρόοδο την αλλοτρίωση στη σχέση του με τη φύση, την αποξένωση από τον εαυτό του και από τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Που δεν ενίσταται στο γεγονός ότι το εμπορικό σύστημα διανομής τροφίμων στέλνει το 30% της παραγόμενης τροφής,1,3 δις. τόνους τροφίμων, στα σκουπίδια, ή που το 28% των καλλιεργούμενων εδαφών παγκοσμίως χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πεταμένης τροφής.
Που θεωρεί μοιραίο ή αυτονόητο 26 άνθρωποι να κατέχουν περιουσιακά στοιχεία που ισούνται με τα εισοδήματα των φτωχότερων 3,8 δις κατοίκων της γης.
Την τελευταία τριετία βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, απανωτά και συνεχιζόμενα «σοκ». Διαμορφώθηκαν δηλαδή ευνοϊκές συγκυρίες που επιτρέπουν τη δημιουργία και την ανάδυση νέων μοντέλων εξουσίας και εκμετάλλευσης. Βρισκόμαστε ως άτομα και ως κοινωνία μπροστά σε μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης. Ο όρος κρίση έχει καταστεί καθημερινό ανάγνωσμα.
Κρίση υγειονομική, με τις παλιές και τις επερχόμενες πανδημίες να επιτρέπουν τη γενίκευση του κοινωνικού ελέγχου.
Κρίση κλιματική, με τα επικείμενα οικολογικά lockdown να εντείνουν τον παραπάνω έλεγχο.
Κρίση επισιτιστική, με την πείνα να χτυπά τις πόρτες και του Δυτικού κόσμου.
Κρίση οικονομική, με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την οικονομία του χρέους να κεφαλαιοποιούν την καταστροφή.
Κρίση γενικευμένων πολεμικών συρράξεων και εκ νέου απειλή πυρηνικού ολέθρου.
Είμαστε πλέον στα πρόθυρα «νευρικής κρίσης», και ως μέρος των κινημάτων, με μια σχετική αμηχανία στις προβλέψεις μας και στους τρόπους που αντιμετωπίζουμε εμάς ως προοπτική και τον εχθρό ως ανάγνωση, είναι πολλαπλά τα πεδία που εξελίσσονται χωρίς να έχουμε συμμετοχή έστω και ως αντίθεση.
Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε και να πειστούμε ότι κάθε συστημική κρίση που εμφανίζεται είναι στην πραγματικότητα μια ηθική κρίση. Ότι ο σύγχρονος δυτικός τρόπος οργάνωσης έχει αποτύχει στο να θέσει υγιείς, ορθολογικές, ηθικές βάσεις. Ότι το καπιταλιστικό σύστημα, με την άνευ όρων και οποιουδήποτε κόστους ανάπτυξη/μεγέθυνση έχει δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες στην προσπάθεια επίτευξης του ψευδο-οράματος ότι η αύξηση της ποσότητας παρέχει και ποιότητα ζωής. Ότι ο οικονομισμός, το θέαμα των πλασματικών αναγκών και η αναγωγή της μισθωτής εργασίας σε υπέρτατη αρετή, οδήγησαν σαν «φυσικό» επακόλουθο σε μια παγκόσμια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο υποσιτισμός στον «υπό ανάπτυξη κόσμο», η παχυσαρκία στον υπερ-βιταμινούχο «αναπτυγμένο κόσμο» και η κλιματική απορρύθμιση σε όλο τον πλανήτη. Ότι οι απαντήσεις που απεργάζεται το ίδιο το σύστημα, όπως ο ολοκληρωτικός επαναπροσδιορισμός όλων των εργασιακών σχέσεων μέσω της εξ αποστάσεως εργασίας, η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και ασφάλισης, η διάλυση του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης και η υπερ-εξειδίκευση, η ιδιωτικοποίηση όλων των φυσικών αγαθών (νερού, αέρα, οικοσυστημάτων) και η αντιμετώπισή τους ως πόρων με μόνη ενδιαφέρουσα παράμετρο τις οικονομικές τους αξίες, όπως και η διάλυση του εδάφους και το ξεκοίλιασμα της γης μέσω των μεγα-εξορύξεων και των μεγα-προγραμμάτων προς ικανοποίηση μετα-ανθρώπινων αναγκών, παραμένουν αντιλήψεις παραλογισμένες, αυθαίρετες και αυτοκαταστροφικές.
Η αλλαγή του κόσμου από τον κόσμο και τις κοινότητες των από τα κάτω
Αυτόν τον κόσμο λοιπόν, τον κόσμο που χωρίζει τους ανθρώπους σε από πάνω και από κάτω, όπου η λογική του οποιουδήποτε κέρδους και η κυριαρχία ως επιβίωση για τους πρώτους δε θα διστάσει να καταστρέψει τις ζωές μας, εμείς θέλουμε να τον αλλάξουμε.
Εμείς μέρος των από τα κάτω και μέσα από τις κοινότητες που δημιουργήσαμε και δημιουργούμε, αναγνωρίζουμε την ανάγκη για επικοινωνία και επαφή μεταξύ μας με όρους ισότητας, αντιεραρχίας, αλληλοσεβασμού και έμπρακτης αλληλεγγύης. Ενάντια σε όποιας μορφής εξουσία αλλά και στην εσωτερική της αναπαραγωγή. Ενάντια στο κράτος και την πατριαρχεία. Με τη βεβαιότητα ότι τα βιώματά μας είναι διαφορετικά όπως διαφορετικές είναι και οι αφετηρίες αγώνα της καθεμιάς και του καθενός, θεωρούμε αυτονόητο το σεβασμό της διαφορετικότητας και της αξιοπρέπειας των άλλων, το σεβασμό της αυτονομίας της κάθε κοινότητας και του κάθε ατόμου.
Υποστηρίζουμε την κατεύθυνση της αποανάπτυξης, ότι δηλαδή η αφθονία μπορεί να βρεθεί στην επάρκεια. Ότι η αφθονία και η επάρκεια είναι θέμα σχεσιακό και όχι υλικό. Είναι θέμα αυτονομίας, φιλικότητας και ευζωίας. Μόνο μια κοινωνία που αποφασίζει ότι "έχει αρκετά" και περιορίζει τον εαυτό της με την επιδίωξη αυτού που μπορεί να επιδιωχθεί, μπορεί να λύσει το πρόβλημα των γενικευμένων κρίσεων. Μόνο μια κοινωνία που είναι ισότιμη και μοιράζεται ό,τι είναι διαθέσιμο μπορεί να υπερβεί τις ανισορροπίες και την αίσθηση γενικευμένου ανικανοποίητου και σπανιότητας.
Πιστεύουμε ότι τα δεινά και τα προβλήματα που δημιουργεί ένα σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης είναι αδύνατο να καταπολεμηθούν και να λυθούν με τα εργαλεία και τις μεθόδους του ίδιου του συστήματος και σε προκαθορισμένα πλαίσια.
Παραμένουμε εχθροί της ανάθεσης και πεπειμένοι ότι αν οι εκλογές άλλαζαν τη ζωή μας τότε θα ήταν παράνομες.
Δεν μας αφορούν τα κλειστά σχήματα ούτε προσδοκούμε στην ομοιογενοποίηση ή στην ομοφωνία. Διερευνούμε μια ανοιχτή διαδικασία συνεχούς σύνδεσης με τους διαφορετικούς αγώνες και εγχειρήματα. Αναζητούμε με άλλες δικτυώσεις, ομάδες και άτομα, να βρούμε κοινούς τόπους, που γνωρίζουμε πως σίγουρα υπάρχουν, καθώς βιώνουμε όλοι μας μια κοινή πραγματικότητα εκμετάλλευσης, καταπίεσης και λεηλασίας της ζωής μας, υφιστάμενοι όλες τις στρατηγικές καταστολής των εχθρών μας.
Προσδοκούμε αληθινές συντροφικές σχέσεις και προσπαθούμε να προχωρούμε με βάση τις συμφωνίες μας. Φορές διαφωνούμε. Πιστεύουμε όμως ότι είναι πιο σημαντικά αυτά που μπορούν να μας ενώσουν από αυτά που μπορεί να μας χωρίζουν.
Θεωρούμε πολύτιμες τις ανταλλαγές μεταξύ μας, των εμπειριών μας, των αγώνων μας, των αγωνιών μας και των λαθών μας.
Με λίγα λόγια η δικτύωση των κοινοτήτων αγώνα και η ουσιαστική επαφή με άλλες γεωγραφίες, αποτελούν έναν τρόπο σύνδεσης και δυνάμωσης στον κοινό αγώνα για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Αν συνεχίσουμε να επιβιώνουμε χωρίς να ζούμε, αν δεν αντιτάξουμε την αναζήτηση της πραγματικής ζωής στον αγώνα για την επιβίωση, η σχέση του δυτικού ανθρώπου με τη φύση θα παραμείνει σοβαρά διαταραγμένη.
Εναπόκειται σε εμάς, γυναίκες, άνδρες και άλλες που διατηρούν ακόμη την ευαισθησία και τη διάθεση για αντίσταση και εξέγερση, να επανεξετάσουμε και να περιορίσουμε ριζικά τον αρπακτικό καπιταλισμό, την απεριόριστη και καταστροφική κινητικότητά του, να σώσουμε το κλίμα και να διατηρήσουμε ζωντανό τον πλανήτη μας.
Σε πείσμα των καιρών λοιπόν, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι κοινωνίες με τις κοινότητές τους, τις κοινότητες αγώνα και τις δικτυώσεις τους, είναι αυτές που θα καθορίσουν στην τελική τις όποιες εξελίξεις. Στα πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα που μας επιβάλλουν, απαντάμε ότι στο δρόμο και στις αντιπροτάσεις μας θα βρούμε τις δικές μας διεξόδους, γιατί μόνο εκεί αποκτάμε συνείδηση και ευθύνη των καταστάσεων.
Μόνο έτσι κάποια μέρα μπορεί να πάψει να έχει νόημα ο στίχος του TS Elliot
“go go go said the bird, human kind cannot bear so much reality”
“φύγε φύγε φύγε είπε το πουλί, το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα”
Ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί, διαφορετικά στο γκρεμό θα μας πάρει μαζί του.
RSS Feed
