Ο Κοινοτισμός είναι η έννοια που θα «διαπρέψει» στη φρασεολογία διαφορετικών πολιτικών τάσεων, ριζοσπάστικών και ολοκληρωτικών, στη δεκαετία του 2020[1].

Ο κόσμος του αγώνα, συρρικνωμένος πάλι σήμερα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν, αλλά υπαρκτός και επίμονα δραστήριος, στρέφεται καθημερινά όλο και περισσότερο στην έννοια της Κοινότητας μέσα από μια θολή προσέγγιση της εικόνας της. Η υιοθέτηση αυτής της έννοιας θα επιταχυνθεί στα επόμενα χρόνια, γιατί θα καλύπτει πολλές προσεγγίσεις και ανάγκες για συλλογική πραχτική και δράση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα προκύψει οπωσδήποτε ένας Κοινοτισμός με τη μορφή του «ελευθεριακού»[2]. Μπορεί να πάρει και την μορφή του «εργαλειακού» κοινοτισμού, ως μέσο αυτοοργάνωσης, όπως συχνά λειτούργησε η έννοια της λαϊκής συνέλευσης ή του συνεργατισμού σήμερα στη Ελλάδα της κρίσης.
Λόγω και επικαιρότητας του εορτασμού των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης(1821), το βασικό αφήγημα που όλοι θυμόμαστε από το σχολείο είναι ο ρόλος των κοινοτήτων στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Η ιστορική διάσταση της κοινότητας θα παίξει και καθοριστικό ρόλο στο φαντασιακό των Ελλήνων «απο κάτω» στα επόμενα δύσκολα χρόνια για την επιβίωση. Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος –στα πλαίσια του ενεργειακού πολιτικοστρατιωτικού παιχνιδιού στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος-να προκύψει και να προταθεί από νέους «σωτήρες»  ένα σχέδιο «σωτηρίας» που θα προσβλέπει στα φαντάσματα του παρελθόντος, στην εποχή της γέννησης των εθνών-κρατών. Αλλά ο σύγχρονος αναδυόμενος Κοινοτισμός δεν μπορεί να κοιτάζει μόνο προς τα πίσω.
Επιστροφή μεν στον Κοινοτισμό, αλλά...προς τα μπρος!
Αν κοιτάει κανείς μόνο προς τα πίσω, αυτό δεν τον κάνει να προχωρά σε κάτι νέο. Δεν τον βοηθά να επιλέξει μια πραγματικά νέα κοινωνική προοπτική. Δεν μπορεί να είναι επιλογή μας οι κοινότητες των προεστών και των κοτζαμπάσηδων της Τουρκοκρατίας, ούτε οι κοινότητες του προέδρου και του κοινοτικού συμβουλίου της νεοελληνικής πραγματικότητας μέχρι πριν καταργηθούν από τους νόμους « Καποδίστρια-Καλλικράτη».
 Επιστροφή προς τα...μπρος, σημαίνει να ρίχνουμε ματιές προς τα πίσω για να ξαναπιάσουμε κάποια θετικά νοήματα του παρελθόντος, να τα αναδείξουμε στο παρόν, να τα πλέξουμε με καινούργια νοήματα και αξίες, ώστε να έχουμε ξανά το νήμα που θα μας οδηγήσει στην ευζωία των σημερινών και των μελλοντικών γενιών. Το προς τα εμπρός έχει να κάνει επομένως με τη διαμόρφωση του ευτοπικού μας μέλλοντος υπό τις νέες συνθήκες που υπάρχουν και που απαιτούν αποκατάσταση των μέχρι τώρα καταστροφών.
Στο επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης λοιπόν δεν μπορεί η προοπτική να είναι πάλι το κεντρικό εθνικό κράτος, το οποίο έχει ξεπερασθεί από της συνθήκες της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, αλλά η Κοινότητα των Κοινοτήτων με τη μορφή του ελευθεριακού ομοσπονδιακού Κοινοτισμού. Αυτού του είδους την κοινωνική οργάνωση προτείνουμε για τον 21ο αιώνα, ιδίως για τον κόσμο της Μεσογείου και των Βαλκανίων που μέχρι τώρα ήταν πάντα ένα «Ανατολικό Ζήτημα» για τους θεωρητικούς του κράτους και της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού-σοσιαλισμού.
Ο Κοινοτισμός που προτείνουμε μπορεί να είναι ταυτόχρονα και «τοπικοποιημένος»(ιθαγενικός) και «οικουμενικός»(διεθνιστικός-κοσμοπολιτικός), με την έννοια ότι θα απορρίπτει «κάθε θεωρία που αγνοεί το ζωοδόχο παρελθόν λατρεύοντας ένα νέο τεχνο-μέλλον αλλά και κάθε δοξασία που εμμένει σε ένα ωραιοποιημένο παρελθόν εξορκίζοντας ένα σκοτεινό μέλλον» . Αυτή η σύνδεση του ιθαγενισμού με τον κοσμοπολιτισμό μπορεί να συμβεί και το απέδειξαν πρόσφατα το Ζαπατίστικο Κίνημα στο Μεξικό[3] και το Κουρδικό Κίνημα στη Ροζάβα[4] της Συρίας. Ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία με την ομοσπονδιακή μορφή, αποτελεί σήμερα την ιδέα που μπορεί, όσο πιθανώς καμία άλλη, να εδαφικοποιήσει ταυτόχρονα σε τοπικό/γεωγραφικό αλλά και οικουμενικό/φαντασιακό επίπεδο την έννοια του κοινωνικού αυτοκαθορισμού.
Οι κοινοτικοί δεσμοί και σχέσεις σήμερα δεν στηρίζονται μόνο στην έννοια της χωρικής εγγύτητας-αν και αποτελεί βασική προϋπόθεση-αλλά διέπονται περισσότερο από τις κοινές πολιτισμικές, κοινωνικές και πολιτικές αξίες. Προς αυτή την κατεύθυνση ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν εκείνοι οι κοινοτικοί δεσμοί-θεσμοί που θα βρίσκουν έδαφος στο κοινωνικό πεδίο και θα διαμορφώνουν σταδιακά και τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Τον σημαντικότερο ρόλο σε αυτή την καθημερινή ύφανση-διαμόρφωση του κοινοτικού σχεδίου θα τον έχουν τα πρόσωπα. Τα πολύπλευρα-και όχι μονοδιάστατα- εκείνα υποκείμενα που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για δημιουργία και συμμετοχή σε κοινοτικά εγχειρήματα, τα οποία στη συνέχεια θα συμβάλλουν και στην μετεξέλιξή τους σε πρόσωπα του νέου κοινοτικού ανθρωπολογικού τύπου[5].
Κύκλοι προσώπων-πρωτοβουλίες πολιτών με αρχικές γενικές συμφωνίες ως προς τους σκοπούς και τα μέσα υλοποίησης, σε ανοιχτούς χώρους συνάντησης-συζήτησης για διεύρυνσή τους αλλά και παραπέρα διερεύνησης δυνατοτήτων, θα είναι ο εφαλτήρας για την από τα κάτω διαμόρφωση ενός προγράμματος υπέρβασης του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και του κεντρικού αυταρχικού κράτους, προς την κατεύθυνση της Κοινότητας των Κοινοτήτων. Προς την κατεύθυνση θεσμοθέτησης συνελεύσεων και ανακλητών συμβουλίων σε επίπεδο υπαίθριας χωρικής κοινότητας, κοινότητας δρόμου ή τετραγώνου ή συνοικίας στις πόλεις, καθώς και δήμων ή περιφερειών.
Ένα τέτοιο Σύστημα Συμβουλίων (χωρικών ή θεματικών, στην αρχή με κύριο χαρακτηριστικό την αντίσταση στο υπάρχον και στη συνέχεια τη διαμόρφωση προγράμματος μετάβασης), καθώς θα αναπτύσσεται εξελισσόμενο από βαθμίδα σε βαθμίδα, θα αποτελέσει τον πολιτικό κορμό για τη μετάβαση σε μια κοινωνία της Κοινότητας των Κοινοτήτων και θα πρέπει να ενεργοποιήσει και να εμπλέξει όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στις διεργασίες του, ώστε το πρόγραμμα μετάβασης που θα αναπτύξει να είναι όσο γίνεται πιο αντιπροσωπευτικό.
Μια τέτοια δομή θα μπορούσε να εκφράσει την άμεση συμβουλιακή κοινωνική και οικολογική δημοκρατία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έως ότου αυτή η δομή λειτουργώντας για μεγάλο διάστημα σαν δυαδική εξουσία προς το κεντρικό κράτος, μπορέσει να ολοκληρώσει τη διαμόρφωση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου και σε μια Συνταγματική Συνέλευση διακυρυχθεί η Δημοκρατική Συνομοσπονδιακή Κοινοπολιτεία σαν νέας μορφής κοινωνική οργάνωση σε επίπεδο ελληνικής επικράτειας.
 Η συνολική μας πρόταση:
Να διαμορφωθεί «από τα κάτω» και από τους έλληνες «από κάτω» ένα απαραίτητο ρεαλιστικό και ελκυστικό πρόγραμμα για τη μετάβαση σε μια κοινωνία μετακαπιταλιστική που θα στηριχθεί:
•       στην οικονομία των βιοτικών αναγκών με στήριξη στα Κοινά, όσον αφορά στο περιεχόμενο,
•       στον συνεργατισμό-συνεταιρισμό όσον αφορά στις σχέσεις παραγωγής,
•       στη συλλογική-κοινοτική-δημοτική ιδιοκτησία όσον αφορά στα μέσα παραγωγής,
•       στην εγγύτητα και τις μικρές αποστάσεις όσον αφορά στο μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα,
•       στην άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων και των ανακλητών εκπροσώπων, όσο αφορά στις διαδικασίες αποφάσεων, πολιτικής θέσμισης και διακυβέρνησης


[1] Απο το προλογικό σημείωμα του περιοδικού ΕΥΤΟΠΙΑ, τευχ.26

[2] Βλέπε Ο Ελευθεριακός Κοινοτισμός(Κομμουναλισμός)
( http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniotasigmaf/35)

[3] Το κίνημα των Ζαπατίστας, στην πολιτεία Τσιάπας του Μεξικού- η περιοχή αφορά σε πάνω από 1000 κοινότητες που συνενώνονται σε 30 περίπου δήμους, οι οποίοι σχηματίζουν 5 περιφέρειες (καρακόλ) με πάνω από 200.000 πληθυσμό- στηρίχθηκε στις πραγματικές ανάγκες του αυτόχθονου πληθυσμού της περιοχής και στον πολιτισμού του. Επινόησε ένα σύστημα αυτοδιακυβέρνησης στη βάση των συνελεύσεων των κοινοτήτων, των συμβουλίων τους, των δημοτικών συμβουλίων(με αιρετά, ανακλητά μέλη από όλες τις κοινότητες του δήμου) και των συμβουλίων «χρηστής διακυβέρνησης» σε επίπεδο Καρακόλ. Μαζί με την πρακτική της εναλλαγής, της ανακλητότητας και του ελέγχου εφαρμόζεται ένα πλήρες σύστημα άμεσης δημοκρατίας με βάση την ιδεολογία που συνδυάζει παραδοσιακές πρακτικές των Μάγια με τον ελευθεριακό κοινοτισμό.

[4] Οι Κούρδοι της Συρίας –σε συνθήκες πολέμου και εμπάργκο από όλες τις πλευρές-ανέλαβαν τον έλεγχο των εδαφών τους και ανακήρυξαν μια δημοκρατική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική και συμβουλιακή Αυτονομία στη βάση του ομοσπονδιακού κοινοτισμού, ως πρότυπο προς μίμηση για όλη τη Συρία και τη Μέση Ανατολή.

[5] Βλέπε βιβλίο μας: Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, εκδόσεις ων συναδέλφων  

Τα ανθρώπινα όντα ξεκινώντας τη διαδικασία κοινωνικοποίησής τους σε μικρές φυλετικές κοινότητες, κατανοούσαν τη φύση μέσα από μια πολύ κοντινή σχέση με αυτήν.Θεωρούσαν τη φύση ως κάτι ζωντανό και επικράτησε η ιδέα ότι κάθε φυσική οντότητα είχε ψυχή. Η ίδια η δύναμη της φύσης βιώθηκε σαν έκφραση φυσικών πνευμάτων, με τα οποία η ανθρωπότητα έπρεπε να συνυπάρξει. Τα ανθρώπινα όντα έπρεπε να ζουν σε αρμονία με τις φυσικές δυνάμεις, διότι αυτές καθόριζαν την ίδια τη ζωή και τους ρυθμούς της.
Οι άνθρωποι τότε δεν επιχειρούσαν να κατακτήσουν τη φύση, αλλά να την επηρεάσουν μέσω μαγικών ιεροτελεστιών, καλώντας τα πνεύματα της φύσης. Η μαγεία αυτή ήταν η αρχική μορφή της επιστήμης. Βασιζόταν στην παρατήρηση των διαδικασιών της ζωής και του θανάτου στην ίδια τη φύση, αλλά και των ανθρώπων. Η ζωή των ανθρώπων στις τότε φυλετικές κοινότητες- κυριαρχούμενη από την ιδέα μιας ζωντανής φύσης-καθοριζόταν στην πραγματικότητα από τις βασικές αρχές της σημερινής οικολογίας, δηλαδή από την αρμονία με τη φύση και τους άλλους ανθρώπους.
Αυτή η αρμονία διαταράχθηκε στη συνέχεια.Η ζωή των ανθρώπων στις πρώτες κοινότητες βασίστηκε στη συλλογή φυτικών και άλλων πόρων από τη μάνα φύση. Το κυνήγι ζώων συμπλήρωσε στη συνέχεια τις φυτικές τους τροφές και ανέπτυξαν μια κουλτούρα συνυφασμένη με το ομαδικό και οργανωμένο κυνήγι. Αυτή η κουλτούρα συνδυασμένη και με τις πρώτες συγκρούσεις για τον ζωτικό χώρο των φυλετικών κοινοτήτων, οδήγησε και στη δημιουργία της πρωταρχικής πολεμικής κουλτούρας, είτε για αυτοάμυνα είτε για επικυριαρχία των ζωτικών περιοχών. Έτσι θεμελιώθηκαν και οι πρώτοι θεσμοί και εξουσιαστικές ιεραρχίες στα πλαίσια των κοινοτήτων, που είχαν καθοριστικές συνέπειες για τη βαθμιαία ανάπτυξη συνθετότερων κοινωνιών.
Η εμφάνιση των πρώτων κοινωνικών ιεραρχιών που βασίσθηκαν στη διαφοροποίηση της φυσικής δύναμης και των δεξιοτήτων των ανθρώπων και η κατανομή τους σε κατηγορίες με βάση τη δραστηριότητα, την ηλικεία και το φύλο, άλλαξε και την αρχική σχέση των κοινοτήτων με τη φύση γύρω τους.
Οι γυναίκες, όντας πιο κοντά στις διαδικασίες της γέννας, της ενηλικίωσης των παιδιών, καθώς και στη φροντίδα των υπερήλικων και της εναπόθεσης των νεκρών, κατανόησαν πρώτες τις φυσικές βιολογικές διαδικασίες της ζωής και την σκόπιμη χρήση κατάλληλων φυτών και ζώων, βάζοντας έτσι και τις βάσεις για την πρωταρχική γεωργία.
Οι άνθρωποι άρχισαν να διαμορφώνου το περιβάλλον γύρω τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, αναπτύσσοντας κατάλληλα εργαλεία και επηρεάζοντας τη βιολογική ανάπτυξη των φυτών και των ζώων. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τη γονιμότητα της γης, άρχισαν να δημιουργούνται και πλεονάσματα- σε σχέση με την άμεση κατανάλωση-από τις σοδιές του καλιεργητικού-εκτροφικού κύκλου, πράγμα που δημιούργησε και την ανάγκη για τη διαχείρισή τους.
Η απαιτούμενη διαχείριση αυτού του συλλογικού πλούτου συνδέθηκε με την ήδη υπάρχουσα σε ένα βαθμό κοινωνική ιεραρχία που έπαιρνε στην αρχή τη μορφή της επικυριαρχίας των γεροντότερων επί των νεότερων,  των ανδρών επί των γυναικών και κάποιων ανδρών επί των άλλων.
Στην πορεία της πολιτιστικής εξέλιξης, οι ιεραρχίες αυτές πήραν την μορφή ενός συνθετότερου κοινωνικού συστήματος με τον ιδιαίτερο ρόλο των μάγων-γιατρών και στη συνέχεια των ιερέων των θρησκειών που επικρατούσαν στις διάφορες περιοχές. Έχουμε πια τη δημιουργία κρατικών δομών εξουσίας, που νομιμοποιήθηκαν όχι μόνο με τη βια των πολέμων, αλλά και από αντίστοιχα μυθολογικά θρησκευτικά συστήματα, που αντιατέστησαν τα –«καλά» ή «κακά»- πνεύματα της φύσης τοποθετώντας πάνω από αυτά –και έξω από τη φύση-τους αντίστοιχους «παντοδύναμους» πατέρες θεούς. Οι θεοί αυτοί –που τοποθετήθηκαν εκτός της ζώσας φύσης μετατρέποντάς την σε νεκρά- ενθρονίσθηκαν στην ανθρώπινη ατομική και συλλογική συνείδηση «κατ` εικόνα και ομοίωσιν», όχι των «δράκων» και των «νεράιδων» της παντοδύναμης μέχρι τότε φύσης, αλλά των επίγειων δεσποτών-αρχόντων που είχαν ήδη διαμορφωθεί, ώστε οι επίγειοι πατριαρχικοί φορείς της εξουσίας να είναι «εκπρόσωποι-κληρονόμοι» της εξουσίας των θεών, και έτσι να νομοποιηθούν σαν «δίκαιοι» ποιμένες-τιμωροί κάθε παραβατικότητας από τα «ποίμνια» και τους υπηκόους.
Αυτή η σταδιακά εξελεκτική κοινωνική διαδικασία ύφανε και έπλεκε την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο με την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση. Η δε επιστήμη ακολουθώντας αυτή τη διαδικασία συνύφανσης, συνέβαλε διατυπώνοντας θεωρίες και ανακαλύπτοντας φυσικούς νόμους που ταίριαζαν, περισσότερο ή λιγότερο, με τις κυρίαρχες κάθε φορά κοινωνικές συνθήκες.
Η ανθρωπότητα ενηλικιώθηκε περνώντας από τη φυσική κοινωνία της οικολογικής συνύπαρξης στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού, της αλληλεγγύης, της φροντίδας και της ελευθερίας, σε κοινωνίες βασισμένες στον ανταγωνισμό, στην ιδιοκτησία, στην ιεραρχία, στις κοινωνικές τάξεις και κυρίως στην κυριαρχία , όπου οι άνθρωποι αποξενώθηκαν όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και από τη φύση[1]. Και έτσι ξεκίνησε και η διαδικασία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της εκμετάλλευσης-καταστροφής της φύσης και των άλλων ειδών ζωής, της τραγωδίας των «Κοινών», δηλαδή των συλλογικών αγαθών κ.λπ.
Η ταξικές κοινωνίες μέχρι και σήμερα βρίσκονται σε καθαρή αντίθεση με τις δύο «μάνες» της ανθρωπότητας: της πρωταρχικής μητέρας Γαίας και της δεύτερης μάνας της Κοινότητας. Και σήμερα η ιδέα μιας καταπιεστικής και χωρίς έλεος φύσης είναι κυρίαρχη, για αυτό και είναι κυρίαρχο το νεωτερικό φαντασιακό της «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων», σαν το μοναδικό εχέγγυο για την «απολευθέρωση» του ανθρώπου από τους καταναγκασμούς της φύσης, χάριν του οποίου θα πρέπει να υπομένει τους κοινωνικούς καταναγκασμούς που του επιβάλει –του ανθρώπου-η κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ του σήμερα. Μόνο έτσι-αυτό ισχυρίζεται η νέα θρησκεία της «ανάπτυξης»-το μικρό, γυμνό και εύθραστο πλάσμα που είνα ο άνθρωπος, θα μπορέσει δια της αδιάληπτης εργασίας και παραγωγικότητάς του, να κατακτήσει τη φύση και να γίνει ο αφέντης της. Μόνο αν υποταχθεί στους αφέντες της σημερινής κοινωνίας, θα μπορέσει να διαφεντέψει τη «λάμια» φύση. Τι είναι η δυστυχία και ο πόνος των καταναγκασμένων στη δουλεία-δουλειά ανθρώπων(των σημερινών «απο κάτω» δηλαδή), μπροστά στον «θρίαμβο» της καταδυνάστευσης της μεγάλου αντιπάλου φύσης; Η μοντέρνα δουλεία και υποδούλωση είναι η «παράπλευρη απώλεια» την οποία θα πρέπει να αποδεχθούμε εμείς οι «απο κάτω» υπέρ της «απελευθέρωσης» του είδους από την κυριαρχία της φύσης[2] και της επιδίωξης της χίμαιρας της αθανασίας.
Θα το αποδεχθούμε; Ιδίως οι νέες γενιές των ανθρώπων;


[1] Ξεκινώντας από την κοινωνία των Σουμέριων και μεταδιδόμενη σταδιακά στη Μέση Ανατολή και στον χώρο της Μεσογείου πριν γενικευθεί και επικρατήσει παντού, υπήρξε ριζική αλλαγή στην νοοτροπία των ανθρώπων, όπου η ιδέα μιας ζωντανής, πολυδιάστατης, πολυποίκιλης και γόνιμης Φύσης-Γαίας, αντικαταστάθηκε από μια εχθρική, εκδικητική, διαβολική φύση.

[2] Η σημερινή τάση για μετατροπή των ανθρώπων σε cyborg , αν φυσικά εμείς οι «από κάτω» αφήσουμε τον καπιταλισμό να εφαρμόσει πάνω μας τέτοιες πολιτικές του βίου, θα μας μετατρέψει σε «μετάνθρωπο» εύκολα και ολοκληρωτικά ελεγχόμενο από τις σημερινές πολιτικοοικονομικές ελίτ.  Τα goldenboys Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν, συνιδρυτές της Google και ζηλωτές της τεχνολογικής προόδου, επενδύουν απίστευτα ποσά στην έρευνα με σκοπό, π.χ., να «σκοτώσουν τον θάνατο»: «Tokillthedeath» είναι το κεντρικό σύνθημα της εταιρείας βιοτεχνολογίας Calico (CaliforniaLifeCompany), που ιδρύθηκε το 2013 και έχει σκοπό ο θάνατος «να μην είναι μια μοιραία εξέλιξη εγγεγραμμένη στον πυρήνα των κυττάρων μας, ούτε συγκροτητικό στοιχείο του είναι μας [...] αλλά θα υφίσταται μόνο υπό τη σκανδαλώδη εκδοχή του φόνου ή του ατυχήματος».

Οι κοινωνικές αυτές πολιτικές θα πρέπει να έχουν ως βασικό στόχο την επάνοδο της ισορροπίας και της αρμονίας ανάμεσα στην κοινωνία και στη ζωή, στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Αρχικά αυτές οι πολιτικές θα χρειασθεί να επιλύσουν παντού το πρόβλημα της πείνας, ιδίως σε περιοχές που παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Στη συνέχεια θα χρειασθεί να επιδιώξουν την πρόσβαση όλων σε αγαθά ζωτικής σημασίας, όπως είναι το καθαρό ποιοτικό νερό και ο αέρας, η γόνιμη γη, η ήπια ενέργεια.
Μιλάμε για την διεκδίκηση από τους σημερινούς «απο κάτω» δημόσιων πολιτικών που στοχεύουν στην ευζωία τους και όχι απλά στην επιβίωσή τους. Αυτές περιλαμβάνουν:

• Τη δημιουργία παραγωγικών κοινοτήτων που θα προωθούν τον κοινοτικό συνεργατικό τρόπο παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών στις χωρικές κοινότητες της υπαίθρου και των γειτονιών των πόλεων.
• Την ανάκτηση και στη συνέχεια την παραγωγή υγιών φυσικών σπόρων, χωρίς γενετική τροποποίηση. Τη δημιουργία σε κάθε περιοχή κέντρων ή ινστιτούτων φυσικής αναπαραγωγής σπόρων και φυτωρίων διαφορετικών τοπικών ποικιλιών.
• Έως ότου υπάρχει το κεντρικό κράτος-στην πορεία προς την θεσμοθέτηση της Κοινότητας των Κοινοτήτων, σαν ομοσπονδιακή κοινοπολιτεία-τη δημιουργία συμμαχιών με τη στρατηγική της αλληλουποστήριξης ανάμεσα στο περιφερειακό κράτος-τη σημερινή Τ.Α. και τους ΟΤΑ-και τις Κοινότητες, αλλά και με τις κοινωνικές επιχειρήσεις που αποδέχονται την φιλοσοφία της ευζωίας και θέλουν να συμπράξουν.
• Την αύξηση των πιστώσεων προς τις κοινότητες
• Την προώθηση και της πνευματικής-πολιτιστικής διάστασης της υγιεινής τροφής. Όχι υποβάθμιση της τροφής στο επίπεδο του «γεμάτου στομαχιού».
• Την διασφάλιση της ικανοποίησης των βασικών αναγκών του πληθυσμού στα πλαίσια μιας υπάρχουσας κρατικήςοντότητας καταρχήν και στη συνέχεια προώθηση των πλεονασμάτων με δίκαιο εμπόριο στη βάση της αμοιβαιότητας προς άλλες χώρες δημιουργώντας και σχέσεις συνεργασίας μεταξύ των κοινοτήτων τους.
• Τη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις με συνελεύσεις και ανακλητά συμβούλια.
• Τη δημιουργία θεσμών αυτοκυβέρησης που θα στηρίζονται στο κοινοτικό πνεύμα και στον κοινοτισμό σαν πολιτειακή οργάνωση της κοινωνίας. Οι θεσμοί αυτοί δεν θα είναι εξουσιαστικοί, αλλά «υπηρέτες» του «Κοινού Καλού και Συμφέροντος», καθώς θα φροντίζουν για όλους υπό το πνεύμα της στοργής και της αλληλεγγύης.
• Την επιστροφή της ανθρωπότητας προς τις δύο «μάνες» που την γέννησαν και την έφεραν ως εδώ. Την πρωταρχική μάνα Γαία και την δεύτερη μάνα, την Κοινότητα.

Οι νέες πολιτικές για την ευζωία θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα εξής απλά συνθήματα:

Αντί του σημερινού συνθήματος «όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά»: πιο αργά και σε βάθος!

Αντί του «όλο και περισσότερα»: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά!

Αντί του «όλο και πιο ανταγωνιστικά»: συνεργατικά και αλληλέγγυα, όποιος φροντίζει για όλους, φροντίζει και για τον εαυτό του!

Αντί του «όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα»: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά!

Αντί του «μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης»: πιο γερά και επανάχρηση!

Αντί για το «απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής»: πιο όμορφα και προσωπικά!

Αντί του «μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς»: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!